Με αφορμή την ανατύπωση ενός παλιού μας άρθρου σε λίγες μέρες στο LIFO.gr, ο Σπύρος μου έστειλε αυτή τη φωτογραφία μου με τη γιαγιά μου, στην παλιά της κάμαρα, στη Ζάκυνθο.
Έχει πεθάνει χρόνια. Την αγαπούσα πολύ. Το σπίτι της έχει γίνει κατάστημα που τυπώνει ευχετήριες κάρτες- έχω να πάω από τότε. Δίπλα ήταν η ταβέρνα, συνεχόμενη. Όλη η (λίγη) παιδική μου ευτυχία, εδώ.
Το ξέρω, έχω πήξει το μπλογκ στη νοσταλγία, αλλά οι παλιές εικόνες με κατακλύζουν πανταχόθεν. Και δεν τις θέλω.
Κάπου το ζύγι σκάλωσε. Μάλλον σε μια υπερκοπωσούλα που τακτικά κάθε Αλκυονίδες Μέρες με επισκέπτεται.
Αν σφιχτώ αύριο, ίσως βρω κάτι μοντέρνο και σκληρό να ερεθιστεί η hipsteria...
