Το κορίτσι του φίλου μου
Έχω τρεις - τέσσερις στενούς φίλους μέσα στα χρόνια. Δεκαετιών. Κι άλλους τους έχασα -πότε έφταιγαν εκείνοι, πότε εγώ (φαντάζομαι). Η απώλεια των φίλων, ιδίως όταν γίνεται με χαζές αφορμές, πονάει (στην αρχή). Και μετά γίνεται ένα ακόμα μικροπένθος, ανάμεσα στα άλλα. Τελικά, χωνεύεται.
Δεν χωνεύεται όταν ο φίλος πεθάνει. Ειδικά, νέος. Τέτοια περίπτωση είναι η Γιάννα Χαραχλιάνη. Μια σπουδαία ζωγράφος. Πέθανε στα 33 απο λευχαιμία. Έχουν περάσει είκοσι χρόνια και τη σκέφτομαι σχεδόν καθημερινά. Τι θα λέγαμε τώρα για το τάδε, πώς θα αντιδρούσαμε τότε για το δείνα.
Ήταν το κορίτσι του Σπύρου Στάβερη και αυτή η οποία (όταν εγώ χαμένος στο διάστημα ήθελα απλώς να βγάλω ένα περιοδικό) με δικές της καταφερτζίδικες κινήσεις μού βρήκε τα λεφτά -και έγινε το 01.
Είχαμε πάει όλοι μαζί μια εκδρομή στη Ζάκυνθο -ήθελα να της δείξω τη μάνα μου, το νησί μου. Αν και ζούσε ήδη με ενέσεις ιντερφερόνης, περάσαμε ζάχαρη. Μπάνια, μεθύσια.
Ο Στάβερης φωτογράφιζε, όπως πάντα.
Δεν τις είχα δεί ποτέ αυτές τις φωτογραφίες. Τον παρακάλεσα να τις τυπώσει τώρα για το αφιέρωμα στη φιλία. "Την είχες κι εσύ ερωτευτεί" με πείραξε.
Ναι, την είχα. Ήταν το κορίτσι του φίλου μου.
