τι άλλο μπορούμε να κάνουμε εκτός
απ’ το να γελάμε;
Θές να σου δείξω πώς είναι οι πεθαμένοι; Αυτό είναι το ορίτζιναλ, τ’ ορθόδοξο ανάσκελα. Εδώ που στέκομαι, άλλα γατόνια πέρασαν με την ουρά ψηλά. Πού είναι τώρα; Στο σημείο αυτό έγιναν μάχες ομηρικές, αφανίστηκαν στρατοί, η φυλή μου έγινε είδος προς εξαφάνιση. Κι εσύ στενάζεις, καημένε!
Η ζωή επιτάσσει τα λουλούδια να μη μαραθούν εντελώς. Να μην ξενερώσεις τελείως. Εφόσον δεν είσαι ανάσκελα, η πραγματικότητα σε ανασύρει σα γατάκι που το ‘ριξαν να πνιγεί και δεν πνίγηκε.
Άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει…
•
Η πραγματικότητα απαιτεί
Ένα ποίημα της Βισουάβα Σιμπόρσκα
Η πραγματικότητα απαιτεί
να το πούμε κι αυτό:
η ζωή συνεχίζεται.
Αυτό συμβαίνει στις Κάννες και στο Μποροντίνο
και στο Κοσσυφοπέδιο και στην Γκερνίκα.
Υπάρχει ένα βενζινάδικο
σε μια μικρή πλατεία στην Ιεριχώ,
υπάρχουν φρεσκοβαμμένα παγκάκια
στο Λευκό Όρος.
Γράμματα πηγαινοέρχονται
ανάμεσα σε Περλ Χάρμπορ και Χέιστινγκς,
φορτηγό με έπιπλα περνά
κάτω απ’ το μάτι του λιονταριού της Χαιρώνειας,
ενώ στα ανθισμένα περιβόλια έξω από το Βερντέν
πλησιάζει μονάχα το ατμοσφαιρικό μέτωπο.
Υπάρχουν τόσο πολλά απ’ Όλα
που το Τίποτα είναι αρκετά καλά κρυμμένο.
Απ’ τις αγκυροβολημένες στο Άκτιο θαλαμηγούς
ακούγεται μουσική
και στα λουσμένα στον ήλιο καταστρώματα χορεύουν ζευγάρια.
Τόσο πολλά γίνονται συνεχώς
που πρέπει να γίνονται παντού.
Όπου λίθος επί λίθον
εκεί τα παιδιά πολιορκούν
ένα καρότσι με παγωτά.
Οπου Χιροσίμα
εκεί ξανά Χιροσίμα
και παραγωγή πολλών προϊόντων
καθημερινής χρήσης.
Δεν στερείται γοητείας αυτός ο τρομακτικός κόσμος,
δεν στερείται πρωινών
άξιων να ξυπνάς γι’ αυτά.
Τα πεδία του Ματσιεγιοβίτσε
σκεπάζει πράσινο χορτάρι,
και στο χορτάρι ― όπως συνήθως στο χορτάρι—
κρυστάλλινη δροσιά.
Ίσως όλα τα πεδία είναι πεδία μαχών,
αυτών που ακόμα θυμόμαστε,
αυτών που ήδη ξεχάσαμε:
δάση σημύδων και δάση κέδρων,
χιόνια και άμμος, ιριδίζοντα έλη
και φαράγγια μαύρης ήττας
όπου στην επείγουσα ανάγκη
σήμερα μπορείς να καλυφτείς πίσω από ένα θάμνο.
Ποιο ηθικό δίδαγμα απορρέει απ’ αυτό; Μάλλον κανένα.
Αυτό που πραγματικά ρέει είναι το αίμα, που γρήγορα στεγνώνει,
και πάντοτε κάποια ποτάμια, κάποια σύννεφα.
Στα τραγικά διάσελα
ο άνεμος αρπάζει τα καπέλα απ’ τα κεφάλια
και τι άλλο μπορούμε να κάνουμε
απ’ το να γελάμε με τούτη την εικόνα.
― Βισουάβα Σιμπόρσκα, Η ζωή εδώ και τώρα, μτφρ. Μπεάτα Ζουλκίεβιτς, εκδ. Καστανιώτη
