Ο Σταμάτης Κόκοτας, πέρα από πολύ μεγάλος τραγουδιστής, ήταν γνωστός και για την «τρέλα» που είχε με το αγωνιστικό αυτοκίνητο – ένα χόμπυ, που το γνώρισε στα χρόνια του στην Γαλλία.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ο Κόκοτας ήταν, μάλιστα, ένας αναγνωρισμένος οδηγός, που συμμετείχε σε αγώνες αυτοκινήτων, επιτυγχάνοντας νίκες και πολύ καλές θέσεις, σε όλα τα διάσημα εγχώρια σιρκουί.
Τον Απρίλιο του ’69 συμμετέχει, ας πούμε, στην ανάβαση της Πάρνηθας, οδηγώντας μια Jaguar E Type 4,2, για να τερματίσει τέταρτος, πίσω από τον Τζώνυ Πεσμαζόγλου, τον Νίκο Καπετανάκη και τον αδικοχαμένο «Μαύρο» (Γιάννης Μεϊμαρίδης), που θα σκοτωνόταν στο σιρκουί της Ρόδου, το 1971 (στα 26 χρόνια του).
«Στα 90 λεπτά όμως ο τροβαδούρος ήταν τίγρης! Μέχρι τον προτελευταίο γύρο –που του έφυγε ο τροχός κι εγκατέλειψε– πίεζε τον Τζώνυ Πεσαμζόγλου και την Κορβέτ ασφυκτικά, έτσι που ακόμη και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικταί τού λευκού ελέφαντα είχαν αμφιβολίες για τις ικανότητές του».
Εκείνη η θέση του Σταμάτη Κόκοτα είχε θεωρηθεί «έκπληξη», με τον Κώστα Καβαθά να σημειώνει στο περιοδικό «auto ΕΞΠΡΕΣ» (τεύχος #22, Μάιος 1969):
«Στην τέταρτη θέση ποιος νομίζετε ότι τερμάτισε, παρά ο άνθρωπος με τις ασημένιες φαβορίτες και την Τζάγκουαρ. Ο Κόκοτας έκανε 7:16 και ακούστηκαν πολλές κρίσεις από τα αντίπαλα αυτοκίνητα. Μια απ’ αυτές έλεγε ότι “δεν υπάρχει πια τίποτα να ελπίζει κανείς στους ελληνικούς αγώνες... αύριο μπορεί να τρέξει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και να έλθει 2ος!”. Κακίες βέβαια, αλλά φαίνεται ότι ο τροβαδούρος έμαθε το θηρίο του να τραγουδά στον δικό του ρυθμό».
Τον Οκτώβριο του ’69 διοργανώνεται στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας, στο Τατόι, το λεγόμενο «μικρό Τατόι». Όπως διαβάζουμε στο hitthewave.wordpress.com... «ο χαρακτηρισμός “μικρό” είναι διττός και έχει να κάνει τόσο με τη διάρκειά του, που ήταν 90 λεπτά και όχι 180, όσο και με τη νέα σχεδίαση που εφαρμόζεται για πρώτη φορά. Η μεγάλη ευθεία σπάει περίπου στα 2/5 της, δημιουργείται μια καινούργια παρακαμπτήριος με δύο στροφές θεωρητικά 90 μοιρών, που δεν θα αργήσει να πάρει το όνομα “σικάν” ή “σηκαίην”».
Σ’ εκείνους τους αγώνες είχε συμμετάσχει φυσικά και ο Σταμάτης Κόκοτας, με τον Κώστα Καβαθά και πάλι, στο «auto ΕΞΠΡΕΣ» (τεύχος #29, Δεκέμβριος 1969), να δίνει το αναλυτικό ρεπορτάζ:
«Ο Φωτιάδης στα 90 λεπτά πέτυχε την πρώτη νίκη της σύντομης αγωνιστικής του καριέρας. Όσοι όμως έχουν δει την Alfa Romeo GTA να αγωνίζεται θα ξέρουν πολύ καλά ότι πρόκειται για ένα σπάνιο αυτοκίνητο... Η ευστάθειά της είναι εκπληκτική και το ίδιο ισχύει για την ικανότητά της ν’ αλλάζει τροχιά χωρίς δράματα, πλαγιάσματα, σανιδώματα και άλλα χαρακτηριστικά του επαγγέλματος.
Δεν είναι ίσως γρήγορη όσο μια 2002 ΤΙ, αλλά είναι σταθερή! Τόσο που ακόμη κι ένας νέος οδηγός, σαν τον Φωτιάδη, με οπωσδήποτε περιορισμένη αγωνιστική πείρα, να νικά σ’ έναν εθνικό αγώνα ταχύτητος. Ίσως το ίδιο θα πρέπει να πει κανείς και για τον Σταμάτη Κόκοτα και τη νίκη του στο τρίωρο, αλλά τότε πολλοί εγκατέλειψαν και κάποιος έπρεπε να νικήσει.
Στα 90 λεπτά όμως ο τροβαδούρος ήταν τίγρης! Μέχρι τον προτελευταίο γύρο –που του έφυγε ο τροχός κι εγκατέλειψε– πίεζε τον Τζώνυ Πεσαμζόγλου και την Κορβέτ ασφυκτικά, έτσι που ακόμη και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικταί τού λευκού ελέφαντα είχαν αμφιβολίες για τις ικανότητές του.
Οι τελευταίοι γύροι των 90 λεπτών ήταν το πραγματικό κομφούζιο στα πιτς. Οι άνθρωποι του Τζώνυ πίστευαν ότι ο Φωτιάδης ήταν δεύτερος κι ο οδηγός τους πρώτος... Ο Κόκοτας έφθανε τον Τζώνυ, αλλά εκείνος δεν ανησυχούσε, γιατί νόμιζε ότι ο τραγουδιστής ήταν τρίτος, πίσω απ’ τον Φωτιάδη, αλλά τελικά ο Φωτιάδης ήταν πρώτος, ο Sir John δεύτερος κι ο Κόκοτας τρίτος!».
Στο 3:27 ακούς για τον Σταμάτη Κόκοτα και τον βλέπεις κιόλας στην ανάβαση της Πάρνηθας, το 1969...
