Δεν ισχύει απαραίτητα σαν γενικός κανόνας σε κάθετί που γίνεται γύρω μας, όμως ένα κείμενο που διάβασα πριν λίγο στο Facebook με έκανε να χαμογελάσω πικρά - γιατί ξέρω πολλούς τέτοιους ανθρώπους, που θεωρούν ότι όποιος φωνάζει πιο δυνατά έχει το απόλυτο δίκιο...
Του Palmos [via]
Σήμερα το πρωί, στη Σταδίου, οι δημοτικοί αστυνομικοί με τις σειρήνες τέρμα έκαναν πορεία διαμαρτυρίας για τη μετάταξή τους. Προσοχή, όχι απόλυση, αλλά μετάταξη σε άλλο πόστο! Θυμήθηκα λοιπόν μια παλιά ιστορία:
Όταν ήμουν φοιτητής, πήγαινα καμιά φορά στις γενικές εφημερίες των νοσοκομείων για να δω από κοντά τα επείγοντα περιστατικά. Ήταν απ'τις σοφότερες κινήσεις που έχω κάνει. Αυτά που μαθαίνεις στη γραμμή του πυρός κανένα βιβλίο δεν μπορεί να στα δώσει.
Θυμάμαι κάποτε στο Ιππποκράτειο, στη Σαλονίκη, το χαμό έξω απ'το παθολογικό. Ένας γιατρός βγήκε στο διάδρομο για διαλογή. Αδιαφορώντας πλήρως για όσους κραύγαζαν "πεθαίνω", "πονάω", "μα πότε θα εξεταστούμε" και λοιπά παρόμοια, κοντοστάθηκε δίπλα από μια γιαγιά που καθόνταν αμίλητη στη γωνιά της. Αμέσως την έβαλε στο εξεταστήριο κατά προτεραιότητα, αδιαφορώντας επίσης για αντίστοιχες κραυγές του τύπου "ήταν η δική μου σειρά", "εγώ ήρθα πρώτος" κλπ.
Φυσικά είχε δίκιο: η γιαγιά λόγω σοβαρής δύσπνοιας αδυνατούσε σχεδόν ν'ανασάνει, πόσω μάλλον να φωνάξει...
Παρατηρώντας την έκπληξή μου, μου έδωσε το μάθημα της βραδιάς, αλλά και μια απ'τις βασικότερες αρχές της θεραπευτικής: "οι βαριά άρρωστοι, αυτοί που μας χρειάζονται περισσότερο, κάνουν τη λιγότερη φασαρία. Δεν τους το επιτρέπει η κατάστασή τους. Αυτούς πρέπει να ψάχνεις πρώτα, όχι τους φωνακλάδες".
Χρόνια αργότερα, διαπίστωσα πως ο κανόνας αυτός έχει γενικότερη ισχύ: τη μεγαλύτερη φασαρία την κάνουν όσοι έχουν τη λιγότερη ανάγκη!
σχόλια