ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 30 ετών και δεν έχω απογαλακτιστεί ακόμα από τους γονείς μου. Είμαι μοναχογιός και οι γονείς μου με μεγάλωσαν στα πούπουλα. Ιδιωτικά σχολεία, μεγάλο σπίτι σε ακριβή περιοχή, ταξίδια στο εξωτερικό και πολλή αγάπη από τους γονείς μου. Αυτά έζησα μέχρι τώρα αλλά νιώθω πολύ πεσμένος ψυχολογικά γιατί μέχρι και τώρα έκανα και κάνω αυτά που θέλουν οι γονείς μου. Τελείωσα τη σχολή που ήθελαν οι γονείς μου, έκανα το μεταπτυχιακό που ήθελαν οι γονείς μου και πάντα συναναστρεφόμουν με κόσμο που ήθελαν οι γονείς μου. Λόγω καλής οικονομικής κατάστασης, είμαι 30 και δεν έχω δουλέψει ποτέ. Δεν είμαστε πλούσιοι, αλλά οι γονείς μου έχουν μεριμνήσει ώστε να μπορώ να ζώ χωρίς να εργάζομαι, άλλωστε δεν κάνω και καμιά έξαλλη ζωή. Η μητέρα μου πρόσφατα, μου βρήκε μια πολύ καλή δουλειά, λόγω των γνωριμιών της και αγχώνομαι πως θα είναι η πρώτη μέρα στη δουλειά, μιας που δεν έχω καμία εργασιακή εμπειρία. Πέρα από αυτό όμως, το μεγάλο μου πρόβλημα ήταν στις σχέσεις μου. Δύο σχέσεις έχω κάνει όλες και όλες και έμμεσα με χώρισαν και από τις δύο. Λόγω της καλής εμφάνισης μου, είχα και έχω αρκετές επιτυχίες αλλά κομπλαρω και δεν το προχωράω γιατί σκέφτομαι το μετά. Οι γονείς μου και τις δύο που έχω φέρει σπίτι, τις έχουν περάσει από γενεές δεκατέσσερις. Μπροστά τους ήταν πολύ ευγενικοί αλλά όταν έφευγαν έμμεσα μου έλεγαν το κλασσικό "αυτή δεν κάνει για σένα". Φταίω κι εγώ που έχω βολευτεί σε αυτή την κατάσταση, αλλά έτσι με έχουν μάθει. Πάντα τα είχα όλα "έτοιμα". Μια φορά, παλιά όταν σπούδαζα προσπάθησα να φύγω από το σπίτι και να μείνω μόνος μου και άρχισε η κλάψα "τόσο μεγάλο σπίτι έχουμε" "για σένα το χτίσαμε" κλπ. Πέρα από το σπίτι μας έχουμε άλλο ένα το οποίο το νοικιάζουμε. Τους παρακαλούσα να μείνω εκεί και μου έλεγαν όλο ναι αλλά ποτέ δεν το ξενοίκιαζαν, όποτε έφευγε ο ενοικιαστής κατευθείαν έβαζαν άλλον, ενώ το είχαμε συζητήσει πολλές φορές ότι μόλις φύγει ο ενοικιαστής θα πάω να μείνω εγώ. Εντομεταξύ αυτό το σπίτι το αγόρασαν για μένα. Αλλά έμμεσα πάλι, δε με αφήνουν να μείνω εκεί. Έχω απηυδήσει εδώ μέσα, πνίγομαι. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν που θέλουν να με κάνουν προξενιό με μια γιατρό. Με την κοπέλα μας συνδέει χρόνια γνωριμία γιατί οι γονείς της είναι οικογενειακοί φίλοι, πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο και τα εξοχικά μας είναι δίπλα. Με αυτή την κοπέλα μεγαλώσαμε μαζί αλλά τη βλέπω σαν φίλη. Επειδή μεγαλώσαμε μαζί πιο πολύ τη βλέπω σαν αδερφή μου, παρά ερωτικά. Αλλά όταν το λέω στους γονείς μου, εκείνοι προσπαθούν να μου κάνουν πλύση εγκεφάλου. Οκ καλή κοπέλα αλλά αν ήταν να γίνει κάτι μεταξύ μας, θα είχε γίνει. Εντομεταξύ η κοπέλα, εκεί που πάντα μιλούσαμε φιλικά, τα καλοκαίρια στις διακοπές μας κυρίως γιατί δεν έχουμε κοινές παρέες, τώρα όλο στο σπίτι μου τη βλέπω μαζί με τους γονείς της. Οι γονείς της από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έρχονταν συχνά επίσκεψη και την κόρη τους την έφερναν όταν ήμασταν μικροί για να παίξουμε, όταν μεγαλώσαμε λίγο δεν ερχόταν μαζί τους, διότι και στο σχολείο δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα, μόνο στις διακοπές. Τώρα ξαφνικά την παίρνουν μαζί τους. Δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. Είμαι 30 και δεν ξέρω πως είναι να ζεις ελεύθερος τη ζωή σου. Πάντα ήμουν και είμαι το "καθώς πρέπει" παιδί και να κάνω ότι μου λένε για να μην τους στεναχωρώ. Τους έχω δώσει πολύ χώρο στη ζωή μου, φταίω. Αλλά από την άλλη αν φύγω από το σπίτι και νοικιάσω κάπου μακριά (γιατί αν νοικιάσω κοντά, συνέχεια μέσα στα πόδια μου θα είναι πάλι) θα έχω τύψεις μην πάθουν κάτι γιατί μόνο εμένα έχουν στον κόσμο. Με αγαπάνε πάρα πολύ αλλά το έχουν παρατραβήξει με τις συμπεριφορές τους.

Πριν από λίγο καιρό η μητέρα μου κέρδισε μια τελείως απρόσμενη κληρονομιά ποσού 500.000€ το ελάχιστο.Σταδιακά βέβαια καθώς στην αρχή πήρε κάποια μετρητά ,μετά πούλησε 2 ακίνητα κτλ.Απο αυτά τα χρήματα δεν πήραμε τίποτα εμείς σαν παιδιά της.Βέβαια μπήκαν τα λεφτά στο σπίτι σίγουρα,ζούμε καλύτερα ,η μητέρα μου δεν έχει τόσο άγχος και πήγαμε και κάποιες εκδρομές που δεν είχαμε πάει ποτέ.Γενικά έχω μεγαλώσει πολύ φτωχικά,οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μικρός και έδινε την ελάχιστη διατροφή ο πατέρας μου,ενώ η μητέρα μου δεν δούλεψε και αποφάσισε να ασχοληθεί με την ανατροφή μας.Οταν φύγαμε φοιτητές μας ανέλαβε εξ ολοκλήρου ο πατέρας μου βέβαια και κάπου εκείνη την περίοδο ήταν που έσκασε και το νέο της κληρονομιάς.Τώρα ακόμα σαν φοιτητής είναι ζόρικα στην διαβίωση και ζω με ότι δίνει ο πατέρας μου και κάποιες περιστασιακές δουλειές.Τέλος πάντων έχω αρχίσει και σκέφτομαι ότι ίσως ήταν λίγο εγωιστική αυτή η στάση της μάνας μου .Ακόμα και τώρα πετάει που και που από μόνη της ότι θα τα κρατήσει για την γεράματά της αφού της "έκατσε" και για να σπουδάσει την μικρή μου αδερφή η οποία είναι από άλλο πατέρα και άρα φτάνουν ίσα ίσα τα χρήματα.Αν το πάμε έτσι δεν διαφωνώ,γιατί ναι για 10 χρόνια δεν θα φτάσει το ποσό που υπολείπεται,χωρίς δουλειά ή επένδυση.Ωστόσο δεν θέλω να κρυφτώ,θα ήθελα να πάρω και εγώ ένα ποσοστό από αυτό το "δώρο",άλλωστε μέχρι να τελειώσω τις σπουδές και να τακτοποιηθώ κάπως θεωρώ ότι έχω πιο πολύ ανάγκη και γιατί όχι και μεγαλύτερες ανασφάλειες.Το ίδιο και τα αδέρφια μου.Δεν πιστεύω πως θα αλλάξει κάτι πια,απλά αν το πω στην ίδια την μητέρα μου θα στραβώσει ,οπότε κάπου ήθελα να το βγάλω.

Καλησπέρα συζητούσα με τον κολλητό μου για μια κοπέλα με την οποία βγήκαμε του την έδειξα δεν του άρεσε. Οταν δεν έκατσε τελικά η φάση με μένα και την κοπέλα την είπε πατσαβούρα ότι αν την έβλεπε στον δρόμο ούτε να την δει την χαρακτήρισε με 1 γιατί αυτοί οι χαρακτηρισμοί για την κοπελιά δεν μπορώ να καταλάβω μπορούσε απλά να πει δεν μου αρέσει και όχι τον χαρακτηρισμό πατσαβούρα. Εγώ όταν δεν μου άρεσε μια που έβγαινε ποτέ δεν την χαρακτήρισα έτσι ακόμα κι αν δεν μου άρεζε γιατί αυτή η συμπεριφορά

Ναι, είμαι ερωτευμένη με το αγόρι μου και νιώθω περήφανη για αυτό!! Με κάνει να χαμογελάω , μου αρέσουν πολύ οι αγκαλιές και τα φιλιά του, ο χαρακτήρας του. Βλέπω δυστυχώς τόσα άτομα στο φιλικό μου κύκλο να ψάχνουν απεγνωσμένα άτομο να κάνουν σχέση χωρίς να έχουν πραγματικά αισθήματα και ζηλεύουν τα ευτυχισμένα ζευγάρια. Πως γίνεται να ζηλεύεις κάποιον που δε θες καν; Αφού και να είχες αυτό το άτομο που κάνει έναν άλλον άνθρωπο ευτυχισμένο εσένα δε θα σε έκανε ευτυχισμένο γιατί δε ταιριαζεται.

Βγήκαμε με μια κοπέλα ήδη δύο ραντεβού το πρώτο περπάτημα με καφέ στο χέρι και στο 2ο πήγαμε για τρέξιμο και μετά χαλαρά καθίσαμε σε ένα παγκάκι μου είχε πει από την συνομιλία στο Instagram ότι θέλει να το πάμε σιγά σιγά. όλα αυτά πριν βγούμε το 1ο ραντεβού που στο 1ο ραντεβού γνωριστήκαμε καλύτερα.Στο 2ο ραντεβού μου είπε πως το βλέπεις το μεταξύ μας. Της λέω εγώ σε βλέπω ερωτικά και την ρωτάω εσύ πως το βλέπεις. Μου λέει μέχρι στιγμής το βλέπω προς το φιλικό αλλά νομίζω πάει προς το ερωτικό. Λέω τι σου προκαλεί έλξη σε ένα αγόρι μου λέει τα μάτια του και την ρωτάω για τα δικά μου τα μάτια μου λέει έχεις γλυκά μάτια. Εν τω μεταξύ μου είπε θέλει να βγούμε κι άλλα ραντεβού για δει πως θα πάει. Τώρα κανονίζουμε για 3ο ραντεβού αυτές τις μέρες λογικά θα βγούμε. Θα πάει προς το ερωτικό που τόσο πολύ θέλω η θα μπω friendzone?

Γεια σας είμαι με τον σύντροφό μου κοντά 6 χρόνια αυτός 27 εγώ 25 όλα ήταν τέλεια και φουλ ερωτευμένη..τα μισά χρόνια μένανε με τους γονείς του όλα οκ δεν είχαμε προβλήματα στην σχέση μας!! πριν 1 μισή χρόνο τα προβλήματα ξεκίνησαν όχι σε εμάς εμείς σαν ζευγάρι είμαστε πολύ καλά αγαπιόμαστε με φροντίζει με στηρίζει δουλεύουμε μαζί γενικά όλα αυτά! Βέβαια δεν υπάρχει πάθος μαγεία κ γενικά ερωτική ζωή τουλάχιστον 1 μισή χρόνο δηλαδή σε φάση στους 4 μήνες δύο φορές και αν ..όσες φορές και να το συζητήσω δεν παίρνω απαντήσεις απλά ότι τον στεναχωρώ και πως όλα θα αλλάξουν και ότι είναι μια φάση !! Δεν έχω σκεφτεί ποτέ κάποιον άλλον δεν είναι αυτό το πρόβλημα μου κ αυτού υπάρχει γκόμενα είμαστε συνέχεια μαζί δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση δεν ξέρω ποια τι να κάνω κ ακόμα κ εγώ σταμάτησα να τον πειράζει μια δεν είμαι καλά μια δεν θέλω δεν μπορούσα άλλο να με γειώνει έτσι.. από εκεί κ πέρα αυτό ξεκινήσε σιγά σιγά μέχρι που έχει γίνει σοβαρο θέμα τουλάχιστον για μένα δεν την παλεύω έτσι αλήθεια... κάποια στιγμή δεν ήταν καλά ας πούμε με τον εαυτό του κ από τότε βολεύτηκε δεν ξέρω γενικά είναι φουλ εγκεφαλικός κ αν υπάρχουν άγχη δεν λειτουργεί δεν μπορεί.. Δεν υπάρχει προβλημα ότι δεν έχει όρεξη εκεί που πρέπει αλλά ψυχολογικως όμως κ εγώ τι άλλο να κάνω ;;; νιώθω χάλια και δεν αντέχω άλλο έτσι τι μου προτείνετε;;;

Θα ήθελα να μπορώ να του λέω τα μυστικά μου αλλά τ ανοίγει και βγάζει φίδια. Θα ήθελα να μπορούσα να του πω παρτην τηλ αφού σου λείπει όλα λύνονται. Από κοντά εννοω... Τέλος πάντων προσπαθώ να είμαι κι εγώ κι αυτός καλά μέσα απ' αυτή την περίεργη συναναστροφή. Μου είπε ότι νιώθει αμηχανία κι εγώ τον βλέπω σαν τον μικρό μου φίλο κι ας είναι μεγαλύτερος σαν να μεγαλώσαμε μαζί και μεγαλώσαμε δέκα χρόνια " παρέας" είναι αυτά. Τέλος πάντων

Λένε πως με τον καιρό όλα τα συνηθίζεις και πως μαθαίνεις να ζεις με αυτά. Δεν ξέρω αν ισχύει σε άλλος αλλά στη δική μου περίπτωση δεν ισχύει. Έχω 3 χρόνια που χώρισα και ενώ πέρασα από άλλες σχέσεις από τότε, έχω ακόμα την ανάμνησή της ζωντανή, προχώρησα αλλά δεν ξέχασα. Σεβάστηκα την επιθυμία της να μην είμαστε μαζί επειδή δεν ήταν όπως πρώτα, έσβησε σιγά σιγά το πάθος μας, αλλά όσο αυτό κράτησε, ήταν ο πιο ευτυχισμένος 1μιση χρόνος της ζωής μου. Όλα συνηθίζονται αρκεί εσύ να θέλεις να συμβιβαστείς. Επειδή αν δεν θέλεις, οι σκέψεις γίνονται εμμονικές και δεν ξεκολλάνε από την επιλεκτική νοσταλγία, ωραιοποιείς καταστάσεις και βάζεις σε μία χρονοκάψουλα συναισθήματα τα οποία πλέον δεν αναγνωρίζεις αν και κάποτε σε έκαναν να αναπνέεις τον μολυσμένο από το καυσαέριο της πόλης σαν να ήσουν σε κάμπινγκ σε κάποιο δάσος και να βλέπεις τα χρώματα του ουρανού μέσα σε έναν σκοτεινό γκρίζο κόσμο.

Ημουν 27 ετων. Ειχα φτιαξει τη ζωη μου. Ολα κυλουσαν ομορφα. Εκανα τη δουλεια που σπουδασα και αγαπουσα. Μαζευα χρηματα για να τα επενδυσω. Ελαμπα απο ευτυχια. Ολοι το ελεγαν. Τα παιδικα μου χρονια ηταν φτωχικα και με γονεις που τσακωνονταν ασχημα καθε μερα, για το τιποτα. Η μανα μου παρουσιαζε τον πατερα μου σαν τερας, ομως μετα απο πολλα χρονια καταλαβα οτι ειναι μια γυναικα υπουλη, ελεγκτικη, εμμονικη και χειριστικη. Ηθελε να τον μισησω. Το ειχε καταφερει για πολλα χρονια. Αυτη προκαλουσε συνεχεια τους καβγαδες. Τον εβγαζε εκτος εαυτου. Αυτη η γυναικα λοιπον δεν αντεχε να με βλεπει ευτυχισμενη και οικονομικα ανεξαρτητη. Εκανε τα παντα και με κατεστρεψε. Με εριξε στο μηδεν. Παλεψα πολυ για να προχωρησω παλι. Μου ειχε κανει ανεπανορθωτη ζημια. Δεν μιλαει με κανενα συγγενη. Της φταινε ολοι και ολα. Μου λενε οτι ειναι τρελη και να την βγαλω απο τη ζωη μου. Αυτο της αξιζει. Να μεινει ολομοναχη μηπως και σκεφτει και συνειδητοποιησει τι κακο εχει προξενησει. Ο πατερας μου την διωχνει απο το σπιτι, της λεει οτι τον εχει τρελανει. Αυτη δεν φευγει. Του λεει θα καθομαι εδω για να σε βασανιζω, στα γεραματα σου θα μαρτυρησεις. Δεν ξερω τι να κανω. Σκεφτομαι μηπως χρειαζεται ψυχιατρο. Βλεπω ομως πως οταν ειναι με κοσμο μιλαει ομορφα, εχει ωραιο λογο, ειναι γλυκια και αγαπητη. Θα μου πειτε οτι προσποιειται. Πιθανον. Την ιδια συμπεριφορα ομως θα εχει και στον ψυχιατρο. Δεν θα πει το ποσο υπουλη και εκδικητικη ειναι. Δεν θα αναφερει το τι μας κανει. Στον κοσμο δεν δινει δικαιωματα για αρνητικα σχολια. Μονο το σοι γνωριζει καποια πραγματα, και η οικογενεια τα παντα. Δεν ξερω πως να το χειριστω. Να την βγαλω απλα απο τη ζωη μου για να πληρωσει; Αν ομως η γυναικα εχει καποια διαταραχη, τοτε αυτη η σκεψη με κανει να τη λυπαμαι και να την εχω διπλα μου εφοσον ειναι μανα μου.

Είμαι με μια κοπέλα κάτι περισσότερο από 1 έτος. Εδώ και μερικό καιρό, έχω πάει το εξής: Όταν είναι μακριά μου, μου λείπει. Όταν είμαστε μαζί, πολλές φορές βαριέμαι. Όταν δεν μου στέλνει μήνυμα, είμαι πάνω από το κινητό μου και περιμένω πότε θα μου απαντήσει. Όταν μου στέλνει (είτε απαντάει σε μήνυμά μου, είτε μου στέλνει πρώτη αυτή), δεν νιώθω κάποιον ιδιαίτερο ενθουσιασμό και ας το περίμενα. Γενικά, βιώνω την απόλυτη αντίφαση. Και ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω το γιατί...