ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρόσφατα και τελείως τυχαία, έπεσα πάνω σε έναν από τους χιλιάδες ορισμούς που υπάρχουν για έκφραση των συναισθηματικών ιδιαιτεροτήτων/προτιμήσεων στις σχέσεις: Recipromantic. Δηλαδή κάποιος/α που ελκύεται ερωτικά/ρομαντικά μόνο από κάποιο άλλο άτομο το οποίο να του/της έχει εκδηλώσει τα συναισθήματά του πρώτο. Δηλαδή αν δεν νιώθει κάποια κάτι (το οτιδήποτε και οποιασδήποτε μορφής) για μένα, δεν θα το νιώσω ούτε εγώ, θέλω δηλαδή την επιβεβαίωση για να μην φοβάμαι να ρισκάρω εκφράζοντας τα συναισθήματά μου για αυτήν και μετά φάω άκυρο και πονέσω ή πληγωθώ. Μπορείτε να το βάλετε με ετικέτα "ανασφάλειας" ή "εγωισμού" αν θέλετε, πάντως όταν έπεσα τυχαία πάνω σε αυτόν τον ορισμό, ένιωσα εντελώς οικεία, σαν να ήμουν ανέκαθεν αυτό χωρίς να ήξερα πως λέγεται με μία λέξη. Έχει τύχει άπειρες φορές στο παρελθόν να πω σε κοπέλα (που μιλούσαμε αρκετό καιρό μαζί, μήνες, όχι με το καλημέρα) πως νιώθω για αυτήν και ήταν το πιο απαίσιο συναίσθημα που ένιωσα ποτέ, αυτό του να μην είναι αμοιβαίο (πραγματικά, δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου να μην τον αγαπούν όπως τις αγαπάει αυτός) και ένιωθα εκτεθειμένος και ευάλωτος. Εξομολογείσαι σε κάποιο άτομο τα όσα νιώθεις για αυτό και τι σημαίνει για σένα και μετά όλα διαλύονται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και εσύ πέφτεις από τα σύννεφα. Και γιατί αυτό να είναι κακό ή να θεωρείται ως "εγωιστικό" ; Όλοι και όλες αυτό δεν επιθυμούμε κατά βάθος (και ας φοράμε μάσκες κυνισμού και το παίζουμε υπεράνω όλων αυτών και πως δεν μας "αγγίζουν" καν) να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε; Γιατί να είναι κακό να νιώθεις πως όντως σε θέλει ο/η άλλος/η πρώτα; Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από την αμοιβαία αγάπη; Θα μου γράψετε ίσως στα σχόλια "και αν ο/η άλλος/η δεν στο πει πρώτος/η ποτέ και περιμένει από εσένα να κάνεις το πρώτο βήμα;" ναι, είναι και αυτό ένα ρίσκο. Αλλά προτιμώ χίλιες φορές να μην γίνει κάτι ποτέ παρά εγώ να ανοιχτώ και η άλλη να της είναι αδιάφορο, επειδή στην τελική, εγώ θα πληγωθώ που δεν θα πάρω την αγάπη, όχι αυτή αφού έτσι και αλλιώς δεν θα αισθάνεται κάτι. Recipromantic λοιπόν και ας φαίνεται λάθος σε μερικούς!

Μιλάω με την πρώην μου εδώ και λίγους μήνες , μου προκάλεσε συναισθήματα και της το είπα , γενικά έχει δημιουργήσει μια τάση να εξαφανίζεται και να ξαναεμφανίζεται , το εκλαμβάνω ως μέσον χειραγώγησης ώστε να έχει τον πλήρη έλεγχο πάνω μου. Ενώ μου είχε πει ότι δεν θέλει να νιώσει πράγματα , πρόσφατα μου παραδέχτηκε πως έχει αρχίσει και νιώθει και μου ζητούσε συγνώμη που χάθηκε και ότι ήθελε πολύ να με καλέσει ενώ δεν το έκανε , έχει αρχίσει να με εκνευρίζει η στάση της καθώς νιώθω πως μας καταπιέζει. Δεν με αφήνει να προχωρήσω αλλά ούτε και να ανακουφιστώ μόλις αποκτήσουμε κάποια πρόοδο στο μεταξύ μας. Τώρα με έχει παγώσει 2 βδομάδες και δεν μου απαντάει στις κλήσεις , νιώθω ότι με βιάζει συναισθηματικά και ότι προσπαθεί να με κάνει να έχω εμμονή μαζί της. (Μια από τις πρώτες φορές που δεν μου απάντησε σε κλήση , με πήρε τηλέφωνο και με πρόσβαλλε , με έβριζε , με απειλούσε και μου είπε ότι αυτό που θέλει είναι να την παίρνω , να την ψάχνω(εφόσον δεν την ενόχλησα γιατί αυτό ήταν το λογικό)) έχω μπλέξει με σαδομαζοχίστρια? οκ , είναι η πρώτη μου αγάπη.. και πάει καιρός , και είναι η μόνη που έχω κρατήσει μέσα στην καρδιά μου, αλλά το τοξικό το νιώθω , είναι εκεί. με πνίγει. Δημιουργεί οικειότητα και συναίσθημα και μόλις νιώσω άνετα με αγνοεί επιδεικτικά. Ας μου εξηγήσει κάποιος τι ακριβώς κάνω λάθος ή έστω τι πάει λάθος με αυτήν.

Είμαι σε σχέση εδώ και 9-10 μήνες. Η σχέση σε γενικές γραμμές πηγαίνει πολύ καλά. Υπάρχει αγάπη μεταξύ μας, αλληλοεκτίμηση, είναι μαζί μου περιποιητική, όπως και εγώ με εκείνη, τα βρίσκουμε στα περισσότερα. Όμως, εδώ και 1 μήνα και κάτι, χωρίς να έχει γίνει κάτι συγκεκριμένο από την πλευρά της, μερικές φορές νιώθω για εκείνη αντιφατικά συναισθήματα. Από την μία να αισθάνομαι όλα όσα προανέφερα για εκείνη και να επιθυμώ να συνεχίσω να είμαι μαζί της και ταυτόχρονα, κάποιες φορές, νιώθω ότι η σχέση ολοκλήρωσε, ή έστω τείνει να ολοκληρώσει, τον κύκλο της. Με άλλα λόγια, αισθάνομαι ότι δεν υπάρχουν και πολλά ακόμα περιθώρια εξέλιξης της σχέσης και κάπου ότι μου έχει φύγει ο αρχικός ενθουσιασμός. Δεν λέω ότι την βαριέμαι ή ότι δεν θέλω να την συναναστρέφομαι. Θέλω να είμαι μαζί της, ειλικρινά. Απλά, κάπου νιώθω ότι η όλη κατάσταση δεν με γεμίζει πλέον όπως πριν. Επίσης, πριν από αυτή την σχέση ήμουν για πολύ καιρό μόνος μου και κάποιες φορές, ''πιάνω'' τον εαυτό μου να αναπολεί εκείνη την εποχή, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι θέλω να γυρίσω σε ό,τι έκανα πριν. Πιο πολύ μου έρχεται στο μυαλό σαν φευγαλέα σκέψη, αλλά αμέσως μου φεύγει. Όπως καταλαβαίνετε, δυσκολεύομαι να χειριστώ την όλη κατάσταση και είμαι αρκετά μπερδεμένος. Καμία ιδέα;

Οσοι εχετε φτασει στα 30 να ειστε αιωνιοι φοιτητες σε ΑΕΙ λογω λαθος αποφασεων και κωλυσιεργιας σε εποχες που θα μπορουσατε να ειχατε παει σε ενα Ιεκ η να ειχατε μαθει μια τεχνη πως την παλευετε με την απογοητευση ? Το θεμα ειναι οτι συχνα με συγκρινω με γνωστους που εχουν πτυχια/εργασια η κανουν μεταπτυχιακα και νιωθω οτι αυτοι η μια επιτυχια τους διαδεχεται την αλλη (Ειτε στα προσωπικα ειτε στις σπουδες πχ) ενω σε μενα το ενα αρνητικο φερνει το αλλο. Ρεαλιστικα μπορω πχ να παω σε ενα Ιεκ απλα λογω απογοητευσεων νιωθω οτι δεν ειναι αυτος ο αυτοσκοπος που θα με γεμισει ψυχολογικα (Γιατι και εχω και αλλα απωθημενα ειτε καλλιτεχνικα ειτε προσωπικης φυσεως). Δηλαδη νιωθω καπως πληγωμενο το "ψωνιο" μεσα μου γιατι ειμαι ατομο που ενθουσιαζομαι αποτομα οποτε ασχολουμαι με κατι και ακουω καλα σχολια(πχ ζωγραφικη,μουσικη) αλλα ειμαι και πολυ τεμπελης και δεν βλεπω μακροπροθεσμα (και απογοητευομαι εξισου αποτομα ).

Βρίσκομαι σε μια βόρεια χώρα του εξωτερικού με τον σύντροφό μου, έχω και κάποιους φίλους εδώ που αν και δεν τους βλέπω πολύ συχνά, είναι πολύ ωραία η σχέση μας. Όμως, μόλις τελείωσα το μεταπτυχιακό μου, που η αλήθεια είναι ότι με άγχωσε αρκετά, αν και εντέλει πήγε καλά. Το θέμα μου είναι ότι τώρα δεν δουλεύω, δεν έχω ξεκινήσει ακόμη τα μαθήματα να μάθω τη γλώσσα καθώς έπρεπε να ψάξουμε για σπίτι καθώς δεν μπορούσαμε να μένουμε άλλο σε φοιτητικά διαμερίσματα. Καθώς βρίσκομαι κοντά στα mid-30s πλέον, όμως νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ' αυτά που μου αρέσουν σε επαγγελματικό επίπεδο και αυτό μου δημιουργεί μια απογοήτευση. Προσπάθησα πολύ για το μεταπτυχιακό μου για παράδειγμα και να κατανοήσω την έρευνα και την ερευνητική σκέψη, κάτι που δεν μου ήταν οικείο και δεν μπορώ να πω ότι ήμουν εξαιρετική. Γενικώς, νιώθω τελευταία ότι δεν αξίζω πολύ και ότι δεν έχω ελπίδες να κάνω τίποτα σπουδαίο. Το ξέρω ότι θα μου περάσει κάποια στιγμή και θα γειωθώ στο να είμαι καλά και να προσφέρω στον βαθμό που μπορώ, χωρίς να τρελαίνομαι. Μέχρι τότε βέβαια, νομίζω θα νιώθω κάπως άσχημα με εμένα.

Σε μια σχέση όταν ο ένας από τους δύο είναι εσωστρεφης , συνήθως μας συμβουλεύουν να μην πιέζουμε αυτόν τον άνθρωπο να εκδηλωθεί να κάνουμε υπομονή κλπ κλπ. Γιατί κανένας δεν αναρωτιέται τι μπορεί να τραβάει και η άλλη πλευρά από αυτήν την κατάσταση;; Μετά από ένα χρόνο υπομονής δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω άλλο αυτήν την ταλαιπωρία δίχως τέλος. Έχω κάνει τρομερή υπομονή μα δεν βλέπω φως στο τούνελ. Φυσικά τις ελάχιστες φορές που έχω σπάσει και έχω προσπαθήσει να το τελειώσω ήταν οι μόνες φορές που εκδηλώθηκε η έκανε κάτι. Δυστυχώς όμως εμένα μου χαλάει το κέφι , την διάθεση, την καθημερινότητα. Μην θεωρείτε δεδομένους τους ανθρώπους που έχετε και όποιος είναι χαρούμενος κι εξωστρεφής δεν σημαίνει ότι είναι πιο δυνατός και θα τα καταφέρει

Πότε σταματάς να πονάς για μια χαμένη αγάπη;Πότε σταματάς να υποφέρεις γιατί σου λείπει; Πότε σταματάς να σκέφτεσαι τα αν μετά από ένα χωρισμό/διαζυγιο; Έχουν περάσει 11 μήνες από το χωρισμό… Θα μου πεις λογικό είναι εφοσον ήσασταν μαζί σχεδόν μια 10ετια. Νιώθω όμως ότι «χάνω» κ άλλο χρονο από τη ζωή μου για αυτόν.. Θέλω να πατήσω ένα κουμπί κ να σταματήσει!Εχω κάνει όσα λένε για να βοηθηθώ (ψυχοθεραπεία,γυμναστική, no contact, γνωριμίες -μέχρι εκεί κ προσπαθώ αλήθεια) αλλά τίποτα δεν βοήθησε… είμαι σχεδόν 34 χρόνων και ναι θέλω να γνωρίσω κάποιον, θέλω να κάνω οικογένεια. Ο πόνος αυτός όμως δεν με αφήνει….πότε θα σταματήσει;

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο καυγάδες και μιζέρια, και δεν εννοώ μιζέρια λόγω οικονομικών προβλημάτων. Πλέον, 29 χρονών, έχοντας περάσει από πολλά στάδια στη ζωή μου και έχοντας μια υγιή σχέση, ζω με τον άνθρωπό μου. Στο σπίτι μας υπάρχει χαρά, έχουμε χόμπι, βγαίνουμε έξω, καλούμε φίλους και περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί. Ήρθα στο πατρικό μου για ένα Σαββατοκύριακο, και το σκηνικό είναι το ίδιο όπως πάντα. Οι γονείς μου, συνταξιούχοι πια, ακολουθούν την καθημερινότητά τους: ο πατέρας μου φεύγει το πρωί και γυρίζει το μεσημέρι, κοιμάται, ξυπνάει και βγαίνει πάλι το απόγευμα, ενώ η μητέρα μου κάνει δουλειές στο σπίτι, πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ και μετά κάθεται μπροστά στην τηλεόραση μέχρι το βράδυ. Το ίδιο πράγμα, κάθε μέρα. Δεν θα προτείνουν ποτέ κάτι διαφορετικό, όπως να κάτσουμε όλοι μαζί να δούμε μια ταινία, να πάμε μια εκδρομή με το αυτοκίνητο ή να παίξουμε ένα επιτραπέζιο. Θα μου πείτε «και εσύ γιατί δεν λες κάτι», αλλά δεν με παίρνει να το κάνω. Είναι άνθρωποι της ρουτίνας και της μιζέριας. Σκεφτείτε, η μητέρα μου περπατάει μέσα στο σπίτι και όταν της προτείνω να βγει έξω για περίπατο, να δει λίγο κόσμο και φύση, βαριέται. Δεν συζητάμε πολύ, και οι γονείς μου πολλές φορές γκρινιάζουν μεταξύ τους. Αναρωτιέμαι πώς μπορούν να ζουν τόσο δυστυχισμένοι και μίζεροι, ειδικά η μητέρα μου μπροστά από την τηλεόραση. Προφανώς και έχω σκεφτεί την κατάθλιψη, αλλά οι ίδιοι την δημιούργησαν. Είναι δύο άνθρωποι ακατάλληλοι ο ένας για τον άλλον, σε μια καθημερινή τοξικότητα και με τον φόβο να βγουν έξω από τη ζώνη ασφαλείας τους. Το μόνο που σκέφτομαι είναι να γυρίσω στην πόλη μου, με τον άνθρωπό μου και τη δική μας γλυκιά καθημερινότητα.

Από πολύ μικρή μου άρεσε το διάβασμα και έτσι είχαν πέσει στα χέρια μου αρκετά λογοτεχνικά βιβλία από τα οποία ανέπτυξα το λεξιλόγιο μου. Δεν μιλάω σαν λόγια αλλά σίγουρα χρησιμοποιώ πιο εμπλουτισμένο λεξιλόγιο από τα παιδιά της ηλικίας μου. Έπειτα ανακάλυψα την κλίση μου στις θετικές επιστήμες επομένως ενημερωμομουν αρκετά και στο επιστημονικό κομμάτι και περισσότερο στον τομέα της υγείας. Δεν είμαι γιατρός, φαρμακοποιός ή νοσηλεύτρια αλλά υπήρξα το πρώτο άτομο που όποιος πάθαινε κάτι ιατρικό ερχόταν να με ρωτήσει τι να κάνει, χωρίς να ξέρω! Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι σε παρέες και πάντα είμαι αυτή που θα δώσω συμβουλές για την διατροφή ή το πώς να καθαρίσουν το πλυντήριο τους ή κάποιο άλλο άκυρο τιπ. Είμαι μόλις 25 και δεν μπορώ να κάνω μια χαζή συζήτηση. Αισθάνομαι ότι αυτή η σοβαρότητα απωθεί τους άντρες και δεν θα καταφέρνω να ελξω κανέναν.

Γιατί ο κόσμος έχει τόσα πολλά ψυχολογικα πρόβλημα πλέον ρε παιδιά; Για ποιο λόγο ο μισός πληθυσμός δεν ζει ευτυχισμένος; Μετά τον κορονοιο έχει αλλάξει όλη η ζωή μας! Οι συνήθειές μας, η χαρά μας, τα πάντα είναι διαφορετικά. Όλοι μιλάνε για τα προβλήματα τους και καλά κάνουνε γιατί όλοι θέλουν να τα βγάλουν από μέσα τους. Μια δυστυχία τριγύρω μας. Τι να πω πραγματικά δεν ξέρω. Μιας και ο κόσμος πλέον πάει σε ψυχολόγους ελπίζω σε κάποια χρόνια να έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε τρόπο προσέγγισης. Ήθελα πολύ κάπου να τα πω και να τα βγάλω από μέσα μου...