ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα χρόνια της νιότης μου, είχα αποφασίσει να κάνω πρωτοχρονιά μακριά από την οικογένεια. Με μια γνωστή κανονίσαμε να την περάσουμε μαζί. Τελικά εκείνη άλλαξε γνώμη και δεν εμφανίστηκε ποτέ. . . Αποφάσισα να μείνω εκεί που είχα κλείσει μόνος. . . Πολλά χρόνια αργότερα, στα 49 πλέον, θυμήθηκα τη συγχωρεμένη τη μάνα που μου είχε πει: ''Αν είσαι μόνος παραμονή πρωτοχρονιάς, θα είσαι μόνος όλο τον χρόνο. . .'' Δεν θυμάμαι να έχω παρέα αυτή τη μέρα. . . Δεν θυμάμαι να έχω παρέα σε όλη μου τη ζωή. . . Ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει. . . Να έχετε Υγεία και να περνάτε καλά.

Και σε αυτούς που έφυγαν, χάθηκαν και ξέχασαν. Και σε όσους έμειναν και θυμούνται. Είθε η καινούργια χρονιά να φέρει φως, πολλή αγάπη, χαμόγελα και λιγότερες στεναχώριες.

Έχω μια σοβαρή σχέση εδώ και 8 μήνες ωστόσο δεν έχει γνωρίσει την οικογένεια μου παρά μόνο τον αδερφό μου. Τις προάλλες ήμασταν σε μια κοινή παρέα όπου συζητούσαμε ότι η οικογένεια μας είναι ο καθρέπτης μας καθώς ότι μαθαίνουμε εκεί το αναπαράγουμε στις σχέσεις μας και εκείνος συμφώνησε ακράδαντα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό με προβλημάτισε αρκετά καθώς η δική μου οικογένεια θεωρώ πως είναι πλήρως διαλυμένη. Έχω έναν πατέρα ο οποίος έχει σοβαρό θέμα αλκοολισμού και συνεχώς είναι απών από το σπίτι και μια μητέρα η οποία έχει μείνει ολομόναχη στο σπίτι να μας μεγαλώσει η οποία γκρινιάζει για τα πάντα, της φταίνε όλοι και έχει μαλώσει με τους κοντινούς μας συγγενείς. Τρώμε όλοι μαζί μόνο στις μεγάλες γιορτές και πάντα καταλήγει με τσακωμό. Πως εγώ να φέρω έναν άνθρωπο να δει αυτά τα γεγονότα και να πιστέψει ότι η οικογένεια μας θα καταλήξει έτσι;

Από τότε που τον γνώρισα κοιμάμαι και ξυπνάω με την σκέψη να τον ξαναδώ. Εκείνος παρότι έδειξε ενδιαφέρον στην συνάντησή μας έπειτα καπνός, δεν έκανε κάποιο βήμα. Δεν έχουμε καν κάποιο τρόπο επικοινωνίας δεν ξέρω εάν θα τον ξαναδώ ποτέ. Βρήκα έναν κατινιστικο αλλά άμεσο τρόπο να τον προσεγγίσω και παρόλα αυτά κάτι με κρατάει. Αρχικά δεν έχω καν ένα feedback τι εντύπωση του έδωσα εκείνη τη βραδιά, ένα "πράσινο φως" για να ξέρω πως να τον προσεγγίσω. Έπειτα, φοβάμαι την απόρριψη. Το έχω πλάσει όλο τόσο ωραία στο κεφάλι μου που εάν δεν πετύχει μετά τι;; Ενώ ξέρω ότι δεν έχω να χάσω τίποτα γιατί φοβάμαι τόσο πολύ ρε γαμωτο;

Χθες είχα βγει με την παρέα μου να τα πιούμε, 30άρηδες όλοι που βρήκαμε μία ευκαιρία τώρα με τις γιορτές να ξαναβγούμε να θυμηθούμε τα παλιά μας ξενύχτια τότε που σπουδάζαμε και βγαίναμε τα Σαββατοκύριακα, κάτι που πλέον πολύ σπάνια θα γίνει μιας και όλοι έχουμε οικογένεια (ή έστω σχέσεις) και με την δουλειά είναι δύσκολο να έχουμε αυτη την πολυτέλεια της εξόδου. Στο τσιπουράδικο που πήγαμε καθόταν δίπλα μας μία παρέα μικρότερων ηλικιακά (16-17 χρονών, μην με ρωτήσετε πως και τους σέρβιραν ενώ ήταν ανήλικοι) που συζητούσαν για τα δικά τους. Ένας από την παρέα μας πήγε και τους κέρασε μία γύρα απ'ότι έπιναν, έτσι, χωρίς λόγο, επειδή γούσταρε. Τον ευχαρίστησαν και ήπιαν στην υγειά μας και εμείς στην δικιά τους. Όταν φεύγαμε κατά τις 3 το πρωί, ένας από την δικιά τους παρέα είχε μεθύσει πάρα πολύ και στη μέση του δρόμου χόρευε ζεϊμπέκικα χωρίς να ακούγεται κάποια μουσική. Τραγουδούσε φωναχτά το ρεφραίν από το "Εγώ αγάπη μου εγώ" του Καρρά. Πιο πέρα τον περίμενε η παρέα του, χωρίς να κοιτάει περίεργα ή με αποδοκιμασία, με κατανόηση, σεβασμό και οίκτο. Όλοι ξέραμε χωρίς να μας το πει κανείς πως είχε χωρίσει πρόσφατα και μέσα στη ζάλη του μεθυσιού προσπαθούσε να ξεσπάσει. Άρχισε ένας από την παρέα μας να χτυπάει ρυθμικά παλαμάκια και ένας ένας ακολουθήσαμε όλοι το παράδειγμά του. Στο τέλος άρχισε να κλαίει και τον πλησίασα και τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη λέγοντάς του στο αυτί "Μην χαλιέσαι φιλαράκο, όλα θα περάσουν με τον καιρό, όλα θα περάσουν" και με αγκάλιασε. Ήταν κάτι από τα παλιά χωρίς να είχε "παλιούς" πρωταγωνιστές και συγκινήθηκα που δεν χάθηκαν ακόμα αυτά τα ωραία στην εποχή που ζούμε. Του έδωσα ένα τσιγάρο επειδή του είχαν τελειώσει και δεν είχε χρήματα και με αποχαιρέτησε με ένα χαμόγελο, δεν χρειαζόταν να πει κάτι άλλο. Χρόνια πολλά εύχομαι σε όλους και όλες και μία συμβουλή στα αγόρια, να μην ντρέπεστε να χορεύετε μεθυσμένα ζεϊμπέκικα σε άδειους δρόμους τα ξημερώματα. Δεν είστε αδύναμοι, ούτε ρεζιλέυεστε. Άνθρωποι είμαστε και όλα μέσα στη ζωή είναι, και τα κακά και τα καλά.

"Παιδί χωρισμένων γονιών" έχοντας όμως για καλή τύχη μια υπέροχη μητέρα που τα έφερε όλα βόλτα ολομόναχη κ χωρίς άλλη στήριξη οικονομική ζούσα μια εφηβική ζωή στο φουλ και ίσως με μια παραπάνω ελευθερία λόγω του ότι δεν υπήρχε άλλος γονιός σπίτι. Έκανα σχέσεις από μικρή ηλικία και συνήθως κρατούσαν καιρό (πάντα έψαχνα το πατρικό πρότυπο καταβαθος) όμορφη κοπέλα και έξυπνη αλλά τα ταίρια μου συνήθως αλλού για αλλου και χαρακτήρες που με ωθουσαν σε κακές καταστάσεις και μου φεροντουσαν άσχημα. Εργάζομαι από όταν τελείωσα το λύκειο με αποτέλεσμα να έχω μεγαλώσει πριν την ώρα μου και να χάνω στιγμές στα 19-20 μου σε σχέση με συνομηλίκους μου διότι εγώ πάντα είχα την υποχρέωση της δουλειάς. Σπούδαζα σε μια σχολή που πέρασα τυχαία στη πόλη μου αλλά παρόλα αυτά τη τελείωσα με επιτυχία στα χρόνια που έπρεπε ασχέτως αν δεν με έψηνε πολύ. Μετά ήρθαν οι καραντίνες που τώρα συνειδητοποιω το κακό που μου έκαναν στην ηλικία των 21. Μετά από πολλές " προβληματικες " σχέσεις συμβαίνει να γνωρίσω έναν άνθρωπο ο οποίος από τη πρωτη στιγμή μου έκανε το κλικ! Από τη πρωτη φορά που μιλήσαμε μαγευτηκα , τρελάθηκα , 6 χρόνια μεγαλύτερος και φρέσκοχωρισμενος τότε μετά από πολλά χρόνια σχέσης... υπήρχε Μια μυστηριωδη σύνδεση από τη πρωτη στιγμή και πάθος. Όλοκληρο το εργακι κράτησε 3 μήνες και αυτό ινκογκνιτο.. με τα πολλά δεν προχώρησε γιατί υπήρχαν και πιο βαθιά προβλήματα και βρισκόμασταν σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας , ξαφνικά εγώ το ρίχνω στο αλκοόλ και για μεγάλου χρονικό διάστημα πίνω σε καθημερινή βάση ποσότητες που δεν αρμόζουν με αποτέλεσμα να είμαι καθημερινά σαν ζόμπι και να φερομαι σαν απροσαρμοστο , εκεί λοιπόν είναι που ξεκινάει ένας χρόνος απόλυτης παράνοιας και τρέλας, εγώ μπλέκω με το αλκοόλ και χάνω τον εαυτό μου εντελώς, αρχίζω να εθίζομαι να χάνω εντελώς την αξιοπρεπεια μου και να γελοιοποιούμαι.. ( μεγάλη παγίδα αυτό το ναρκωτικό) δυστυχώς λόγω της δουλειάς μου ( εστιαση ) και λόγω γνωστών είχα εύκολη πρόσβαση και δε πλήρωνα οπότε ακόμα ένας λόγος που με ωθουσε εύκολα στον αλκοολισμο.. κάπου εκεί όλα ξεκινάνε να περνούν τη κάτω βόλτα στη ζωή μου, από τα ερωτικά έως τα φιλικά τα είχα κάνει αχταρμά.. ο άλλος ούτε που μου έδινε σημασία, εγώ να τον παίρνω τηλ μεθυσμενα κ να στέλνω μηνύματα μεθυσμενα μιλώντας άσχημα και λέγοντας ότι να ναι. Μετά από αυτά παθαίνω μια παράκρουση και σκέφτομαι να τα βρόντηξω όλα να πάω φροντιστήριο και να δώσω εξετάσεις σε μια από τις πιο ωραίες σχολές που ήταν του ονείρου μου , πάω γράφομαι και πετυχαίνω! Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκανα κάτι για εμένα και το χάρηκα. Θεωρουσα πως μόνο αυτό θα με έκανε ευτυχισμένη πως θα με εσωνε από το αλκοόλ κ πως θα έβρισκα τον εαυτό μου ... βρίσκομαι στο 2ο έτος πολύ μακριά από τη πόλη μου και χωρίς να δουλεύω πια με πολλές δυσκολίες παρόλα αυτά είμαι ευγνώμων που έχω τη μητέρα να με στηρίζει. Μετά από όλα αυτά έπειτα από 2 χρόνια τον βρήκα ξανά και του μίλησα, του είπα ένα ευχαριστώ γιατί αν δεν ήταν αυτός να με κεράσει τέτοιο πόνο δεν θα έβρισκα ποτέ τον δρόμο μου κ το μονοπάτι να φτάσω εκεί που ήθελα.. δυστυχώς όμως κατάλαβα ότι μιλάμε για έναν Νάρκισσο ποτ μόνο το καλό μου δε θέλει αλλά αντίθετα θέλει να με βλέπει να μαραζωνω κ να τον παρακαλάω, παίρνει ζωή από αυτό, είναι σαν να έχει κλέψει ένα κομμάτι της ψυχής μου , ξαφνικα εχασα τη λαμψη μου , ασχημινα πηρα κιλα , ολα πηγαν στραφη , η γυμναστικη απο μικρη , η προσεγμενη διατροφη , τα παντα , νιωθω απαισια . Φέτος τον Δεκέμβρη κλείσαμε 3 χρόνια με αυτή την ιστορία, παρόλο που έχω προχωρήσει ερωτικά κ έχω κάνει σχέσεις πάντα νιώθω ένα κενό, ποτέ δε νιώθω ευχαριστημένη , πάντα τον συγκρίνω με όλους, πάντα θυμώνω και πονάω, καθημερινά ξυπνάω καθ κοιμάμαι με τη σκέψη του , καθημερινά κλαιω , με λυπάμαι και φοβάμαι πως θα είναι έτσι για πάντα, τρέμω στην ιδέα ότι θα μεγαλώσω κιαλο κ θα έχω καταστραφει για έναν τύπο. Δεν ξέρω γιατί τα γράφω εδώ όλα αυτά, 1.5 χρόνος ψυχοθεραπειας πήγε στραφεί. Παλεύω καθημερινά μόνη μου και βιωνω την απόλυτη μοναξιά κ το απόλυτο κενό, βρίσκομαι πολύ μακριά από την οικογένεια αλλά προσπαθώ να στέκομαι, κάθε μέρα κλαιω , στη 2η σχολή μου δίνω όσα μπορώ και τα πάω περίφημα, το κενό ακόμα δεν έχει καλυφθεί. κλείσαμε 3 χρόνια, ακόμα δεν έχει αλλάξει τίποτα, το αλκοόλ πάει ανά φάσεις μια το κόβω και είμαι καλά και μια κάθομαι σπίτι πίνω μόνη μου και κλαιω. Εχθές τον είδα στον ύπνο μου , πετάχτηκα στις 5 τα χαράματα κ έκλαιγα με λυγμούς. Έχω κουραστεί και είμαι φοβισμένη. Αν το διάβασες μέχρι τέλος ευχαριστώ.

Έχω θέσει μερικούς ρεαλιστικούς στόχους για την νέα χρονιά για να κάνω την ζωή μου λίγο πιο ποιοτική. Ο πρώτος είναι να κόψω το τσιγάρο, έχω δοκιμάσει πολλές φορές να το κόψω και πάντα αποτύγχαινα οπότε ευχηθείτε μου καλή τύχη! Ο δεύτερος είναι να πάρω πτυχίο Αγγλικών lower, είχα φτάσει στο επίπεδο σπουδών όταν σπούδαζα Αγγλικά σε φροντιστήριο (πριν 10+ χρόνια) αλλά δεν έδωσα ποτέ εξετάσεις, δεν είχα τα χρήματα τότε και απλά το ανέβαλα συνεχώς. Τα Αγγλικά μου είναι πολύ υπεράνω του επιπέδου αυτού (σε σημείο να διαβάζω μυθιστορήματα στα Αγγλικά του 19ου αιώνα και να μη χρειάζεται να γκουγκλάρω ούτε 1 λέξη, βλέπω ταινίες και σειρές χωρίς υπότιτλους, γενικά τα καταλαβαίνω άπταιστα) αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα μετράει το χαρτί, δε πα να μιλάς Αγγλικά σαν ευγενής; Αν δεν έχεις το πιστοποιητικό, κανείς δεν θα σε ρωτήσει πράματα για να δει στην πράξη τι ξέρεις, για την εικόνα και το φαίνεσθαι νοιάζονται όλοι, το έχω δει στη πράξη που πήγα σε συνεντέυξεις για δουλειά και με ρωτούσαν αν ξέρω Αγγλικά και ενώ ήξερα επειδή δεν έγραφα κάτι σχετικό στο βιογραφικό, δεν το λογάριαζαν καν (και σιγά τα Αγγλικά που χρειάζονται για να καταλάβεις τι θέλει να φάει ή πιει ο πελάτης σου αν εργάζεσαι στην εστίαση ή σε σεζόν). Ο τρίτος είναι να κυνηγήσω επιτέλους το όνειρό μου να ασχοληθώ με τον εθελοντισμό ή τον τουρισμό εκείνο που δουλεύεις ενώ κάνεις διακοπές, π.χ. μαζεύεις πλαστικά από θάλασσες ή φυτεύεις δέντρα. Είναι και οι 3 είναι απόλυτα εφικτοί και ρεαλιστικοί αλλά πιστεύω θα με βοηθήσουν ο καθένας με τον τρόπο του. Ο 3ος στόχος ίσως να με βοηθήσει και έμμεσα να κάνω γνωριμίες (όχι απαραίτητα φιλικές ή ερωτικές, γενικά) και να κοινωνικοποιηθώ.

Με υγεία σε όλες/ους.Η ζωή αξίζει.Μην σταματάτε να παλεύετε.Μικρές και μεγάλες νίκες κάθε μέρα. Καλή Πρωτοχρονιά

Ωραια Χριστουγεννα και φετος... Με την οικογενεια... Εμενα οι γονεις μου δεν ειναι χωρισμενοι... Ζουν μαζι, ζουμε μαζι. Η μανα μου κανει μονολογο μπροστα μου και βριζει την τυχη της, ο πατερας μου κανει μονολογο κλεισμενος στο δωματιο του και ακουγεται στο διπλανο δωματιο. Τι αρρωστη κατασταση... Αυτο γινεται παντα. Η μανα μου μαγειρευει, δεν τον δεχεται στο τραπεζι, ουτε του αφηνει φαγητο για να φαει μετα. Μαγειρεψε και εφαγε μετα απο εμας. Δεν ειπαν ουτε χρονια πολλα. Ολο το χρονο η ιδια κατασταση επικρατει, αλλα και τα Χριστουγεννα? Και μετα ρωτανε φιλοι και γνωστοι πως περασαμε. Και εμεις λεμε ωραια, οικογενειακα!

Είμαι μόνο 22 και καταλαβαίνω ότι δε θα έπρεπε να είναι έτσι, αλλά έχω καταλήξει να περνάω σχεδόν όλες τις στιγμές μου μόνη μου. Μέχρι τη χρονιά που τελείωσα το σχολείο ήταν όλα καλά, είχα αρκετούς ανθρώπους γύρω μου αλλά μετά αυτό άλλαξε οριστικά. Το θεώρησα αναμενόμενο να συμβεί, αλλά πλέον αυτή η μοναξιά που δεν είναι καθόλου επιλογή μου, μου δημιουργεί τεράστια δυσφορία. Περνάω όλες μου τις ελεύθερες μέρες κλεισμένη στο σπίτι με ελάχιστες εξαιρέσεις που βγαίνω μόνη μου, αλλά τελευταία το έχω σταματήσει κι αυτό γιατί άρχισε να με στενοχωρεί. Έχω προσπαθήσει να βγω με παρέες, αλλά δεν έχω λάβει το ίδιο ενδιαφέρον από πλευράς τους ποτέ, κάθε φορά που προτείνω κάτι στην καλύτερη στην αρχή θα δείξουν ενθουσιασμό και στη συνέχεια θα μου το ακυρώσουν και στη χειρότερη θα μου πουν αμέσως όχι. Ίσως βέβαια και το ότι μένω σε ένα μικρό χωριό να μη βοηθάει ιδιαίτερα την όλη κατάσταση... Βλέπω άτομα στην ηλικία μου να κάνουν τόσα πράγματα με τις παρέες τους και τις σχέσεις τους και εύχομαι να είχα έστω τα μισά και λυπάμαι πάρα πολύ. Πλέον φοβάμαι ότι θα περνάει έτσι η ζωή μου και κάποια μέρα θα το συνειδητοποιήσω ενώ θα κάθομαι μόνη μου στο σπίτι ακόμα χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό... Καλές γιορτές και του χρόνου λιγότερο μοναχικές θα ευχηθώ σε όλους μας!