UPDATE:
Κάποιος πείραξε το λήμμα της Βικιπαίδειας για τον Σμαραγδή, για να προσθέσει το περιστατικό της μαντινάδας...
Ο Πρωθυπουργός τίμησε τον σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή (Καβάφης, Ελ Γκρέκο, Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι) και ο σκηνοθέτης είπε μια μαντινάδα προς τιμή του.
Ήταν σαχλή μαντινάδα, όπως όλες βέβαια οι μαντινάδες που βλέπουμε κατά καιρούς στα δελτία ειδήσεων και τις λένε γνωστοί ή άσημοι προς τους πολιτικούς. Δεν την είπε καν καλά, μπέρδεψε λόγια, και στο τέλος δεν έκανε και απόλυτη ομοιοκαταληξία.
Όχι βέβαια ότι αυτά που είπε ο Σαμαράς για τον Σμαραγδή ήταν λιγότερο γελοία.
Ο Σμαραγδής, όπως διαβάζω στης Κ. Βούλγαρη, είπε επίσης στο Μέγκα ότι "ψάχνει να δει" πρώτα αν το ιστορικό πρόσωπο για το οποίο σκοπεύει να κάνει ταινία "συμφωνεί"... Και ο Καζαντζάκης κατά τον Σμαραγδή "συμφώνησε σχεδόν αμέσως" να τον κάνει ταινία, γι' αυτό και έγραψε το σενάριο τόσο σύντομα...
Πόσο ταιριαστό ανάγνωσμα το κείμενο του Γιώργου Τούλα:
Άλλο η Τέχνη άλλο οι δημόσιες σχέσεις. Ή μήπως όχι;
Ο εθνικός πλέον σκηνοθέτης –βιογράφος Γιάννης Σμαραγδής, είπε τη γνώμη του για τον πρωθυπουργό που τον βρίσκει καλό καπετάνιο(!) και τον υπουργό Πολιτισμού. Ο πρωθυπουργός λοιπόν είναι ψηλός και όμορφος και ο νέος υπουργός Πολιτισμού θα αφήσει το στίγμα του διότι αγαπά το σινεμά, δήλωσε. Μάλιστα. Μερικοί άνθρωποι έχουν τελικά ενόραση. Βλέπουν αυτά που δεν βλέπουν οι άλλοι. Και τα διατυπώνουν. Τις πιο πολλές φορές όχι χωρίς αντάλλαγμα βέβαια. Μια επίσκεψη στο υπουργείο Πολιτισμού, μια υπόσχεση για ενίσχυση της επόμενης ταινίας, μια στήριξη βρε αδερφέ.
Δεν είμαι από κείνους που γοητεύτηκαν ποτέ με το ακαδημαϊκό σινεμά του Σμαραγδή. Οι καθαγιαστικές βιογραφίες στις οποίες αφιερώθηκε από τη στιγμή που χρίσθηκε εθνικός βιογράφος, μου μοιάζουν ακριβές καλογυαλισμένες μετριότητες. Ατσαλάκωτοι , στα όρια του υπερανθρώπου οι ήρωες του, χωρίς ίχνος ανθρώπινων παθών ή λαθών, μοιάζουν εκτός πραγματικότητας. Το σινεμά του μπολιασμένο με ένα σκοπό. Την εξύψωση της φυλής, δίχως ίχνος κριτικής.
Αυτό βέβαια δεν αποτυπώνεται σχεδόν ποτέ στα δημοσιεύματα που προηγούνται, συχνά ούτε στα εισιτήρια. Διότι κάθε ταινίας του προηγείται η πιο καλοστημένη επιχείρηση προώθησης από γεννήσεως του ελληνικού κινηματογράφου. Οι πληροφορίες και οι διαρροές ξεκινούν χρόνια πριν το ξεκίνημα των γυρισμάτων. Tώρα είναι η ώρα του Καζαντζάκη. Μια δήλωση σε μια εκπομπή από αυτές που τον λατρεύουν για αρχή σε ανύποπτο χρόνο. Από τα πρωινάδικα της τηλεόρασης μέχρι την Εσπρέσο. Οι άριστες δημόσιες σχέσεις του με εκδότες, καναλάρχες, τηλεστάρ, του έχουν εξασφαλίσει την απαραίτητη και διαρκή δημοσιότητα. Τα making of των γυρισμάτων του έχουν πάντα τη μερίδα του λέοντος στο Μεγάλο Κανάλι.
Η πλύση εγκεφάλου των θεατών και ορισμένων κριτικών με τους οποίους διατηρεί πολύ φιλικές σχέσεις είναι σχεδόν καθολική. Ο κόσμος σχεδόν σύρεται στις αίθουσες πάντα, καθώς η διανομή εξασφαλίζει τεράστιο αριθμό αιθουσών για εκείνον. Ελάχιστες φωνές ασκούν ουσιαστική κριτική. Ας πούμε για το Χαβιάρι ο Δανίκας τόλμησε να γράψει: '' Χωρίς ρυθμό. Χωρίς κορυφώσεις. Χωρίς συγκρούσεις. Χωρίς βιωμένα αισθήματα. Χωρίς περιπέτεια. Χωρίς εκτυφλωτικές λάμψεις. Χωρίς ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Χωρίς ερμηνευτικές επιδόσεις''. Όταν οι κριτικοί δεν χαϊδεύουν τις ταινίες του εκείνος είναι εκεί για να τους κατακεραυνώσει: '' Οι κριτικοί είναι κατώτεροι των περιστάσεων'', θα πει με νόημα.
Οι ταινίες του έχουν πάντα τεράστια μπάτζετ, ας πούμε το χαβιάρι κόστισε 8 εκατομμύρια ευρώ τη στιγμή που ο προϋπολογισμός όλου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου πέρσι ήταν μόλις 5,9 εκατομμύρια για τη λειτουργία του και τη χρηματοδότηση όλων των ελληνικών παραγωγών, αρκετή αυτολύπηση, μεγάλους διεθνείς σταρ για το γκλάμουρ της υπόθεσης, το Λαζόπουλο που του εξασφαλίζει τζάμπα διαφήμιση, πολύ ντόρο στις πρεμιέρες τους, τον πολιτικό κόσμο σύσσωμο να προσκυνά και πολύ αυτοβαυκαλισμό.
Οι συνεντεύξεις του βρίθουν φιλοσοφικών τσιτάτων. Δεκάδες Έλληνες σκηνοθέτες, ταλαντούχοι πλην όμως χωρίς την τέχνη του pr και τις δικές του γνωριμίες, δεν θα φτάσουν ποτέ πια να απολαύσουν ένα γύρισμα. Απλούστατα γιατί ψάχνουν να βρουν τρόπους να επιβιώσουν στην κρίση. Οι ευκαιρίες δεν ήταν ποτέ για όλους.
Η τελευταία του συνέντευξη δείχνει έναν άνθρωπο αποφασισμένο να συνεχίσει να ανορθώνει το πατριωτικό συναίσθημα! Ότι ακριβώς χρειάζεται η εποχή δηλαδή. Και κείνοι δεν θα τον αφήσουν έτσι. Είναι πια το φαβορί για τη θέση του προέδρου του Εθνικού Θεάτρου. Τόσο γλείψιμο δεν πήγε χαμένο... Και για να κλείσει το προξενιό χθες στην Καλαμάτα ήρθε η ώρα των μαντινάδων...
σχόλια