Με αφορμή την εκλογή του πρώτου μαύρου βουλευτή στην ιστορία της Γερμανίας
(είναι ο Καραμπά Ντιαμπί, γεννημένος στη Σενεγάλη, που εξελέγη με τους Σοσιαλδημοκράτες. Μετανάστης και θύμα των νεοναζι)
διάβασα αυτό, του Αντύπα Καρύπογλου:
"Γυναίκα καγκελάριος, ομοφυλόφιλος και ασιάτης αντικαγκελάριοι, ανάπηρος ο πανίσχυρος υπουργός οικονομικών, μαύρος βουλευτής και το νεοναζιστικό κόμμα (που ΔΕΝ είναι παράνομο στην Γερμανία) πάτος στις εκλογές.
Κατά τα άλλα η Γερμανία είναι Ράιχ, κι εδώ που θα βγάλουμε το κασιδιάρικο δήμαρχο έτσι όπως πάμε, είναι η κοιτίδα της δημοκρατίας."
Με έβαλε σε σκέψεις. Μισούμε την Γερμανία επειδή δε μας βοηθάει (ή δεν μας βοηθάει περισσότερο, ή δεν μας βοηθάει με τους δικούς μας όρους) και ξεχνάμε τελείως το ποιους ψηφίζουν αυτοί και ποιους ψηφίζουμε εμείς.
Ή μάλλον δεν ξεχνούν όλοι. Υπάρχουν κι αυτοί που τονίζουν έντονα το ότι στη Γερμανία υπάρχει "Γυναίκα καγκελάριος, ομοφυλόφιλος και ασιάτης αντικαγκελάριοι, ανάπηρος ο πανίσχυρος υπουργός οικονομικών, μαύρος βουλευτής".
Μόνο που δεν τους αποκαλούν έτσι, αλλά "καριόλα", "πούστη", "σχιστομάτη", "κουτσό", - τώρα πιθανότατα και "αράπη".
Επειδή εμείς είμαστε τόσο ανώτεροι.
Ναι, ήμασταν κάποτε, καλύτερα όμως να δούμε το σήμερα: Από άποψη πολιτισμού εμείς είμαστε στα δέντρα πια και τρώμε βελανίδια.
Καιρός να το αλλάξουμε αυτό.
Η κατακραυγή (επιτέλους!) εναντίον της Χρυσής Αυγής ας είναι μόνο η αρχή.
σχόλια