ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ
Συνθέτρια, Ποιήτρια, Μουσικός, Τραγουδίστρια
Η επέτειος της εξέγερσης για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγοροπουλου ας γίνει η αιτία για την αφύπνιση του λαού μας που ζει ακόμα τη βουβή αγωνία σοκ -τον "φόβο μπροστά στην ελευθερία"- και να φέρει το πολυπόθητο ποιοτικό άλμα - την απεμπλοκή μας από τον εξαθλιωτικό καπιταλισμό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ
Σκιτσογράφος της LIFO, ηθοποιός, σκηνοθέτης
Δυστυχώς τίποτε δεν έχει αλλάξει μετά το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Μάλλον προς το χειρότερο έχουν πάει τα πράγματα. Οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο επιθετικοί. Τα Εξάρχεια έχουν μια ατμόσφαιρα ερημιάς και εγκατάλειψης. Η αισιοδοξία έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Ας ελπίσουμε στη νέα γενιά, που αν κρίνουμε από κάποια υπέροχα γκράφιτι στους τοίχους και κάποια πανέξυπνα συνθήματα και φράσεις, κάτι έχει αρχίσει να διαφαίνεται.
ΣΤΡΑΤΟΣ ΦΑΝΑΡΑΣ
Πέντε χρόνια πριν: Το «ανυποψίαστο» πολιτικό σύστημα αιφνιδιάζεται από την οργή που ξεσηκώνει ο αναίτιος θάνατος ενός νεαρού μαθητή. Ξέροντας πως είναι αδύναμο, ξέροντας αυτά που έρχονται και τη δίνη στην οποία είχε εισέλθει η χώρα, υποκύπτει άτακτα στη συμβολική διάσταση της δολοφονίας. Η κρίση εμπιστοσύνης, δεν είναι πια ένα ερευνητικό εύρημα. Είναι εκρηκτικό υλικό στους δρόμους ολόκληρης της χώρας.
Πέντε χρόνια μετά: Η δολοφονία του μαθητή είναι πια ένα ακόμα «όπλο» στο συμβολικό οπλοστάσιο της άλλης πλευράς. Ο άδικος θάνατος του, έγινε επέτειος. Εμπλουτίζει το πάνθεον των αδικοχαμένων και των ηρώων της Αριστεράς. Μόνο που τώρα, δεν υπάρχουν «ανυποψίαστοι». Η βία κατρακυλά από την κορυφή της πυραμίδας των στάσεων. Είναι μέσα στο Κοινοβούλιο, είναι σε ακραίες ομάδες που ομνύουν στην τιμή και το αίμα και λύνουν τις διαφορές τους στους δρόμους.
Η βία, μετατρέπεται σταδιακά σε πλευρά της καθημερινής πρακτικής. Γίνεται «καθημερινό δίκαιο». Υποκαθιστά την κοινωνική ανοχή και την εμπιστοσύνη.
Έχουμε μία ιστορική κουλτούρα μαρτυρικών σταθμών. Γράφουμε την ιστορία μας με θρήνους. Μόνο που έτσι τίποτα ελπιδοφόρο δεν προοιωνίζεται. Να αλλάξουμε το υπόδειγμα, να αλλάξουμε ιστορία. Όπως στη ζωή μας. Αυτό που θυμόμαστε, αυτό για το οποίο είμαστε υπερήφανοι, δεν είναι μια στιγμή μεγάλης οργής, αλλά μια στιγμή αγάπης, δημιουργίας, επιτυχίας. Αυτό να πούμε στα παιδιά που έρχονται. Μήπως και καταφέρουμε να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται.
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
Εκδότης / Εκδόσεις Χαραμάδα
Τα Δεκεμβριανά της γενιάς μας τα έζησα στην Πάτρα. Χωρίς πλιάτσικα, χωρίς δικαιολογίες για να επιβληθεί η τάξις, με οργή για τις τράπεζες και τους μπάτσους - σήμερα παίρνουν κι οι δυο την εκδίκησή τους.
Η κρατική βία ηγεμονεύει ατιμώρητη, οι ζαρντινιέρες ανθούν, οι προληπτικές προσαγωγές πολλαπλασιάζονται, οι εισπρακτικές εταιρίες ασκούν ψυχολογικά –ακόμα– βασανιστήρια κι οι τράπεζες ετοιμάζονται για τη μεγάλη μπάζα με τα σπίτια που θα πουλήσουν κοψοχρονιά.
Κι αν όλως τυχαίως μέχρι τώρα δεν θρηνήσαμε στους δρόμους άλλον έναν 15χρονο, θρηνούμε καθημερινά τους φίλους μας που φεύγουν στα ξένα για να βρουν μια δουλειά, θρηνούμε 13χρονα παιδιά που πεθαίνουν από μαγκάλια και περιμένουμε την ανάπτυξη.
ΝΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Δημοσιογράφος
Μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου πολλά άλλαξαν και για αρκετούς συμπολίτες μας (νεότερους σε ηλικία) η ιστορία, η ουσιαστική ιστορία όχι αυτή που διαβάζεις, αλλά αυτή που βιώνεις, τότε ξεκίνησε. Έσπασε μια φούσκα που περιελάμβανε πολλά. Από τον ρόλο της αστυνομίας , μέχρι το καπιταλιστικό σύστημα και την αστική φιλελεύθερη δημοκρατία.
Για πρώτη φορά οι νέοι άνθρωποι άρχισαν να αμφισβητούν ανοιχτά το σύστημα. Όταν η σφαίρα χτύπησε τον Αλέξη, ήταν η στιγμή της συνειδητοποίησης ότι είσαι μόνος με τους μόνους. Ότι αυτοί που είχαν τον ρόλο να παίρνουν αποφάσεις για το δικό σου συμφέρον, να νομοθετούν, να αποδίδουν Δικαιοσύνη, να φροντίζουν την οικονομία σου, την Υγεία σου, την Παιδεία σου και την ασφάλειά σου, σε πρόδωσαν. Και ότι μάλλον ποτέ δεν είχαν το δικό σου συμφέρον κατά νου. Ένα ντόμινο ξεκίνησε τότε που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί.
Μετά τη δολοφονία του Αλέξη η οικογένεια του, οι φίλοι του και οι μαθητές όλης της χώρας υπέστησαν ένα μεγάλο τραύμα. Όχι όμως και η Δημοκρατία. Όχι όμως η Αλληλεγγύη. Γιατί η πραγματική Δημοκρατία τρέφεται από την αλληλεγγύη, τρέφεται από το ενδιαφέρον των πολιτών για τα κοινά (ο χειρότερος αγράμματος, είναι ο πολιτικά αγράμματος είχε πει ο Μπρέχτ), τρέφεται από την συμμετοχή. Και αυτά ενισχύθηκαν. Αυτά απέκτησαν άλλη αξία σε όλα τα επίπεδα. Ο απολιτικισμός που οριζόταν ως η σωστή στάση απέναντι στα πράγματα, άρχισε να χάνει έδαφος. Αυτή που έχασε ήταν η Δημοκτατορία που απαιτεί δολοφονίες για να λειτουργήσει και που παράγει νεκρούς ήρωες. Το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα όμως συνεχίζει να το διασκεδάζει με την εξαθλίωση του κόσμου. Για αυτούς δεν άλλαξε τίποτα. Τόσο το χειρότερο για αυτούς. Αυτό που θα συμβεί, θα τους πιάσει ex abrupto.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
Εκδότης
Δύσκολα προσδιορίζεις τι έχει αλλάξει με βάση το κριτήριο αυτό γιατί ενέσκηψε η οικονομική κρίση που σάρωσε τα πάντα και δημιούργησε πολλές και περισσότερες τραγωδίες...
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Εικαστικός
Όλοι μας είδαμε τον κακό χαμό της νύχτας της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 και καμαρώσαμε και τον Πάκη να προπονείται για να γίνει φίκος καθώς ησύχως καιγόταν η Αθήνα. Είδαμε τους δρόμους του Ιστορικού Κέντρου στο έλεος αγυρτών να ξεπατώνουνε τα πάντα, να καταστρέφουν περιουσίες παντελώς αθώων αγνώστων τους και να καίνε το σύμπαν ανενόχλητοι εξ ονόματος του απόντος πλέον δυστυχούς και άμοιρου Αλέξη.
Ξεκινώντας με ένα ακατανόητο αλλά για τους ίδιους βολικό άλμα λογικής βαφτίσανε "μακρύ χέρι του κράτους" έναν βλαμμένο και νυν φυλακόβιο ένστολο εγκαινιάζοντας έτσι τρόπον τινά τον μακρύ χειμώνα της Αθήνας ο οποίος εν τω μεταξύ μας έφερε σιγά σιγά στην ανεκδιήγητη παιδική χαρά Συντάγματος - που ομολογουμένως τόσο πολύ διασκεδάσαμε.
Μας έφεραν όμως όλα αυτά και τους νεκρούς της Marfin που σχεδόν ουδείς (πλην των οικείων τους βεβαίως) έκλαψε και τους οποίους άπαντες οι καταστροφείς και όλοι όσοι περιδεείς τους καταχειροκροτούσαν επιμένουν ακόμη να αγνοούν.
Σήμερα ενθυμούμαστε καθείς με τον τρόπο του - και δικαίως - την απεχθέστατη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αλλά και οι εργαζόμενοι της Marfin που καήκανε ζωντανοί μέρα μεσημέρι είχανε ψυχή. Είχαν επίσης και ονόματα:
Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών.
Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών.
Επαμεινώνδας Τσακάλης, 36 ετών.
Δεν ζητείται επ'ουδενί ούτε να καεί η Αθήνα ούτε να κατεβούν λεφούσια en bloc στους δρόμους και να γεμίσουνε μετά την επαναστατική γυμναστική τους φαγάδικα και καφετέριες εις μνήμην και αυτών των νεκρών ανήμερα της 5ης Μαΐου.
Διότι εν τέλει δεν τίθεται θέμα δικών μας και δικών σας νεκρών. Θα ήταν καλό και χρήσιμο να μη γινόμαστε ένθεν κακείθεν τόσο μικροπρεπείς ενώπιον του θανάτου. Αλλά από την άλλη ήμαστε ο μοναδικός λαός σ'ολόκληρη την Ευρώπη ο οποίος ξεκίνησε αμέσως μετά από δυο παγκόσμιους πολέμους έναν κατάδικό του Εμφύλιο. Το δε καλύτερο: πολλοί ονειρεύονται ακόμη έναν νεό. Οπότε πάλι καλά να λέμε που κάηκε απλώς (...) όλη η Αθήνα.
ΕΥΤΥΧΗΣ ΒΑΡΔΟΥΛΑΚΗΣ
Σύμβουλος Πολιτικής Επικοινωνίας, Στρατηγικής και Πολιτικών Ερευνών / STRATEGO
Τα όσα συνέβησαν τον Δεκέμβρη του 2008, με αφορμή το φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ήταν εν μέρει «σκηνή από τα προσεχώς» για κάποια από τα φαινόμενα που ζούμε σήμερα. Τότε δεν είχε ξεσπάσει μεν η κρίση, ωστόσο τα γεγονότα των ημερών εκείνων αποκάλυψαν τη ήδη διερρηγμένη σχέση μέρους της κοινωνίας (και ειδικά των νεώτερων ηλικιών) με αυτό που θεωρούνταν «σύστημα» και την απόλυτη δυσπιστία έναντι των κρατικών θεσμών.
Τόσο ο φόνος του 15χρονου Γρηγορόπουλου, που για πολλούς δεν ήταν απλώς μια μεμονωμένη πράξη ενός επικίνδυνου και ανεύθυνου αστυνομικού, όσο και η αντιμετώπιση των επεισοδίων τις πρώτες μέρες, συμβόλισαν (έστω και υποσυνείδητα και όχι για τους ίδιους απαραίτητα λόγους) την αποτυχία του κράτους στην οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
Αυτό το ζήσαμε ακόμα πιο έντονα τα επόμενα χρόνια, καθώς η οικονομική κρίση συνέβαλε στην έντονη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας μας, με κυρίαρχο στοιχείο την ενίσχυση μιας αντισυστημικής κουλτούρας (η οποία απέκτησε ποικιλόμορφη πολιτική έκφραση), η οποία ενίσχυσε τη δυσπιστία απέναντι σε κάθε μορφή θεσμικής οργάνωσης ή εκπροσώπησης.
Σήμερα βρισκόμαστε στην αρχή της αντιστροφής αυτής της πορείας, καθώς μετά από 4-5 χρόνια συνεχούς έντασης, παράλληλα με την ακόμα υφιστάμενη ριζοσπαστικοποίηση, ενισχύεται το αίτημα «κοινωνικής τάξης».
Και αυτή είναι μια βασική διαιρετική τομή στη σημερινή ελληνική κοινωνία.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ
Εκπρόσωπος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι / ΕΠΣΕ
Πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Αλέξη ελάχιστα πράγματα άλλαξαν και αυτά προς το χειρότερο. Δεν άλλαξε η αστυνομική αυθαιρεσία και ατιμωρησία κυρίως λόγω ολιγωρίας αν όχι συνενοχής της δικαιοσύνης. Αυτό όμως εξέθρεψε μια μεγάλη νέα γενιά τρομοκρατικής βίας. Ας μην ξεχνάμε πως ακόμα δεν υπάρχει τελεσίδικη και αμετάκλητη καταδίκη των δολοφόνων του Αλέξη, με αποτέλεσμα ο ένας να είναι προσωρινά ελεύθερος. Η αμφίπλευρη βία που ακολούθησε το φόνο του Αλέξη παραμένει πάντα ντε φάκτο νομιμοποιημένη και σε ένα βαθμό εξέθρεψε και τη Χρυσή Αυγή. Τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν στην πολυήμερη οργή που ακολούθησε το φόνο ποτέ δεν μελετήθηκαν. Άρα τίποτε δεν άλλαξε και ας έλεγαν πάρα πολλοί/ες τότε πως η οργή ήταν κατά ένα μέρος δικαιολογημένη. Σήμερα πολλοί/ες θεωρούν πως τα γεγονότα εκείνα ουσιαστικά προανήγγειλαν τη βαθιά κοινωνική και θεσμική κρίση που ζει έκτοτε η Ελλάδα.
ΘΑΝΟΣ ΔΗΜΑΔΗΣ
Δημοσιογράφος, προϊστάμενος πολιτικού ρεπορτάζ της τηλεόρασης του ALPHA
Για ποια «επανάσταση» μιλούν; Η δολοφονία του Αλέξη αντί να γίνει πραγματικό σύμβολο αφύπνισής μας, κατέληξε να σηματοδοτεί χρονικά την περίοδο εκείνη κατά την οποία οι λέξεις, οι πράξεις και οι συνδηλώσεις τους έχασαν το πραγματικό νόημά τους. Μίλησαν κάποιοι για τα νέα Δεκεμβριανά. Άλλοι για το θυμό και την οργή της νεολαίας που ξεχύθηκε στους δρόμους. Άλλοι πάλι είπαν ότι το Δεκέμβρη του 2008 με αφορμή τον Αλέξη, η κοινωνία ξύπνησε από το λήθαργο. Ειλικρινά θα ήθελα να ήταν έτσι τα πράγματα. Στην Ελλάδα όμως μας αρέσει όχι μόνο να καλλιεργούμε μύθους, αλλά και να τους πιστεύουμε. Να πείθουμε εαυτούς και αλλήλους για μια "επανάσταση" που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ.
Τον Δεκέμβρη του 2008 δεν υπήρξε καμία «επανάσταση», όσο κι αν πουλάει να μιλούν κάποιοι για την εξέγερση μίας καταπιεσμένης νεολαίας. Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτή η καταπιεσμένη νεολαία είναι η ίδια που σήμερα βλέπει να περνούν από μπροστά της μέτρα που τη μεταλλάσουν από γενιά των εφτακοσίων σε γενιά των πεντακοσίων και τετρακοσίων ευρώ, την οδηγούν στον εργασιακό Μεσαίωνα και της πετσοκόβουν το μέλλον της. Κι όμως κανείς δεν αντιδρά. Κοινώς, δεν ανοίγει μύτη. Και αν τότε χάθηκε η ζωή ενός παιδιού από την αστυνομική αυθαιρεσία, σήμερα κινδυνεύουν να χαθούν δεκάδες χιλιάδες ζωές νέων παιδιών από τη σκληρές οικονομικές, κοινωνικές και εργασιακές αυθαιρεσίες που γίνονται εις βάρος του δικού τους αύριο. Ούτε ένα δείγμα, έστω ένα μήνυμα αντίστασης και αντίδρασης της νεολαίας σε όλα αυτά. Αν το 2008 υφίσταντο λόγοι πραγματικής επανάστασης, αυτοί δεν θα είχαν σίγουρα ημερομηνία λήξεως. Και δε θα ήταν αλά κάρτ. Η ιδεολογία που κινεί και εξωθεί μία κοινωνία στην πραγματική επανάσταση είναι διαρκής. Αν τότε, δηλαδή, η νεολαία ήταν καταπιεσμένη, σήμερα να υποθέσουμε ότι ο λόγος που δεν αντιδρα είναι γιατί το ΔΝΤ τη βοήθησε να ξεπεράσει την κατάθλιψή της; Λίγο οξύμωρο μου ακούγεται αυτό.
Τον Δεκέμβρη του 2008 δεν υπήρξε καμία «επανάσταση», γιατί σε μία πραγματική επανάσταση η ίδια η κοινωνία δεν αφήνει ούτε ένα περιθώριο για κομματικές τυχοδιωκτικού τύπου εκμεταλλεύσεις. Το Δεκέμβρη του 2008 ζήσαμε στο έπακρον την κομματική σπέκουλα εκμετάλλευσης αυτού του γεγονότος, ειδικά από τα κόμματα της αριστεράς. Φθηνές επαναστατικές κορώνες που βρήκαν χώρο και χρόνο να εκφραστούν μυριζόμενες ότι το παιχνίδι αυτό προσφέρεται για πολιτικές εντυπώσεις. Η μνήμη του Αλέξη δεν κιληδώθηκε μόνο από τις διάφορες μορφές αναρχοαυτόνομης βίας που βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην ανικανότητα της τότε πολιτικής ηγεσίας να προστατεύσει το κοινωνικό σύνολο απέναντι σε ακραίες συμπεριφορές τρομοκράτησής του. Σε αυτό το σκηνικό προστέθηκε η πιο πρόστυχη μορφή κομματικής εκμετάλλευσης που έχει υπάρξει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.
Το έχω ξαναγράψει. Χειρότερη μορφή χρεοκοπίας μας από την οικονομική είναι η χρεοκοπία του ίδιου μας του εαυτού. Χρεοκόπησε κι αυτός μαζί με τη χώρα γιατί ουδέποτε τον βάλαμε σε διαδικασία να αποτινάξει από πάνω τους τις αυταπάτες, που του καλλιεργήσαμε και με τις οποίες τον σκεπάσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί να ακούγεται αιρετικό και κυνικό όμως ο Δεκέμβρης του 2008 θα έπρεπε να σηματοδοτεί κάτι αν πραγματικά είχε σταθεί ορόσημο για να αλλάξει κάτι. Και να μη μας αποκαλεί μετά από χρόνια η ιστορία "γιαλαντζί επαναστάτες".
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
Στιχουργός
Αυτά έγραφα το 2008. Μια μέρα μετά τη δολοφονία που μας ακύρωσε όλους. Χωρίς να φιλτράρω σκέψεις, χωρίς να ζυγίσω ψύχραιμα καταστάσεις. Έχουν περάσει πέντε χρόνια πια. Το κακό έχει γίνει χειρότερο. Η ριζική μαζική αντίδραση που τότε φαινόταν αναπόφευκτη σήμερα κοιμάται τον άδικο ύπνο της συνήθειας.
Δεν είμαι αισιόδοξος. Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαστε ίδιοι μετά από εκείνη τη μέρα. Θέλω να πιστεύω πως θυμόμαστε κι είμαστε επιφυλακτικοί. Όμως αισιόδοξος δυστυχώς δεν είμαι. Ξεμάθαμε να βλέπουμε τα σύμβολα. Μάθαμε να ζούμε με τη θλίψη μας.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΒΑΜΒΟΥΝΗΣ
@manolis - blogger, gkoultoura.gr
Βλέπω δυστυχώς, πως όσα παιδιά και αν δολοφονηθούν, από μπάτσους, Χρυσαυγίτες ή μπάτσους Χρυσαυγίτες, όσοι από αυτούς και αν κατηγορηθούν ή όντως φυλακιστούν, όσα μάρμαρα κι αν σπάσουν από αναρχικούς (ή μπάτσους ντυμένους αναρχικοί), μια βδομάδα ή ένα μήνα ή 5 χρόνια μετά ο Υπουργός θα αποφεύγει ακόμα χαριτολογώντας τις ευθύνες, οι δημοσιογράφοι ακόμα θα το δέχονται και θα περνάνε στο επόμενο θέμα... και ο κόσμος θα αλλάζει ακόμα κανάλι, ενώ πάντα συνεχίζει για κάποιο αψυχολόγητο λόγο να ψηφίζει ακόμα Χρυσή Αυγή.
Δεν ξέρω, τι να έχει αλλάξει στα 5 αυτά χρόνια; Ξεκίνησε νέα σεζόν Dancing άκουσα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΜΑΓΚΑΛΗΣ
Αρθρογράφος, Φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Oφείλουμε να μελετήσουμε τον Γρηγορόπουλο (και) ως ορόσημο, πέρα από ως μια δολοφονία. Ορόσημο, γιατί ήταν το έναυσμα μίας περιόδου που η ένταση έψαχνε απλά μια αφορμή. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου νομίζω πως ήταν η αρχή της «στρατοπεδοποίησης» της ελληνικής κοινωνίας, όπως σήμερα εκφράζεται (π.χ μνημόνιο-αντιμνημόνιο) και της τοποθέτησης κάθετων διαιρετικών τομών σε αυτή.
Είναι οπωσδήποτε μια αποτρόπαιη και απολύτως καταδικαστέα πράξη, που όμως λειτουργεί ακούσια και ως έναυσμα μιας περιόδου που ετοιμάζει ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα για την εποχή της ύφεσης που έρχεται 1 χρόνο μετά. Ναι, η δολοφονία αυτή είχε και τις πολιτικές της προεκτάσεις και επεκτάσεις. Από την περιοχή που έλαβε χώρα, μέχρι και τους πρωταγωνιστές της ήταν μια καθαρή εικόνα μιας υφέρπουσας έντασης που έψαχνε το ξέσπασμά της. Όχι, δεν εννοώ πως ήταν μια «πολιτική δολοφονία», επουδενί, ωστόσο οι δρώντες ήταν χαρακτηριστικά κομμάτια δύο κόσμων έντονα συγκρουσιακών :
Της εξουσίας, εκπροσωπούμενης από έναν αστυνομικό (δολοφόνο εν προκειμένου) και ενός ανήλικο έφηβο στην φάση της αμφισβήτησης,- όπως είναι άλλωστε το σύνηθες και θεμιτό. Επάνω σε αυτή την δομική «αντίθεση» και στην δολοφονία που την ισχυροποίησε , εδράστηκαν ακραίες αντιδράσεις, που όλοι θυμόμαστε.
Δεν ξέρω εάν η περίοδος που εγκαινιάστηκε με την δολοφονία Γρηγορόπουλου κλείνει ή έχει κλείσει. Ξέρω ότι κράτησε πολύ και είχε θύματα. Ανθρώπινες ζωές.
σχόλια