Συνάντησα μια παλιά φίλη σε ένα μπαρ. Δεδομένης της γενιάς μου, ήταν κάπως σιτεμένη. Μάλλον όχι σιτεμένη -- το αντίθετο: πρησμένη από την ενέσιμη δροσιά. Δεν είχε το βάρος που έχει το κρέας όταν πενηνταρίζει, ούτε τον δισταγμό που έχει το πνεύμα όταν διαισθάνεται την μπλόφα του ζην («Να τολμήσω να φάω ένα ροδάκινο;» -- Προύφροκ). Έκανε κούνια-μπέλα στην μπάρα, μια άρρωστη παλινδρόμηση, και το κρέας στο γυμνό της μπράτσο πηγαινοερχόταν νερουλό. Φρικώδης μπέμπα του Μπλέιντ Ράνερ.
Την αγαπούσα και την εκτιμούσα -- κάποτε. Ήταν πνεύμα ασυμβίβαστο και ελεύθερο. Που χαιρόταν τη νιότη της, την εξυπνάδα, τα ταλέντα της και τα λεφτά της (του πατέρα της και δικά της).
Με ρώτησε τι κάνω. Της είπα (Δουλεύω πολύ, στήνω το μαγαζί μου, προσπαθώ να μη με συνεπάρει η κρίση κ.λπ.).
Με ειρωνεύτηκε.
–Μόνο για τον εαυτό σου μιλάς! μου είπε. Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ το μαγαζάκι σου; Τώρα που όλα είναι στην κόψη του ξυραφιού κι η χώρα έχει γονατίσει, εσύ ιδρώνεις μόνο για τον ισολογισμό σου;
Την κοίταξα με ειλικρινή απορία.
–Ας υποθέσουμε, όντως, ότι είμαι ένα χαμένο κορμί. Εσύ τι κάνεις;
–Αντιδρώ!
–Πώς;
–Αρθρογραφώ σε ένα αντιμνημονιακό μέσο (μου είπε ποιο), κάνω updates στο Facebook που, θεωρώ, διαφωτίζουν τον κόσμο, συμμετέχω σε δράσεις, δεν με νοιάζει μόνο ο εαυτούλης μου!
Την ξανακοίταξα.
Ένα ρεντίκολο της κοσμετολογίας. Με ριγμένα σεμνοπρεπώς επάνω της 15.000 ευρώ -- χώρια το ρολογάκι της. Στο ακριβό μπαρ, με τους φλώρους Τσε Γκεβάρες να την πλαισιώνουν. Μεγαλωμένη στη ροζ περιπάθεια. Ευνοημένη παντός καιρού από τον παντεπόπτη μπαμπά της (στυλοβάτη όλων των κατεστημένων, που εκ των υστέρων, ξαφνιασμένοι όλοι, ανακάλυψαν ότι ήταν διεφθαρμένα - σώωπα!), προφυλαγμένη ακόμη στον ιδιόκτητο κήπο της, τον εύφορο από το ανέντιμο λίπασμα των προγόνων της (sic).
Μου μιλούσε για κοινωνική δικαιοσύνη και τρόικα, αυτή που όλη μέρα βυσσοδομούσε στα σόσιαλ μίντια για να ρουμπώσει όσους της ανέκοπταν τα ντιλάκια και μπαινόβγαινε στα κόμματα ανάλογα με τα πακέτα εξουσίας που προσδοκούσε.
Το γεγονός ότι, μεθυσμένη κάθε βράδυ, μόνο τους εξαθλιωμένους του μνημονίου δεν σκεφτόταν αλλά το πώς θα μουσκέψει στα ευπροσήγορα σεντόνια κάποιου ξέμπαρκου τεκνού – το αφήνω ασχολίαστο ως εξόχως ανθρώπινο. Το γήρας είναι λούμπα για τους απροετοίμαστους.
Αλλά να μου κάνει κήρυγμα αυτό το δίποδον έπος της καλοπέρασης και του υπολογισμού το θεώρησα κάπως ακραίο. Είναι, βέβαια, χαρακτηριστικό των εποχών της σύγχυσης να γίνονται προφήτες οι λέρες, δικαστές οι ανόμως ευνοημένοι και αγκιτάτορες τα λιγούρια πάσης εξουσίας.
–Αγαπητή μου Μ., της είπα, τι είναι αυτά που λες; Με κατακρίνεις επειδή δουλεύω από το πρωί ως το βράδυ, ενώ εσύ, βάφοντας νύχια, σμιλεύεις το status update σου; Με κατηγορείς ότι δεν συμμετέχω στα κόμματα όπου ομοσταυλίζεσαι με καιροσκόπους ρήτορες και στρεψόδικα αγόρια που το μόνο που θέλουν είναι δουλίτσες, δόξα και εκδίκηση με ονοματεπώνυμο;
Μου μιλάς για το μνημόνιο, εσύ που ζεις σε κληροδότημα αγορασμένο με ψίχουλα από μιλημένους φίλους του μπαμπά σου και ό,τι έχετε, οικογενειακώς, το αποκτήσατε από ένα συγκεκριμένο εμπόριο θανάτου; (ας το αφήσω ασαφές). Που πριν από 8 χρόνια συνέτρωγες με έναν ισχυρό που τώρα είναι φυλακή; Και ήσουν στο μισθολόγιο ενός άλλου ανθρώπου, που ήξερες ότι είναι ανέντιμος αλλά άρχισες να τον βρίζεις μόνον όταν σε απέλυσε;
Η αλήθεια είναι ότι η ζωή δεν είναι μονοσήμαντη και τόσο αδαμάντινης υφής, ώστε να μπορούμε να τη ζούμε όλοι σαν ανεπίληπτοι άγγελοι. Μπερδευόμαστε, μπλέκουμε, αντιφάσκουμε και προσπαθούμε, όσο μπορούμε ο καθένας, να είμαστε αξιοπρεπείς και ανθρώπινοι. Αλλά το δικό σου δεν είναι απλή αντίφαση. Είναι σφυρήλατο ψέμα. Που δεν ξέρω αν το υποστηρίζεις τόσο εμμονικά για να πείσεις τους άλλους (που όλοι ξέρουν!) ή τα κλονισμένα νεύρα σου.
Δεν είμαστε από τόσο διαφορετικό ύφασμα, παλιά μου φίλη. Γι' αυτό θα έπρεπε να είμαστε τουλάχιστον ειλικρινείς και να μη λερώνουμε αδίκως ο ένας τον άλλον. Όπως είπε στην εκπληκτική σκηνή του ο Γκαμπαρντέλα: Το μόνο που μας έχει απομείνει, στο χείλος της απόγνωσης, είναι να κοιταζόμαστε στα μάτια.
Αντί, λοιπόν, να μου λες μαλακίες, έλα και δώσε μου ένα φιλάκι.
Όπως παλιά.
σχόλια