________________
1.

Εχω ενα θεμα και δεν ξερω σε ποιον να απευθυνθω.

Αντιμετωπιζω το εξης προβλημα: ειμαι απροσεχτη. Ειμαι απροσεχτη στη δουλεια. Σε διαφορες που εχω δοκιμασει.

Συνηθως δε θα δωσω την πρεπουσα σημασια για κατι που αν με ρωτησει καποιος αλλος πως να το κανει θα του απαντησω σωστα. Ενολιγοις κανω αδικαιολογητα λαθη. Για πραγματα που ξερω. Αλλα και στη μαθητικη και φοιτητικη ζωη εκανα λαθη στα πιο απλα πραγματα. Να ενημερωσω πως εχω τελειωσει θετικη σχολη και ενα απαιτητικο μεταπτυχιακο παραλληλα με δουλεια. Δεν πιστευω πως ειμαι τοσο χαζη. Νιωθω πως δε θα προχωρησω ποτε μπροστα λογω αυτων των λαθων. Κι εγω η ιδια δεν ξερω αν με εμπιστευομαι.

Η προοπτικη αυτη ομως με τρομαζει. Επιπροσθετα φιλοι απο τη δουλεια εχουν εξελιχθει. Και εγω ειμαι απο τους λιγους που μενουν στασιμοι. Μου λενε πως δε δειχνω αρκετα οτι θελω να αναλαβω πραγματα. Δεν ξερω πως να το δειξω. Δεν ξερω αν το αξιζω καν. Αλλα καθε φορα που αναλαμβανει καποιος κατι κι εγω τιποτα νιωθω πως μενω βηματα πισω. Σορρυ για αυτη την εκρηξη αλλα κανενας δε μου δινει τιποτα περα απο τα συνηθισμενα κι εγω δεν ζηταω γιατι νομιζω πως φαινεται, κανω οτι μου ζητηθει με ορεξη και ειμαι πολυ προθυμη. Εχω αρχισει να αναρωτιεμαι μηπως οντως δε θελω να προχωρησω και ολοι το διακρινουν εκτος απο εμενα. Το αποτελεσμα ολων αυτων ειναι ολη την ωρα γκρινιαζω στους φιλους μου. Θα με βαρεθουν στο τελος και θα εχουν δικιο. Σκεφτομαι να αρχισω να το παιζω αδιαφορη αλλα για ποσο; τη μια νιωθω απελπισμενη. Την αλλη πως ειναι η ζωη στα χερια μου. Ισως δεν κανω οτι πρεπει. -Απροσεξια σε αδιεξοδο και χωρίς χρόνο

1. Ξέρεις ακριβώς τι φταίει (είσαι απρόσεχτη) και ενώ γράφεις κατεβατό, δεν υπονοείς καν κάποια προσπάθεια ή έστω, σκέψη, να προσπαθήσεις αν όχι να αλλάξεις, τουλάχιστον να βελτιωθείς.
2. Ξέρεις ακριβώς τι φταίει (είσαι απρόσεχτη) και δεν φαίνεται να αναρωτιέσαι: ΓΙΑΤΙ είσαι απρόσεχτη;
3. Ξέρεις ακριβώς τι φταίει (είσαι απρόσεχτη) και δε νομίζω να το αναλύεις έστω και λίγο: είσαι πάντα απρόσεχτη; Μόνο στη δουλειά; Σε ποιου είδους δουλειά; Υπάρχουν εργασίες που κάνεις με προσοχή; Ήσουν από πάντα ή ξεκίνησε κάποια περίοδο; Αν ναι, τι προηγήθηκε;

Έκανες μια παρατήρηση που –υποθέτουμε- είναι σωστή. Το μόνο που κάνεις με αφορμή αυτή την παρατήρηση είναι η ανάλυση των αποτελεσμάτων. Αυτό που χρειάζεται περισσότερο είναι να κάνεις ανάλυση της ρίζας. Μπορεί η απροσεξία σου να είναι σύμπτωμα, μπορεί και να είναι αφετηρία. Το τι πρέπει να να κάνεις διαφέρει πολύ κατά περίπτωση.

________________
2.

Γειά και συγχαρητήρια για την στήλη. Είσαι, έχω να παραδεκτώ, άνθρωπος με οξυδέρκεια! Δεν θα σε απασχολήσω πολύ, έχω πάρει ήδη κάποιες γνώμες φίλων, όμως θα ήθελα και τη δική σου. Πρίν από κάνα χρόνο οι γονείς μου ανακάλυψαν, μέσω μιάς ατυχούς περιήγησης στον υπολογιστή μου, ότι είμαι gay. Βρέθηκαν αυτοβούλως για 1-2 συνεδρίες στο γραφείο ενός ψυχολόγου για να τους κατατοπίσει σχετικά με την καινούρια πληροφορία (όλα αυτά τα ξέρω εκ του αδελφού μου και ότι είχαμε κλάμματα για καμμιά βδομάδα, εμένα ποτέ δε μου μίλησαν). Ένα χρόνο μετά εξακολουθεί να επικρατεί σιγή ιχθύος. Το χειρότερο δε, και το πιο στενάχωρο, είναι ότι πρόσφατα τους έκανα σαφές μέσα από συζήτηση ''ότι ξέρω, ότι ξέρουν'' και ότι ''ξερείς μαμά και μπαμπά, με ενδιαφέρει να δείχνετε το ενδιαφέρον σας ΚΑΙ για την προσωπική μου ζωή. Η απάντηση ήταν ''μας είναι πολύ δύσκολο..'' και κάπου εκεί τελείωσε... Έχω δυο αδέρφια με παιδιά, εγώ είμαι 30 χρονώ, έχω μακροχρόνια σχέση, μένω μόνος, βγάζω χρήματα για να μπορώ να συντηρώ τον εαυτό μου, τελείωσα τις σπουδές μου στο εξωτερικό στην ώρα τους με άριστα, γυμνάζομαι και κολυμπαώ καθημερινά, είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου και πότε δεν τους έχω απογοητεύσει. Με έχουν μεγαλώσει υπέροχα, με πολύ αγάπη, τους είμαι ευγνώμων, μου έχουν δώσει τα πάντα κι ακόμη με βοηθούν (και στεναχωριούνται όταν τους λέω όχι) με λογαριασμούς και έξοδα, και τους επισκεπτομαι συχνά κτλ... ΓΙΑΤΙ είναι τόσο δύσκολο να με αποδεκτούν; Τι μπορεί να ειναι αυτό που τους φοβίζει;; Γιατί τελευταία μέσα μου απορρίπτω συνεχώς την ανιδιοτέλεια της αγάπης τους (αυτής δηλαδή που, υποτίθεται, ισχύει για όλους τους γονείς προς τα παιδιά τους) και που την θεωρώ(ουσα) ιερή και απαραβίαστη, ότι δηλαδή είσαι ο γιός μας no matter what!... ; Πως γίνεται ένα ζευγάρι ώριμων ανθρώπων με λογική σκέψη να μην μπορεί να κατανοήσει ότι δεν ήταν επιλογή μου, γιατί τότε το μονο σίγουρο είναι ότι θα επέλεγα τον straight δρόμο- τον πολυ πιο εύκολο straight δρόμο! Χωρίς δηλαδή να χρειάζεται χρόνια ολόκληρα να τους λέω ψέμματα για το ''με ποίον πήγα διακοπές ή ποίος είναι αυτός δίπλα σου σε όλες τις φωτογραφίες κτλ.'' Είμαι εγωιστής που απαιτώ μέσα μου, αλλά δε θα τους πιέσω ποτέ, να με αποδεχτούν ΟΛΟΚΛΗΡΟ, όπως είμαι, αγγίζοντας την προσωπική μου ζωή;;;... Μέσα μου έχω πει ότι η μπάλα είναι στο δικό τους τερέν, εγώ το αφήνω στην τύχη του κι ας με τρώει. Να τ'αφήσω; (τελικά πολλά τα ερωτήματα, αισθάνομαι ότι σε εκμεταλλεύομαι ;-) –jay

Αγαπητέ μου jay

Ακόμη και οι ώριμοι άνθρωποι με τη λογική σκέψη έχουν μέσα τους προκατασκευασμένες απόψεις. Ακόμη και οι πιο ώριμοι, και οι πιο λογικοί από όλους. Οι προκατασκευασμένες απόψεις είναι αυτές με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε συνέχεια από την στιγμή που γεννιόμαστε, μέχρι που μετατρέπονται σε αγκυλώσεις, και οι πιο άκαμπτες αγκυλώσεις έχουν να κάνουν με το σεξ.

Οι γονείς σου είναι μέλη αυτής της κοινωνίας που βρίσκεται σε τρομερή σύγχυση σχετικά με τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους – ή μάλλον πιο σωστά, με όσους δεν είναι ετεροφυλόφιλοι. Δεν είναι περίεργο που δεν μπορούν να το δεχτούν, αντιθέτως, οι γονείς που το δέχονται είναι οι εξαίρεση. Πώς να το δεχτούν όταν το επίσημο κράτος κάνει την πάπια στην καλύτερη και επιτίθεται στη χειρότερη; Πώς να το χωνέψουν, αν έχουν μεγαλώσει με κατηχητικό και φόβο για τη μετά θάνατον ζωή και τις αμαρτίες; Δεν τους δικαιολογώ γιατί πέρα από το περιβάλλον μας έχουμε και προσωπική κρίση, αλλά η κρίση θέλει κόπο και ιδρώτα και εδώ που τα λέμε, λίγα πράγματα μπορεί να αλλάξει. Οι μεγαλύτερες αλλαγές έρχονται μέσα από εμπειρίες, η θεωρία δεν γίνεται κτήμα.

Οι γονείς σου έχουν την εμπειρία τώρα με σένα και ομολογούν ότι τους είναι δύσκολο. Σε σχέση με τον μέσο έλληνα γονέα είναι σχεδόν αξιέπαινοι. Μην αναρωτιέσαι γιατί δεν είναι όπως θέλεις να είναι, αναρωτήσου γιατί είναι όπως είναι και προσπάθησε να τους βοηθήσεις. Φαίνεται ότι δεν ξέρουν πώς να το κατανοήσουν αλλά νομίζω ότι θέλουν. Σε αγαπάνε και τους αγαπάς, αυτό είναι η καλύτερη βάση. Μην περιμένεις να αρχίσετε να μιλάτε για τη σχέση σας από τη μια μέρα στην άλλη. Προσπάθησε να το προσεγγίσεις φιλοσοφικά, όπως τα λες εδώ σε εμάς. Λες πολύ ωραία "Πως γίνεται ένα ζευγάρι ώριμων ανθρώπων με λογική σκέψη να μην μπορεί να κατανοήσει ότι δεν ήταν επιλογή μου, γιατί τότε το μονο σίγουρο είναι ότι θα επέλεγα τον straight δρόμο- τον πολυ πιο εύκολο straight δρόμο!" Αυτό που λες δεν το καταλαβαίνουν ούτε οι περισσότεροι από τους συνομηλίκους μας, το τι άκουσα τις τελευταίες μέρες σχετικά δεν περιγράφεται. Μιλήστε για την αποδοχή του διαφορετικού, για το φόβο του ξένου, ώστε να καταλάβουν ότι ο φόβος του μπαμπούλα και ο φόβος του ομοφυλόφιλου είναι το ίδιο πράγμα. Σιγά σιγά.

Και όχι, η μπάλα δεν είναι στο δικό τους τερέν. Μην μιλάς με όρους αγώνα, είναι οι γονείς σου, τα χρόνια περνάνε και μπορεί να μετανιώσετε και οι δύο πολύ πικρά τον χρόνο που χάνετε τώρα. Μην πεις ξανά το «ανιδιοτελής αγάπη», είναι φράση κλισέ μέτριων δημοσιογράφων. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Εσύ γιατί δεν τους αποδέχεσαι ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ, με τους δισταγμούς τους, όπως ακριβώς είναι;

________________
3.

Μέχρι πότε βρε συ Α μπα θα είμαι single, δεν μπορώ άλλο. Εχω τόση αγαπη που θελω να δωσω, να μοιραστω πράγματα να, να...αλλά δεν έρχεται τπτ. Δεν θεωρώ οτι δεν ειμαι ωραια, ισα ισα και κοινωνικη και αστεια αλλα δεν μπορώ να καταλάβω τι φταίει...Μελίνα!

Αν είσαι ωραία, κοινωνική και αστεία, μπορεί να φταίει ότι ψάχνεις σε λάθος περιβάλλον, ότι φαίνεται ότι ψάχνεις και αυτό είναι απωθητικό ή ότι δεν έχεις καταλάβει ποιος είναι ο άντρας που σου ταιριάζει. Φυσικά, μπορεί και να είναι συνδυασμός ανά δύο ή να είναι και τα τρία.

Εσύ τι λες ότι είναι; Εγώ δε μπορώ να σου πω αν ισχύει κάτι από τα παραπάνω, μπορώ να σου πω όμως το εξής: υπάρχει πολύ μεγάλη περίπτωση, ή έστω καθόλου αμελητέα, να πρόκειται για κακή τύχη. Έτσι όπως το λέω. Το να συναντήσεις αυτόν που σου ταιριάζει είναι πιθανότητες, και μπορεί να είσαι από τους άτυχους. Τόσο απλά. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βελτιώσεις τις πιθανότητές σου, εξετάζοντας τα προαναφερθέντα ενδεχόμενα. Η εξέταση θα πάρει πολύ καιρό – κάπου εκεί μέσα θα τον βρεις.
Μην στενοχωριέσαι. Θα τον βρεις. Αν έχεις αγάπη μέσα σου να δώσεις, θα τον βρεις. Σου το λέω εγώ, μια άγνωστη.

________________
5.

Αγαπητή Α Μπα, ξεκίνησα να διαβάζω την σελίδα σου πριν λίγους μήνες κ ομολογώ πως μου έχει γίνει συνήθεια πλέον. Ήθελα λοιπόν με την σειρά μου να σου εκθέσω το πρόβλημα μου μπας και με βοηθήσεις. Λοιπόν, όταν ήμουν 15 γνώρισα ένα παιδί που ήταν 19 στην κατασκήνωση. Κάναμε λίγη παρέα στην αρχή που σιγά σιγά άρχισε να γίνεται πιο έντονη εφόσον είχαμε και κοινή παρέα. Εμένα από τότε που τον γνώρισα μου άρεσε αλλά εκείνος μόλις είχε μπει σε σχέση. Τα χρόνια πέρασαν (4,5) και σταδιακά η κατάσταση άλλαξε αφού αρχίσαμε να μιλάμε κάθε μέρα, να βγαίνουμε πολύ συχνά μόνοι μας και γενικότερα η φιλική μας σχέση να εξελίσσεται σε κάτι παραπάνω. Γενικά περνάμε πάρα πολύ καλά, ταιριάζουμε στους περισσότερους τομείς και ώρες ώρες φαίνεται λες και τα έχουμε χωρίς όμως να έχει συμβεί κάτι μεταξύ μας. Το θέμα είναι πως συνεχίζει και έχει κοπέλα, την οποία εδώ και τεσσεράμισι χρόνια έχω δει μόνο 2 φορές, αλλά εκείνος συνέχεια πετάει υπονοούμενα και κάνει κινήσεις που υποδηλώνουν ενδιαφέρον αλλά εγώ τον σταματάω επειδή έχει ακόμη κοπέλα. Εκείνος μου λέει ότι του είναι δύσκολο να διαλύσει τόσα χρόνια σχέσης χωρίς να έχει συμβεί κάτι κακό και ότι του αρκεί έστω να με βλέπει. Αλλά εμένα δεν μου αρκεί πλέον αυτό και όσο δεν ξεκαθαρίζει η κατάσταση νιώθω πώς με "κρατάει" από το να ξεκινήσω κάποια άλλη σχέση..Τι μου προτείνεις να κάνω?- Απελπισμένη αναγνώστρια

Αγαπητή μου απελπισμένη, δυστυχώς πρέπει να προσθέσω κι άλλο στην απελπισία σου. Αυτός ο άνθρωπος σε χρησιμοποιεί ως αναβατόριο αυτοπεποίθησης (δικής του) και ενέργεια που σπαταλάται σε αυτή τη διαδικασία είναι η δική σου. Στο ιδανικό (του) σύμπαν θα σας είχε και τις δύο, αλλά έλα που δε ζούμε στη Σαουδική Αραβία.

Δεν του είναι δύσκολο να χωρίσει επειδή έχουν περάσει πολλά χρόνια σχέσης, του είναι δύσκολο γιατί ψιλοβαριέται και που να μπλέκει τώρα. Ναι, σε κρατάει από το να ξεκινήσεις άλλη σχέση. Αυτό που σου προτείνω είναι να του πεις ότι δε σου αρκεί πλέον αυτό, ότι όσο δεν ξεκαθαρίζει η κατάσταση νιώθεις πώς με "κρατάει" από το να ξεκινήσεις κάποια άλλη σχέση οπότε μπάι μπάι.

Σε προειδοποιώ: δεν σου το λέω αυτό επειδή πιστεύω ότι θα ταραχτεί και θα σε κυνηγήσει. Το πιθανότερο είναι ότι δε θα κάνει τίποτα. Κατάπιε το αυτό πριν συμβεί, και όλα θα πάνε καλά.

________________
6.

Αγαπημένη Α,μπα;
Πριν ακριβώς μια εβδομάδα χώρισα από μια σχέση ενός χρόνου. Κινηματογραφικά. Στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, με χαμηλόφωνες αλλά προσβλητικές κουβέντες, στρεψοδικίες, ματιές όλο φαρμάκι και ένα μεγαλοπρεπές απ' τη μεριά μου χαστούκι αφότου ξεστόμισα μια γερή βρισιά, ένα «αν δεν αλλάξεις μυαλά θα δυστυχήσεις, σε λυπάμαι» και χτύπησα την εξώπορτα πίσω μου. Σημασία δεν έχει πως φτάσαμε έως εδώ, στην αρχή η ανοχή μου, ύστερα η βολή και η ρουτίνα. Δε ξέρω αν τον ερωτεύτηκα, αν τον αγάπησα. Αυτός πάντως το δήλωσε, δε με σέβεται σαν άνθρωπο, θεώρει την προσωπικότητα μου φρικτή, δε με ερωτεύτηκε ποτέ και με κεράτωνε ασύστολα. Όμως θέλει να μείνει μαζί μου για να δει «αν θα αντέξει να ζει σε σχέση» και γιατί είμαι «πολύ ωραία γκόμενα». Είμαι κομμάτια, έχω μια απέραντη ερημιά μέσα μου. Να είμαι όντως τόσο σκάρτη; Οι φίλοι δίνουν μια παρηγορητική συμβουλή και προσπερνούν. Νιώθω πια συναισθηματικά ανάπηρη και μόνη, πολύ μόνη. Πώς να ξαναπάρω μπροστά; Γιατί στη ζωή είναι όλα τόσο ψεύτικα; Και που στο καλό πήγαν όλοι οι άντρες; Και σκέψου είμαστε και οι δύο ακόμη δεκαεννιά. –Nassia

Το σκέφτομαι, και το συμπέρασμα είναι ότι αυτό φταίει. Ότι είσαστε ακόμη δεκαεννιά.

Χτυπηθείτε τώρα που τα πράγματα δεν έχουν σημασία, να ξεδώσετε. Στα αληθινά χαστούκια της ζωής δεν θα έχεις κουράγιο να υποδύεσαι την τραγική ηρωίδα.

________________
7.

Αγαπητή Άμπα,
Το σκεφτόμουν αρκετό καιρό να σου στείλω το ερωτημά μου, αλλά δεν ξέρω γιατί, νομίζω δείλιαζα.. Όπως και να έχει, το κάνω τώρα.. Λοιπόν, το ερώτημα είναι το εξής, πότε και πως καταλαβαίνεις ότι έχει έρθει η ώρα να προχωρήσεις παρακάτω; Πως καταφέρνεις να αφήσεις πίσω σου τη σιγουριά για κάτι εντελώς αβέβαιο το οποίο όμως μοιάζει να είναι πολύ συναρπαστικό αλλά από την άλλη καθόλου σίγουρο... Και ναι το θέμα έχει να κάνει με άντρες και σχέσεις.. Σαν άτομο, επιζητώ την σταθερότητα αλλά νοιώθω επίσης οτι πνίγομαι στην ρουτίνα της καθημερινότητας μας. Ακόμη είναι κάτι που λείπει και θέλω να το βρω αλλά είναι τόσο δύσκολο.. Ευχαριστώ για τον χρόνο σου! *stuck here*-xtapodarousa

Όταν σου γυαλίζει άλλο γκομενάκι, είναι ήδη αργά για τη σχέση σου. Το αν το γυαλιστερό γκομενάκι είναι σίγουρο ή όχι δεν έχει σημασία παρά μόνο στο πόσο παρτάκιας είσαι.

Για να το κάνω πιο σαφές, το «επιζητώ τη σταθερότητα αλλά νοιώθω επίσης ότι πνίγομαι στη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας» σημαίνει ότι είσαι παρτάκιας. Θέλεις να διασκεδάζεις χωρίς να παίρνεις το ρίσκο; Λυπάμαι, αυτό γίνεται μόνο στο τσίρκο. Η ζωή δεν είναι συναρπαστική μόνο για μερικούς τυχερούς, είναι συναρπαστική για αυτούς που προσπαθούν και παλεύουν να αλλάξουν αυτά που δεν τους αρέσουν, να ρισκάρουν και έτοιμοι να αποτύχουν. Δεν περιμένουν από το γυαλιστερό γκομενάκι να τους βγάλει από τη ρουτίνα, ως πριγκίπισσες, ούτε κατηγορούν τον μόνιμο αν βαριούνται. Άντε, προχώρα παρακάτω, άσε το σίγουρο κλαδί και ζήσε, μήπως και μάθεις κάποτε ποια είσαι.