[ΓΝΩΜΕΣ] Η πλατεία με τα αγάλματα: Το τίμημα των ΟΧΙ.

Η Χρυσή Αυγή Κεφαλονιάς ζητά την παλινόρθωση του αγάλματος του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά στην κεντρική πλατεία Αργοστολίου. Με αυτό το κείμενο δεν επιθυμούμε να εγκαινιάσουμε διάλογο με πολιτικά μορφώματα των οποίων δομικό στοιχείο είναι η αντικατάσταση του λόγου με τη ράβδο, αλλά θέλουμε να καταθέσουμε προβληματισμούς και να θέσουμε ερωτήματα που αφορούν στο σύνολο σχεδόν της κοινωνίας.
Το αίτημα της Χρυσής Αυγής λοιπόν είναι ιδιαίτερα επίκαιρο εν όψει του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου. Γι' άλλη μια φορά, οι μαθητές θα παπαγαλίσουν το «ένδοξο ΟΧΙ», μοναδικό πράγμα για το οποίο είναι πανελλαδικά γνωστός ο Μεταξάς.

Στοιχηματίζουμε ότι δεν υπάρχει μαθητής αυτή τη στιγμή στην ελληνική επικράτεια, ο οποίος να γνωρίζει τι ήταν ο Εθνικός Διχασμός του 1915, ή να έχει ακούσει για το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου 1936, κατά το οποίο ένας θρησκόληπτος στρατιωτικός που ήταν στη βουλή με ένα μικρό κόμμα κατέληξε να γίνει πρωθυπουργός κάτω από αλυσιδωτές συγκυρίες, κι αμέσως μετά κατέλυσε τη δημοκρατία κι εγκατέστησε δικτατορία. Φυσικά ούτε λόγος να έχουν ακούσει οι μαθητές ότι επί δικτατορίας του Μεταξά (1936-1941) η προπαγάνδα οργίαζε, τα κόμματα απαγορεύτηκαν, οι πολίτες καλούνταν να υπογράψουν πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, οι αντιφρονούντες υφίσταντο φριχτά βασανιστήρια, τα συνδικάτα διαλύθηκαν, η εκπαίδευση καταρρακώθηκε και παρά τις λυσσαλέες του προσπάθειες, το καθεστώς αυτό δεν απόκτησε ποτέ λαϊκή βάση.

Το κυριότερο όλων όμως, οι μαθητές αγνοούν ότι το «Όχι» του Μεταξά ήταν μονόδρομος σε μια χώρα που σπαρασσόταν από διαφθορά και διχασμό, καθώς ένα «Ναι» θα οδηγούσε σε αναζωπύρωση του διχασμού με αποτέλεσμα έναν εμφύλιο που θα μαίνονταν ενώ ταυτόχρονα η χώρα θα ήταν υπό ιταλική κυριαρχία. Οι μαθητές λοιπόν δεν έχουν μάθει να ανασηκώνουν το πέπλο της Ιστορίας ώστε να λάβουν απαντήσεις σε κρίσιμα «γιατί», καθώς άλλωστε η διατύπωση των «γιατί» δεν είθισται να ενθαρρύνεται στα σχολεία.

Σε ένα ιδεώδες μάθημα ιστορίας, αντί οι μαθητές να αποστηθίζουν ημερομηνίες και ονόματα τα οποία την άλλη ώρα θα έχουν ήδη ξεχάσει, θα μπορούσε να τους τεθεί ως εργασία η σύγκριση του Μεταξικού καθεστώτος με άλλα φασιστικά καθεστώτα της ίδιας εποχής. Εκεί θα μάθαιναν για παράδειγμα, ότι παρά την έντονη ιδεολογική τους συνάφεια, ο Μεταξάς δεν υιοθέτησε ποτέ τις φυλετικές-ρατσιστικές διακρίσεις του ναζισμού, και θα καταλάβαιναν γιατί συντάχθηκε με τους Άγγλους και εναντιώθηκε στον Άξονα και ιδιαίτερα στους Ιταλούς. Επίσης, αν οι μαθητές μάθαιναν να αντιπαραβάλλουν πηγές αντί να καταπίνουν αμάσητα διάφορα «δεδομένα», θα πληροφορούνταν ότι ο Μεταξάς δεν ίδρυσε το ΙΚΑ όπως διατυμπανίζουν οι απολογητές του, καθώς το ΙΚΑ δημιουργήθηκε με νόμο του 1934, αλλά ο Μεταξάς έκανε μια τροποποίηση το 1937 για να βάλει χέρι στα αποθεματικά του.

Κατόπιν σχετικής έρευνας, ανάλογα πράγματα θα μάθαιναν και για το πότε και ποιος καθιέρωσε την οκτάωρη εργασία. Θα μπορούσαν ακόμη οι μαθητές να πληροφορηθούν ότι η ανεκδοτολογική φράση «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα;» που έχει επιβιώσει ως τις μέρες μας και αναφέρεται με ειρωνικό τρόπο στην κοινωνική αδιαφορία όταν τα πράγματα πάνε τελείως στραβά, είναι ο αρχικός στίχος από τον ύμνο της 4ης Αυγούστου...

Το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται στη θαλπωρή της αδιαφορίας. Έτσι, η Χρυσή Αυγή νομιμοποιείται να ξεκλειδώνει εκείνο το «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» στο οποίο η παπανδρεϊκή ρητορική κλείδωνε τα πτώματα όσων θυσιάστηκαν στο όνομα της δημοκρατίας για να απολαύσουν οι επιζώντες το Σοσιαληστρικό παράδεισο της λαμογιοκρατίας.

Το πρώτο ερώτημα λοιπόν απευθύνεται σε όσους σχεδίασαν και εφάρμοσαν την εκπαιδευτική πολιτική της μεταπολίτευσης, σε όσους δημιούργησαν έναν λαό αμαθών, πειθαναγκασμένων εθνοτσολιάδων που νιώθουν ψυχική ανάταση με το «ένδοξο ΟΧΙ» χωρίς να έχουν ιδέα από Ιστορία. Απευθύνεται σε όσους υπεραμύνθηκαν των παρελάσεων κι έβαλαν τα παιδιά να συμμετέχουν στο τσίρκο μιας κούφιας, κίβδηλης και απόλυτα στρεβλής «εθνικής υπερηφάνειας»: τι κάνατε τόσα χρόνια κύριοι Υπουργοί Παιδείας, παρατρεχάμενοί τους και εκπαιδευτικοί;

Τι θα κάνετε φέτος που η πεφιλημένη σας πατρίδα βρίσκεται πέραν πάσης αμφιβολίας υπό κατοχή και τα κοινωνικά της αντανακλαστικά είναι τόσο σθεναρά όσο μιας ετοιμοθάνατης γριάς; Θα πείτε πάλι το ίδιο παραμύθι στα παιδιά και μετά ως δημοκράτες θα αρκεστείτε στο να κουνήσετε το κεφάλι απαξιωτικά βλέποντας το άγαλμα του Μεταξά να δεσπόζει στην πλατεία, ενώ θα μασάτε νευρικά το καλαμάκι του φραπέ από την απέναντι καφετέρια;

Το δεύτερο ερώτημα απευθύνεται σε κάθε κάτοικο της Κεφαλονιάς, σε καθέναν που δεν ιδρώνει το αυτί του και δεν ξεκουνιέται από τον καναπέ του (κάτω απ' τον οποίο ζεσταίνεται όπως είπαμε το αυγό του φιδιού) όταν ακούει ότι ιδιωτικοποιείται το Δικαστικό Μέγαρο και το λιμάνι του Αργοστολίου, ότι κλείνει η Κινητή Μονάδα Ψυχικής Υγείας, ότι τα σκάνδαλα και οι φαιδρότητες του Δήμου δεν έχουν τελειωμό, ότι η Κεφαλονιά ερημώνει με τα λουκέτα να αυξάνονται ραγδαία – για να αναφέρουμε λίγα μόνο επίκαιρα ζητήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν εντατικά. Τι θα κάνουμε λοιπόν την 28η Οκτωβρίου;

Θα βάλουμε τα καλά μας και θα περαντζάρουμε στην μελλοντική «πλατεία Μεταξά» καμαρώνοντας το βλαστάρι μας που το ορμηνέψαμε να ρίξει μούντζα στους επισήμους καθώς παρελαύνει, ως ύστατη ηρωική πράξη κοινωνικής αντίδρασης; Θα προσχωρήσουμε μ' άλλα λόγια στη Δημοκρατία της Μούντζας και της Κρεμάλας; Έτσι νομίζουμε ότι ξεμπερδεύουμε με τα «πατριωτικά» μας αισθήματα; Έτσι θα εκτονώσουμε την αγανάκτησή μας; Και τελικά, ακόμα κι αν εγκαταλείψουμε τη μακάρια αδιαφορία μας, είμαστε σε θέση να ιεραρχήσουμε τι είναι σημαντικό να μας απασχολεί και τι όχι, μπορούμε να κατανοήσουμε αν κοιτάμε το δάχτυλο ή το δάσος;

Έχει έρθει ο καιρός που καλούνται ΟΛΟΙ να λάβουν θέση, να δηλώσουν ξεκάθαρα με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Η εποχή των υπεκφυγών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Χτες λέγαμε «δε βαριέσαι, και τι έγινε;» βλέποντας το κράτος να γίνεται ο χειρότερος απατεώνας όλων, βλέποντας τη μικροπολιτική και τη διαπλοκή να απλώνει ρίζες παντού, βλέποντας τους συνανθρώπους μας να μετατρέπονται σε αδηφάγα ανθρωπάρια που αντιμετώπιζαν το ήθος ως γραφικότητα. Και τώρα είμαστε πάλι έτοιμοι να πούμε «έλα μωρέ, μια εθιμοτυπική γιορτή είναι, ένα άγαλμα είναι, δε χάλασε ο κόσμος». Κι αύριο λοιπόν ας ετοιμαστούμε να πούμε «σιγά τα αυγά, ένα βασανιστήριο είναι, μια εξορία, ένα κρεματόριο». Μόνο που μπορεί να το πούμε για το παιδί μας, τον αδελφό μας, το γονιό μας, καθώς το άγαλμα του Μεταξά θα μας κοιτάζει βλοσυρό από το κέντρο της πλατείας.

Πρωτοβουλία Κοινωνικής Αντίστασης
[email protected]