Αγόρασα κι εγώ σήμερα τη λίστα Λαγκαρντ...

Ήταν μια μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία, και μπράβο στον Κώστα Βαξεβάνη. (Δεν συμφωνώ καθόλου με την κατακλείδα του -κατά τα άλλα- πολύ εύστοχου κειμένου του Public Enemy - απ' τη στιγμή που αυτοί που είχαν τη λίστα έκαναν παλινωδίες μ' αυτήν, πάλι καλά που βρέθηκε ένας δημοσιογράφος και την έφερε στο φως.

Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι το πρόσωπο της ημέρας και δικαίως. Μένει τώρα να αναγκαστούν οι υπεύθυνοι να αξιοποιήσουν τη λίστα για να δουν αν τυχόν υπάρχει κάποια παρανομία σε κάποιες απ' τις καταθέσεις.)

Πήγαμε για μεσημεριανό φαγητό σ' ένα ωραίο, μικρό εστιατόριο όταν είπα στον Λ. για το θέμα με το Hot Doc - και παρ' όλο που ασχολείται πολύ με την πολιτική και τα μίντια δεν ήξερε για το σημερινό έκτακτο τεύχος. Είχαν μόλις έρθει τα φαγητά μας όταν προσφέρθηκα να πάω να το πάρω: πίστευα ότι δεν θα το έβρισκα κι όμως το περίπτερο είχε μπόλικα τεύχη.

Ήταν ένα περίεργο μεσημεριανό φαγητό. Άρχισα να απαγγέλω για όλη την παρέα την λίστα από την αρχή, αναγκαστικά. Δεν ήταν και ότι πιο εύκολο, με τα ονόμαστα γραμμένα με λατινικούς χαρακτήρες και τα επαγγέλματα στα γαλλικά, όμως η αρχική περιέργεια, υποχώρησε. Το ένα άγνωστο όνομα ακολουθούσε το άλλο άγνωστο όνομα. Και ήθελα να φάω. 

Πάσαρα τη λίστα στην Τ. και άρχισε αυτή να απαγγέλει - και ξεκίνησα να τρώω τα γεμιστά. Μετά από ώρα (και ένα σωρό άγνωστά μας ονόματα) οι περισσότεροι καταλήξαμε πως δεν ήταν και τόσο καυτή όσο φανταζόμασταν. Υπήρχε ο publisher Ioannis Tragkas - όμως είναι ο γνωστός μας Γιώργος Τράγκας ή κάποιος άλλος;

Στο άκουσμα κάθε επιχειρηματία που γνωρίζαμε σκεφτόμασταν ξανά και ξανά: είναι λογικό οι πλούσιοι να έχουν εκεί καταθέσεις και ίσως είναι άδικο να στιγματίζονται. Αλλά κάτι πανάγνωστες housewives, κάτι φοιτητές; Η καλύτερη ιδιότητα που είδα στη 'λίστα των μεγαλοκαταθετών της Ελβετίας' ήταν πάντως μία Retired / Housewive.

Τη λίστα πήρε σε λίγο ο Γ.Μ. για να διαβάσει όσο μπορούσε για να προλάβει η Τ. να βάλει καμιά μπουκιά στο στόμα της. Ακούγαμε τα ονόματα μηχανικά και είχαμε σχεδόν βαρεθεί. "Πόσους διαβάσαμε;" ρώτησα. "250 μέχρι στιγμής". Απ' τους δύο χιλιάδες τόσους!

Μόνο όταν ακούγαμε, σπάνια, ένα γνωστό επώνυμο ξυπνούσαμε.

"Παπανδρέου", έλεγε ο Γ.Μ. κι εμείς τιναζόμασταν. "Το μικρό του;" "Λεωνίδας"

"Μπενβενίστε" έλεγε αυτός "Η Ελίζα;!" πεταγόμουν εγώ, "Όχι, μια Εριέττα". 

"Σαπουντζάκη!" πάλι. "Ζωζώ; Ζωή; (το βαφτιστικό της)" "Όχι - Ευανθία".

Και η Μ. δοκίμασε να απαγγείλει τη λίστα, αλλά χρειαζόταν γυαλιά πρεσβυωπείας κι έτσι ήρθε η σειρά του Λ. μέχρι που αποφασίσαμε να μη διαβάζουμε όλα τα ονόματα αλλά μόνο όσα ακούγονταν ενδιαφέροντα. Είχαμε τελειώσει το φαγητό μας όταν μετα χίλια ζόρια και πηδώντας όλες τις εταιρίας καταφέραμε να τελειώσουμε με τη λίστα. 

Δεν έπρεπε να τη διαβάσουμε εμείς αυτή τη λίστα. Δεν είχε νόημα. Το θέμα όμως ήταν να μην φτάναμε εκεί: να μη χρειάζονται οι πολιτικοί και οι εισαγγελείς τον μπαμπούλα των δημοσιογράφων. Να μη χρειάζεται τον μπαμπούλα των εξοργισμένων αναγνωστών για να κάνουν αυτά που πρέπει - να μη χάνουν λίστες που εύκολα βρίσκει ένας δημοσιογράφος (εφ' όσον είναι όντως η αυθεντική). Και να τις ελέγχουν - για να μην καίγονται και τα χλωρά μαζί με τα ξερά.

Χάρισα το αντίτυπό μου στον Λ. Μετά, απ' ό,τι είδα κι αυτός το άφησε στο εστιατόριο φεύγοντας...

Αρκετό σουρεαλισμό είχαμε φάει για ένα μεσημέρι.