________________
1.

Αγαπητή α, μπα,
Ανακάλυψα πρόσφατα τη στήλη σου και κάθε μέρα περιμένω πώς και πώς να διαβάσω τις απολαυστικές απαντήσεις σου! Η ιστορία για την οποία θα ήθελα τη γνώμη σου είναι –φυσικά- αισθηματική και καταλήγει στο -τόσο μα τόσο- κλισέ ερώτημα: αξίζει να ρισκάρει κανείς να χάσει έναν φίλο από τη ζωή του, αποκαλύπτοντάς του τον έρωτά του; Η ιστορία συνοπτικά έχει ως εξής: γνωριστήκαμε πριν ακριβώς έναν χρόνο, στα πλαίσια μιας συνεργασίας περίπου ενός μήνα, κατά τη διάρκεια του οποίου η επικοινωνία μας ήταν καθημερινή και πολύωρη ακόμη και για θέματα που δεν άπτονταν του αντικειμένου. Παρά την αποχώρησή μου από τον επαγγελματικό εκείνο χώρο, η επικοινωνία μας διατηρήθηκε (κυρίως λόγω δικής μου πρωτοβουλίας) μέσω μηνυμάτων και πολύωρων βραδινών τηλεφωνημάτων μέχρι το καλοκαίρι, όπου αποκτήσαμε μια πιο τακτική εκ του σύνεγγυς επαφή. Κανείς από τους δύο δεν έχει υπαινιχθεί ποτέ κάτι ερωτικό. Το δικό μου, όμως, ενδιαφέρον σύντομα μετατράπηκε σε έρωτα για έναν άνθρωπο που με στηρίζει, είναι δίπλα μου, μου ανοίγει νέους ορίζοντες σκέψης και μοιραζόμαστε κοινά ενδιαφέροντα. Συχνά ψάχνω να βρω τη σωστή ισορροπία της κάθε μέρας μας, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που κλείνεται στον εαυτό του και γίνεται απόμακρος και υπερβολικά σκληρός, λέγοντας πράγματα που πληγώνουν και κατηγορώντας με ότι δε συνεννοούμαστε για απλά, καθημερινά πράγματα. Από την άλλη, συμμετέχει στη ζωή μου με τρόπο που δε φανταζόμουν ότι θα ήθελε, όπως γνωρίζοντας τους φίλους και τους γονείς μου, πάντα υπό την «ετικέτα» του φίλου. Στο κομμάτι της αμεσότερης επαφής, ο ίδιος αποφεύγει κάθε είδους άγγιγμα, εκτός των τυπικών φιλιών του χαιρετισμού, ενώ δέχεται με ευχαρίστηση τα δικά μου «χάδια». Τις προάλλες πήγα για πρώτη φορά σπίτι του (μένει μόνος) για να με βοηθήσει σε μια εργασία μου και οι ελπίδες μου για περισσότερη οικειότητα διαψεύστηκαν πλήρως. Όπως καταλαβαίνεις, κάθε μέρα κερδίζει όλο και μεγαλύτερο χώρο στην καρδιά αλλά και στη σκέψη μου κι εγώ αισθάνομαι εγκλωβισμένη σε έναν ανομολόγητο έρωτα μόνο και μόνο λόγω του φόβου ότι θα τον χάσω σε περίπτωση που του μιλήσω σχετικά. Όσο βάζω σε τάξη τις σκέψεις μου, συνειδητοποιώ ότι λόγοι (ηλικιακή διαφορά δεκαετίας -29 εγώ, 40 εκείνος- της κοινωνικής θέσης και του μορφωτικού του επιπέδου) που ενδεχομένως να λειτουργούν αποτρεπτικά στο να τον διεκδικήσω ως σύντροφο και όχι μόνο ως φίλο στη ζωή μου δε θα έπρεπε να έχουν νόημα αλλά με πιάνει απελπισία, ξυπνούν όλα τα συμπλέγματα κατωτερότητας που μπορείς να φανταστείς (ενώ κι εγώ δεν υπολείπομαι αισθητά σε προσόντα), με αποτέλεσμα να φτάνω πάλι στο σημείο μηδέν... Φαύλος κύκλος, α, αμπα μου, με βοηθάς να τον σπάσω;;;; -Sally

Ηλιακά δε βλέπω εμπόδιο, συνεργαστήκατε άρα και κοινωνικά-μορφωτικά δε βλέπω σπουδαίο εμπόδιο, κάποιο άλλο είναι το εμπόδιο που αυτός βλέπει κι εσύ κάνεις πως δε βλέπεις, ή είναι τόσο μεγάλο που σου κρύβει τη θέα και δε μπορείς να δεις.

Μη γελιέσαι, φίλος σου δεν είναι και το ξέρει και αυτός, για κάποιο λόγο βάζει εμπόδιο στο ημι-ερωτικό για να μη γίνει ερωτικό και κάνει την πάπια για να μην έχεις το θάρρος να τον προσεγγίσεις. Αν προσπαθήσεις να το θίξεις δε θα χάσεις φίλο, θα χάσεις μια ιστορία που σε φθείρει γιατί οι πλατωνικοί έρωτες είναι οι χειρότεροι.

________________
2.

Αν ξέρεις από που βγήκε το επώνυμό σου. Ξέρεις, καμια ιστορία που μπορεί να σου είπε ο παππούς σου πχ.

Σε εκτιμώ και σε διαβάζω ανελλιπώς εδώ και κάποια χρόνια, νομίζω πως το Προϊστορικό πουλί με έχει σημαδέψει. Τον τελευταιο δε χρόνο, έχεις δώσει ρέστα. Καλή συνέχεια :)- lee

Ευχαριστώ! Ξέρω, ναι. Ο Φουτσιτζής είναι ο βαρελοποιός. Στο Σουφλί υπάρχει παράδοση παραγωγής κρασιού και όπως φαίνεται, κάποιος πρόγονος κατασκεύαζε βαρέλια για κρασί.

Στην περιοχή του Έβρου -και ιδίως στο Σουφλί- η αμπελοκαλλιέργεια και η παραγωγή κρασιού γνώρισε μεγάλες δόξες από το 1870 έως στις αρχές του 20ου αιώνα.

Τότε, με αφορμή την κατασκευή της γραμμής του Orient Express και την εγκατάσταση των γάλλων, φυτεύτηκαν πολλές γαλλικές ποικιλίες και εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι γραμμικοί αμπελώνες στην Ελλάδα. Όλα αυτά τελείωσαν με τους βαλκανικούς και τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο.

________________
3.

Δεν θέλω να ρωτήσω ακριβώς... Περισσότερο θέλω να εκφράσω κάτι. Μου έκανε εντύπωση που πάντοτε έλεγες με την πρώτη ευκαιρία "να φέρεστε καλά στους γονείς σας και να προσέχετε τι λέτε, γιατί κάποτε θα το μετανιώσετε όσο δεν φαντάζεστε". Την παρασκευή έχασα τον μπαμπά μου. Θα ευχόμουν να μην είχες δίκιο, αλλά έχεις απόλυτα δίκιο.

Όταν χάνεις ένα γονιό, ξαφνικά σαν να ξεχνάς όλα αυτά τα "τεράστια" λάθη που θεωρούσες πως είχε κάνει όσο ζούσε και επικεντρώνεσαι αυτομάτως μόνο στα πόσα σου πρόσφερε. Αχ και αυτή η αίσθηση ότι τον αδίκησες... Κανείς να μην την νιώσει.

Δεν είναι ερώτηση το ξέρω, οπότε ας σε ρωτήσω κάτι: γιατί θεωρείς τη συκοφαντία το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος; Δεν το υποτιμώ σαν κακή πράξη, ούτε θα σκεφτόμουν ποτέ να συκοφαντήσω κανένα, απλά δεν μου φαίνεται το χειρότερο. Αναλόγως βέβαια, ίσως δεν μου έχει τύχει να με συκοφαντήσουν- τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό.- flons

Πολύ λυπάμαι που έχασες τον μπαμπά σου. Είμαι σίγουρη ότι ήξερε πόσο τον αγαπούσες. Είναι πολύ ανθρώπινο να χάσεις γονιό και να αισθανθείς ότι τον αδίκησες και δεν του φέρθηκες όσο καλά έπρεπε, ακόμη και αν το είχες στο νου σου, ακόμη και αν προσπαθούσες συνέχεια. Είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις όταν χάνεις κάποιον.

Ο λόγος που το λέω είναι ότι «λέγε λέγε, στο τέλος κάτι θα μείνει». Αυτό υποτίθεται ότι το είπε ο Γκέμπελς, τέλος πάντων ισχύει στο επακρο . Οι άλλοι προτιμούν να πιστέψουν τις φήμες, είναι πολύ πιο εύκολο από το να συλλέξουν στοιχεία, να κάνουν έρευνα και να βγάλουν συμπέρασμα. Είναι μεγάλο πρόβλημα το «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά» γιατί είναι εντελώς παραδεκτό αξίωμα και δυστυχώς για μερικούς που το έχουν πάθει, ΥΠΑΡΧΕΙ καπνός χωρίς φωτιά. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να ξεκινήσει μια φήμη με υπονοούμενα, και οι άλλοι είναι εντελώς πρόθυμοι να βρουν στοιχεία για να σχηματίσουν μια ιστορία που είναι πέρα ως πέρα ψεύτικη.

Δεν είναι συχνό φαινόμενο, ο συκοφάντης είναι επικίνδυνος άνθρωπος και ιδιαίτερα αντικοινωνικός, γι' αυτό η ζημιά που κάνει μπορεί να είναι τεράστια, μπορεί να καταστρέψει κάποιον. Φαντάσου να κυκλοφορήσει μια φήμη για σένα που δεν ισχύει: δε μπορείς να κάνεις απολύτως μα απολύτως τίποτα. Ακόμη και δικαστήριο να σε αθωώσει, η ρετσινιά θα σου μείνει για πάντα.

________________
4.

Έλα ρε συ α-μπα,
Καλημέρα!
Δε το πίστευα ότι αν ποτέ σου έστελνα θα ήταν για γκομενικά, πάντα ήθελα να συζητήσουμε κάτι πιο ουσιώδες ίσως. Αλλά αυτό με απασχολεί δυστυχώς.
Έιμαι λοιπόν με έναν 32χρονο, με τη δουλειά του, τα οικονομικά του προβλήματα, τις κατασταλαγμένες του απόψεις περί σχέσεων. Είμαι 24, σε μια δουλειά προσωρινή μέχρι να ανοίξει η θέση μου για ιατρική ειδικότητα, με τα έξω μου, τις παρέες μου. Γενικά εγώ διανύω την πιο χαλαρή περίοδο που ίσως θα χω στη ζωή μου ως γιατρός ενώ αυτός όπως μου χει πει τη πιο δύσκολη, καθώς έχει επωμιστεί πολλά βάρη τον τελευταίο χρόνο.
Περνάμε πολύ όμορφα μαζί παρ όλες τις διαφορές μας . Σε λίγο καιρό ίσως φύγω για αγροτικό και αυτό είναι ένα ακόμα αγκάθι.
Το πρόβλημα είναι ότι γίνομαι πιεστική, ενώ είναι σωστός, γίνομαι παρανοϊκή, φτιάχνω σενάρια στο μυαλό μου για άλλες, δε κοιμάμαι τα βράδια κατ επέκταση ούτε αυτός και έχει αρχίσει να φτάνει στα όρια του.
Θα τον χάσω ρε γαμώτο για βλακείες, αλλά όταν με πιάνει απλά δε μπορώ να ξε-σκαλώσω.
υγ φταίει μάλλον ότι στις άλλες μου σχέσεις είχα την φουλ προσοχή του άλλου.
Βρίσε με λίγο μπας και στανιάρω.
Συγνώμη αν σε έπρηξα..Φιλιά, DramaQueen

Βρες κάτι να κάνεις.

Σοβαρά, βρες κάτι να κάνεις. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Έχει περισσότερες δουλειές από εσένα, άρα λιγότερο χρόνο, κι εσύ ζητάς πράγματα που δε μπορούν να γίνουν, δηλαδή να ασχολείται μαζί σου, αφού έχεις όλο τον χρόνο για να ασχοληθεί κάποιος μαζί σου.

Το «κάτι να κάνεις» δεν είναι μόνο η δουλειά. Γέμισε τις ώρες της ημέρας σου με δραστηριότητες δικές σου, στις οποίες δε μπορεί να συμμετέχει. Βρες δικά σου ενδιαφέροντα πέρα από τη δουλειά. Σταμάτα να θεωρείς ότι βρίσκεσαι σε ενδιάμεση κατάσταση, περιμένοντας αυτό το κάτι να γίνει (το αγροτικό, την ειδικότητα), καμία περίοδος της ζωής δεν πρέπει να είναι in limbo. Βρες ενδιαφέροντα για να γίνεις ενδιαφέρουσα, και σε αυτόν, και στον εαυτό σου.

________________
5.

Αγαπητή Α,μπα;
Σε παρακαλώ, μπορείς να μου απαντήσεις στο εξής: Το να εχεις σχέση από απόσταση είναι δυσκολο, όπως επίσης και το να εχεις σχέση και με κάποιον μεγαλύτερο. Όταν αυτα τα δύο ερχονται και συνδυαζονται, τοτε τι πρεπει να κανεις; Απο την μια ξερεις οτι οταν βλεπεις αυτο το ατομο -οσο το βλεπεις- σου φτιαχνει την μερα και νοιωθεις και παλι καινουρια, αλλα καθε φορα που φευγει ειναι σαν ενας μικρος εποδυνος χωρισμος... Και δεν ειναι μονο αυτο... Ειναι και οι αλλοι. Πώς θα καταφερεις να συστησεις στον περιγυρο σου εναν ανθρωπο πολυ μεγαλυτερο σου αλλα και απόντα απο το πλευρο σου (οχι συναισθηματικα, αλλα πρακτικα). Το θεμα ειναι οτι ειμαι πολυ ερωτευμενη μαζι του, για την ακριβεια πρωτη φορα ενιωσα ετσι μετα απο μια σειρα χλιαρων σχεσεων, ειναι σαν να εχω βρει την αδερφη ψυχη μου, και βρισκομαι στην θεση οπου δεν ξερω ακριβως πώς να το αντιμετωπισω ολο αυτο συνολικα.
Ευχαριστω για τον χρονο σου και θα εκτιμουσα αν απαντουσες. :)- Βοηθεια!

Δε μας λες πόση διαφορά έχετε (αμάν με τις ασάφειες ρε παιδιά, θέλετε απάντηση ή δε θέλετε;) αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα, αν δεν συνδυάζεται με άλλα (πες μας διαφορά ηλικίας και ίσως βγει μια κάποια άκρη). Το πρόβλημα βεβαίως και δεν είναι οι άλλοι, όχι επειδή δεν πρέπει να σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι, αλλά επειδή, σε πλήρη αντίθεση με το τι πιστεύουμε και αγωνιούμε και τρώμε τα νύχια μας, οι άλλοι καθόλου δεν ενδιαφέρονται για το τι κάνουμε, για την ακρίβεια δεκάρα τσακιστή δε δίνουν, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ αν δείξουμε ότι έχουμε αμφιβολίες. Σου το υπογράφω και με χέρια και με πόδια.

Το πρόβλημα είναι ότι είσαστε μακριά. Δεν ξέρω. Υπάρχει τρόπος να βρεθείτε κοντά στο μέλλον; Εκτός από τον τρόπο, υπάρχει η θέληση; Αν οι απαντήσεις είναι ναι, ωραία. Αν όχι, γιατί όχι; Αυτά έχουν σημασία. Όχι τι θα πεις στους άλλους.

________________
6.

Λένα,
έχεις διαβάσει Alice Miller; (πχ το "Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας")
Ποια είναι η γνώμη σου;
Επειδή εμένα, αν δεν μου την άλλαξε, τουλάχιστον μου ταρακούνησε τη ζωή,
το έκρινα σκόπιμο να αναφερθεί στη στήλη κι αυτό το βιβλίο ως αντίποδας σε όλη αυτήν την μπουκαϊκή ψυχολογία, για την οποία συχνά πυκνά γίνεται λόγος.- Κωνσταντής

Δεν την ξέρω, αλλά πάντα είναι ευπρόσδεκτη μια πρόταση – αντίποδας στη μπουκαϊκή λαίλαπα.

________________
7.

Γνωριζόμαστε πριν 4 χρόνια, ενώ και οι δύο βρισκόμαστε σε σχέση. Υπάρχει έντονο ενδιαφέρον και από τις δύο πλευρές και παρολίγον στιγμή φιλιού, η οποία διακόπτεται. Αρχίζει επικοινωνία σε καθημερινή βάση, εκείνος χωρίζει, ενώ εγώ διστάζω και μένω στην σχέση μου. Εκείνος φεύγει στο εξωτερικό και εγώ μένω πίσω, ενώ η σχέση μου περνάει δύσκολες ανώριμες στιγμές, που φυσικά τότε ηλιθιωδώς περιέγραφα ως "παθιασμένες". Χωρίζω μετά από κάποια χρόνια. Όσο βρίσκομαι ακόμα σε σχέση προσπαθώ να επικοινωνήσω με εκείνον αλλά δεν ανταποκρίνεται πολύ. Εγώ φυσικά είμαι σαφής για το τι θα ήθελα και εκείνος μου λέει πως δεδομένης της απόστασης δεν μπορούν να γίνουν πολλά αλλά άν κάποια στιγμή έρθει Ελλάδα γιατί όχι;
Ενώ είμαι στα πρόθυρα χωρισμού, και μετά από 2,5 με 3 χρόνια από την αρχική μας συνάντηση, εκείνος εμφανίζεται, επικοινωνούμε σε καθημερινή βάση με την σκέψη πως όταν βρεθεί Ελλάδα για κάποιους μήνες να του δώσουμε μία ευκαιρία για όσο μείνει εδώ. Όχι σκηνή από ρομαντική κομεντί, αλλά να βρεθούμε από κοντά και να δούμε αν ταιριάζουμε, και εφόσον απολαμβάνουμε ο ένας την παρέα του άλλου, τόσο, όσο και εξ αποστάσεως, να περάσουμε όμορφα για όσο μείνει, ή ακόμα και αν θέλουμε σχέση εξ αποστάσεως (τεράστιας αποστασεως), να το προσπαθήσουμε. Αρχικά, να βρεθούμε από κοντά φυσικά. Εκείνος εξαφανίζεται αγενέστατα με ηλίθιες δικαιολογίες, τύπου "πιέστηκα", όπως μου αναφέρει αργότερα, και όταν επιστρέφει Ελλάδα κάνει μία κίνηση να βρεθούμε εμπλέκοντας τις παρέες αμφοτέρων και εν τέλει δεν συναντιόμαστε. Αντιπροτείνω συνάντηση και εξαφανίζεται ξανά. Κυριολεκτικά.
Μετά από μήνες χωρίς επικοινωνία και ενώ εκείνος έχει επιστρέψει στο εξωτερικό, χωρίς να έχουμε συναντηθεί ποτέ, βρίσκω mail για χρόνια πολλά 20 ημέρες μετά τα γενέθλια μου, συζητάμε αρκετά, αναφέρει πως αισθάνεται περίεργα απέναντι μου δεδομένης της στάσης του και εξαφανίζεται ξανά. Εκνευρίζομαι με την αγένεια του,του στέλνω ένα mail που του το δίνει να το αντιληφθεί έντονα και ανάμεσα σε ένα σωρό ηλίθιες δικαιολογίες που μου γράφει, και αφού φυσικά μου τονίζει πόσο με εκτιμάει, μου επιβεβαιώνει πως την περίοδο που ήταν Ελλάδα επέστρεψε στην κοπέλα που έβγαινε όταν πρωτογνωριστήκαμε και πως έχουν σχέση άπό τότε που βρισκόταν Ελλάδα, γι'αυτό και εξαφανίστηκε τελείως, ενώ παράλληλα μου ζητά συγγνώμη για την τότε συμπεριφορά του.
Σταματάμε ξανά την επικοινωνία για 4-5 μήνες, και ενώ συμβαίνει κάτι εξαιρετικά σημαντικό για μένα, μου στέλνει αμέσως συγχαρητήρια και ρωτάει νέα μου. Μιλάμε για μερικές μέρες μεσω mail. Στο διάστημα των 5 αυτών μηνών μαθαίνω βέβαια, πως έχει χωρίσει και πως βγαίνει με κάποια άλλη, με την οποία είναι ακόμα και τώρα μαζί και μάλιστα σκοπεύει να περάσει Χριστούγεννα με την οικογένεια της.

Ξέρω πως δεν τον γνώρισα ποτέ πραγματικά και πως έχω στο μυαλό μου σίγουρα κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Σίγουρα σκέφτομαι το πως θα ήταν να βγαίναμε έστω και λίγο και ας το απορρίπταμε. Με ενοχλούν σίγουρα η απόρριψη,τα συνεχόμενα άκυρα και η απρόβλεπτη συμπεριφορά αλλά ακόμα μερικές φορές τον σκέφτομαι. Ταυτόχρονα όμως ενοχλούμαι που ακόμα σκέφτομαι το αν..αν..αν, δεδομένου πως εκείνος από ότι μαθαίνω είναι καλά με την κοπέλα του. Πως θα σταματήσω επιτέλους να περνάει από το μυαλό μου το τι θα γινόταν και γιατί φέρθηκε έτσι αλλοπρόσαλλα; Από την άλλη ξέρω πως φέρθηκε έτσι, γιατί προφανώς για κάποιο λόγο δεν του ενέπνευσα τόσο έντονα το να γίνω η κοπέλα του έστω και για λίγο και πως δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό. Το γνωρίζω. Αλλά γιατί δεν φεύγει από το μυαλό μου μερικές μέρες όπως η σημερινή;- toari

Γιατί, γιατί, γιατί. Γιατί έκανε αυτό που του ήταν πιο εύκολο. Γύρισε στην πρώην που την ήξερε και δε ρίσκαρε, βρήκε καπάκι άλλη που είναι κοντά. Καθόλου αλλοπρόσαλλος δε μου φαίνεται. Σε είχε βάλει ως σχέδιο Β στην Ελλάδα στην περίπτωση που δεν πετύχει το δοκιμασμένο Α και μετά πήδηξε στο επόμενο κλαδί που ήταν δίπλα. Δεν έχει καμία σχέση με το ποια είσαι, ποια δεν είσαι, δεν σε ξέρει και δεν τον ξέρεις.

Εγώ λέω ΟΛΟ ΑΥΤΟ να το κάνεις ένα ωραίο σενάριο και να το στείλεις στον Παπακαλιάτη. Αν θέλεις να το προωθήσεις μόνη σου σε παρακαλώ λάβε με υπόψη, γιατί πιστεύω ότι μπορώ να γράψω για την τηλεόραση.

ΣΚΗΝΗ: ΒΡΑΔΥ, ΤΖΑΖ ΜΠΑΡ. Η ΚΑΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΟΥ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ. ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΡΕΣΟ. ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΛΑΦΡΟΛΑΪΚΟΤΖΑΖ.

ΑΥΤΗ: «Γιατί;»
ΑΥΤΟΣ: «Γιατί τα είναι μου δεν είναι όσα τα θέλω μου.»
ΑΥΤΗ: «Σε θέλω ρε γαμώτο.»

ΑΥΤΟΣ ΑΝΑΒΕΙ ΤΣΙΓΑΡΟ (ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΜΑΣΤΕ). ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΟΝ ΠΙΑΝΙΣΤΑ. Ο ΠΙΑΝΙΣΤΑΣ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΜΑΤΙ.

ΑΥΤΟΣ: «Δε με ξέρεις.»
ΑΥΤΗ: «Ξέρω ότι η βροχή νοτίζει την άμμο. Ξέρω ότι τα κύματα λιώνουν τους βράχους.»

Η ΚΑΜΕΡΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΠΙΑΝΙΣΤΑ ΠΟΥ ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΤΗ ΤΖΑΖ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ TOXIC ΤΗΣ ΜΠΡΙΤΝΕΪ ΣΠΙΑΡΣ.

Ψάχνει κανείς σεναριογράφο; Είμαι εδώ και έτοιμη για δουλειά.

Σας υπενθυμίζω: η Σανάνθη περιμένει τις ερωτήσεις σας!