________________
1.

Αγαπητή Α,μπα. Διαβάζω τη στήλη σας και διαπιστώνω ότι δίνετε εύστοχες και υπεύθυνες απαντήσεις. Στο θέμα λοιπόν : Εδώ και πάρα πολλά χρόνια εργάζομαι σε μια δουλειά που μισώ, που μου είναι εντελώς αδιάφορη, ψυχοφθόρα, όλο δυσάρεστες εκπλήξεις, που μου στερεί πολύ προσωπικό χρόνο, χωρίς να μου προσφέρει τίποτα άλλο πέρα από τον βιοπορισμό. Όταν στο παρελθόν θα μπορούσα να ψαχτώ για κάτι άλλο δείλιασα, τώρα απλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα, δεν υπάρχουν διέξοδοι, βλέπετε τί γίνεται γύρω μας...Δεν είμαι αχάριστη, ναι η ανεργία είναι κόλαση, όμως και το να αναλώνεσαι και να μαραζώνεις σε κάτι που δεν αντέχεις πια, κόλαση είναι και αυτό. Όταν οι οικονομικές υποχρεώσεις είναι πολλές και τα έσοδα περιορισμένα, σκύβεις το κεφάλι, το βουλώνεις και λές :ας πρόσεχες! Δεν έχω κανένα παράπονο από την οικογενειακή και προσωπική μου ζωή όμως λόγω της δουλείας έχω αποσυρθεί από οτιδήποτε μου έδινε χαρά στο παρελθόν και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου για την κατάντια του. Τι να κάνω για να με βοηθήσω έστω και τώρα ;- Looking for a miracle...

Πρώτα πρώτα σταματάτε να λέτε «ας πρόσεχες».

Μην γίνεστε προφήτης εκ των υστέρων. Δεν πήρατε εκείνη την απόφαση τότε, και η ζωή οδήγησε εδώ. Δεν ξέρουμε τι θα γινόταν αν είχατε πάρει εκείνη την απόφαση, ούτε υπάρχει τρόπος τώρα να μάθουμε, αλλά δεν είναι καθόλου μα καθόλου βέβαιο ότι τα πράγματα τώρα θα ήταν καλύτερα. Όσο και αν τώρα φαίνεται απίθανο, πράγματι, χωρίς καμία αμφιβολία, θα μπορούσαν να ήταν και χειρότερα. Η κόλαση έχει αμέτρητα σκαλοπάτια προς τα κάτω, μην την σκαλίζετε για να σας το αποδείξει.

Αν το συνειδητοποιήσετε αυτό, ίσως καταλάβετε ότι πάντα υπάρχουν περιθώρια χειρισμού της αφόρητης ζωής. Αν ξεχάσετε το ενδεχόμενο του «τι θα γινόταν αν» και αν σταματήσετε να νοσταλγείτε μια εναλλακτική τροπή που δεν έχει δυνατότητα να ανατραπεί, θα καταλάβετε μόνη σας τι θα μπορούσε να είναι αυτό που πρέπει να κάνετε. Να λέτε περισσότερα όχι; Να μεταθέσετε υποχρεώσεις σε άλλους; Να επαναδιαπραγματευτείτε ωράριο; Όλα αυτά μαζί;

________________
2.

Όταν στεναχωριέμαι τρώω. δεν έχω σοβαρό θέμα παχυσαρκίας, αλλά όταν στεναχωριέμαι ξεδίνω εκεί και το παρακάνω. μπορεί να φάω τα πάντα. σαν τιμωρία και σαν μοναδική ευχαρίστηση. έχεις καμιά ιδέα τί θα μπορούσα να σκεφτώ για να μην το κάνω; εσύ τι θα έκανες;;; τι θα προσπαθούσες να σκεφτείς, (πρακτικά, πέρα από το ψυχολογικό κομμάτι που σίγουρα χρειάζεται ανάλυση από ειδικό.)

Για να αποσυνδέσεις το φαγητό από την ενοχή και την επιβράβευση, για να σταματήσεις να το χρησιμοποιείς ως φάρμακο και ως τιμωρία, για να γίνει το φαγητό και πάλι αυτό που ήταν, σκέτο φαγητό, χωρίς βαρίδια και ενοχές, πρέπει να το ξαναδείς από την αρχή το θέμα, να δεις ποιος είναι ο μηχανισμός που έχει συνδέσει το ένα με το άλλο, και να σπάσεις αυτόν τον κρίκο. Αυτό δε γίνεται με τεχνάσματα. Τα τεχνάσματα θα πετύχουν τις πρώτες φορές. Πολύ γρήγορα θα μάθεις πώς να ξεγελάς τα κόλπα σου: με άλλα κόλπα.

Ωστόσο, θα σου πρότεινα να μην αγοράζεις φαγητά που ξέρεις ότι δεν πρέπει να φας και να μην τα βάζεις μέσα στο σπίτι. Να κρατάς ημερολόγιο με όσα τρως. Να αποκτήσεις μια ρουτίνα φαγητού και να μην την αλλάζεις. Να ζυγίζεις αυτά που τρως γιατί το μάτι ξεγελάει. Να μην εξαντλείς τον εαυτό σου με πείνα. Πολλά ακόμα φαντάζομαι υπάρχουν. Όμως χωρίς να σπάσεις τον γόρδιο δεσμό αυτά είναι παυσίπονα.

________________
3.

Α μπα γειά σου!
Παρακολουθώ τη στήλη σου από πολύ καιρό και μπορώ να πω οτι μου έχει γίνει μια ευχάριστη συνήθεια. Απολαμβάνω τον τρόπο που βάζεις τις σκέψεις σου στο χαρτί! Ουψς σε bytes εν πάσει περιπτώσει!
Η δικιά μου ερώτηση λοιπόν, για να μη μακρυγορώ άλλο: Πώς βάζει κανείς τα όριά του στις σχέσεις του με το άλλο φύλο;
Η υ ποφαινομένη θεωρεί οτι τα θέτει ευπρεπώς και χωρίς να το κάνει ιδιαίτερο θέμα, με βαθμό ενόχλησης ο οποίος κυμαίνεται: με τόνο ψιλοαδιάφορο σε κάποιο πείραγμα που την ενοχλεί, θεωρώντας οτι η γλώσσα του σώματος λέει τα υπόλοιπα, έως πιο σοβαρό όπου κάνει μια σοβαρή μεν, ενίοτε και αυστηρή, αλλά μικρής χρονικής διάρκειας παρατήρηση. Και μετά θεωρώ το θέμα λήξαν όλα μέλι γάλα, χαμογελώ και πάμε για άλλα. Και το εννοώ αυτό, γιατί το ξεχνώ ολοσχερώς το θέμα. Μέχρι που ανακύπτει ξανά ολόιδιο όπως την προηγούμενη φορά. Ξανά η ίδια αντίδραση εκ μέρους μου. Και πάλι το ξεχνώ: πολλές φορές μάλιστα ούτε που μπορώ να θυμηθώ οτι είχε ξανα ανακύψει στο παρελθόν. Αμ δε όμως! Προφανώς όμως το υποσυνείδητό μου το θυμάται μια χαρά. Γιατί μετά από τη χ φορά που συμβαίνει το ίδιο πράγμα, παθαίνω έκρηξη κυριολεκτικά, την οποία δεν ελέγχω καθόλου και όποιον πάρει ο χάρος. Συνήθως το έτερον ήμιση μένει ξερό, χαζεύει και περιμένει να κοπάσει το τσουνάμι που τον χτύπησε. Και εκεί, μετά το πέρας της καταιγίδας, αντιμετωπίζω τη σχετική απορία: "μα αφού τόσο είχες ενοχληθεί τόσο πολύ, γιατί δεν το έλεγες τόσον καιρό;" Εγώ πάλι προσπαθώ να θυμήθω συγκεκριμένα περιστατικά ενόχλησης και θυμάμαι αντε βία ένα ή δύο και φυσικά είμαι σαν να είμαι η τρελή του χωριού. Εννοείται οτι είναι πολύ περισσότερα, αλλά ούτε εγώ η ίδια δεν τα κατέγραψα στη μνήμη μου: πόσο μάλλον η άλλη πλευρά! Περιττό να πω οτι πολλές φορές το τσουνάμι ενσκύπτει εκ νέου μετά από αυτήν την παρατήρηση.
Παλαιότερα, σε άλλες μου σχέσεις, όταν έφτανα σε αυτό το σημείο που είχα μπουκώσει, διέλυα τη σχέση και έμενε το έτερο μέρος ξαφνιασμένο να αναρωτιέται τι έγινε και από πού του ήρθε. Εμένα πλέον δε με ενδιάφερε πια καθόλου, τόσο ώστε ούτε να μπω στον κόπο να δώσω ακόμη μια ευκαιρία. Είχε τελειώσει πλέον οριστικά. Και αποχωρούσα από τη σχέση και πράγματι ούτε που το ξανασκεφτόμουν. Το δικό μου μαράζι, προφανώς είχε προηγηθεί για πολύ καιρό εντός της σχέσης. Αυτό έχει ήδη συμβεί δύο φορές!

Τώρα είμαι εκ νέου σε μια σχέση και για να μην έχουμε την τρίτη και φαρμακερή: Υπάρχει κάποια συνταγή ώστε να μην είμαι τόσο υποτονική - "ευγενική" και καθώσπρεπική στην αρχή, έτσι ώστε να μην μας πάρει ο διάολος στη συνέχεια (καθόλου μα καθόλου καθωσπρεπικά;)
Από την άλλη φοβάμαι οτι αν αλλάξω τροπάρι και πλέον μουρμουράω για χρόνους μήνες δώδεκα τα ίδια και τα ίδια, μπας και εμπεδωθούν αρμοδίως, έχω την αίσθηση οτι θα παρά είμαι ξινή και θα μας βγει από τη μύτη η ξινίλα. Τουλάχιστον, αν είναι, ας το λήγουμε με ταρατατζουμ, βεγγαλικά και μπουρλότα, όχι με μίρλα! Να πω επίσης οτι δεν έχω το χάρισμα του να λέω ατάκες ή να κάνω πετυχημένες ειρωνικές παρατηρήσεις εκείνη την επίμαχη στιγμή, έτσι ώστε να κάνω ένα κομψό, μικρής διάρκειας και έντασης, αλλά αξέχαστο μπάσιμο.
Αν με ρωτήσεις τι κάνω εγώ στις περιπτώσεις που μου υποδεικνύουν ενοχλητικές συμπεριφορές μου, η αλήθεια είναι οτι πάντα το καταγράφω: συνήθως το λαμβάνω υπόψη μου και προσπαθώ να το αλλάξω, αν δε είναι δομικό του χαρακτήρα μου. Αν πάλι είναι, προσπαθώ να δούμε αν υπάρχει κάποιος τρόπος που να μπορούμε να το συμφιλιώσουμε το θέμα. Και σε κάθε περίπτωση αν αντιληφθώ οτι κάτι δεν πάει καλά, και την έχω κάνει ξανά την πατάτα, δεν έχω θέμα να ζητήσω και συγγνώμη.
Αυτό το "πώς κάνεις έτσι στα καλά καθούμενα"...είναι που με σκοτώνει...και παίρνω και άλλους στο λαιμό μου. Κάπου έχω μια αίσθηση οτι με πνίγει ένα δίκιο που δεν το βρίσκω. Και πώς να το διεκδικήσεις...- ασβός

Μια αρχή είναι να σταματήσεις να παραμυθιάζεσαι ότι «ξεχνάς» κάτι που σε έχει ενοχλήσει. Δεν τα ξεχνάς, τα καταχωνιάζεις.

Καταλαβαίνεις ότι έχει γίνει κάτι που σε έχει ενοχλήσει. Το λες. Νομίζω ότι σε νοιάζει τόσο πολύ το πώς θα το πεις ώστε να παραμείνεις κομψή και αεράτη, που το χειρίζεσαι πολύ επιδερμικά και μετά το βάζεις στην άκρη ανεπεξέργαστο. Συνέχισε το, παιδί μου! Αν κάτι γίνει σαφές μετά από συζήτηση, καλώς, χαμογέλασε και πήγαινε για άλλα, αλλά ξέρεις, μερικά όρια δε μπαίνουν με όλους τους ανθρώπους. Δεν βάζεις ένα όριο επειδή το είπες μια μέρα, υπάρχει και η πολύ βασική προϋπόθεση της κατανόησης και της θέλησης από τον άλλον να τα τηρήσει, αυτό θέλει συνεχή διαπραγμάτευση και προσπάθεια.

________________
4.

γεια σου Α μπά. Καλή Χρονιά.
Μπορείς να μου πείς σε παρακαλώ, ποιά είναι η διαφορά της σοκολάτας απο την κουβερτούρα;
Επειδή αραιά και που φτιάχνω σοκολατάκια στο σπίτι, και δεν μπορώ παρά να ενδώσω στόν πειρασμό, τρώω κανά κομματάκι κουβερτούρα, και μου φέρνει κορεσμό, μέχρι και αναγούλα θα έλεγα.
Γιατί δεν μου συμβαίνει οταν τρώω σοκολάτα;
Υποθέτω οτι κάτι εχει να κάνει με την περιεκτικότητα σε λιπαρά έτσι;
Είναι βλαβερότερη απο την σοκολάτα(εννοώ σε θερμίδες);
love ya!- chocolate lover

Η κουβερτούρα έχει περισσότερο βούτυρο κακάο από την σοκολάτα, σταθεροποιείται πιο γρήγορα μετά το λιώσιμο, είναι πιο τραγανή και γυαλιστερή. Για τις θερμίδες δεν ξέρω, εξαρτάται πολύ και από την κάθε σοκολάτα, γιατί έχουν και ζάχαρη και χίλια δυο άλλα, αλλά θα σου πω το εξής: αφού σε χαλάει, μην το τρως (και δε νομίζω ότι η αναγούλα είναι εξαιτίας των λιπαρών).

________________
5.

Ει Λένα, το θέμα μου είναι τα αυγά (!). Μου αρέσουν πολύ και καθώς υπάρχουν άπειρες συνταγές που συνιστούν πρωινά, κυρίως γεύματα κλπ, θα ήθελα τη δική σου πρόταση για την πιο νόστιμη κυριακάτικη συνταγή του κόσμου..Ευχαριστώ!- Λέλα

Δεν θα πρωτοτυπήσω (και ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις). Διαφωνώ με τις συνταγές που έχουν μπέικον, που βάζουν σπανάκια, σπαράγγια, πατάτες, δεν ξέρω τι άλλο. Ιδανικά γίνεται με μάφιν, όχι μπριός, (φέτες τοστ, καλές είναι), Canadian bacon (που δεν είναι το γνωστό μπέικον, το ζαμπόν του μοιάζει περισσότερο) και σάλτσα ολαντέζ, τίποτα άλλο.

________________
6.

Α,μπα,
ανακαλύπτω ότι ο επί 5 χρόνια φίλος μου «παίζει» με άλλες κοπέλες στο Facebook. Στην αρχή το αρνήθηκε! Στη συνέχεια, συζητώντας μαζί του, παραδέχτηκε ότι φλέρταρε, λέγοντας όμως ότι περνούσε μόνο το χρόνο του, κοινώς «χαζολογούσε». Ισχυρίζεται ότι με αγαπά και δεν θέλει με τίποτα να με χάσει και ότι είναι υπερβολή να διαγράψουμε 5 χρόνια για μια βλακεία! Συμφωνώ, αλλά όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης και ψυχολογίας. Είναι ο άνθρωπός μου, όταν όμως συμβαίνουν τέτοια πράγματα κλονίζεσαι, έστω κι αν είναι μια βλακεία. Θέλω να προσπεράσω ό,τι έκανε, αλλά δεν μπορώ πια να είμαι σίγουρη γι' αυτόν. Αναρωτιέμαι συνέχεια μέχρι πού έχει φτάσει και τι είναι ικανός να κάνει στο μέλλον.
Όταν πραγματικά αγαπάς κάποιον, μπορείς άραγε να ξεπεράσεις κάτι που τσακίζει το βασικό κατ' εμέ συστατικό μιας σχέσης, την εμπιστοσύνη; Γίνεται η αγάπη να απομακρύνει το μικρόβιο;
Σ'ε υχαριστώ προκαταβολικά για την όποια απάντησή σου.

Παιδιά, με συγκινείτε, αλλά δεν είμαι δικαστής, δεν είμαι σύμβουλος σχέσεων, και κυρίως, δεν είμαι η συνείδησή σου.

Όποιον ρωτήσεις, κάτι άλλο θα σου πει, αλλά αυτό που θα σου πει, θα είναι το συμπέρασμα που έχει βγάλει από τη σύντομη ζωή του και από τον τραγικά περιορισμένο του ορίζοντα, που ορίζεται από το τι έκανε στην περίπτωση που του έτυχε κάτι παρόμοιο (ή και όχι και τόσο παρόμοιο – μερικοί απλώς θέλουν να μιλάνε για τον εαυτό τους). Ό,τι έκανε, και ό,τι αποτέλεσμα βγήκε, το θεωρεί θέσφατο και παγιωμένο. Ούτε που του περνάει από το μυαλό ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να χειριστείς μια κατάσταση, όχι μόνο χειρότεροι ή καλύτεροι, αλλά διαφορετικοί.

Αυτό με άλλα λόγια λέγεται «αρχή lenfou» (μην το ξεχνάμε) και οι εκδοχές της εμφανίζονται συνέχεια, καθημερινά.

Μπορώ να απαντήσω σε συγκεκριμένες ερωτήσεις, μπορώ να πω τη γνώμη μου αν κάποιος ρωτάει τι είναι αυτό που κάνει λάθος, μπορώ να υποθέσω μερικές φορές γιατί κάποιος λέει ότι δεν έχει φίλους – μπορώ να κάνω σχόλια σε κάτι που ήδη έχει γίνει, ή να πω τη γνώμη μου για μια απόφαση που κάποιος ήδη έχει πάρει. Δε μπορώ με τίποτα όμως να απαντήσω στην ερώτηση «τι να κάνω;» όταν δεν τίθεται ξεκάθαρο ηθικό θέμα.
Δεν ξέρω γιατί νιώθει ο φίλος σου την ανάγκη να φλερτάρει με άλλες από μακριά, δεν ξέρω αν μένει στο μακριά, δεν έχω ιδέα αν πρέπει να τον εμπιστευτείς, δεν ξέρω αν διορθώνεται η προδοσία που νιώθεις. Τίποτα δεν είναι σίγουρο, εκτός του ότι δε θα είναι η τελευταία φορά που θα χρειαστεί να πάρεις μια απόφαση που εμπεριέχει ρίσκο, είτε πεις ναι, είτε πεις όχι.

________________
7.

Πως γίνεται να συνεχίσεις την ζωή σου όταν απομακρύνεται από κοντά σου ένα άτομο που είχε γίνει καθημερινή συνήθεια (κάτι σαν το τσιγάρο με τον καφέ); -Μαρία

Μια συνήθεια δεν είναι καλή, μόνο επειδή είναι καθημερινή. Ποτέ δεν είναι αργά για να κόψεις το τσιγάρο. Μπορείς να το αντικαταστήσεις με τσάι και εφημερίδα.