Στο πλαίσιο της ενότητας 'Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΥΡΩ ΜΑΣ' ζητάω και δημοσιεύω κείμενα σχετικά με το πώς βιώνουμε αυτήν την παράξενη εποχή. Σήμερα γράφει η Φωτεινή Αναστασίου, ένα εξαιρετικό κείμενο για τα άτομα με κινητικές δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν προσπαθώντας να κινηθούν στις πόλεις.
Τι σημαίνει να μην σταματάς ποτέ;
Η Κατερίνα είναι συμμαθήτριά μου από το σχολείο. Μέχρι περίπου τα 19 της περπατούσαμε μαζί στους δρόμους. Πειραχτήρι, ασύχαστη, πάντα με δυνατό γέλιο, με ζαβολιές και με σκληρό χιούμορ. Άλλες φορές σε ενοχλούσε το χιούμορ της, άλλες φορές γελούσες. Εσύ διάλεγες.
Η Κατερίνα είχε διαγνωσθεί με μια σπάνια ασθένεια, λέγεται Friedreich's ataxia. Μετά τα 19 της εκείνο το ασταθές περπάτημα άρχισε να επιδεινώνεται. Τελικά αγόρασε το πρώτο της αμαξίδιο για να είναι πιο ανεξάρτητη και να μπορεί να βγαίνει και μόνη της έξω, αφού είχε αρχίσει να χρειάζεται την υποστήριξη άλλων για να μπορεί να κυκλοφορεί. Το χιούμορ της έμεινε αναλλοίωτο, και έγινε πιο αυτοσαρκαστικό. Χωρίς να θέλω να αναφέρω λεπτομέρειες, οι γονείς της και η αδερφή της, άνθρωποι και οι ίδιοι με εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, βοήθησαν αυτή την νεαρή κοπέλα να μην κλειστεί στο σπίτι της αλλά να αντιμετωπίζει τα πάντα και τους πάντες με χαμόγελο και παλικαριά.
Έκανε την εγγραφή της στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, αποφοίτησε, και τώρα διδάσκει σε τμήμα ένταξης σε δημοτικό σχολείο στα Τρίκαλα. Οι μαθητές της είναι η πηγή έμπνευσής της και εκείνοι την λατρεύουν.
Δεν είναι όμως όσο ανεξάρτητη θα ήθελε. Τα Τρίκαλα, παρόλο που είναι μια εξαιρετικά επίπεδη πόλη, δεν έχουν σε όλους τους δημόσιους χώρους και τους δρόμους τις κατάλληλες ράμπες ώστε να μπορεί να κινείται με αυτονομία. Έτσι, κάθε φορά που χρειάζεται να πάει κάπου, είτε στη δουλειά της, είτε για έναν καφέ, συνοδεύεται από την οικογένειά της ή από τους φίλους της. Όσοι την έβλεπαν στο κέντρο της πόλης πάντα συνοδευόμενη δεν είχαν ως τώρα απορήσει γιατί...
Πρόσφατα διάβαζα ένα κείμενο μιας Ελληνίδας που μένει πλέον μόνιμα στη Γερμανία. Της είχε κάνει εντύπωση που έβλεπε τόσους πολλούς ανθρώπους με αμαξίδιο στους δρόμους. Στην αρχή ομολόγησε ότι προσπαθούσε να καταλάβει πώς γίνεται να έχουν εκεί τόσους πολλούς ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες. Μετά, όμως, συνειδητοποίησε ότι όλοι αυτοί μπορούσαν να κυκλοφορούν μόνοι τους και παντού, επειδή υπήρχαν οι κατάλληλες ράμπες και οι αρμόδιες αρχές είχαν προνοήσει. Η αυτονομία τους ήταν αδιαπραγμάτευτη και η παρουσία τους σε όλα τα μέρη της πόλης αυτονόητη.
Πριν λίγο καιρό η Κατερίνα δήλωσε συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό φωτογραφίας του Eurordis (European Rare Diseases Association). Δείτε και -αν θέλετε- ψηφίστε, εδώ.
Όπως εξαρχής δήλωσε, αυτή η συμμετοχή της δεν ήταν για να κερδίσει έναν διαγωνισμό, αλλά για να καταφέρει να καταλάβουν όσο γίνεται περισσότεροι ότι η ζωή θέλει χαμόγελο και αγώνα. Τα υπόλοιπα μεμψίμοιρα ποτέ δεν την ενδιέφεραν και δεν τα θέλει. Επιπλέον, ίσως έτσι κατάφερνε να δώσει ένα πιο ισχυρό μήνυμα και στην Ελλάδα αλλά και σε όσους αισθάνονται μελαγχολικοί για την κινητική τους δυσκολία.
Η αλήθεια είναι ότι κατάφερε να δώσει χαμόγελο σε αρκετούς: και σ' εκείνους που την ξέρουν χρόνια και σ' εκείνους που κατάλαβαν ότι μπορούν να ξεχωρίζουν με την μοναδικότητά τους, επειδή είναι «αλλιώτικα» ωραίοι. Το καλύτερο όμως είναι ότι χάρηκε κι εκείνη πολύ. Επειδή είδε ότι είναι πολλοί οι άνθρωποι που χωρίς να την γνωρίζουν καθόλου της έστελναν συνεχώς αγάπη, εκτίμηση, σεβασμό και συμπαράσταση. Έστω και μέσω facebook.
Και το κυριότερο, επειδή βρήκε έναν τρόπο, με αφορμή τον διαγωνισμό, να εξοικειώσει περισσότερους στην εικόνα του αμαξιδίου, αλλά και να τους κάνει να διερωτηθούν και για κάποια πράγματα..
Και φτάνουμε στο καλύτερο. Το δαιμόνιο της Κατερίνας σκέφτηκε και κάτι άλλο. Ότι μιας και όλο το θέμα με την συμμετοχή στον διαγωνισμό φωτογραφίας δεν ήταν να πάρει περισσότερες ψήφους σε σχέση με άλλα παιδιά ή ενήλικες, που έχουν σπάνιες ασθένειες και συμμετέχουν στον διαγωνισμό, αλλά να ευαισθητοποιήσει το ευρύ κοινό στην Ελλάδα για την καθημερινότητά της, δημιούργησε ένα διαδικτυακό ψήφισμα. Συλλέγει, λοιπόν, υπογραφές ώστε να πιέσει με έναν πιο συμβολικό τρόπο το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης της και να συνεδριάσει με θέμα την κατασκευή επαρκών, σωστών και ασφαλών υποδομών για όσους κινούνται με αμαξίδιο.
Για περισσότερες πληροφορίες για τις δράσεις αυτές στην ομάδα: https://www.facebook.com/groups/Trikala.Prosvasimi.Poli/
Δεν θα πω και πολλά παραπάνω: τα υπόλοιπα τα εξηγεί και η ίδια στο κείμενο που συνοδεύει το ψήφισμα
Το μήνυμα της Κατερίνας είναι ξεκάθαρο. Αν δεν κάνεις και κάτι μόνος σου, αν εγκαταλείψεις τον αγώνα, αν σταματήσεις να διεκδικείς, η ζωή σε προσπερνάει χωρίς να σε ρωτήσει. Και κάποιοι ξεχνούν εύκολα, πόσο το τωρινό μπορεί να μην σημαίνει παντοτινό. Και πόσο η δική σου διεκδίκηση μπορεί μια μέρα να είναι και δική τους.
Η Κατερίνα δεν επιδιώκει πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ξέρει όμως να μην σταματάει ποτέ. Γιατί όπως μου είπε: «το δυνατό από το αδύνατο είναι μια συλλαβή μακριά. Και ως δασκάλα, κάτι ξέρω από συλλαβές».
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από κείμενο μαθητή της και όπως λέει και η Κατερίνα: «Το μαθητούδι μου είναι αρχηγός! Έχει ΔΕΠ-Υ και μαθησιακές δυσκολίες. Είμαστε σε τμήμα ένταξης. Ανατρέξτε στο google για να δείτε τι είναι, όσοι αμέσως κολλήσατε στα ορθογραφικά λάθη (σ.σ. έγινε κι αυτό). Απ' το δάσος, δεν κοιτάμε μόνο ένα δέντρο...»
σχόλια