________________
1.

επιτέλους μετά από πάρα πολύ καιρό, βρήκα έναν άνθρωπο και νιώθω καλά. αλλά φοβάμαι. φοβάμαι ότι δεν θα είναι πάντα έτσι και θα χαλάσει. φοβάμαι μην τον πνίξω, μη με βαρεθεί, μην κουραστεί. ξέρω είναι δικό μου θέμα, ανασφάλειες και προσπαθώ να το διαχειριστώ. θέλω να μου πεις τη γνώμη σου. σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ καλή μας Α-μπα!!

Η γνώμη μου είναι ότι αυτές οι σκέψεις είναι βαθιά ανθρώπινες, αναμενόμενες και πιο συνηθισμένες και από τις μύγες το καλοκαίρι. Πρόβλημα είναι μόνο αν αυτές οι σκέψεις σαμποτάρουν τη ζωή που συμβαίνει έξω από το κεφάλι σου.

________________
2.

Αν και έχει σχολιαστεί το θέμα εδώ μέσα και γνωρίζω την άποψή σου, θέλω να τα πω γιατί θα σκάσω και κρίνε εσύ αν χρειάζεται να την δημοσιεύσεις.

Είμαι κοντά στα 32, έχω ζήσει πολλά καλά και άσχημα, ευτυχισμένες στιγμές και δυστυχισμένες, έχω χαρεί και έχω πονέσει από καταστάσεις που θα τις κουβαλάω για πάντα μέσα μου και όχι δεν είναι ερωτικές. Αυτές τις πληγές (ερωτικές), που προσωπικά τις νόμιζα πληγές τις επούλωσα, είτε αργά είτε γρήγορα.

Είμαι πολύ ευχαριστημένη με την ζωή μου, με τη δουλειά μου με τους φίλους μου και την οικογένειά μου και τον σύντροφό μου αν και είναι πρόσφατη σχέση.

Το θέμα μου είναι πως δεν μου έχει δημιουργηθεί η ανάγκη να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. Νιώθω ότι είναι τεράστια η ευθύνη και ότι δεν είμαι σε θέση να την αναλάβω. Δεν θέλω να κάνω ένα παιδί για να ικανοποιήσω το εγώ μου, θέλω όταν το νιώσω αν το νιώσω, να το κάνω για τους σωστούς λόγους και όχι γιατί αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου όπως λένε και πιστεύουν όλοι, μέσα σε αυτούς και οι δικοί μου. Ο προορισμός του καθενός, θεωρώ, πως είναι υποκειμενικός και δικαίωμα του καθενός μας όχι μια γενική άποψη που μπορεί να μην ταιριάζει σε όλους. Γιατί θα πρέπει να απολογούμαι για το πως θέλω να ζήσω τη ζωή μου; Γιατί θα πρέπει να έρχομαι σε ρήξη με τους δικούς μου που διαφωνούμε σχετικά με αυτό;

Ούτε να παντρευτώ θέλω εξετάζοντας το θέμα του γάμου εντελώς ρεαλιστικά. Είναι τόσο κακό αυτό; Αυτή τη στιγμή έτσι αισθάνομαι γιατί δεν σέβονται όσα νιώθω και επιμένουν στο πως επιθυμούν να ζήσω τη δική μου ζωή; Δεν μπορούν να με αναγκάσουν σε κάτι αλλά και πάλι τρελαίνομαι με τις αντιδράσεις τους απέναντι στην άποψή μου. Με θεωρούν παράλογη και λάθος.

Και σε ρωτώ καλή μου Α, μπα, που είναι το λάθος στο να μη νιώθει κάποιος ικανός, έτοιμος, ώριμος για όλα αυτά ή έστω να μην τα θέλει; Δηλαδή η ζωή δεν προχωράει αλλιώς αν δεν παντρευτείς ή δεν κάνεις παιδιά; Και πόσο ακόμα να τσιτώσει ο εγκέφαλος μου όταν ακούω ότι με αυτόν τον τρόπο θα τακτοποιηθεί η ζωή μου; Ποιός είπε ότι έτσι τακτοποιείται η ζωή μας; Και τέλος από που κι ως που το να είσαι ερωτευμένος πολύ με κάποιον είναι συνυφασμένο με το να θέλεις να τον παντρευτείς και να κάνεις παιδιά, διαφορετικά δεν είσαι και τόσο ερωτευμένος;

Ναι, έχει σχολιαστεί πολύ αυτό το θέμα στο 'Α μπα' αλλά δε νομίζω ότι βλάπτει να το σχολιάσουμε λίγο ακόμα. Οι άλλοι αντιδρούν βίαια επειδή ως μέλη μιας ομάδας, ταράζονται όταν ένα μέλος φέρεται διαφορετικά – το αντιμετωπίζουν αμέσως ως κίνδυνο, ως ανωμαλία, και προσπαθούν να το απομονώσουν για να το επαναφέρουν, και αν δεν τα καταφέρουν, το απορρίπτουν και το βγάζουν εκτός ομάδας. (Παρεμπιπτόντως, έχεις διαβάσει τα Χρόνια της Αθωότητας;)

Έτσι έχουν τα πράγματα. Τώρα εσύ μπορείς ή να συμμορφωθείς για να «ησυχάσεις», ή να γίνεις σταυροφόρος για να ενθαρρύνεις κι άλλα μέλη να φερθούν όπως εσύ, ή μπορείς να διαλέξεις έναν δρόμο ενδιάμεσο: να ζεις τη ζωή σου χωρίς να ζητάς επιβεβαίωση από άλλους (και να σταματήσεις να εκπλήσσεσαι.)

________________
3.

Αγαπητή α μπα,
γιατί παχαίνει ο γάμος; Χάνουμε το ενδιαφέρον μας, δεν υπάρχουν νεα φλερτ και προοπτικές γι αυτά, δέσαμε τον γάιδαρο ή απλά ανακαλύπτουμε την κουζίνα;- ΜαρίαΚ

Υπάρχει και κόσμος που αδυνατίζει. Νομίζω ότι και οι μεν και οι δε δεν περνούν καλά, αλλά τα κιλά έρχονται και με τα χρόνια, είτε παντρευτούμε είτε όχι.

________________
4.

Γεια ! Συγχαρτητηρια για την δουλεια σας ! Το δικο μου θεμα δεν ειναι ουτε δυσκολο ουτε σοβαρο αλλα περιπλοκο . Πριν τρια χρονια περιπου γνωρiσα ενα παιδι σε μια ξενη γλωσσα , δεν μπορω να πω οτι με ενθουσιαζε αλλα με τον καιρο αρχισε να μου αρεσει , μιλουσαμε συχνα και πιστεψα οτι ηταν ο ερωτας της ζωης μου . Αρχησα να τον στηριζω και να τον αγαπαω Ελλειπε αρκετα στο εξωτερικο και εγω για ενα διαστημα . Βιωσα μια καπως σχεση του και γενικα συνεχιζε κανονικα την ζωη του οσο γνωριζομαστε . Περαν απο μερικα υπονουμενα δεν υπηρχε κατι αλλο , προσπαθησα να κανουμε μια κουβεντα αλλα δεν μας βγηκε .Μιλαμε σχεδον καθε μερα . Οι κοινοι μας γνωστοι ηταν εξαρχης αρνητικοι για ολο αυτο αλλα εγω ηθελα να ακουσω την καρδια μου . Προσφατα αποφασησα να το εγκαταλειψω ολο αυτο και θελω και μια τριτη γνωμη . Ευχαριστω παρα πολυ ! :)- ανησυχο ψαρακι

Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι περίπλοκο το θέμα ή αν αδυνατείς να γράψεις μια παράγραφο με συνοχή.

________________
5.

Αγαπημένη Α,μπα;

Εσύ πως ερμηνεύεις το στίχο του τραγουδιού της Νατάσας Μποφίλιου "Η αγάπη πονάει όταν ψηλώνει...";
Θα ήθελα πολύ να διαβάσω τη δική σου εκδοχή. Σε φιλώ.- ain/'t_no_princess

Η ΚΑΡΔΙΑ πονάει όταν ψηλώνει, όχι η αγάπη. Αν είναι δυνατόν. Get your facts straight, woman!

________________
6.

Αγαπητή Α μπα,

το ερώτημά μου αφορά το facebook., Αν και ξέρω ότι δε το πολυσυμπαθείς ,θα ρωτήσω τη γνώμη σου. Εχω φίλους γνωστούς μου αλλά και κάποιους που δε γνωρίζω προσωπικά αλλά μου αρέσει η δουλειά τους( παραγωγοί, δημοσιογράφοι κ.α.).Όλοι φυσικά δε χειρίζονται το fb με τον ίδιο τρόπο. Αλλος ανεβάζει μια φορά το μήνα και αποκλειστικά κάτι σχετικό με τη δουλειά του και ποτέ κάτι προσωπικό, αλλος δέκα φορές τη μέρα, απο το πιάτο που έφαγε στην ταβέρνα το Σαββατόβραδο, τη γάτα του στον καναπέ ,το κέικ που έφτιαξε την Κυριακή το πρωί , τη δύση του ήλιου από το μπαλκόνι... Ως εδώ εντάξει. Οταν εγώ ανεβάζω κάτι, οχι απαραίτητα σημαντικό ( δεν έχουν ακόμα εκδοθεί τα απομνημονεύματά μου), μια αλλαγή φωτογραφίας ,ένα καλή χρονιά, δε το βλέπουν ή απλά αδιαφορούν επειδή δε γνωριζόμαστε προσωπικά; Και αν δε θέλουν να βλέπουν αυτά που αναρτώ γιατί με δέχτηκαν ως φίλη; Είναι δύσκολο να κάνεις ένα απλό like σε σχόλιο για χρόνια πολλά; Δε περιμένω κουβέντα ή κάτι ιδιαίτερο από άτομα που δε γνωρίζω, αλλά νιώθω να οπαδοποιούμε και δε το θέλω. Τι είναι αυτό που τους κάνει να πιστεύουν οτι με ενδιαφέρει να γνωρίζω προσωπικές τους καθημερινές στιγμές ; Θα ήθελα τη γνώμη σου και των σχολιαστών. Ευχαριστώ!- dethaginwopados

Θα σου αποκρυπτογραφήσω ένα πολύ καλά προστατευμένο κωδικό του Facebook, μόνο επειδή είσαι εσύ:

Το ότι σε αποδέχτηκαν ως φίλη ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΣΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ.

Ναι, απλά αδιαφορούν επειδή δεν σε ξέρουν ούτε προσωπικά, ούτε μέσα από κάποιο κοινό χώρο. Μπορεί να μην αδιαφορούσαν αν έλεγες κάτι πιο ενδιαφέρον από το «καλή χρονιά», αλλά και πάλι δύσκολο – θα έπρεπε να λες κάτι πολύ ενδιαφέρον.

Και:

Αυτό που τους κάνει να πιστεύουν ότι σε ενδιαφέρει να γνωρίσεις τις προσωπικές τους στιγμές είναι ότι ΤΟΥΣ ΖΗΤΗΣΕΣ ΝΑ ΣΕ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΝ ΩΣ ΦΙΛΗ.

Αν δεν σου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το Facebook, είσαι ελεύθερη να τους ξεγράψεις από φίλους και να κρατήσεις μόνο αυτούς που είναι όντως φίλοι σου.

________________
7.

Α,μπα, είσαι καθημερινή μου συνήθεια και παρέα και σ' ευχαριστώ γι αυτό.
Είμαι 28, εργαζόμενη σαν τρελή και με ελάχιστες απολαβές συγκριτικά με τις ώρες εργασίας. Στην αρχή σκεφτόμουν οτι δουλεύοντας σε αυτούς τους ρυθμούς θα κάνω καριέρα (γιατι "η εργατικότητα ανταμείβεται") και θα βγάλω χρήματα αρκετά ώστε να ζω μία ικανοποιητική ζωή.
Αυτό που νιώθω πλέον όμως, είναι τεράστιο προσωπικό κόστος, εφόσον δε διαθέτω ούτε 1 ώρα για τον εαυτό μου. Δεν έχω χρόνο να πάω για ένα καφέ με τους φίλους μου, να πάω ένα γυμναστήριο, να διαβάσω ενα Hello να ξελαμπικάρω βρε αδερφέ. Φυσικά, ούτε λόγος για να γνωρίσω κάποιον, αυτό απαιτεί χρόνο και υπομονή (κυρίως απο την άλλη πλευρά). Το χειρότερο είναι οτι τα Σαβ/κα που χαλαρώνω λίγο δεν έχω όρεξη για τίποτα και απλά θέλω να ξεκουραστώ. Νιώθω σαν συνταξιούχος και ακόμη δεν έχω ξεκινήσει. Απ' την άλλη νιώθω άσχημα να γκρινιάζω τη στιγμή που τόσοι νέοι άνθρωποι είναι στην ανεργία, γιατί την έχω περάσει και αυτή και είναι μεγάλο ζόρι. Φοβάμαι μήπως ξυπνήσω κάποια στιγμή και ειμαι 45, χοντρή και μόνη. Εν τέλει, αξίζει να θυσιάζεις την προσωπική σου ζωή υπέρ της επαγγελματικής? Νομίζω ξέρω την απάντηση, αλλά κάπου ήθελα να τα πω βρε Α, μπα. Φιλιά πολλά. Συνέχισε να ενθαρρύνεις τον κόσμο να διαβάζει.- Shimamoto

Το ότι η τρελή δουλειά οδηγεί οπωσδήποτε σε φοβερή καριέρα είναι ένας καλά συντηρούμενος μύθος. Αυτή η εξίσωση ισχύει μόνο υπό προϋποθέσεις, που μπορεί και να ικανοποιείς, δεν ξέρω. Ένα μέρος είναι οι ικανότητες, αλλά δεν είναι το πιο σημαντικό.

Ποια πιστεύεις ότι είναι η απάντηση; Γιατί εγώ δε νομίζω ότι έχω.