Η Νέα Ερυθραία είναι της μόδας, definitely! Στη Χαριλάου Τρικούπη οι κυρίες με το άψογο μακιγιάζ, τις ακριβές τσάντες και τα χτισμένα στη hot yoga κορμιά ιδρώνουν για μια θέση πάρκινγκ στη ώρα αιχμής της κοσμικοπαρέλασης, το μεσημέρι του Σαββάτου, ένα δρόμο πιο πίσω η γειτονιά αντανακλά το κιτς, το ρουστίκ, το άρωμα μιας παλιάς προσφυγογειτονιάς της περιφέρειας, στην πρόσοψη καλπάζει η αισθητική της Κηφισιάς νο2, σε ένα διαρκές work in progress.
Αν δεν είσαι των βορείων και καθόλου της περιοχής, πρέπει να πας μιλημένος. Και πάλι, θα ψιλοχαθείς. Ένα στενό στον κεντρικό δρόμο, χωρίς λοιπές υποδείξεις, σε βγάζει στην πόρτα του. Με αυλίτσα για το καλοκαίρι, μερικά σκαλιά υπόγειο το χειμώνα. Μια τρύπα, το όλο σύνολο. Σαν χτισμένο σε παλιό παράπηγμα, μια ψησταριά όλο κι όλο, μόνο ντεκόρ το ωραιότατο black & white με ολίγον red, σικάτο λογότυπο.
Μπέργκερ από angus beef, κατακκόκινο κρέας με αληθινή μοσχαρίσια νοστιμιά από καλοθρεμένο ζωάκι που μεγάλωσε ολόχαρο και ελεύθερο στα αυστραλιανά καταπράσινα λιβάδια, θα σε ρωτήσουν πώς το θες ψημμένο. Εσύ θα αφήσεις τον ψήστη να το κάνει όπως ξέρει, να το περιποιηθεί με την τέχνη του για να στο σερβίρει στο απόγειο της νοστιμιάς του, μην αρχίσεις την ελληνοπρέπεια του καλοψημένου-αυτό είναι άλλο, ευγενές κρέας, δεν αντέχει τις φωτιές της κόλασης. Αν θέλεις να το δοκιμάσεις αφτιασίδωτο, σε όλο του το γκουρμέ μεγαλείο, το angus μοσχαράκι θα σου το ψήσουν και σε μικρά φιλετάκια. Ο οποίος ψήστης, είναι ένα πληθωρικό αγόρι βγαλμένο κατευθείαν από χολυγουντιανή ταινία, με προσωπικότητα, εκτόπισμα, ευτραφή κοιλίτσα και το απόλυτο burger στυλ, και όχι ο πονεμένος αδιάφορος ψήστης μετανάστης που είθισται στις «γρήγορες» ψησταριές.
Το μενού γραμμένο με κιμωλία σε έναν τεράστιο μαυροπίνακα, σαν ευπρόσδεκτη σφαλιάρα μιας ευτυχέστατης ανατροπής. Αυτό το burger δεν είναι «βρώμικο». Βάζει βούτυρο τρούφας στο ολόκληρο καλαμπόκι που το συνοδεύει, παντρεύεται με ρόκα, κατσικίσιο τυρί, καραμελλωμένο κρεμμύδι και τσίλι μαρμελάδα, έχει σπιτική μαγιονέζα με αρωματικά χόρτα, χωράει πάνω του αληθινό blue cheese και όχι κάτι σε κρέμα με μπλε τυρί αορίστως και καθόλου σαφώς, φτιάχνει τσάτνεϋ σύκου, μαρμελάδα από καραμελλωμένα κρεμμύδια, μαρινάρει το Tenessee κοτόπουλο με μπέρμπον και σουσάμι. Κι αν είσαι της μη μου άπτου μερίδας, σου σερβίρεται και σε mini εκδοχή.
Όσο στο στενόχωρο διαδρομάκι περιμένουμε την ώρα της αλήθειας-ενός-μπέργκερ να ψηθεί, ο πλάι μου κύριος, πάνω από μερικές ντάνες με άδεια καφάσια μπύρας, μου ανοίγει κουβέντα για το πόσο εύστοχη ήταν άραγε η κριτική του τελευταίου Αθηνοράματος για την εικονοκλαστική μαγειρική του Νίκου Καραθάνου, έτερος πνευμονολόγος μου εκθέτει τη συμβολή της ινδικής αυτοσυγκέντρωσης στη διατήρηση της καλής υγείας, κι ένας άλλος θέλει σώνει και ντε μια που με βρήκε να του πω αν όντως έχει χαλάσει το Hakassan του Λονδίνου. Την πολύ σοφιστικέ ατμόσφαιρα θα διακόψει οικογένεια γιαπωνέζων που δεν μιλά γρι ξένης γλώσσας, γονείς και παιδιά όλοι μεταμφιεσμένοι σε manga ήρωες, πολύχρωμοι και με εμπριμέ μαλλιά. Μέχρι να τους μεταφράσουμε ένα cheese burger στη νοηματική, έχει έρθει το δικό μου spicy crunch μπεργκεράκι, με τραγανά κρεμμύδια και μαρμελάδα από jalapenos, τυλιγμένο σε μια σελίδα της Ηonolulu Τribune. Μέσα μου ακούω Sticky Fingers των Stones, καθώς η κόκκινη μαρμελάδα κυλά στα δάχτυλά μου.
The Burger Company, Χαρ. Τρικούπη 144, 2108000670
σχόλια