________________
1.

Γεια σου Λένα,
Έχω δει ότι αγαπάς πολύ τις γάτες, αν και δεν ξέρω αν έχεις σπίτι σου κάποια. Τι θα έλεγες σε κάποιον που δηλώνει ζωόφιλος αλλά κατά τα άλλα λέει "Δε θέλω γάτες/σκύλους στο σπίτι μου γιατί κουβαλάνε αρρώστιες (;) /λερώνουν/ χαλάνε τα έπιπλα κλπ κλπ";;;-Sylvester

Αυτό καυτηριάζεται μόνο με σοκ. Αν έχει παιδιά πες του «τα ίδια ισχύουν και για τα παιδιά σου, αλλά θα τα έβαζα σπίτι μου.» Αν δεν έχει παιδιά, θα έχει ανίψια, βαφτιστήρια, κάτι.

________________
2.

Αγαπητη Λενα,που με την κυνικη σου αντικειμενικοτητα εχεις ανοιξει πολλα ματια (κι εχεις ξεπεταξει πολλες ντραμα κουιν σαν εμενα) Μην με βρισεις σε παρακαλω,μην μου πεις να διαβασω βιβλια για να καλλεργηθω,μες τα βιβλια μεγαλωσα,παντα μ ενδιεφεραν τα παντα και η φιλομαθεια μου συγκρινοταν μονο με την ορεξη μου να τρωω σαχλαμαρες.Σε καποια φαση μαζεψα τοσο ασχημες προσβολες (ουσα 1.60 και 56 κιλα,οχι 100) που οποιοδηποτε ατομο με τον ελαχιστο εγωισμο θα το εραβε.Τωρα το μονο που ευχαριστιεμαι ειναι να βλεπω τη ζυγαρια να πεφτει.Δεν απολαμβανω καν το φαι,γιατι οι τυψεις με σκοτωνουν οταν δεν πειναω
Για να χασω δηλαδη προγραμματισα τον ιδιο τον εαυτο μου να με προσβαλλει,να μου λεει οτι ειμαι βοδι,οτι δεν εχω αυτοελεγχο,και συνεπως οτι ασχημο μου συμβαινει μου αξιζει,οτι πεταω τη ζωη μου στα σκουπιδια τρωγοντας καθε φορα που τρωω οτιδηποτε δεν ειναι λαχανο.Τωρα ειμαι 45 κιλα και θελω να σταματησω,αλλα εχω γινει η ψωναρα που σιχαινομουνα.
κρινω μεσα μου αρνητικα οσους τρωνε αλλα μου αρεσει κ η θετικη ενισχυση,το "εισαι πολυ αδυνατη εσυ "εχει γινει η ζαχαρη κ οι ενδορφινες μου.Εχω σταματησει ομως να εχω σεξουαλικη επιθυμια (χαχ τωρα που εχω επιδοξους συντροφους που δεν φανταζομουν).Πως να βγω απο ενα αδιεξοδο το οποιο εχει πλευρες που μου αρεσουν?- πρωην παχουλι

Δε θα σε βρίσω. Θα κάνω σχόλια πρακτικής φύσης. Βρες το γρηγορότερο δυνατό έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο που ασχολείται με διατροφικές διαταραχές. Πρέπει να σπάσεις τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις το φαγητό και να δημιουργήσεις από την αρχή μια νέα σχέση. Έτσι θα βγεις από το αδιέξοδο.

________________
3.

Αγαπητή Α,μπα;Έχω ένα θεματάκι με τα αγαπητά μας αγόρια...Ενώ μου την πέφτουν αρκετοί δεν έχω παράπονο εγώ κολλάω με αυτούς που δεν μου την πέφτουν! Δηλαδή, βλέπω κάποιον μου αρέσει (όχι τελείως άγνωστο) προσπαθώ να του δείξω το ενδιαφέρον μου όσο μπορώ με κάποιο τακτ φυσικά! Αλλά αυτός συνήθως δεν ανταποκρίνεται τόσο ή αν ανταποκριθεί μετά κάτι θα γίνει και χαλάει το θέμα! Τι λάθος κάνω; Μήπως αποπνέω αέρα απελπισμένης, υπερβολικά διαθέσιμης ή λυσσάρας=-"Ρενάκι

Αυτό που σε απασχολεί είναι γιατί δεν υποκύπτουν όλοι στη γοητεία σου; Δεν έχεις αναρωτηθεί γιατί προσπαθείς να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι θα καταφέρεις όποιον δείχνει απρόσιτος;

Έχεις ταυτίσει την αξία σου με το ερωτικό τουμπάρισμα. Όσο πιο πολλούς απρόθυμους «γυρίσεις», τόσο πιο πολύ αξίζεις. Τα πράγματα, φυσικά, δεν πάνε καλά, γιατί ο στόχος σου δεν είναι να βρεις το αγόρι που σου ταιριάζει, αλλά να αλλάξεις τη γνώμη όσων δεν σε θέλουν. 'Ωστε τι; Να σε θέλουν ΟΛΟΙ;

Αν θέλεις να καταφέρεις κάτι δύσκολο ώστε να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση (γιατί περί αυτού πρόκειται), τα αγόρια είναι η χειρότερη αρένα. Αυτοπεποίθηση θα αποκτήσεις με τον δύσκολο δρόμο, όχι με την αποδοχή των αντρών. Διάλεξε για τι είσαι πρόθυμη να προσπαθήσεις πολύ (αθλητισμός; Μουσική; Διάβασμα; Σχολείο;) και μέσα από αυτό θα χτίσεις προσωπικότητα και δύναμη. Τα αγόρια έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον και πιο ισχυρό χάι, αλλά αν μείνεις στ' αγόρια και δεν κάνεις και κάτι άλλο, αυτό που θα σου μείνει είναι μια κουρελιασμένη και διαστρεβλωμένη ιδέα για τον εαυτό σου.

________________
4.

Α, μπα γεια σου.
Θέλω να προσθέσω κι εγώ το όνομά μου στη λίστα όσων έχουν υπαρξιακά. Νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου, δεν ξέρω τι θέλω από τη ζωή μου, δεν ξέρω τι με κάνει μακροπρόθεσμα ευτυχισμένη, και δεν ξέρω τι θέλουν οι άλλοι από μένα. Μόλις έκλεισα τα τριάντα ένα. Μέχρι πριν από κάποια χρόνια είχα τη ζωή μου υπό έλεγχο με την έννοια ότι χάραζα μια πορεία, έβαζα κάποιους στόχους, κάποιοι έβγαιναν, κάποιοι όχι, αλλά τουλάχιστον τόσο στην πορεία όσο και στην επίτευξη του στόχου ένιωθα ότι κάνω αυτό που θέλω (και τις όσες αποτυχίες τις θεωρούσα φυσιολογικές στα πλαίσια της ζωής). Τώρα φαντάζομαι τον εαυτό μου σε διάφορες θέσεις και καταστάσεις και βλέπω μια ματαιότητα σε όλα. Έχω πολλούς φίλους και αγόρι, αλλά φοβάμαι μήπως καταστρέψω τις κοινωνικές μου σχέσεις επειδή δεν ξέρω εγώ η ίδια που πατώ και που βρίσκομαι. Και όσο τα περνάω αυτά νιώθω ότι χάνω πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου.
Πηγαίνω και σε ψυχολόγο, βοηθάει, αλλά μου φαίνεται ότι αρχίζω να αποκτώ μια εξάρτηση και με τρομάζει ότι ίσως να μην μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου.
Σ' ευχαριστώ που ακούς.- memento mori

Πρέπει να πεις στον ψυχολόγο σου ότι σου φαίνεται ότι αρχίζεις να αποκτάς εξάρτηση και ότι τρομάζεις με τη σκέψη ότι μπορεί να μην τα καταφέρεις και μόνη σου.

________________
5.

Dearest Α, μπα,
είμαι 23 και σπουδάζω στο εξωτερικό. Μέχρι στιγμής όλα πάνε μια χαρά, έχω βρει ανθρώπους που με εκτιμούν και τους εκτιμώ και περνάμε θαυμάσια και έχω προσαρμοστεί στο νέο μου περιβάλλον. Το μόνο μου πρόβλημα μου είναι ότι πολλές φορές νιώθω μειονεκτικά έναντι των συμφοιτητών μου που έχουν προπτυχιακές σπουδές στο αντικείμενο του μεταπτυχιακού μας και που προέρχονται από πανεπιστήμια παρόμοιου επιπέδου με αυτό στο οποίο βρισκόμαστε τώρα. Νιώθω (τι νιώθω, στα μάτια με κοιτάει κάθε φορά που έχουμε μάθημα) πως υπάρχει ένα χάσμα ικανοτήτων και πως δεν έχω τα φόντα να το υπερπηδήσω. Εννοείται πως προσπαθώ όσο μπορώ και προφανώς αναγνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι πολύ πιο ταλαντούχοι/ έξυπνοι/μεθοδικοί από εμένα αλλά ακόμη υπάρχει αυτό το συναίσθημα. Εκτός από διάβασμα, παρακολούθηση και προσοχή στο τι ζητούν οι καθηγητές, έχεις καμιά ιδέα τι μπορώ να κάνω για να βελτιωθώ;
Υ.Γ. Την στήλη σου την διαβάζω καθημερινά και μου αρέσει πάρα πολύ! Σε ευχαριστώ πολύ που μας ομορφαίνεις τα πρωινά και μας βάζεις και λίγο μυαλό όταν χρειάζεται!- Mind the Gap

Να διπλασιάσεις τις προσπάθειες!

Αν δεν γίνεται αυτό, να τις τριπλασιάσεις.

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Τα φόντα τα έχεις. Γι' αυτό είσαι τώρα εκεί. Σταμάτα τις αμφιβολίες, και συνέχισε την προσπάθεια.

________________
6.

Α μπα μου, μόλις διάβασα την ερώτηση 1 από 5/2/14, της κοπέλας που ζει στη Ν. Αμερική και της λείπει η οικογένειά της... Πώς μπορείς να λες σε έναν άνθρωπο ορθά - κοφτά πως οικογένειά του είναι αυτή που θα δημιουργήσει ο ίδιος κ όχι ΚΑΙ αυτή που τον δημιούργησε? Λες ότι η ''πατρική'' οικογένεια δεν θα υπάρχει για πάντα, σε αντίθεση με τη νέα... Με ποια βεβαιότητα? Τόσοι άνθρωποι έχουν δυστυχώς χάσει συζύγους νέους κ μένουν πάλι μόνοι... Κ στο κάτω κάτω, ακριβώς επειδή όλοι μας δε θα υπάρχουμε για πάντα, μήπως είναι προτιμότερο, όσο υπάρχουμε να ζούμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε? Και για ορισμένους από μας εκτός από τον άντρα μας, σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται κ η μαμά μας, ακόμη κ ο σκύλος μας...

Προσπαθώ πάντα να μην απαντάω γενικά, αλλά να απευθύνομαι μόνο σε αυτόν που ρωτάει, για τη δική του ζωή, σα να είμαστε οι δυο μας – κι ας παρακολουθούν πολλά μάτια. Δεν είπα γενικώς για την αξία της οικογένειας, της παλιάς και της νέας. Απάντησα σε μια πολύ συγκεκριμένη κοπέλα με μια πολύ συγκεκριμένη ερώτηση, η οποία μετανάστευσε πριν από δύο χρόνια σε χώρα της Λατινικής Αμερικής για να είναι με τον σύντροφό της, ο οποίος δόξα τω Θεώ ζει, με τον οποίον τα πάει καλά και έχει μια δουλειά που της επιτρέπει να ζει καλά. Σε αυτήν απάντησα. Όχι σε κάποιον που έχασε το σύντροφό του νωρίς, όχι σε κάποιον που προτιμάει να μένει με τη μαμά του για τον χ κα ψ λόγο, όχι σε κάποιον που θέλει να μείνει με τον σκύλο του, και σίγουρα όχι σε σένα. Αν θες, ρώτα κάτι, και να δεις ότι η απάντηση θα είναι διαφορετική.

________________
7.

Α μπα αγαπημένη! Τα λες πάντα τόσο ωραία κ η μεγάλη πλάκα είναι ότι όλοι μας πάνω κάτω λέμε και ρωτάμε τα ίδια. Εμένα η απορία μου είναι η εξής! Γιατί μονίμως έχω άγχος και νιώθω υπεύθυνη για όλα? Επαγγελματικά, οικογενειακά, προσωπικά? Φέτος έγινα 30 κ υποσχέθηκα στον εαυτό μου να είμαι πιο αληθινή με όλους κ κυρίως με τον εαυτό μου.. 2 μήνες μέσα στο 2014 κ ακόμα πάνω κάτω τα ίδια. Με βασάνισε πολύ μια σχέση (μονόπλευρη από μεριά μου) εδώ και σχεδόν δυο χρόνια, είπα τέλος κ προχωράμε, όχι άλλο δάκρυ ακόμα δεν ξεπεράστηκε εντελώς, με τον εαυτό μου τώρα τελευταία ίσως τα βρήκαμε (τη μέρα είμαστε ΟΚ τη νύχτα όμως παίζει αϋπνία πέρσι όμως ήταν χειρότερα), κ στη δουλειά έχω φτάσει σε σημείο να λέω ευτυχώς που υπάρχει για να ξεσπάω εκεί αλλά ξέρεις πως είναι γυρίζεις σπίτι με πενταπλή ποσότητα νεύρων (όταν γυρίσεις). Ξέρω τι θα πεις κ έχεις δίκιο, θέλει προσπάθεια, πείσμα, μέτρο κ ισορροπία αλλά πως μπορούμε να τα έχουμε όλα αυτά όταν ζούμε σε ένα κόσμο 11 διαστάσεων?

Φιλιά από Αγγλία!- Πάρε στροφή!

Οι διαστάσεις μπορεί να είναι πολλές, όμως εμείς μόνο τρεις αντιλαμβανόμαστε. Νομίζω κάπου εκεί έχεις μπλέξει, γιατί έχεις γράψει πολλά πράγματα που δεν συνδέονται μεταξύ τους.

Η γλώσσα, ο τρόπος έκφρασης, είναι πολύ σημαντικός και ενδεικτικός του τι βρίσκεται στο κεφάλι μας. Αν δεν μπορούμε να περιγράψουμε κάτι με ακρίβεια, σημαίνει ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε να πούμε. Ξεκινάς με το «γιατί είμαι ενοχική για όλα» και ενώ περιμένουμε να το αναλύσεις (με παραδείγματα; Αναφορές στο παρελθόν και στην ανατροφή σου;) μας λες ότι υποσχέθηκες να είσαι «πιο αληθινή με τον εαυτό σου», που δεν ξέρω τι σημαίνει για σένα, ούτε ποια είναι η σχέση του με την ενοχικότητα. Μετά περνάς σε μια σχέση που σε βασάνισε, αλλά μπορεί και να τα βρήκατε, μπορεί και όχι. Μετά λες ότι έχεις νεύρα επειδή τι; Χωρίς εξήγηση.

Μια εξήγηση ίσως να είναι ότι δε μπορείς να βάλεις σε μια τάξη τις σκέψεις σου. Ή ότι μπορείς, αλλά δεν προσπάθησες να το κάνεις στη συγκεκριμένη περίπτωση. Πάντως έτσι απάντηση δε γίνεται να πάρεις.