Τα απoγεύματα στο Λιτόχωρο έχουν αυτό που λείπει από τη Θεσσαλονίκη. Δροσιά. Στην πόρτα του σπιτιού με περιμένει η Ευαγγελία Δερμανοπούλου. Για τους φίλους Λίλιαν. Πριν από λίγες ημέρες η ίδια δίπλα στην ιδιότητα της γιαγιάς πρόσθεσε και αυτήν της φοιτήτριας, καθώς μαζί με τον άντρα της και την κόρη της περνούν στο τμήμα Ιταλικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ. με αρκετές χιλιάδες μόρια περισσότερα από την περσινή βάση!
Eίμαστε μια τετραμελής οικογένεια. Εγώ είμαι η Ευαγγελία, η μαμά-γιαγιά, 48 ετών και έχω τελειώσει αγγλική φιλολογία στο ΑΠΘ. Ο Γιώργος είναι ο μπαμπάς-παππούς, έχει κλείσει τα 56 και έχει τελειώσει Γερμανική φιλολογία στο ΑΠΘ. Η κόρη μας η Σταματία, 26 ετών, είναι δασκάλα και έχει αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ενώ ο γιος μας ο Ζήσης είναι 22 ετών και είναι φοιτητής στο γερμανικό τμήμα του ΑΠΘ. Οι γλώσσες, λοιπόν, υπάρχουν στο αίμα της οικογένειας. Πώς φτάσαμε στις πανελλήνιες; Δική μου ιδέα!
Τον Σεπτέμβριο του 2013 και ενώ καθάριζα το σπίτι πριν το φθινόπωρο έπεσα πάνω σε πολλά ιταλικά βιβλία. Το 2009 ο γιος μας ο Ζήσης είχε ξεκινήσει να μαθαίνει τη γλώσσα, αλλά στην πορεία τα εγκατέλειψε γιατί τον κέρδισε η Γερμανική φιλολογία. Και επιπλέον το 2010 η κόρη μας και ο άντρας της παρακολουθούσαν μαθήματα Ιταλικών για να δώσουν πανελλήνιες. Κι αυτή η ιδέα όμως εγκαταλείφθηκε. Στη θέα των ιταλικών βιβλίων στο υπόγειο του σπιτιού μας έγινε το μπαμ της ιδέας των πανελληνίων.
Είπα θα το κάνω γιατί είχα τη διάθεση και το υλικό μπροστά μου. Οι γλώσσες πάντα με ξεσήκωναν για δημιουργία. Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο όχι όμως και ακατόρθωτο. Ο άντρας μου ήξερε κάποια ιταλικά που είχε μάθει στο μακρινό παρελθόν και θέλησε να με υποστηρίξει. Εξάλλου οι γλώσσες κυλάνε και στο δικό του αίμα. Γενικά στην οικογένειά μας δουλεύουμε πολύ σαν ομάδα. Έχουμε οικογενειακή επιχείρηση κέντρου ξένων γλωσσών και καταλαβαίνετε ότι η αλληλεγγύη είναι άφθονη.
Τον Δεκέμβριο του 2013 η κόρη μας, η οποία μένει στην Αλεξανδρούπολη ήρθε στο Λιτόχωρο να μας δει, της το ανακοινώσαμε και στιγμιαία αποφάσισε να συμμετάσχει κι αυτή! Εξάλλου το είχε αφήσει στη μέση το 2010 και κάτι μέσα της την έτρωγε να το ολοκληρώσει!
Οι καλοί μας φίλοι ενθουσιάστηκαν με την ιδέα. Μερικοί το βρήκαν ακραίο. Άλλοι καταπληκτικό. Η πιο συγκινητική αντίδραση ήταν μιας φίλης η οποία στο άκουσμα της ιδέας είπε με δάκρυα στα μάτια: «Προχώρα! Θα τα καταφέρετε!». Ο κοινός μας οδοντίατρος έσπειρε το πνεύμα του θετικού ανταγωνισμού ανάμεσα μας. Μας ανακοίνωσε ότι όποιος γράψει καλύτερα θα έχει έναν δωρεά καθαρισμό. Δεν ξεχνάμε όμως ότι υπήρχαν κι άλλοι που μας ειρωνεύτηκαν ή που μας απογοήτευσαν. Δυστυχώς ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος.
Το πρώτο πράγμα που έκανα αφού πήρα την απόφαση ήταν να ανασύρω τα βιβλία από τις κούτες. Τύπωσα τα θέματα των εξετάσεων των παρελθόντων ετών και ο άντρας μου εντόπισε το εκπαιδευτικό υλικό και τις βιντεοδιαλέξεις που έχει δώσει στη δημοσιότητα για ορισμένα μαθήματα το Υπουργείο Παιδείας. Όσο για τα Ιταλικά κάναμε λίγα μαθήματα online εφόσον στο Λιτόχωρο όπου ζούμε δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Και λέω λίγα μαθήματα γιατί δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα για περισσότερα. Ήμασταν 3. Τη γλώσσα την παλέψαμε πολύ μόνοι μας. Βοήθησε το ότι είμαστε καθηγητές ξένων γλωσσών.
Και εγώ και ο σύζυγος δουλεύαμε 3-9 καθημερινά όλο τον χειμώνα. Τα πρωινά έφευγαν αστραπιαία με προετοιμασία για το φροντιστήριο και δουλειές του νοικοκυριού. Εκμεταλλευτήκαμε τα σαββατοκύριακα. Δεν βγαίναμε από το σπίτι και διαβάζαμε. Believe it or not. Όσο για την κόρη, ακόμη πιο δύσκολα καθώς είχε να φροντίσει και τον τρίχρονο Λάμπρο. Χρειαζόταν στοργή και αγάπη. Καταλαβαίνετε λοιπόν τι δύσκολος αγώνας ήταν. Από τον Μάιο και μετά ήταν ακόμα δυσκολότερος εφόσον η κόρη μας ήρθε με τον μικρό Λαμπρο στο Λιτόχωρο και εγώ περνούσα ατελείωτες ώρες μαζί του ως γιαγιά.
Τα 24ωρα μας ήταν κοπιαστικά, εξαντλητικά αλλά συγχρόνως και πολύ ευχάριστα. Δουλεύαμε σαν ομάδα –πολλές φορές και οι 3 μαζί μέσω του Skype. Eμείς στο Λιτόχωρο και η Σταματία στην Αλεξανδρούπολη. Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια και έχουμε πολύ πείσμα. Όσοι θα διαβάσουν την ιστορία αυτή θέλω να ξέρουν ότι τίποτα δεν ήταν εύκολο. Δεν είχαμε την πολυτέλεια να είμαστε χαλαροί στο σπίτι και να μελετούμε. Δουλεύαμε καθημερινά για την επιβίωση σε σκληρά ωράρια φροντιστηρίου.
Τα βράδια ενθαρρύναμε ο ένας τον άλλον και προσπαθούσαμε να διαγράψουμε από το μυαλό μας τους αρνητικούς ανθρώπους που μας αποθάρρυναν. Μεγάλη ενθάρρυνση υπήρξαν τα λόγια των μαθητών μας. Φέτος οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Μας προέτρεπαν να διαβάζουμε και μας έλεγαν συνέχεια ότι θέλουν να τους βγάλουμε ασπροπρόσωπους! Με λίγα λόγια αυτά που τους λέμε εμείς κάθε χρόνο.
Στις πανελλήνιες κι εμένα και τον άντρα μου μας δυσκόλεψαν πολύ τα δύο πρώτα μαθήματα γιατί συγχρόνως μετά τις εξετάσεις έπρεπε να διδάξουμε και 8 ώρες, γιατί δεν είχαμε ολοκληρώσει τα μαθήματα της χειμερινής περιόδου. Ήταν εξαντλητικό. Επίσης, πριν το τελευταίο μάθημα –την Ιστορία- έπρεπε να πάμε με τον σύζυγο μου Γρεβενά –Κοζάνη γιατί είχα τοποθετηθεί εκεί ως εξετάστρια προφορικών για τις εξετάσεις PTE και ο Γιώργος ως υπεύθυνος του εξεταστικού κέντρου. Εξέτασα 105 παιδιά και το βράδυ –εντελώς εξαντλημένη- διάβαζα στο ξενοδοχείο ιστορία κατεύθυνσης.
Το μάθημα που με δυσκόλεψε πολύ ήταν η Βιολογία. Όταν είχα δώσει πανελλήνιες το 1983 το σύστημα ήταν των δεσμών και η βιολογία δεν υπήρχε στη θεωρητική κατεύθυνση. Και με αυτήν όμως τελικά τα καταφέραμε.
Κάτι πολύ όμορφο και πολύ συγκινητικό ήταν ότι συνάντησα στο εξεταστικό κέντρο ως επιτηρήτρια παλιά μου συμφοιτήτρια από το αγγλικό τμήμα. Ήταν τόσο μεγάλη η συγκίνηση. Δεν πίστευε στα μάτια της όταν με έβλεπε ξανά στα θρανία.
Τα αποτελέσματα τα είδε ο γιος μας ηλεκτρονικά και μας τα ανακοίνωσε ο ίδιος. Εδώ ακολούθησε μια ακόμη μεγαλύτερη συγκίνηση. Συγκριτικά με το λίγο χρόνο προετοιμασίας που είχαμε γράψαμε πολύ καλά και αποκτήσαμε τεράστια διαφορά από τη βάση. Όλοι γράψαμε παρόμοιους βαθμούς εφόσον διαβάζαμε από κοινού. Πρώτη ήρθα εγώ, δεύτερη η κόρη μας και τρίτος ο σύζυγος.
Αυτός που ετοιμάζεται να δώσει οφείλει να είναι αποφασισμένος και να πιστεύει στον εαυτό του. Όσο γι αυτόν που δεν έπιασε το στόχο του οφείλει να ξαναπροσπαθήσει. Η ζωή είναι μια συνεχής δοκιμασία, ένας αδιάκοπος αγώνας. When God brings you to something he means you can go through it. Πίστη,υπομονή,επιμονή. Θετικό αποτέλεσμα!
σχόλια