________________
1.

Αγαπημένη Α,Μπα,

πιστεύεις, ή μηπως καλύτερα ξέρεις από προσωπική εμπειρία αν οι επισκέψεις σε ψυχολόγο βοηθάνε γενικά; Είχα διαβάσει κάπου ότι όπως πηγαίνουμε σε γιατρούς για το σώμα μας έτσι πρέπει να κάνουμε και με την ψυχή μας. Συμφωνείς με αυτό;
Εγώ προσωπικά δεν έχω καταλάβει να έχω κάποιο θέμα, εκτός από κάποιες φοβίες, αλλά και ποιος δεν έχει; Θα ήθελα όμως να δω κάποιον ψυχολόγο γιατί πιστεύω ότι ίσως με κάνει να έχω καλύτερες σκέψεις.. Δεν ξέρω.. Θα ήθελα εσύ ή κάποιος άλλος που θα δει την ερώτηση να μου πει πώς περίπου είναι σαν εμπειρία να ανοίγεσαι σε έναν ξένο, ο οποίος σε ακούει ανέκφραστος. Δίνει όντως λύσεις ή τελικά εμείς είμαστε οι καλύτεροι ψυχολόγοι του εαυτού μας;- Αψυχολόγητη

Μην ξαναζητήσεις τη γνώμη κάποιου τυχαίου για ζητήματα για τα οποία γίνονται επιστημονικές και κλινικές μελέτες, εκτός αν αυτός ο κάποιος είναι του χώρου. Αν θέλεις προσωπική εμπειρία για να γίνεται κουβέντα ή επειδή έχεις όρεξη να ακούσεις μια προσωπική εμπειρία κάποιου για να τον γνωρίσεις καλύτερα ή έστω για λόγους κουτσομπολιού, πάσο, αλλά μη ζητάς «γνώμες» και «εμπειρίες» για κάτι που είναι αρκετά σημαντικό ώστε να του έχει αφιερωθεί ολόκληρος κλάδος, αν σκοπεύεις πάνω σε αυτές τις γνώμες να πάρεις και μια απόφαση που θα επηρεάσει τη δική σου ζωή. Με άλλα λόγια: αν ένας γιατρός μετά από εξέταση σου γράψει μια αντιβίωση, είσαι ελεύθερη να ρωτήσεις άλλους που πήραν γενικώς αντιβίωση στη ζωή τους πώς τους φάνηκε, αλλά αν δεν την πάρεις επειδή δύο φίλοι σου είπαν ότι τους πείραξε στο στομάχι, φλερτάρεις με την ανοησία.

Ξέρω, έχω καταλάβει δηλαδή, ότι ό,τι αδιάσειστα, επιστημονικά στοιχεία και να υπάρχουν στη διάθεσή μας για θέματα πολύ σοβαρά και σημαντικά για τη ζωή μας, προτιμούμε την συναισθηματική, εμπειρική αντιμετώπιση. Δεν έχω καταλάβει γιατί – το ρίσκο είναι ασύγκριτα τεράστιο – και κάθε φορά ταράζομαι. Είναι η αμεσότητα της εμπειρίας, ότι η απάντηση έχει ένα ανθρώπινο πρόσωπο; Κάτι τέτοιο.

Ποιος δεν έχει φοβίες; Πάρα πολύς κόσμος. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις φοβίες, δεν είναι αυτονόητο, και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει λόγος να ζεις με αυτές. Μεταξύ άλλων, γι' αυτό υπάρχουν οι ψυχολόγοι. Δεν ξέρω από πού έχεις βγάλει συμπέρασμα ότι ο ψυχολόγος είναι ένας ανέκφραστος που σε ακούει χωρίς σχόλια. Από την τηλεόραση, φαντάζομαι.

________________
2.

Αγαπητή α μπα, έχεις πει ότι τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής έχουν ήδη απαντηθεί μέσα από τη σκέψη πολλών χρόνων. Και συμφωνώ, τουλάχιστον αυτά που επιδέχονται απάντηση. Ιδού όμως το δικό μου υπαρξιακό ερώτημα: Πιστεύεις ότι ο άνθρωπος "πρέπει" να πορεύεται με την καρδιά ή με το μυαλό; Με πόση δόση καρδιάς και πόση δόση μυαλού;
Νομίζω ότι και μέσα στη λογοτεχνία αυτό το ερώτημα παίρνει διαφορετικές απαντήσεις.

Για παράδειγμα ο Καζαντζάκης στον πρόλογο του "Καπετάν Μιχάλη" οικτίρει τους ανθρώπους που μονολιθικά οδηγούνται από τη στεγνή λογική ("Η ζωή θέλει τρέλα" ...), ενώ από την άλλη στο όνομα του Ορθού Λόγου, προχώρησε τόσο μα τόσο ο ανθρώπινος πολιτισμός. Όμως στο τωρινό κόσμο, των κατακερματισμένων ατομικοτήτων και των μαζών, που πρέπει να ισορροπεί κάποιος και πως να διαχειρίζεται τον εαυτό του ως το δίπολο αυτό; Εσένα τι σου έχει δείξει η ζωή;- - γράφω άρα υπάρχω

Υπαρξιακό είναι το ερώτημα «τι κάνω εδώ και ποιο το νόημα όλων αυτών των άστρων στον ουρανό». Όχι οι ερωτήσεις που βγαίνουν από τραγούδια του έντεχνου. 

Δεν υπάρχει σοβαρό λογοτεχνικό έργο που υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος είναι ένα δίπολο μεταξύ καρδιάς και μυαλού. Το «η ζωή θέλει τρέλα» σημαίνει ότι αξίζει να παίρνεις ρίσκα. Τα ρίσκα μπορεί να σου βγουν σε κακό, αλλά τουλάχιστον θα έχεις ζήσει. Πρέπει να κρίνεις αναλόγως με το τι κινδυνεύεις να χάσεις κάθε φορά. Κανένα δίπολο στην υπόθεση.

Αν μιλάμε για άλλη μια φορά για τα «πρέπει» μας και τα «θέλω» μας (έλεος πια), δεν χρειάζεται να καταφύγουμε στους φιλόσοφους. Θέλουμε να κάνουμε ό,τι μας κατεβαίνει στο κεφάλι χωρίς να έχουμε επιπτώσεις, και θέλουμε να καθαρίζει κάποιος άλλος, που θα παίρνει πάντα το μέρος μας αλλά και την ευθύνη για όλα μας τα λάθη. Αυτό θέλουμε. Αυτό θέλουμε ΟΛΟΙ από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Όλοι ανεξαιρέτως. Για αρκετά τα χρόνια τα πράγματα πάνε καλά. Ακριβώς αυτό γίνεται. Πετάμε κάτω πράγματα, τα σπάμε. Τα μαζεύουν. Φτύνουμε, χτυπάμε. Μας υποστηρίζουν. Τσιρίζουμε για να περάσει το δικό μας. Περνάει και μας αγκαλιάζουν και μας φιλάνε για να σταματήσουμε. Είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετήσουμε την χρυσή μας εποχή. Θέλουμε να την κρατήσουμε όσο πιο πολύ γίνεται. Το παλεύουμε με χίλια δυο τεχνάσματα. Με γαλιφιές, με εκβιασμό, με χειρισμό, με εγωισμό, με τα λεφτά μας, με την εμφάνισή μας. Κάποιοι τα καταφέρνουν καλύτερα από άλλους. Άλλοι το παίρνουν απόφαση και προσπαθούν να συνυπάρξουν δεχόμενοι ότι δεν γίνεται να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν, οπότε μερικά τα ξεγράφουν πριν τα θελήσουν ακόμα. Αυτοί δεν έχουν ποτέ πρόβλημα με τα «πρέπει» και τα «θέλω» τους.

________________
3.

Καλημέρα Α, μπα!

Ελπίζω να εισαι καλά! Θα μπω κατευθείαν στο κυριο θέμα για να μην κουράζω...

Είμαι 23 χρονών και δουλευω ως γραμματέας σε ενα παιδιατρείο... Συγκεκριμένα στο παιδιατρειο της γυναικας του θείου μου! Μια χαλαρή και καθαρή δουλειά, με τις δικές της ευθύνες, και γενικά μια θέση που πολλής κόσμος θα θελε να εχει...

Ο μισθός μου ανέρχεται στα 650 καθαρά (μικτά κάπου 890)

Η γιατρός τρελή... Κυριολεκτικά και μεταφορικά.. 60 χρονων κορμί λαμπάδα, ντύσιμο-μυαλό και συνήθειες 20αρας.(μια γενική περιγραφη)

Δουλευω κοντά 4 χρονια εδώ, και απ όσα μου λέει ειμαι σπίρτο, πολύ καλή, της βγάζω πολλή δουλεια και γενικά ειναι φουλ ευχαριστημένη απο μενα...
Στα 4 χρόνια εχω πάρει μια φορα επίδομα αδείας, μια φορά δώρο χριστουγένων και μια δώρο πάσχα... Επίσης άδεια (25 ημέρες δικαιούμαι) δεν έχω πάρει απ όταν ξεκίνησα...
Θα μου πεις τώρα καλά να πάθω γιατι δεν διεκδικώ αυτα που δικαιούμαι.. Ναι το παραδεχομαι ειμαι θύμα και δειλή αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι... Έχω έλλειψη αυτοπεποιθησης και γενικά δεν μπορώ να ανοίξω το ρημάδι το στόμα μου να πω αυτα που θέλω... Ξέρεις ειμαι ο γνωστός μ@#$%*ς που υπάρχει σε κάθε δουλεια και τον πατάνε όσο μπορούν. Συν ότι όταν παω να πω κατι για το οποιο δεν συμφωνει με στήνει στο τοίχο και δεν με αφηνει να μιλησω... Με διακοπτει συνεχεια.

Λίγο που εχω συζητήσει με τους γονεις μου, ξέρουν οτι εχω δικιο και βλέπουν οτι εχω εξαντληθεί ψυχολογικα γιατι χάνω την υπομονη μου, εχω συνέχεια νευρα και γενικά ειμαι σε μια φάση που φθείρομαι ψυχολογικα.. Το κατανοούν αλλά μου λένε τη γνωστή ατάκα που κυκλοφορει τα τελευταια χρόνια "υπομονη, και τι να κανεις? Δε βλέπεις που εχει φτάσει η ανεργία, και παίρνεις καλά λεφτά και πολλοί θα θελαν να ναι στη θέση σου" και αλλες τέτοιες ιστοριες....

Απ τη μια θέλω να την πιάσω να της πω, το και το... Απ την άλλη ξέρω οτι αν δεν της αρέσει κάτι μπορεί να με πρίζει για κανα χρόνο και να κουραστώ διπλά, αλλά εχω κι εγώ ανάγκες. Δεν παίρνω άδεια, δεν παίρνω επιδόματα δώρα, ασφαλίζομαι ημιαπασχόληση, κάνω υπερωρίες ακούω και τη δικαιολογια "δεν εχω λεφτα".. Εχω τρελαθεί..

Φοβάμαι και πιέζομαι... Αν μπορείς απάντησε μου, σ'ευχαριστώ

~Ροζ_Μπουρμπουλήθρες

[Υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα που παίρνει επιδόματα και δώρα;]

Δε μπορώ να σου πω κάτι πρωτότυπο, δυστυχώς. Κι εγώ σε κατανοώ, αλλά με τη γκρίνια δεν θα αλλάξει κάτι. Δεν γίνεται να μετασχηματίσεις τη σχέση που έχετε από τη μια μέρα στην άλλη, δεν γίνονται έτσι οι κατακτήσεις. Σιγά σιγά κερδίζεις το έδαφος, όπως σιγά σιγά το έχασες.

Για να πετύχεις κάτι ο άλλος πρέπει να νιώθει ότι παραχωρεί, όχι ότι υποχωρεί. Με αυτό στο μυαλό σου ξεκίνα με το πιο εύκολο από όλα. Δεν ξέρω ποιο είναι, κάτι που δεν θα της κοστίσει σε χρήματα. Ζήτα άδεια. Όχι τις 25 μέρες που δικαιούσαι. Ζήτα τρεις, δεν ξέρω. Δύο. Και μετά κάτι άλλο. Κάτι λίγο. Βάλε όριο στις υπερωρίες. Σε κάποιες, κάποτε. Σιγά σιγά. Και μην υιοθετείς την φρασεολογία του θύματος. Χάνεις το δίκιο που έχεις. Μικρά βήματα. Με χαμόγελα και ηρεμία. Καλώς ήρθες στην ενηλικίωση. Και να προσπαθείς να είσαι πάντα όσο πιο καλή επαγγελματίας γίνεται.

________________
4.

Αγαπητή μου Λένα, είσαι τόσο λογικός άνθρωπος που πλέον νομίζω δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Ο προβληματισμός μου είναι κάτι το οποίο πιστεύω συναντάς σε καθημερινή βάση γιατί λογικά και μόνο να το δεις είναι ξεκάθαρος. Παρόλα αυτά επειδή οι απαντήσεις σου μου φαίνονται πάρα πολύ εύστοχες πραγματικά θα ήθελα την άποψη μου γιατί νομίζω ότι τρελαίνομαι. Είχα σχέση 2 χρόνια με ένα άτομο μικρότερο από μένα (4 χρόνια) και με ελάχιστες εμπειρίες. Μέναμε μαζί, ήμασταν κολλητοί και γενικά υπήρχε πολύ αγάπη (ετσι νόμιζα τουλάχιστον). Όταν έφτασε στο τέλος της λοιπόν δικιά του απόφαση, μου φάνηκε κατά κάποιο τρόπο λογικό λόγω της ηλικίας και των εμπειριών που προανέφερα. Πονούσα πολύ αλλά έκανα στην άκρη γιατί αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που χωρίσαμε και μονίμως ανά 2 μήνες γυρνάει. Συνήθως όταν καταλάβει ότι είμαι καλά. Την τελευταία φορά που γύρισε μου ζήτησε συγνώμη (γιατι μου είχε πει πολλά σκληρά του τύπου δεν θέλω επικοινωνία δεν σ αγαπάω άλλο, δεν με έχεις ξεπεράσει κτλ) και μου είπε ότι έχει πολλά συναισθήματα, ότι δεν αντέχει να μην έχει καμιά επικοινωνία μαζί μου, έκλαιγε και εγω ο μαλάκας εκει να του συμπαραστέκομαι και τσουπ παλι στην αγκαλιά του. Σε αντίθεση με αυτόν κάθε φορά που τον βλέπω χάλια στεναχωριέμαι τρελά. Και έλα που πάλι εξαφανίστηκε. Θεώρησε ότι φίλοι δε μπορούμε να είμαστε (και εγώ το πιστεύω), ότι με το να βρισκόμαστε δεν προχωράει κανένας και το να είμαστε μαζί δεν τίθεται σαν ενδεχόμενο. Το τελευταίο πράγμα που είπε ήταν θα μιλήσουμε αυτές τις μέρες. Εχουμε 1 μήνα να μιλήσουμε. Και θα μου πεις εσυ φταις που του αφήνεις τα περιθώρια. Αλλά πραγματικά όταν αγαπάς κάποιον σταματάς ποτέ να πιστεύεις σ' αυτόν? :( Ακόμα τον αγαπώ αλλά πλέον δεν ξέρω αν υπάρχει λόγος να πιστεύω οτι κάτι θα αλλάξει.

Υ.Σ. όσο ήμασταν μαζί πάντα είχα το πάνω χέρι και μπορούσα και εγω να τον ταλαιπωρώ αλλά δεν το έκανα ποτέ. Και ενώ και τώρα τον έχω αφήσει να προχωρήσει όπως γουστάρει, συνεχίζει να μου φέρεται χωρίς σεβασμό και δε νομίζω ότι μου αξίζει.-

Σου αξίζει, επειδή το επιτρέπεις.

Μπορείς να αγαπάς και να απαγορεύεις την κακομεταχείριση. Ταυτόχρονα. Δοκίμασε το. Μπορείς.

________________
5.

Θέλω τα παιδιά μου να πάρουν και το δικό μου επίθετο, αλλά υπάρχουν τα εξής προβλήματα: 1) Και το δικό μου επίθετο και του συζύγου μου είναι πολυσύλλαβα. Ζούμε στο εξωτερικό και ποτέ κανείς δεν λέει σωστά τα επίθετά μας, συνεπώς θα είναι πολύ πιο δύσκολο να πουν τα δύο επίθετα μαζί για το παιδί. 2) Το παιδί θα καταλήξει να χρησιμοποιεί σε απλές συναλλαγές (π.χ. για να συστηθεί στη δουλειά, για να βγάλει κάρτα πόντων στο σουπερμαρκετ κλπ) το πρώτο επίθετο, το οποίο θα είναι το δικό μου, διότι προηγείται αλφαβητικά από του συζύγου. Ωστόσο, το δικό μου επίθετο είναι ακόμη πιο δύσκολο, διότι εκτός από πολλές συλλαβές, έχει και πολλούς δίφθογγους. Άρα μήπως είναι σωστό να πάρει το επίθετο του πατέρα του, μιας και είναι πιο εύκολο; 3) Η γενική κτητική στα επίθετα των γυναικών δυσκολεύει την κατάσταση. Εάν υποθέσουμε ότι το δικό μου επίθετο είναι Παπαδοπούλου, το επίθετο του γιού μου θα είναι Παπαδόπουλος ή Παπαδοπούλου; Ρωτώ, διότι εδώ που ζούμε δεν υπάρχει η έννοια της κτητικής γραμματικά, και συνεπώς το Παπαδοπούλου και το Παπαδόπουλος είναι εντελώς διαφορετικά ονόματα. 4) Αλλά και στην Ελλάδα να ζούσαμε, γιατί να πρέπει το επίθετο να είναι κτητική; Εννοώ, υπάρχουν τα γένη, άρα το θηλυκό επίθετο ας είναι μεν διαφορετικό από το αρσενικό, αλλά να κλινεται δε. Παράδειγμα, η Παπαδοπούλου, της Παπαδοπούλους. 5) Υπάρχουν κανόνες για να μεταφέρεται το όνομα από ελληνικούς χαρακτήρες σε λατινικούς; Νομίζω ότι μέχρι τώρα ο αστυνομικός που εκδίδει την ταυτότητα αντιστοιχεί το κάθε γράμμα σε ένα του αγγλικού αλφάβητου. Παράδειγμα, ο δίφθογγος ΜΠ θα μεταφερθεί ως ΜP. Ωστόσο ο ήχος αυτός στα Αγγλικά παράγεται από το γράμμα Β. Αντίθετα, το Β στα ελληνικά αντιστοιχεί στο γράμμα V. Και ρωτώ, αφού θέλω να με πουν Μπαρτζόκα, γιατί να τους παιδεύω με το Mpartzoka και να μην γράφω το όνομά μου ως Barjoca; Εντάξει, ο τονισμός είναι άλλο θέμα, δεν θα τον πετύχουν ποτέ, αλλά τέλος πάντων, η δεύτερη ορθογραφία τους βοηθάει περισσότερο στο να το προφέρουν σωστά.
Είμαι αρκετά μπερδεμένη, δεν γνωρίζω καλά τη γραμματική και δεν ξέρω τι είναι σωστό (σίγουρα όχι το παιδί να πάρει το επίθετο του πατέρα, γιατί έτσι συνηθίζεται). Που να διαβάσω για να ενημερωθώ;- 4 δίφθογγοι σε 6 συλλαβές

Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς. Τι σε ενδιαφέρει πρωτίστως; Να έχει το παιδί σου το δικό σου όνομα επειδή δεν μπορείς να ξεπεράσεις την ανάγκη σου για αυτοεκπλήρωση και άγγιγμα αθανασίας, ή να έχει όσο πιο εύκολη συναλλαγή γίνεται στη ζωή του σχετικά με αυτό το θέμα;

Θα μπορούσες να πετύχεις μια ισορροπία μεταξύ των δύο αν ήσασταν στην Ελλάδα, αν δεν ήσασταν στην Ελλάδα αλλά είχατε εύκολα ονόματα, αν εσύ είχες πολύ πιο εύκολο από τον άντρα σου ή έστω τούμπαλιν. Έτσι όπως είναι τώρα, όσα και να διαβάσεις, θα το ζορίσετε πολύ το παιδί με τη διπλή ονομασία σε λατινική απόδοση. Θα κάνει μπαμ ότι είναι από αλλού, θα πρέπει κάθε φορά να εξηγεί, θα ακούει πάντα τα ίδια αστεία, και δεν θα χωράει το επώνυμο του στις αιτήσεις. Το ξέρεις. Ό,τι και να διαβάσεις, το ξέρεις. Αν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να κάνεις εύκολη τη ζωή του θα του έδινες το επώνυμο Pappas. Και δεν θα ανησυχούσες για την ελληνική του συνείδηση. Δεν χρειάζονται γνώσεις γραμματικής για να πάρεις αυτή την απόφαση. Αν θέλεις να διαβάσεις για το θέμα, υπάρχει το google. Εγώ προτείνω αυτό.
 

________________
6.

Αγαπητή Α, μπα
Είμαι φοιτήτρια και ζω στην Ξάνθη εδώ και 3 χρόνια. Έχω ζήσει αρκετές ωραίες στιγμές στο διάστημα αυτό έχω αλλάξει αρκετά, έχω μεγαλώσει, έχω ωριμάσει. Κι όμως συνεχίζω να κάνω το ένα λάθος μετά το άλλο. Αν με ρωτούσες πριν από ένα χρόνο αν θα μπορούσα πότε να είμαι το τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση θα απαντούσα κατηγορηματικά όχι. Πριν 11 μήνες όμως γνώρισα ένα αγόρι κάπως τυχαία (χωρίς να έχει κάτι ιδιαίτερο και χωρίς καν να ταιριάζουν οι ζωές μας) μου άρεσε πάρα πολύ, από την πρώτη κιόλας ματιά. Άρχισα να τον σκέφτομαι όλη την ώρα, περνούσα από την δουλειά του συνέχεια για να τον βλέπω, τον ερωτευόμουν μέρα με την μέρα. Ταυτόχρονα από την πλευρά του υπήρχε η ίδια αντίδραση. Ώσπου ήρθε και με βρήκε ένα βράδυ κάπου έξω. Μου είπε όλα αυτά που ένιωθε για μένα. Όμως είναι μουσουλμάνος, έχει μια κοπέλα και οι γονείς τους αποφάσισαν να τους παντρέψουν. Μου είπε ότι είναι πραγματικά εγκλωβισμένος σε αυτή την σχέση όμως αν χωρίσει θα ρεζιλέψει την ίδια του την οικογένεια κ.τ.λ. Στην αρχή προσπάθησα να δώσω ένα τέλος αλλά πλέον ήταν πολύ αργά για όλα αυτά που ένοιωθα για αυτόν. Χωρίς καν να το καταλάβω (και με δικαιολογία μου, την δική του καταπίεση) αφέθηκα σε αυτόν τον έρωτα και αποφάσισα να ζήσω μέχρι και την τελευταία του στιγμή. (Προφανώς με αρκετά σκαμπανεβάσματα της ηθικής μου.) Όμως το να είμαι το τρίτο πρόσωπο σε μία σχέση (παρά τον μεγάλο έρωτα που νοιώθαμε ο ένας για τον άλλο) δεν μου έδινε όσα πραγματικά ζητούσα. Στα τελειώματα, λοιπόν, της σχέσης μου γνώρισα ένα αγόρι και κάναμε κάτι. Αυτός είχε την καλύτερη άποψη για μένα, με αντιμετώπιζε με θαυμασμό, με θεωρούσε το καλύτερο πλάσμα που είχε γνωρίσει, ώσπου κάποιος του είπε για την προηγουμένη μου σχέση και τώρα με θεωρεί απαράδεχτη, είναι πάρα πολύ νευριασμένος μαζί μου, δεν μπορεί να πιστέψει ότι μπόρεσα να κάνω κάτι τέτοιο και εγώ νοιώθω λες και τον απογοήτευσα. Δεν ξέρω πως να δικαιολογηθώ. Αισθάνομαι ήδη αρκετά χάλια για όλα αυτά που έκανα, ήταν λες και ήμουν υπνωτισμένη τόσο καιρό. Αλλά τώρα τι, πρέπει να απολογούμαι για ότι έκανα; Όχι μόνο σε αυτόν αλλά και στη παρέα μου που με θεωρούν απαράδεκτη; Πώς πρέπει να αντιδράσω σε όλα αυτά;0-Αλεξ

Να δικαιολογηθείς; Δεν είναι απαραίτητο να δικαιολογηθείς αν εσύ η ίδια πιστεύεις ότι έκανες λάθος. Δεν δικαιολογούνται τα πάντα σ' αυτή τη ζωή. Μερικά είναι απλώς λάθη, που δεν δικαιολογούνται. Ερμηνεύονται, εξηγούνται, ναι. Αλλά μπορεί να μην δικαιολογούνται. Δεν θα σε συγχωρήσει το εκνευρισμένο αγόρι αν καταφέρεις να βρεις μια δικαιολογία αρκετά πειστική, εκτός αν μπορείς να αποδείξεις ότι πράγματι, σου έκαναν μάγια και ήσουν στ' αλήθεια υπνωτισμένη.

Πρώτα δέξου ότι δεν είσαι τέλεια και έκανες ένα λάθος, αφού πιστεύεις ότι είναι λάθος. Γιατί, πώς, ανέλυσε τα όλα αυτά μέσα σου, για σένα, όχι για τους άλλους. Δέξου το, βγάλε τα συμπεράσματα σου, συγχώρεσε τον εαυτό σου. Αυτό είναι ήδη αρκετή δουλειά. Μετά θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις και τους υπόλοιπους. Και βάλε την ιστορία στην σωστή της προοπτική, ναι; Σιγά το σκάνδαλο. Είναι για ελληνικό σήριαλ με τον Γκλέτσο – τώρα έχει άλλες δουλειές βέβαια – όχι για αφορισμό.

________________
7.

πιστεύεις οτι το κέρατο μπορεί να μην έχει σημασία απαραίτητα; δηλαδή ότι μπορεί να μην ήταν κατι. Ήμουν κάθετη , μέχρι που είδα οτι θα έκανα κάτι με άλλον χωρίς να σταματήσω να αγαπάω τον δικό μου. αλλά αν εκείνος έκανε κάτι με άλλη θα πληγωνόμουν πολύ. μάλλον είμαι απαίσια και πρέπει να αναθεωρήσω πολλα για μένα , αλλά είναι σοκαριστικό όταν συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις αυτά που απαιτείς από τους άλλους και που μια ζωή θεωρούσες ότι έχεις απλά και μόνο επειδή δε σου δόθηκε η ευκαιρία να σε μάθεις.- τσιλ

Αμήν. Έτσι ακριβώς είναι, sistah. Αυτό πρέπει να πει η προηγούμενη κοπέλα στο θυμωμένο αγόρι. Κάθετοι είμαστε όταν δεν χρειάστηκε ποτέ να αρνηθούμε τον πειρασμό. Στο χωράφι με τα μαρούλια την απορρίπτω την σοκολάτα. Στο περίπτερο τι κάνω, αυτό έχει σημασία. Μην κρίνεις για να μην κριθείς. Κι ο πρώτος αναμάρτητος...

Νομίζω ότι ξέρω ποιο είναι το κατάλληλο κομμάτι για την προηγούμενη παράγραφο.