Σε πόσους να δώσεις; Και πόσοι απ' αυτούς είναι θύματα του human trafficking και ενώ εσύ νομίζεις ότι τους βοηθάς, χειροτερεύεις τα πράγματα;
Το Σάββατο το απόγευμα, καθώς πήγαμε να μπούμε στον μεγάλο Μασούτη της Καλλίδου (το ίδιο σούπερ μάρκετ που παίζει το Τελεπίκο κάθε 10 λεπτά), μας σταμάτησε μια κυρία. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν απ' αυτές που κάνουν προσφορές, ή που σου δίνουν να δοκιμάσεις κάτι πεντανόστιμο και ανθυγιεινό.
Ήταν σχετικά καλά ντυμένη, Ελληνίδα, γύρω στα 50. Ντάμα, θα τη χαρακτήριζα.
"Είμαι άνεργη εδώ και 20 μήνες, δεν έχουμε να φάμε", την άκουσα να μας λέει - ήμουν με τον Γιώργο, το φίλο μου. "Ψωνίστε μου κάτι" παρακάλεσε. "Ψωνίστε μου κάτι, μικρό."
Απέστρεψα το βλέμμα (κυρίως λόγω αμηχανίας και έκπληξης) και την προσπεράσαμε, χωρίς να της μιλήσουμε και χωρίς να την ξανακοιτάξουμε.
Θα της φάνηκε σαν σνομπάρισμα ή/και αδιαφορία, το ότι μόλις μας μίλησε κάναμε σα να μην υπήρχε.
Δεν θα είχε δίκιο όμως. Γιατί μπαίνοντας στο σούπερ μάρκετ είχε ήδη καρφωθεί στο μυαλό μου, και του Γιώργου.
Έχοντας πάθει σχεδόν ανοσία με όσους ζητούν ελεημοσύνη, νομίζω πως ένιωσα κάτι σπάνιο πια: την αίσθηση της αποστολής.
Καθώς έκλεισαν οι αυτόματες πόρτες πίσω μας, νιώθαμε πως είχαμε μια Αποστολή, πολύ σημαντικότερη απ' το να πάρουμε απλώς τα ψώνια της εβδομάδας για μας. Το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν τι θα της ψωνίσουμε.
Η πρώτη σκέψη, η εύκολη, ήταν μακαρόνια. Όμως σε κάθε διάδρομο που πηγαίναμε, προσπαθούσαμε να σκεφτούμε εναλλακτικές, για να μην της προσφέρουμε μόνο το κλισέ.
"Να πάρουμε ένα ψωμί του τοστ", ειπαμε, και μετά ερευνήσαμε τα διάφορα είδη και τις τιμές των ψωμιών. Επιλέξαμε ένα, αλλά είχαμε ήδη αρχίσει να νοιαζόμαστε γι' αυτήν. Μήπως καλύτερα να της παίρναμε ένα ολικής άλεσης; Θα είναι καλύτερο για την υγεία της, και την υγεία της οικογένειάς της. Δεν πειράζει που είναι λίγο πιο ακριβό.
Κάτι άλλο; "Μήπως να πάω να τη ρωτήσω;" πρότεινα. "Για να μου πει τυχόν προτιμήσεις";
(Ταυτόχρονα αγχώνομαι πως επειδή δεν δείξαμε ενδιαφέρον, ίσως να έφευγε κιόλας, και πρώτον να τη χάναμε, δεύτερον να είχαμε αγοράσει τζάμπα πράγματα που δεν τρώμε.)
Γρήγορα. Έχουμε το ψωμί, να μην πάρουμε και λίγο βούτυρο; "Ένα για τη γεύση", επέμεινε ο Γιώργος. Πήραμε τελικά ένα που είχε χαμηλά λιπαρά και μείωνε και την χοληστερίνη. Πήραμε και τα αλλαντικά, και κασέρια, και πήραμε και μπανάνες, ώστε να έχουν και κάποιο φρούτο.
(Μετά σκεφτόμουν κατά πόσο θα μπορούσε να ήταν απάτη. Πώς όμως; Να μάζευε τρόφιμα και να τα πουλούσε στη μαύρη αγορά; Να είχε δικό της μίνι μάρκετ και να τα μεταπωλούσε εκεί; Έπρεπε όντως να υπάρχει κάποια απάτη; Δεν μπορεί να είναι απλώς μια απεγνωσμένη γυναίκα που δε ζητάει λεφτά, αλλά απλώς τροφή;)
Και στο τέλος, πήραμε και τα στερεοτυπικά μακαρόνια.
Πληρώσαμε -σιγά τα τρομερά λεφτά- και φτιάξαμε μια σακούλα για αυτήν. Μετά πήραμε και τα τελείως απαραίτητα για μας.
Περιφρονητικά κοίταξα βγαίνοντας τα σιδερένια κουτιά της Εκκλησίας. Που μαζεύει τρόφιμα μέσα στα σούπερ μάρκετ και μετά τα μοιράζει ωσάν να τα πλήρωσε αυτή και όχι οι φιλέσπλαχνοι πελάτες του σούπερ μάρκετ. Καλύτερα να ξέρεις κατευθείαν σε ποιον θα τα δώσεις.
Η κυρία ήταν ακόμη εκεί, στο κρύο. Δεν έγινε κάποια ανατροπή. Ο Γ. της έδωσε τη σακούλα, αυτή ευχαρίστησε. Έφυγε.
Σκέφτηκα να μην τη γράψω εδώ, την ιστορία, γιατί όσοι κάνουν φιλανθρωπίες καλό είναι να μην τις διαφημίζουν. Μετά όμως σκέφτηκα ότι 1ον) Απέχω πολύ απ' το να κάνω φιλανθρωπίες ή να το παίξω σούπερ γενναιόδωρος επείδη έδωσα μια φορά ψίχουλα σε μια κυρία, και 2) Επειδή ένιωσα κάτι υπέροχο, που αξίζει να το καταγράψω.
Ένιωσα τον ενθουσιασμό της αποστολής, της προσφοράς. Ήταν σαν παιχνίδι, με δώρο, που απλώς δεν θα κέρδιζα εγώ. Νοιάστηκα πιο πολύ κι από όταν ψωνίζω για μένα.
Δεν μπορώ πάντως να περηφανευτώ για το όλο περιστατικό για έναν απλό λόγο: Το όλο πράγμα το έκανα πιο πολύ για μένα. Ήταν εγωιστικοί οι λόγοι. Για να νιώσω εγώ καλά, να ελαφρύνω τη συνείδησή μου που συνήθως δεν δίνω, να βαυκαλιστώ πως έβαλα ένα λιθαράκι, ενώ δεν έβαλα ούτε έναν κόκκο άμμου. Ένιωσα πάντως λίγο πιο άνθρωπος από πριν, έστω και ιδιοτελής. Και, στην ανάγκη, κάτι είναι κι αυτό.
σχόλια