Δεν είναι ότι τον αντιπαθώ ή ότι δεν μου είχαν αρέσει τα δύο προηγούμενά του σίριαλ. Το αντίθετο: είχα δει όλα τα επεισόδια και των Σαββατογεννημένων (μου τις έγραφαν και στο βίντεο γιατί ήμουν στρατό) και αργότερα του Παρά Πέντε.
Όμως στην εποχή μας, η ελληνική κωμωδία στην τηλεόραση, ακόμα και αυτή του Καπουτζίδη, είναι νομίζω ξεπερασμένη και δεύτερη. Εκτός κλίματος. Έχοντας δει τόσα ξένα τηλεοπτικά αριστουργήματα τα τελευταία χρόνια, σκανδιναβικά, βρετανικά, αμερικανικά, ακόμα και η σκέψη να καθίσω στην τηλεόραση για να δω μια ελληνική σειρά μου φαίνεται αστεία - ειδικά όταν πρωταγωνιστούν εκτός των άλλων η Κωνσταντίνα Μιχαήλ (του Λαβ Σόρι και της Μιμής Ντενίση) και η Κατερίνα Παπουτσάκη.
Έτσι λοιπόν δεν είδα την Εθνική Ελλάδος χτες βράδυ όταν έκανε την πρεμιέρα της. Αργά το βράδυ όμως, διαβάζοντας στα social media από ανθρώπους που εκτιμώ ότι η σειρά ήταν ανέλπιστα καλή και διαφορετική, το μετάνιωσα. Ξυπνώντας σήμερα αποφάσισα να την δω στο web tv του Μέγκα.
Ήταν -τηρουμένων των αναλογιών- εξαιρετική. Ενδιαφέρουσα πλοκή, άψογη σκηνοθεσία, καλές ερμηνείες (ξεχώρισε η Σμαράγδα Καρύδη), προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Μήπως τελικά δεν είναι και τόσο μπροστά απ' την εποχή του ο Καπουτζίδης, απλώς η ελληνική τηλεόραση είναι τόσο πίσω απ' την εποχή μας;
Ήταν όμως βασικά μια γενναία σειρά. Που έβαλε τους μετανάστες στο κάδρο. Που έχει έναν χρυσαυγίτη χαρακτήρα απολύτως πιστευτό. Που φωτογραφίζει τον χρεοκοπημένο Κωστόπουλο και τον χρεοκοπημένο Λυμπέρη να συνεχίζουν να ζουν τη μεγάλη ζωή. Που μιλά για αυτούς που αποφυλακίζονται επειδή έχουν άκρες. Που δείχνει γυναίκες απ' την Αφρική και την Ασία, χωρίς να τις παρουσιάζει σαν άβουλα αγγελάκια. Που δείχνει με απόλυτη φυσικότητα το γιο της Καρύδη να είναι -ειρήσθω εν παρόδω- ανάπηρος χωρίς να γίνεται καν θέμα.
Μέσα σε 40 λεπτά χώρεσαν, χωρίς να σε μπουκώσουν, ο αγώνας μιας μητέρας που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά, ζητήματα ξενοφοβίας και φασισμού, οι τωρινές εργασιακές συνθήκες, η συζυγική κακοποίηση, το πώς γίνονται οι συνεντεύξεις για δουλειά, τα δάνεια των τραπεζών, η διατροφή διαζευγμένων για τα παιδιά, η θέση διαφόρων των γυναικών στην κοινωνία, η αλληλεγγύη, η χρεοκοπία της χώρας. Κι όλα αυτά χωρίς ψυχοπλακωτικό τρόπο (το επεισόδιο ήταν κατά τόπους συγκινητικό, αλλά όχι μελό), αντίθετα, με τον απαλό, χιουμοριστικό τρόπο του Γ. Καπουτζίδη, που αν εξαιρέσουμε μερικές βεβιασμένες κρυάδες ήταν πετυχημένα εύστοχος και άκρως πολιτικός.
Έδειξε μια άλλη Ελλάδα, την ώρα που στο απέναντι κανάλι ο πρώην κωμικός Λάκης Λαζόπουλος έκανε το συνηθισμένο κομματικό του κήρυγμα...
Και εκεί αναρωτιέμαι: 3 χρόνια μετά την επέλαση της ναζιστικής ακροδεξιάς στην Ελλάδα, πώς είναι δυνατόν να είναι αυτή η πρώτη σειρά που ασχολήθηκε έτσι ανοιχτά και αποφασιστικά με το θέμα; Ή επίσης, γιατί πέρασαν τόσα χρόνια για να συμπρωταγωνιστήσει ένα παιδί με αναπηρία σε mainstream κωμική σειρά; Τι έκαναν οι υπόλοιποι σεναριογράφοι τόσα χρόνια για να αποτυπώσουν την οικονομική κρίση και την εύθραυστη κοινωνία μας;
Μήπως τελικά δεν είναι και τόσο μπροστά απ' την εποχή του ο Καπουτζίδης, απλώς η ελληνική τηλεόραση είναι τόσο πίσω απ' την εποχή μας;
Παρ' όλα αυτά, κι ενώ δεν περίμενα ότι θα αποφάσιζα πια να βλέπω κάποια ελληνική σειρά (πόσω μάλλον κωμική), χαίρομαι γιατί το επίτευγμα του σεναριογράφου -το να παρουσιάσει την Ελλάδα όπως είναι μέσα από την δεξιοτεχνική αφήγησή του- συνέβη την ώρα που στο απέναντι κανάλι ο πρώην κωμικός Λάκης Λαζόπουλος έκανε το κομματικό του κήρυγμα, χωρίς καν προσπάθεια μυθοπλασίας ή σάτιρας.
Πέρασαν σχεδόν 8 χρόνια απ' το τέλος της προηγούμενης σειράς του Γιώργου Καπουτζίδη. Περιέργως, άξιζε η αναμονή.
σχόλια