________________
1.

Αγαπητή Α,μπα,
ήθελα και παλιότερα να το θίξω το θέμα, αλλά τώρα είναι ευκαιρία γιατί δεν ξέρω γιατί συμβαίνει και απλά επειδή θέλω να δω αν συμβαίνει και σε άλλους. Λοιπόν, το θέμα που έχω αναφέρεται στη σχέση που έχω με τους γονείς μου και ιδιαίτερα με τη μητέρα μου. Με επηρεάζει υπερβολικά η γνώμη της. Για παράδειγμα, διαλέγω ένα φόρεμα, πάω σπίτι και της το δείχνω και αν δεν της αρέσει υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πάω και να το αλλάξω (το έχω κάνει αυτό). Ή έχω πάρει μια απόφαση που δεν της αρέσει και διαφωνεί και μετά νιώθω ενοχές γι' αυτό που έχω κάνει... Αισθάνομαι ότι για όλα θέλω να έχω τη γνώμη της κι όταν αυτή είναι αρνητική υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα. Ευτυχώς προσπαθώ να το καταπολεμήσω και δεν κάνω πάντα αυτό που μου υποδεικνύει. Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι μένουμε ακόμα στο ίδιο σπίτι, υπάρχει τριβή κι εγώ είμαι σε μια φάση που προσπαθώ να βρω δουλειά για να φύγω από το σπίτι... Της έχω πει πολλές φορές ότι με ενοχλεί αυτό που κάνει, αλλά απλά το κάνει. Και το χειρότερο είναι ότι πιάνεται από μερικές καταστάσεις στις οποίες έχει δίκιο. Πχ έλεγε ότι δεν συμπαθούσε μια φίλη μου για πολλά χρόνια και ότι εγώ θα έπρεπε να ξεκόψω από αυτήν αλλά εγώ δεν άκουγα, κι η κατάληξη ήταν σε κάποια φάση να σκοτωθούμε με τη φίλη μου για άσχετο λόγο και τη μαμά μου να μου λέει ότι αυτή μου τα 'λεγε. Αλλά εντάξει ρε Α,μπα μου και τι έγινε που είχε δίκιο μια φορά;;; Οπότε αυτό που ήθελα να ρωτήσω: Θεωρείς ότι αυτή η κατάσταση προκαλείται επειδή είναι η μαμά μου και θέλει το καλύτερο για μένα και αυτό συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες που νοιάζονται για τα παιδιά τους ή ότι είναι υπερβολικό; Και αν είναι υπερβολικό τι να κάνω για να μην δίνω τόσο μεγάλη σημασία σε όλη αυτήν την κριτική (γιατί για να το σταματήσει δεν νομίζω ότι υπάρχει πιθανότητα); Ουφ δώσε μου μια συμβουλή... (συγγνώμη για το μέγεθος του κειμένου, αλλά προσπάθησα να σου δώσω μια εικόνα της κατάστασης)- Μαμόθρεφτη

Η θεμελιώδης, βαθιά και καθοριστική ανάγκη που έχει ο καθένας μας για να μας αποδεχτούν οι γονείς μας και να μας εγκρίνουν, η οποία πάει παράλληλα με τον τεράστιο φόβο της εγκατάλειψης του γονέα από το παιδί του επειδή θα συμβολίζει τη λήξη της φυσικής συνέχειας του γονιού (και άρα και του ίδιου, ως ανθρώπου), είναι αυτό που κάνει την σχέση γονιού- παιδιού την πιο αδηφάγα, έντονη, σχεδόν μεταφυσική σχέση που έχουμε, η οποία καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την μελλοντική μας εξέλιξη. Είναι μια σχέση γεμάτη ένταση, ζωή και θάνατο. Είναι ένας πολύ σφιχτός εναγκαλισμός που καταναλώνει αδηφάγα και τα δύο μέλη, που δεν λήγει ποτέ, μια σχέση που κρατάει και τους δύο ανικανοποίητους, γιατί κανένας δεν μπορεί να δώσει στον άλλον αυτά που θέλει τόσο απεγνωσμένα. Η σχέση κυριαρχεί με την πυρηνική της ενέργεια ακόμα και όταν τα δύο μέλη βρίσκονται μακριά, ακόμα και αν δεν διατηρούν επαφή, ακόμα και αφού ένας από τους δύο πεθάνει. Όσο ζει ο ένας, ζει και αυτή η σχέση. Με την ίδια ένταση.

Η προσπάθεια του παιδιού να κόψει τον ομφάλιο λώρο της εξάρτησης δεν γίνεται σε μια στιγμή, γίνεται με πολύ μεγάλη προσπάθεια, πραγματοποιείται ομαλά μόνο αν είναι και ο γονιός ώριμος και ολοκληρωμένος άνθρωπος και οριστικά δεν γίνεται ποτέ. Άλλωστε αρχικά η εξάρτηση είναι ολοκληρωτική και πραγματική, και περνούν πάρα πολλά χρόνια μέχρι να μπορέσει το παιδί έστω και να σκεφτεί να διεκδικήσει την ανεξαρτησία του. Όμως είναι απαραίτητο, θεμελιώδες, να ξεκινήσει την δική του πορεία, αλλιώς θα ζήσει μια ζωή που δεν θα είναι δική του και η σχέση του με τον γονιό θα κακοφορμίσει και θα μετατραπεί σε σάπια αγάπη, που μοιάζει πολύ με το μίσος. Το πολύ δύσκολο κομμάτι είναι ότι για να συμφιλιωθούμε, να κατανοήσουμε και να αγαπήσουμε τους γονείς μας, συγχωρώντας τους που δεν είναι οι υπεράνθρωποι που φάνταζαν όταν ήμασταν μικροί, περνάει μέσα από την απόρριψή τους, και αυτή η απόρριψη θα οδηγήσει στην απογοήτευσή τους, την οποία πρέπει να αντέξουμε. Είναι πάρα πολύ τραυματικό και για τους δύο, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το πόσο εύκολα ή πόσο δύσκολα θα γίνει αυτή η μεταμόρφωση εξαρτάται και από τους δύο.

Οπότε: αυτό που ρωτάς είναι από τα πιο θεμελιώδη συστατικά κάθε ανθρώπινης ζωής. Ναι, όλοι το παθαίνουμε, ο καθένας με το δικό του τρόπο, και ο καθένας πρέπει να βρει τον δικό του τρόπο να το αντιμετωπίσει. Μην περιμένεις να αλλάξει η μαμά σου επειδή της το λες. Πρέπει εσύ να το κάνεις, αυτή δεν πρόκειται να το επιτρέψει, όσο περνάει από το χέρι της. Η ενηλικίωση είναι ένας άθλος που πρέπει να κάνεις απολύτως μόνη σου, χωρίς τη βοήθεια της μαμάς.

________________
2.

αγαπητη α μπα, ποια ειναι η αποψη σου για τον νευρογλωσσικο προγραμματισμο ;
ευχαριστω-ιωαννα

Είναι από τα πράγματα για τα οποία δεν χρειάζεται να έχω προσωπική άποψη, γιατί όποια θεωρία προσπαθεί να περάσει για επιστημονική, έχει απέναντί της όλους τους επιστήμονες. Η συγκεκριμένη απ' όσο βλέπω έχει ακούσει τα σχολιανά της από την επίσημη επιστημονική κοινότητα και η θέση μου δεν μου επιτρέπει να αμφισβητήσω την επίσημη επιστημονική κοινότητα – όπως και η θέση του οποιοδήποτε είναι εκτός αυτής. Οι τίτλοι των άρθρων σε αναγνωρισμένα επιστημονικά περιοδικά είναι χαρακτηριστικοί, και γέλασα πολύ διαβάζοντας τους, τα έδωσαν όλα οι συντάκτες (που δείχνει πόσο αγανακτισμένοι ήταν):

«NLP : Ψευδοεπιστημονική διακόσμηση»

«NLP: το ημερολόγιο του σκεπτικιστή»

«Brainscams: οι νευρομυθολογίες του New Age» με σχόλιο «ένα κίνημα που είναι ακόμα ισχυρό, αλλά έχει μικρή επιστημονική αξιοπιστία»

«Εισαγωγή: ο μύθος του 10% και άλλα παραμύθια για το μυαλό και τον εγκέφαλο. Διαχωρίζοντας τα δεδομένα από τους μύθους»

________________
3.

Ο Θεόφιλος Φάρος έχει πει σε συνέντευξή του ότι στην Ελλάδα έχουμε πρόβλημα ανδρισμού (υπάρχει στο youtube). Δηλαδή επειδή οι γυναίκες πλέον έχουν αναλάβει πολλά πράγματα που πριν θεωρούνταν ανδρικά άβατα φέροντάς τα εις πέρας και συνεχίζοντας να είναι επιφορτισμένες με όσα έκαναν και πριν πλέον κάνουν περισσότερα από τους άντρες. Οι έλληνες άντρες έχουν περιοριστεί και δεν έχουν αντιδράσει κάνοντας ένα βήμα μπροστά ή ένα βήμα διαφορετικό. Επιπλέον η ελληνική κοινωνία είναι έντονα πατριαρχική (πολύ περισσότερο από άλλες χώρες της ευρώπης) και αυτό τους έχει εγκλωβίσει έντονα στον ανδρικό τους ρόλο. Όλα αυτά κάνουν το πρόβλημα.
Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ σε μία ομιλία του στο Γκαζάρτε (είναι στο youtube) τους χαρακτήρισε ολίγον μαλάκες (στο τέλος όταν απαντούσε πλέον στις ερωτήσεις και σα να του 'ξέφυγε' ο χαρακτηρισμός).
Εγώ πάλι πιστεύω ότι και τα δύο φύλα στην Ελλάδα είναι χάλια. Πάρε τον έναν χτύπα τον άλλον και κανένας δεν είναι καλύτερος από τον άλλον (εννοω ως φύλο). Με ένα περίεργο, διεστραμμένο τρόπο ταιριάζουν ο ένας στον άλλον, έχουν κουμπώσει οι νοοτροπίες τους και το πώς βλέπει ο ένας τον άλλον και είναι όλοι ευχαριστημένοι έτσι όπως είναι. Μάλιστα δεν θέλουν να τους ενοχλεί κανείς λέγοντας άλλα πράγματα, και μην μου τους κύκλους τάραττε. είμαστε μια χαρά, εσύ έχεις πρόβλημα. of course.
Υπάρχουν εννοείται εξαιρέσεις, αλλά οι εξαιρέσεις δεν κάνουν τον κανόνα. Και παρακαλώ οι εξαιρέσεις να μην καπακώσουν τα παραπάνω, κάτι που συνήθως γίνεται φωνάζοντας 'δεν είναι όλοι ίδιοι'. Κι έτσι σταματάει κάθε συζήτηση και στιγματίζεται με politicaly correct τρόπο κάθε διαφορετική άποψη. Διότι στις συζητήσεις η τυπολατρεία του politicaly correct είναι πιο σημαντική από το να έχεις επιχειρήματα.
Υποθέτω ότι ζώντας σε μία άλλη χώρα είναι εφικτό να βλέπεις από μακρυά πιο καθαρά τί συμβαίνει σε μας όσον αφορά στο πώς αντιμετωπίζει το ένα φύλο το άλλο (απόψεις, απαιτήσεις, ανάγκες) και στο πώς βλέπει ο ένας τον άλλον ερωτικά (με ποιό είδος ερωτισμού δηλαδή). Μιλάω για τον μέσο όρο, για τον γενικό κανόνα. Ναι όλοι διαφέρουν αλλά όλοι όμως και όλοι μοιάζουν. Ναι υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά εγώ θέλω τη γνώμη σου για την γενική κατάσταση (για τον μέσο όρο) και το πώς την βλέπεις εσύ. Δεν θέλω κουβέντα για τις εξαιρέσεις. Ούτε θέλω η επιχειρηματολογία για το ότι υπάρχουν εξαιρέσεις να κλείσει την κουβέντα.- ευχαριστώ

Συμφωνώ στα περισσότερα (στο γιατί υπάρχει ένταση μεταξύ των δύο φύλων, επειδή και οι δύο είναι θύματα της ίδιας, κυρίαρχης πατριαρχίας) και ότι η Ελλάδα είναι βαθιά συντηρητική, πολύ πιο συντηρητική χώρα από άλλες χώρες της Ευρώπης, τουλάχιστον από αυτές που θαυμάζουμε και σε αυτές που πάμε και γινόμαστε μετανάστες.

Και διαφωνώ στα εξής δύο σημεία:

Δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι όπως είναι. Οι άντρες και οι γυναίκες προσπαθούν και ενίοτε καταφέρνουν να δημιουργούν σχέσεις υπερπηδώντας τα εμπόδια και την αντιπαλότητα που υπάρχει, άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε αποτυχημένα, και τελικά παντρεύονται. Το ότι παντρεύονται δεν σημαίνει όμως ότι είναι όλοι ευχαριστημένοι, αλλά ότι ο θεσμός είναι ακόμη μονόδρομος για διάφορους λόγους, και ένας από αυτούς είναι η συντηρητισμός –αν και για μένα δεν είναι ο πιο σημαντικός, ο πιο σημαντικός είναι η οικονομική ανασφάλεια, που δημιουργεί και ψυχολογική.

Και ακόμη περισσότερο στο εξής, που ξέρω ότι δεν είναι βασικό συστατικό της ερώτησης, αλλά έχεις ερμηνεύσει λάθος το λόγο που σταματάνε οι συζητήσεις. Δεν φταίει κάποια πολιτική ορθότητα. Φταίει που ο διάλογος είναι τέχνη, και την έχουμε παρατήσει ακριβώς επειδή δεν υπάρχει πολιτική ορθότητα ούτε για πλάκα.

Πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι το πρόβλημα μας είναι το politically correct, στις σελίδες του New Yorker ζεις; Στην Ελλάδα το χύμα και οι προσβολές θεωρούνται μαγκιά και «ευθύτητα», γιατί τα σταράτα τα λόγια κάνουν τον άντρα – και πάμε πάλι στο προηγούμενο. Το «ψόφος» είναι το σύνθημα που κυριαρχεί εδώ και χρόνια. Όχι μόνο δεν είμαστε politically correct ως κοινωνία, αλλά επιτρέπουμε τον ρατσιστικό λόγο, τον επιθετικό, απροκάλυπτο σεξισμό, την ομοφοβία και το hate speech αβέρτα, και μάλιστα όχι μόνο στη δημόσια σφαίρα, αλλά και σε πολύ υψηλά κλιμάκια, σε επίπεδα φρικιαστικά. Φτάσαμε να δούμε ξύλο στην τηλεόραση και αντί να ντρεπόμαστε όλοι μαζί, καγχάζουμε (αλλά όταν το βλέπουμε στη βουλή της Ταϊβάν τους λέμε τριτοκοσμικούς). Ξέφραγο αμπέλι είναι ο δημόσιος λόγος, κυλιόμαστε στις λάσπες και στις κοπριές και πασαλειφόμαστε κάθε μέρα, και το επιτρέπουμε και το ανεχόμαστε και το έχουμε δεχτεί και ως δεδομένο, και όποιος έχει αντίρρηση ακούει και το «φασίστας» και πέφτει και η ταφόπλακα από πάνω. Αν μιλήσεις για εγκράτεια στο λόγο θα σε πουν και ξενέρωτο και θα ακούσεις το «δε θέλω απολυμαντικά στην έκφραση», που σημαίνει «αδιαφορώ παντελώς για το τι νιώθει ο άλλος όταν λέω αυτά που λέω». Ελευθερία στο λόγο δεν είναι για τον καθένα ξεχωριστά, είναι για όλους μας, και κάποιων η ελευθερία καταπατάται συνέχεια. Μακάρι να εγκαταλείπαμε την επίθεση και περνούσαμε στην περισυλλογή, γιατί η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Από παροιμίες καλά πάμε, τουλάχιστον.

________________
4.

Επιστρέφω έπειτα από δύο χρόνια μεταπτυχιακών σπουδών στην ελληνική πόλη καταγωγής μου και όλες μου οι "φίλες" πρώτη ερώτηση που μου κάνουν είναι "βρήκες γκόμενο;" Γενικά, δεν είχα ποτέ σοβαρή σχέση (γκόμενο επίσημο δηλαδή). Η μανία τους για το πότε θα βρω γκόμενο με κάνει να αισθάνομαι άβολα και να μην θέλω να τις βλέπω. Την τελευταία φορά που με ρώτησαν απάντησα "μην αγχώνεστε, όχι". Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι αν έχω άδικο που δεν τις θεωρώ φίλες μου. Διότι δεν τις θεωρώ και αν δεν τις ξαναέβλεπα ποτέ στη ζωή μου δεν θα με πείραζε. Επίσης, γιατί πιστεύεις έχουν τέτοια εμμονή με το θέμα; Οι περισσότερές τους έχουν σχέση (με την οποία βέβαια δεν είναι ικανοποιημένες άσχετα απ' το αν μου διαλαλούν ότι είναι φουλ ερωτευμένες). Τέλος, φοβάμαι την ώρα και τη στιγμή που θα έχω σχέση, τι αρνητική επιρροή θα είναι όταν το μάθουν (όχι από μένα).

Δεν γίνεται, και δεν χρειάζεται να εγκρίνει κάποιος άλλος τον τρόπο με τον οποίο νιώθεις. Μπορώ να σε πείσω να συμπαθήσεις ή να αγαπήσεις κάποιον; Καλύτερα να μη μπορώ, και να μη μπορεί κανείς. Εδώ λες ότι δε θα σε πείραζε αν θα τις ξανάβλεπες ποτέ στη ζωή σου, οπότε είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι όχι, δεν τις βλέπεις ως φίλες σου.

Αυτό είναι ένα πρώτο θέμα. Αν καταλαβαίνω καλά όμως, ο λόγος που δεν θέλεις να τις ξαναδείς είναι ότι σε ρωτάνε αν βρήκες γκόμενο και αυτό σε κάνει να νιώθεις άβολα. Όμως και πάλι – δεν γίνεται να σε κάνει κάποιος άλλος να νιώσεις άβολα. Νιώθεις άβολα επειδή μέσα σου κάτι χτυπάει άσχημα, και ο άλλος το εντοπίζει. Αν κάνει καλά ή όχι που το εντοπίζει είναι εντελώς άλλο ζήτημα, πάντως αν δεν βλέπεις κάτι μέσα σου που δεν σου αρέσει, τα λόγια των άλλων δεν μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις άβολα. Η άποψη μου πάντα είναι ότι δεν πρέπει να επικεντρώνεσαι στο κατά πόσο σου φέρονται άσχημα οι άλλοι (ή γιατί, ή πώς και πότε και με ποιο τρόπο), γιατί έτσι τους δίνεις τα κλειδιά του εαυτού σου. Αυτές δεν έχουν εμμονή. Κυρίως, βλέπουν ότι σε πειράζει και βλέπουν ότι επιτρέπεις την ερώτηση.

Το ζήτημα είναι πάντα τι κάνεις εσύ με τις αντιδράσεις σου, και πώς χειρίζεσαι την συμπεριφορά των άλλων. Οποιαδήποτε αρνητική επιρροή, δικαιολογημένη ή όχι, πρέπει πρώτα να περάσει από την έγκρισή σου για να λειτουργήσει. Οπότε, ξανά: μην επικεντρώνεσαι στις φίλες. Επικεντρώσου μέσα σου, και παραδέξου τι σε ενοχλεί ή τι δεν σε ενοχλεί αλλά πιστεύεις ότι θα έπρεπε να σε ενοχλεί – δεν ξέρω, εσύ ξέρεις.

________________
5.

πότε αποφασίζεις να κάνεις το επόμενο βήμα στη σχέση και να μείνεις με τον ανθρωπό σου στο ίδιο σπίτι? –radiki

Μη ζητάς εγγυήσεις και συνταγές επιτυχίας, και κυρίως μην εμπιστεύεσαι αυτούς που ισχυρίζονται ότι μπορούν να τις δώσουν. Το κάθε ζευγάρι είναι εντελώς ελεύθερο να χαράξει την δική του, συναρπαστική πορεία.

________________
6.

Α μπα , ξέρω οτι μισείς τις γενικεύσεις αλλά πιστεύεις οτι έχει μια δόση αλήθειας το στερεότυπο που αναπαράγουν οι περισσότεροι για τους Παριζιάνους , οτι είναι λίγο σνομπ και σωβινιστές ?
Εγώ αγαπώ τόσο πολύ την κουλτουρα τους που τους βρίσκω τόσο ενδιαφέροντες και πάντοτε σπεύδω να τους υπερασπιστώ σε όποιον τους κακολογεί.
Μέσα μου σκέφτομαι πως ίσως αν έμενα κι εγώ σε αυτήν την πόλη, να ήμουν εξίσου σνομπ γιατί μάλλον θα ένιωθα υπέροχα που θα ήμουν Παριζιάνα!!
Μήπως κι εγώ αναπαράγω άθελά μου όμως το στερεότυπο της υπέροχης μαγικής πόλης με τους στυλάτους και καλοντυμένους ανθρώπους που περνάνε τα απογεύματά τους σε γκαλερί τέχνης και μουσεία κτλ.
Αυτό δεν κάνουν όμως? Τουλάχιστον σε ένα ποσοστό μεγαλύτερο από όσο έχουμε συνηθίσει?
Και επίσης , τι μανία έχουμε εμείς οι Ελληνες να μειώνουμε όλους τους άλλους λαούς? Οι Γάλλοι είναι σνομπ, οι Αγγλοι ξενέρωτοι, οι Ολλανδοί όλοι γκει,οι Ιταλοί μαφιοζοι, οι Γερμανοί στρατιωτάκια της εργατιάς και οι Αμερικάνοι χαζοί.
Για να καταλήξουμε οτι μάλλον εμείς είμαστε οι καλύτεροι.
Διαφωνώ τόσο πολύ με την ξενοφοβία μας που σχεδόν προτιμώ την ξενολατρεία που ξεπηδά από μέσα μου κάθε φορά που προσπαθώ να επιχειρηματολογήσω υπέρ τους.- angie

Οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα είναι τόσο κυρίαρχα γιατί διευκολύνουν τη ζωή. Είναι πιο εύκολο να πιστέψεις σε αυτά και να ξεμπερδέψεις, παρά να κάνεις τον κόπο να ερευνήσεις και να δημιουργήσεις την προσωπική σου άποψη. Άλλωστε για πολλά πράγματα δεν μπορείς να έχεις προσωπική άποψη, ακόμη και αν είχες την πρόθεση να κάνεις τον κόπο, γιατί δεν μπορείς να ζήσεις σε όλες τις χώρες για να τις κρίνεις, εδώ δεν μπορείς καν να ταξιδέψεις σε όλες. Από την άλλη, είσαι αναγκασμένος να έχεις άποψη γιατί όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, και χωρίς τα στερεότυπα δεν έχεις άλλο τρόπο για να καλύψεις τα νοητικά κενά. Οπότε από μια άποψη τα στερεότυπα είναι απαραίτητα για να ζούμε τη ζωή μας. Πρόβλημα είναι μόνο αν την κυριαρχούν, αν δεν κάνουμε τον κόπο να τα κριτικάρουμε, και αν επιμένουμε σε αυτά, ακόμα και όταν βλέπουμε μπροστά μας διαφορετικά δεδομένα.

Δεν έχω πάει στο Παρίσι και δεν ξέρω τίποτα για τους Παριζιάνους. Πρέπει να έχω γνωρίσει συνολικά πέντε Γάλλους και όλοι κατάφεραν να ενσωματωθούν στα γνωστά στερεότυπα που είχα, οπότε συνεχίζω να κάνω πλάκα με το πόσο σωβινιστές είναι. Κάνω πλάκα όμως, γιατί ξέρω ότι τα στερεότυπα είναι αυτό: στερεότυπα. Και μπορεί να μην έχω πάει στο Παρίσι, έχω πάει όμως σε άλλες μεγάλες πόλεις, και ξέρω ότι το «κέντρο-μπουτίκ» είναι μια γυάλα που συντηρείται από ζάμπλουτους Γάλλους για να έρχονται πλούσιοι και να συντηρούν την γυάλα. Ελάχιστοι άνθρωποι είναι σε θέση να απολαύσουν τα αγαθά τέτοιων πόλεων, οι υπόλοιποι πάνε ταξίδια αστραπή και παίρνουν μια μυρωδιά – βλέπουν τις βιτρίνες, πίνουν τον καφέ, αλλά δεν μπορούν να καταναλώσουν, να φάνε, να πιουν και να ζήσουν όσα μπορεί να προσφέρει μια πόλη όπως το Παρίσι – και στην πίσω αυλή συσσωρεύεται η αδικία, η ταξική ανισότητα, ο κοινωνικός αποκλεισμός και τα συναφή.

________________
7.

A, μπα,
με αφορμή αυτή τη φράση που γράφεις σήμερα:
"Δηλαδή νομίζω ότι πρέπει να κάνεις αυτό που λέγεται εδώ πιο συχνά από όλες τις συμβουλές: να δείξεις τα όριά σου",
και που όντως έχω παρατηρήσει και εγώ ότι είναι μια πολύ συχνή συμβουλή σου, και που πολλές φορές συμφωνώ μαζί σου, και που στη ζωή υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που και κάνω το ίδιο και βλέπω ότι είναι ανάγκη να συμβεί και από τους άλλους το ίδιο:

ωστόσο-
όλο το νόημα στη ζωή δεν είναι και στο πώς ξεπερνάμε αυτά τα όρια; Γιατί, τι είναι τα όρια; Τα όρια δεν είναι αυτά που φοβόμαστε και που δεν ξέρουμε πως να τα συνδιαλαγούμε μαζί τους; Και ναι, είναι αναγκαίο συχνά να μπαίνουν γιατί όντως τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Όμως, πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κανείς σε κάτι που μπαίνει και λόγω φόβου;
Αν τα όρια που βάζουμε δεν είναι επαναδιαπραγματεύσιμα, δεν κινδυνεύουν να "κλείσουν", να περιορίσουν την προσωπική μας αφήγηση για τη ζωή; Και, τα όρια δεν γίνονται συχνά και ένα εύκολο εργαλείο για να χαιδεύουμε τον εαυτό μας και να γινόμαστε άκαμπτοι;

Τι σκέφτεσαι γι' αυτά;- Ξένια

Τα όρια είναι επαναδιαπραγματεύσιμα, φυσικά, και δεν είναι σταθερά. Όμως σε κάθε δεδομένη στιγμή, με κάθε άνθρωπο, υπάρχουν, δεν είναι γραμμές στην άμμο. Κάθε στιγμή ξέρεις – ή θα έπρεπε να ξέρεις – ποια είναι, και αν είσαι σε θέση ή αν έχεις τη θέληση να διαπραγματευτείς, να διεκδικήσεις ή να υποχωρήσεις. Εξαρτάται ποιος ζητάει τι. Το ότι είναι ρευστά δεν σημαίνει ότι είναι άυλα, ή ασήμαντα, ή αόριστα. Σκέψου τα σαν τα σύνορα που υπάρχουν μεταξύ των χωρών. Αλλού είναι υπό σύγκρουση και δεν έχουν σταθεροποιηθεί, αλλού έχουν παγιωθεί γιατί οι δυο πλευρές κάπου τα βρήκαν – με γκρίνια, με απειλές, αλλά τα βρήκαν.

Τα όρια μας δεν μπαίνουν λόγω φόβου, μπαίνουν για την προστασία μας, αλλά και για την προστασία των άλλων από εμάς, γιατί ούτε εμείς είμαστε τίποτα άγγελοι. Και όχι, το νόημα της ζωής δεν είναι και στο πώς να ξεπερνάμε αυτά τα όρια, γιατί είναι αλληλένδετα με τα όρια των άλλων. Για την αρμονική συμβίωση χρειάζονται αμφίδρομες και ισότιμες υποχωρήσεις και διεκδικήσεις. Εξάλλου, δεν κουραζόμαστε να το λέμε: Το νόημα της ζωής είναι η αγάπη (ή οι Sex Pistols, ανάλογα).