________________
1.

Έχω ένα φίλο, με τον οποίο βγαίνουμε που και που για καφέ. Την τελευταία φορά, μου έκλεψε χρήματα από το πορτοφόλι μου. Φυσικά δεν υποπτεύθηκα τίποτα, καθώς πρόκειται για άτομο σωστό, υπεράνω υποψίας και θεώρησα ότι εγώ τα έχασα κάπου. Μέσω κοινών γνωστών, που "έχαναν" συχνά και αυτοί χρήματα σε εξόδους μαζί του, μέχρι που τον έπιασαν εν δράσει, αντιλήφθηκα τι συμβαίνει. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, εφόσον δεν έχει οικονομικό πρόβλημα. Το ερώτημα μου είναι: Πως θα μπορούσα να αντιδράσω την επόμενη φορά που θα / αν συμβεί κάτι παρόμοιο;- πρωί πρωί

Εξαρτάται από το πόσο φίλος σου είναι. Η συμπεριφορά αυτή δείχνει βαθύ πρόβλημα και η εμπλοκή σου, αν αποφασίσεις να εμπλακείς, θα είναι δύσκολη και γεμάτη νάρκες. Θα έλεγα ότι πρέπει να εκτιμήσεις πρώτα μέσα σου τι σχέση πιστεύεις ότι έχετε και αν αξίζει να επενδύσεις χρόνο και προσπάθεια. Δεν το λέω με κυνισμό, αν και ξέρω ότι έτσι ακούγεται. Μόνο αν έχεις επενδύσει συναισθηματικά θα έχει νόημα (και αποτέλεσμα) η εμπλοκή σου.

Αν δεν υπάρχει ψυχική σύνδεση, αν είναι περισσότερο γνωστός παρά φίλος, ίσως είναι καλύτερα να μην δώσεις ευκαιρίες να διαπιστώσεις αν θα το ξανάκανε ή όχι. Το λέω γιατί δε μπορώ να φανταστώ πώς γίνεται να συνεχίσετε να έχετε σχέσεις θάβοντας κάτι τέτοιο σα να μην έγινε.

________________
2.

Πατημένα τα αντα βρίσκομαι λογω δουλειάς στο εξωτερικό. Χθες διοργανώθηκε ένα streetparty (αντιστοιχη λέξη δε βρήκα στα ελληνικά) στο οποίο όλοι ήμασταν καλεσμένοι αρκει να φερναμε ποτό, φαγητό και 10 ευρώ για τα εξοδα δραστηριοτήτων (κρουστά και μουσική). Προσωπικά παντα είχα ενα θέμα στο να πηγαίνω μόνος μου σε παρτυ στα οποία δε γνωρίζω κανέναν. Παρολαυτα και τα 10 ευρώ τα προπληρωσα και προμηθεύτηκα ξηροκαρπία.
Τελικά κατέληξα να μείνω μόνος μου με κλειστές τις κουρτίνες και σβηστά τα φωτα μεχρι να τελειώσει το παρτυ που γινόταν ακριβώς κάτω απο το παράθυρο μου.
Νομίζω πως υπαρχει ένα θέμα.- abordo

Άρχισα να γράφω ότι σε κανέναν δεν αρέσει να πηγαίνει μόνος του σε πάρτι στο οποίο δε γνωρίζει κανέναν, αλλά το ότι κάθισες σπίτι με τα φώτα σβηστά μέχρι να τελειώσει, με κάνει να πιστεύω ότι ναι, υπάρχει κάποιο θέμα.

Ένα θέμα του οποίου η σοβαρότητα εξαρτάται από την υπόλοιπη κοινωνική σου ζωή, όμως. Αν έχεις, δεν βλέπω μεγάλο θέμα. Αν έχεις φίλους και γνωστούς, εκεί που είσαι ή αλλού, αν δεν νιώθεις μοναξιά, αυτό που μας δείχνει η ιστορία είναι ότι όταν έχεις πατημένα τα –άντα ξέρεις τον εαυτό σου και δεν υπάρχει λόγος να τον πιέζεις να κάνει πράγματα που δεν του αρέσουν. Αν νιώθεις μοναξιά και στενοχωριέσαι που δεν ξεπέρασες τον εαυτό σου, αυτό που μας λέει η ιστορία είναι ότι δεν είναι καλή ιδέα να πηδάς στο παγωμένο νερό από ψηλό βράχο, πρέπει να βρέξεις πρώτα τις πατούσες σε χλιαρά νερά, ήταν ψηλά ο πήχης για πάρτι με αγνώστους.

________________
3.

Αγαπητή α μπα!

Θα ήθελα να σου εκφράσω τον θαυμασμό μου για τον τρόπο με τον οποίο απαντάς στα ερωτήματα των αναγνωστών. Μέσα από αυτά πολλές φορές διακρίνω πολλά δικά μου ζητήματα στα οποία βρίσκω λύσεις.

Θα θέσω κι εγώ ένα ερώτημα που μάλλον μαστίζει πολλά κορίτσια της γενιάς μου : Είμαι ένα βήμα πριν τα 40 και μέχρι τώρα είχα μόνο μακροχρόνιες σχέσεις (από 8 έως 6 χρόνια) οι οποίες όμως δεν οδηγήθηκαν στο ποθητό αποτέλεσμα (γάμος - παιδιά) για διαφορετικούς λόγους. το πρόβλημα είναι πως πλέον δεν έχω το περιθώριο για σχέσεις που θα μου στερήσουν την χαρά ενός παιδιού , έτσι προσπαθώ οι γνωριμίες που κάνω να είναι -όσο γίνεται- "εποικοδομητικές" δυστυχώς οι Άνδρες μόλις τους πω τις προθέσεις μου εξαφανίζονται ... Θα ήθελα να μην υπάρχει αυτός ο ρατσισμός μεταξύ ανδρών και γυναικών! μια γυναίκα μετά τα 35 θεωρείται μεγάλη για γάμο στην Ελλάδα! Ξέρω πως ίσως δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο ευθύς, όμως δεν έχω περιθώρια για άλλους "αναίτιους" έρωτες! με έχει πιάσει άγχος ! πιο πολύ από οτιδήποτε θέλω ένα παιδί, μια ολοκληρωμένη οικογένεια που τόσο στερήθηκα, μια κι έχω χάσει τον μπαμπά μου μικρή, κι όσο ο χρόνος περνάει τόσο και πιο πολύ αγχώνομαι. Έχεις καμία συμβουλή για το πως να προσεγγίσω το όνειρο μου ? μήπως -υποσυνείδητα- δεν συμβαίνει γιατί φοβάμαι? (λόγω του τραύματος από την παιδική μου ηλικία) ?

Έχω ήδη μια αρκετά καλή δουλεία, έχω ζήσει μια πολύ άνετη ζωή γεμάτη ταξίδια και καλοπέραση, είμαι έτοιμη να τα στερηθώ όλα αυτά για να δημιουργήσω οικογένεια , επίσης εμφανισιακά κανείς δεν πιστεύει πως είμαι πάνω από 35 γιατί δείχνω πολύ μικρότερη (όμως δεν είμαι ...)

συγνώμη για την φλυαρία όμως σε αισθάνομαι "φίλη μου μετά από τόσα χρόνια που σε διαβάζω..
ευχαριστώ εκ των προτέρων

Η γραμματέας

Ο τρόπος με τον οποίο ιεραρχείς τις ανάγκες σου είναι και η τροχοπέδη σου, και ο λόγος που οι άντρες εξαφανίζονται.

Έχεις βάλει το παιδί πάνω από τον άντρα, και αυτό είναι προφανές. Δεν το κρύβεις καν, το θεωρείς και πολύ φυσιολογικό. Πες μου τώρα πόσο πολύ θα σου άρεσε αν κάποιος επέμενε να σε παντρευτεί από το τρίτο ραντεβού γιατί έχεις ωραία φαρδιά περιφέρεια και θα του κάνεις πολλά αρσενικά παιδιά. Πόσο γρήγορα θα εξαφανιζόσουν;

Αν θέλεις παιδί, κάνε ένα παιδί, αυτό είναι το πιο εύκολο (εντάξει, όχι αυτόματα, κατάλαβες). Αν θέλεις όμως ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.. το παιδί δεν σημαίνει αυτόματα και οικογένεια. Η οικογένεια είναι ένας πυρήνας ενός ζευγαριού που (ίσως) κάνει παιδιά και απλώνεται και στις οικογένειες και των δύο. Είναι κάτι που χτίζεται με τα χρόνια, που θέλει κόπο, και έχει ένα σωρό προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, προβλήματα που δεν λύνονται μερικές φορές. Η οικογένεια δεν είναι μόνο χριστουγεννιάτικο δέντρο και μεσημεριανό με κουβεντούλα. Είναι πολλαπλασιασμός των προβλημάτων. Γι'αυτό πρέπει να είσαι πολύ προσεκτική ποιον θα διαλέξεις να την κάνεις, ειδικά – πολύ πιο σημαντικό – αν κάνεις παιδί. Γιατί το παιδί δεν ξεγίνεται. Αυτόν τον άντρα θα τον έχεις για πάντα στο κεφάλι σου, με ό,τι φέρει αυτός από πίσω. Για πάντα. Στο κεφάλι. Σου.

Και τέλος. Κανένας δεν μπορεί να καλύψει ό,τι κενό έχεις μέσα σου για οποιοδήποτε λόγο. Μην προσπαθείς να φέρεις κάποιον στον κόσμο επειδή πιστεύεις ότι θα σε γιατρέψει. Δεν θα το κάνει. Δε μπορεί να το κάνει, και θα απογοητευτείτε ο ένας από τον άλλον, πάρα πολύ πικρά.

________________
4.

Αγαπητή 'Α,μπα, όταν εισέρχεσαι σε ένα ιατρείο όπου υπάρχουν κι άλλοι ασθενείς πριν από εσένα και περιμένουν τη σειρά τους, χαιρετάς; Ή όταν αποχωρείς; Η απορία μου γεννήθηκε πρόσφατα καθώς περίμενα στον οδοντίατρο και παρατήρησα ότι τουλάχιστον οι μισοί έλεγαν "καλησπέρα" μόλις έμπαιναν και " Καλό σας βράδυ" ή κάτι αντίστοιχο μόλις αποχωρούσαν.

Είναι κάτι που συμβαίνει πάντα αλλά μόλις προχθές συνειδητοποίησα ότι εγώ προσωπικά δεν το κάνω. Ανοίγει η πόρτα, κοιτάω να βρω μια κενή θέση, κάθομαι και περιμένω τη σειρά μου. Είναι ένδειξη αγένειας ίσως;- coackroach

Το σωστό είναι να χαιρετάς μπαίνοντας και βγαίνοντας, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ναι, είναι ένδειξη αγένειας, ή μισανθρωπίας, αναλόγως. Ούτε εγώ το κάνω.

________________
5.

Γεια σου αγαπητή Α, μπα.
Δε θα σε απασχολήσω με θέματα σχέσεων. Έχει πιστεύω καταντήσει κουραστικό το πόσο μεγάλη βαρύτητα δίνουν οι περισσότεροι σε κάτι που θα έπρεπε να έρχεται με απόλυτα φυσικό τρόπο (χωρίς να υποβαθμίζω την ανάγκη της προσπάθειας μέσα σε μια σχέση ) και πόσο το παιδεύουν, το κοσκινίζουν, του προσδίδουν μεγάλη σημασία, ιδιότητες που δεν έχει κτλ. Δε το νομίζεις κι εσύ;
Δε θεωρώ τον εαυτό μου τέρας λογικής, ερωτεύομαι συχνά, αλλά έχω την οξυδέρκεια και αυτοεκτίμηση/αυτοπροστασία αν δεν ταιριάζει κάτι απλά να το αποδέχομαι και να προχωράω παραπέρα, όσο και να με χαλάει αρχικά. Τέλος πάντων, μακάρι να ήταν έτσι όλοι θα γλιτώναμε πολλά "δράματα" ( αλλά και λιγότερες καλές ταινίες και μυθιστορήματα από την άλλη ).
Λοιπόν, αυτό που θέλω να σε ρωτήσω εγώ είναι για τα επαγγελματικά. Αυτά με απασχολούν κυρίως. Γενικά στη ζωή σου είσαι υπέρ των αλλαγών προς κάτι που μπορεί να είναι καλύτερο αλλά να εμπεριέχει ρίσκο ή συνήθως προτιμάς τη σίγουρη και δοκιμασμένη επιλογή; Και θα ήθελα να επεκτείνω αυτή την ερώτηση εκτός από τα επαγγελματικά που αφορά εμένα, και σε άλλους τομείς της ζωής όπως μετακόμιση σε άλλη χώρα, σχέσεις με νέους ανθρώπους, ενασχόληση με νέα δραστηριότητα κτλ.- James Gordon

Η άποψή μου είναι ότι η δοκιμασμένη επιλογή δεν ισούται με λιγότερο ρίσκο. Έτσι νομίζουμε, αλλά είναι λάθος. Δεν γίνεται να εξαλείψεις το ρίσκο, είτε μείνεις είτε φύγεις, όσο και αν δεν μας αρέσει αυτό. Με άλλο κριτήριο πρέπει να παίρνεις αποφάσεις.

________________
6.

Αγαπητή Α,μπα,
να σου πω κι εγώ τον πόνο μου...Είμαι 23 και ποτέ δεν έχω κάνει σχέση. Στην αναζήτηση της αιτίας διαπίστωσα ότι ενδόμυχα δε θεωρώ τον εαυτό μου "άξιο" για κάτι τέτοιο. Όποτε βρίσκω κάποιον που να μου αρέσει αυτόματα αρχίζω να σκέφτομαι: "αποκλείεται να με θέλει", "γιατί να θέλει εμένα κι όχι την Χ, την Υ, την Ζ?".Στο τέλος ξενερώνω και-φυσικά-ο εκάστοτε άνθρωπος δε μαθαίνει ποτέ τίποτα, αφού ξαφνικά απομακρύνομαι...Ξέρω συνειδητά ότι δεν είμαι κανένα κελεπούρι αλλά ούτε καμιά χαζή, βαρετή Κουασιμόδα και το αντικείμενο του ενδιαφέροντος είναι-στο 95% των περιπτώσεων-κάτι αντίστοιχο με εμένα. Γιατί λοιπόν με κατακλύζουν αυτές οι σκέψεις, όσο κι αν προσπαθώ να τις διώξω? Έχω καταλάβει κάτι λάθος? Είναι μηχανισμός άμυνας? Θα το ξεπεράσω μεγαλώνοντας? Γενικά δεν είμαι απαισιόδοξη, αλλά το κομμάτι των σχέσεων συγκεντρώνει όλες μου τις ανασφάλειες και φοβάμαι μήπως χρειαστεί να διαλέξω ανάμεσα σε κανέναν ηλίθιο τύπο ή επτά γάτες!- catwoman

Όλοι μας συγκεντρώνουμε τις ανασφάλειες μας στο κομμάτι των σχέσεων, γιατί το ξεμπρόστιασμα εκεί είναι μεγαλύτερο, και το ρίσκο της χυλόπιτας πολύ τρομαχτικό. Ο λόγος που το ξεπερνάμε και παίρνουμε το ρίσκο είναι η περιέργεια για τη συνέχεια. Αυτή μας κάνει να τολμούμε πράγματα που δεν ξέρουμε αν θα μας βγούνε σε κακό.

Αν οι ανασφάλειες σου είναι μεγαλύτερες από την περιέργεια, δε νομίζω ότι το πρόβλημα σου είναι μόνο οι σχέσεις. Για σκέψου το. Πώς φέρεσαι στους υπόλοιπους τομείς; Τολμάς να κάνεις πράγματα που θα σε εκθέσουν; Αυτό που περιγράφεις είναι μόνο μέρος του προβλήματος. Πιστεύω ότι εφόσον έχεις ένα θέμα που σου δυσκολεύει την ομαλή συνύπαρξη με τους άλλους – και θεωρώ ότι όταν λες ότι είσαι 23 και δεν έχεις κάνει σχέση, εννοείς αυτό ακριβώς και δεν υπερβάλλεις, καλύτερα να πας σε ψυχολόγο, γιατί οι ανασφάλειες σου πρέπει να αντιμετωπιστούν, πριν σκοντάψεις και σε άλλες προκλήσεις.

________________
7.

είμαι 25 χρονών και τα τελευταία 20 χρόνια έχω φάει κόλλημα με τον καλύτερό μου φίλο, είμαστε όλη μέρα μαζί στη δουλειά, στο γυμναστήριο, για βόλτα και γενικά ταιριάζουμε τέλεια. ο ίδιος μου είχε πει στο παρελθόν ότι φοβάται πως ίσως να είναι γκέι αλλά δεν θέλει να το σκέφτεται, δεν έχει κάνει ποτέ του σχέση και ισχυρίζεται ότι θεωρεί τον έρωτα ανθρώπινη αδυναμία και δεν θέλει ποτέ να πέσει στα δίχτυα του και πως προτιμάει να μείνει μόνος του όλη του τη ζωή! παρόλα αυτά κάποιες φορές μου έχει πει πως θα ήθελε στο μέλλον να κάνει παιδί μαζί μου (μεταξύ σοβαρού και αστείου) και δεν ξέρω τι να σκεφτώ ποια, βοήθεια!!- ανώνυμη

Για περίμενε άλλα είκοσι, μπορεί να σου έρθει κάποια ιδέα.

(Αυτή ήταν η Μητέρα όλων τον Ερωτήσεων. Μετά από αυτή, το υπόσχομαι, τέλος).

__________________

*«...οι πλούσιοι πάντα συμβουλεύουν τους φτωχούς, όμως οι φτωχοί σπάνια βρίσκονται σε θέση να ανταποδώσουν την εξυπηρέτηση».

Ο Arthur Helps ήταν Άγγλος συγγραφέας της βικτωριανής εποχής και του άρεσε να γράφει αφορισμούς για τη ζωή, την πολιτική και τους καλούς τρόπους.