________________
1.
Αγαπητή α μπα. Είμαι μια κοπέλα που μεγάλωσε σε μια οικογένεια που είχε την γκρίνια ψωμοτύρι. Ειδικά για τον μπαμπά μου και την αδερφή μου ήταν ένας τρόπος να ξεσπάνε και να νιώθουν καλύτερα. Εγώ ως η μικρότερη το έπαιρνα πιο προσωπικά και προσπαθούσα είτε να τους κάνω τα χατήρια είτε να κανονίζω έτσι τη συμπεριφορά μου ώστε να μην προκαλέσω την γκρίνια τους. Ποτέ δεν το κατάφερα γιατί όπως καταλαβαίνεις αυτοί το εκμεταλλεύτηκαν. Κατάλαβαν πόσο με κουράζει και το χρησιμοποιούσαν σαν απειλή. Μετά από πολλά χρόνια ψυχανάλυσης κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα να περιμένω από αυτούς να αλλάξουν αλλά να αλλάξω εγώ και να μην πέφτω στην παγίδα τους. Το πρώτο το έχω καταφέρει, δουλεύω ακόμα πάνω στο δεύτερο. Όλο αυτό όμως μου έχει αφήσει το "κουσούρι" να σιχαίνομαι την γκρίνια με αποτέλεσμα να πιστεύω ότι έχω γίνει λιγότερο διεκδικητική. Από την άλλη όμως δε μου αρέσει να βάζω μπροστά κατινίστικες συμπεριφορές. Βλέπω την κολλητή μου. Καλή, χρυσή αλλά πολλές φορές συμπεριφέρεται στον άντρα της και στους γονείς της σαν κακομαθημένο 10χρονο. Μέχρι και τα κλάματα βάζει για το παραμικρό. Το αποτέλεσμα είναι βέβαια να της κάνουν όλα τα χατήρια και να της αγοράζουν ακριβά δώρα. Εμένα αυτή η συμπεριφορά της δε μου αρέσει και προσωπικά τη θεωρώ λίγο κατάντια. Από την άλλη όμως πολλές φορές τη ζηλεύω. Και επειδή τους καταφέρνει όλους και επειδή έχει τα ακριβά δώρα, ενώ εγώ τη βγάζω με δωράκια από το Accessorize, και αν. Το ξέρω ακούγομαι πολύ επιφανειακή αλλά άσε με να υποκύψω λίγο στα ταπεινά μου ένστικτα. Έρχομαι λοιπόν και σε ρωτάω. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ διεκδίκησης και γκρίνιας;
Aχ, δεν ξέρω τι είναι αυτό που ρωτάς.
Λες διάφορα πράγματα, που συνδέονται και δεν συνδέονται. Αν η ερώτηση είναι 'ποια είναι η διαφορά μεταξύ διεκδίκησης και γκρίνιας' δεν χρειάζεται η εισαγωγή, αλλά για να μας τη γράφεις, έχεις τους λόγους σου. Ρωτάς αν είναι θεμιτό να καταφέρνεις αυτό που θέλεις επειδή οι άλλοι δεν αντέχουν άλλο τη γκρίνια σου; Και όταν λέω 'θεμιτό': εννοείς ότι ξέρεις ότι είναι λάθος αλλά βλέπεις ότι έχει αποτέλεσμα;
Ο καθένας πορεύεται ανάλογα με την προσωπική του πυξίδα. Και η γκρίνια, και οι απειλές, και ο εκβιασμός μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα ακριβά δώρα. Τα δώρα σε νοιάζουν; Ο σεβασμός των άλλων σε νοιάζει; Τι σε ενδιαφέρει να πετύχεις; Και ποια είναι η μέθοδος που χάνει την ισχύ της γρηγορότερα; Και από τι υλικό είσαι φτιαγμένη εσύ; Δεν μπορείς να γίνεις γκρινιάρης επειδή το αποφάσισες. Αν απορρίπτεις αυτή τη συμπεριφορά, δεν μπορείς να την υιοθετήσεις. Αν θέλεις ένα ακριβό δώρο, βρες ποιος είναι ο δικός σου τρόπος για να σου το κάνουν. Μπορεί να χρειάζεται απλά να το πεις.
________________
2.
Ρε συ Α μπα μπαινω σφαιρα στο θεμα και σε ρωτω. Είναι κακο που ειμαι με τον συνομιληκο φιλο μου απο τα 17,σημερα ειμαστε 27 και θελουμε να συνεχισουμε μαζι αν ειναι δυνατον για παντα? Δε καταλαβαινω γιατι θα επρεπε να χωρισω με τον ανθρωπο που αγαπω,ταιριαζω και δεν εχω μαλωσει ποτε σοβαρα μονο και μονο για να μαζεψω εμπειριες. Θα μου πεις,δεν εχω μετρο συγκρισης....Που το ξερω πως ταιριαζω απολυτα μαζι του και οτι δεν υπαρχει εκει εξω καποιος αλλος που να μου ταιριαζει περισσοτερο???Λοιπον οχι δεν το ξερω αλλα με τον συγκεκριμενο ανθρωπο ειμαι ευτυχισμενη ολα αυτα τα χρονια και θελω να συνεχισω και τα υπολοιπα.Νιωθω οτι,ναι αυτος ειναι κι οτι απλα ημουν απο τις πολυ τυχερες που τον βρηκα "με τη μια". Γιατι να υποφερω λοιπον απο ενα χωρισμο που δε θελω μονο και μονο για να εχω να λεω οτι εχω εμπειρια και να καταληξω μετα απο χρονια να τον αναζητω με κλαματα?- crazy_in_love
Ποιος είπε να χωρίσετε παιδί μου; Για τα κουτσομπολιά των άλλων λες; Θα σας κουτσομπολέψουν είτε χωρίσετε, είτε όχι. Ό,τι θέλετε θα κάνετε, δεν μας πέφτει λόγος, ούτε για τα σωστά, ούτε για τα λάθη σας. Σε πιστεύω ότι ταιριάζετε απόλυτα, αλλά και να μην το πίστευα, δεν θα έπρεπε να σε νοιάζει καθόλου. Όσο ψάχνεις επιβεβαίωση για τις αποφάσεις σου από γνωστούς και αγνώστους, τόσο αυτοί θα σε κάνουν να αμφιβάλλεις.
________________
3.
Αγαπητή Αμπα,
εδώ και 2,5 χρόνια είμαι με ένα παιδί, έχουμε ζήσει υπέροχες στιγμές μαζί, δύσκολες, άσχημες, ήρεμες, ό,τι δηλαδή μπορεί να συμβεί σε μία σχέση. Τον τελευταίο, όμως, καιρό, βλέπω την κατάσταση να "παγιώνεται". αυτό εν μέρει οφείλεται ίσως και στην απόσταση που διανύουμε, μιας και μετακόμισε σε άλλη πόλη. Σε ένα χρόνο τελειώνω το σχολείο και ίσως να περάσω στην ίδια με εκείνον πόλη, ίσως όμως και όχι. η απορία μου είναι η εξής: τι είναι καλύτερο να γίνει επειδή δεν είμαστε καλά, να το αφήσουμε ως μια γλυκανάλατη ανάμνηση; να συνεχίσουμε μέχρι, όπως λες και εσύ, ναυτίας; ή... δεν έχω πραγματικά καμία ιδέα. Αλήθεια πιστεύεις πως ο έρωτας σε μία σχέση κρατάει για ένα διάστημα και μετά συνθλίβεται με την ρουτίνα της καθημερινότητας ή πως κρύβεται αρκετά καλά ώστε να τον ψάξουμε;- weirdo_ junky
Θα γίνει ό,τι είναι να γίνει. Δεν χρειάζεται να πάρετε καμία απόφαση. Θα φανεί από μόνο του το πράγμα, και θα εξαρτηθεί και από το αν θα περάσεις στην ίδια πόλη με αυτόν ή όχι.
Ο έρωτας κρατάει για ένα διάστημα και είτε φεύγει, είτε μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο. Αυτό θα το μάθεις όταν ζήσεις και αυτό που οι ενήλικες εννοούν όταν λένε 'καθημερινότητα'. Καθημερινότητα δεν είναι το σχολείο, το φροντιστήριο και η φοιτητική ζωή. Μη βιάζεσαι να μιλήσεις λες και είσαι 45, αν όλα πάνε καλά, μια μέρα θα γίνεις 45.
Υ.Γ. Την «καθημερινότητα» θα την μάθεις επειδή θα την ζήσεις, αλλά τώρα κοίταξε στο λεξικό τη λέξη 'διανύω' για να σιγουρευτείς ότι ξέρεις τι σημαίνει.
________________
4.
Γιατί στην griko η κτητική αντωνυμία προσκολλάται στο ουσιαστικό και δεν μένει ξεχωριστή από αυτό; Παράδειγμα: Γιατί asciadreffòmma (ξαδελφός μας) και όχι asciadreffo ma ;
Γιατί όχι; Επειδή έχεις συνηθίσει αλλιώς;
Δεν έχω ιδέα ποια είναι η απάντηση, και να δεις που κάποιος αναγνώστης θα ξέρει. Επειδή αυτό που ήθελες είναι να μας μάθεις τα griko, σε ευχαριστούμε, και γι' αυτό σας παρουσιάζω το παρακάτω βίντεο:
________________
5.
Α μπου μου. Μάλλον όταν δημοσιευτεί η ερώτηση θα με έχουν διαγράψει από το μεταπτυχιακό .Διάρκειας 2 χρόνια, απλά πρέπει να παραδώσω την διπλωματική μου τώρα. Και δεν μπορώ. Στις 18 Νοεμβρίου πρέπει να παραδώσω και εγώ είμαι στην 14 σελίδα. Πρώτο λάθος: Σχολή νοσηλευτική ΠΕ. Δεύτερο λάθος: μεταπτυχιακό.(στις λοιμώξεις)Γιατί; Ποιος ο λόγος; Καθηγήτρια τρελή, καθόλου καλή συνεργασία. Δουλειά στο αντικείμενο δεν υπάρχει. Μόνο αν φύγω έξω. Δουλεύω σε ένα οδοντιατρείο τώρα ως βοηθός και δεν έχω καθόλου χρόνο για προσωπική ζωή. Έρωτας-σχέση ούτε λόγος.(Εδώ και δυο χρόνια μόνη σαν το λεμόνι.)Δεν ξέρω τι να κάνω. Τελειώνει ο χρόνος και εγώ δεν θέλω να προσπαθήσω. Έχω παραιτηθεί γιατί δεν μου αρέσει τίποτα. Δεν έχω ούτε χρόνο να πάω σε ψυχολόγο. Ούτε να γυμναστώ.(Μόνο βιβλία διαβάζω. Τώρα διαβάζω το middlesex. ΒΙΒΛΙΑΡΑ)Και φεύγω πρωι και γυρνάω βράδυ. Και δεν έχω όρεξη ούτε να βγω. Ούτε να γνωρίσω κόσμο. Μόνη μου μένω. Και νομίζω ότι θα ανακουφιστώ όταν τελειώσει η προθεσμία και με διαγράψουν. Δεν τον λυπάμαι τον κόπο μου. Τους γονείς μου λυπάμαι και την γκρίνια τους. Αυτά. Δεν έχω ερώτηση. Απογοήτευση έχω. Γενικά
Αν διαβάζεις, πες μας τι έγινε.
Δουλεύεις και κάνεις παράλληλα μεταπτυχιακό σε κάτι που δεν σου αρέσει. Γι' αυτό είσαι έτσι. Αν έγραψες την διπλωματική, θα έχουν αλλάξει όλα. Αν δεν την έγραψες και σε διέγραψαν, επίσης. Διάλεξες κάτι πολύ δύσκολο, γι' αυτό είσαι έτσι. Μην λυπάσαι τους γονείς σου. Οι γονείς σου θέλουν να είσαι καλά, οπότε κοίτα να είσαι εσύ καλά, όπως είναι το καλύτερο καλά για σένα.
________________
6.
Αγαπητή Α, μπα,
Ως γυναίκα οδηγός (οδηγώ 25 χρόνια), έχω βιώσει το σεξισμό στους δρόμους πάρα πολύ συχνά (πρόβλημα πολυτελείας , θα μου πεις βέβαια). Τα τελευταία δε χρόνια η οδήγηση στους δρόμους της Αθήνας δείχνει την παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Βλέπεις να κάνουν αναστροφή, εκεί που απαγορεύεται, να περνάνε με κόκκινο και να βρίζουν τους πεζούς, να οδηγούν παπάκι χωρίς κράνος, ούτε καθρέφτες και με το ένα χέρι, γιατί στο άλλο κρατάνε το κινητό και μιλάνε ή το φραπέ...
Θα ήθελα να σε ρωτήσω εκεί στας Αμερικάς πώς οδηγούν στις μεγαλουπόλεις ,σε συνθήκες κυκλοφοριακής συμφόρησης; Οι γυναίκες οδηγοί αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τους άντρες;
Φιλιά, χαιρετισμούς στο σπίτι.- " η όλο απορίες"
Η Αμερική, όπως έχω πει χίλιες φορές ως τώρα, δεν είναι ένα ομοιόμορφο και ενιαίο πράγμα. Έστω. Κάτι που ισχύει στην πλειονότητα (μάλλον) είναι ότι οι πόλεις είναι προσανατολισμένες προς το αυτοκίνητο, οπότε γενικώς όλοι ξεκινούν να οδηγούν από πολύ μικροί.
Στο Λος Άντζελες, με 13 εκατομμύρια κατοίκους και ΜΜΜ μόνο για δείγμα, το αυτοκίνητο είναι το δεύτερο σπίτι του καθένα. Όλοι ανεξαιρέτως ξεκινούν να οδηγούν από τα 16 τους και κάνουν πάρα πολλά χιλιόμετρα στη ζωή τους, σε αυτοκινητόδρομους με μεγάλες ταχύτητες. Επιθετικότητα υπάρχει, casual παρανομία λιγότερο, το άντρες/γυναίκες δεν ξέρω πόσο ρόλο παίζει, γιατί όλοι περνούν τη μισή τους ζωή μέσα στο αυτοκίνητο. Η μόνιμη και συνεχής και πολύ εντατική παραβίαση νόμου είναι στο όριο ταχύτητας, που το αγνοούν όλοι παντελώς και πολύ άνετα, και η τροχαία δεν ασχολείται.
Στη Νέα Υόρκη ο περισσότερος κόσμος χρησιμοποιεί τα ΜΜΜ και περπατάει, αλλά όσοι οδηγούν, είναι επίσης επιθετικοί. Δεν κάνουν παρανομίες, αλλά τσαμπουκάδες και κοψίματα και βρισίδια, ναι. Είναι τα νεύρα της μεγαλούπολης, που είναι παγκόσμια ασθένεια.
________________
7.
Με αφορμή τον Βαγγέλη ΓΙακουμάκη, το παιδί που αυτοκτόνησε επειδή η ζωή του ήταν ένα μαρτύριο από το bullying των κρητικών στην γαλακτοκομική σχολή, έχω μία ερώτηση.
Πιστεύεις ότι η οικογένεια έχει σημαντικό (αν όχι μεγάλο) μερίδιο ευθύνης για τα παιδιά που αυτοκτονούν;
εγώ για να είμαι ειλικρινής, όταν ακούω για μία αυτοκτονία σκέφτομαι ότι ήταν ευθύνη (ή απόφαση?!) αυτού που το έκανε αλλά η δεύτερη σκέψη μου είναι ότι δεν μπορεί η οικογένειά του έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης, δεν μπορεί να είναι αμέτοχη, ότι φταίει.
Εσύ τί εντύπωση έχεις? – ευαίσθητο θέμα
Πιστεύω ότι όταν γίνεται κάτι τόσο τραγικό και αφύσικο όσο μια αυτοκτονία, (αφύσικο με την έννοια ότι ταράζει την πορεία της ζωής όπως την βιώνουμε και περιμένουμε να εξελιχθεί) είναι ανθρώπινο να ψάχνει κανείς το 'ποιος φταίει' και από τα πρώτα που σκέφτεται κανείς είναι ότι φταίει η οικογένεια.
Η αυτοκτονία είναι ένα πολύ σύνθετο πράγμα και δεν εξηγείται έτσι απλά, με το ότι φταίει ο ένας και ο άλλος. Όλοι είμαστε πρόθυμοι να δείξουμε με το δάχτυλο το φταίχτη, για να τακτοποιηθεί αυτό το γεγονός μέσα μας. Αν ήταν τόσο απλό, ότι η οικογένεια έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης – για σκέψου πόσες δυσλειτουργικές οικογένειες υπάρχουν. Αντιστοιχούν οι αυτοκτονίες στον αριθμό αυτό; Όχι βέβαια. Η αυτοκτονία είναι λύση για κάποιους ανθρώπους που έχουν κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους.
Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τώρα εμείς τον τροχό για αυτό το θέμα. . Δεν είναι υπόθεση 'εντύπωσης' ή 'άποψης'. Η αυτοκτονία ερευνάται και αναλύεται εδώ και δεκαετίες. Αν σε ενδιαφέρει, μπορείς να διαβάσεις και να μάθεις, αντί να βγάζεις θεωρίες από το μυαλό σου και να ρωτάς άλλους που είναι εξίσου άσχετοι με το θέμα με σένα.
σχόλια