________________
1.
Αγαπημένη μου Α,μπα,
αυτό που ήθελα να σε ρωτήσω έχει να κάνει με κάτι που με βάση τη δική μου λογική με κάνει λίγο κακό άνθρωπο. Κάποιες φορές (ευτυχώς όχι πολλές) αισθάνομαι καλά όταν πληγώνω (συναισθηματικά πάντα) άλλους ανθρώπους! Δηλαδή μπορεί να υπάρξει φορά που να αισθανθώ καλά που ήρθαν έτσι οι συνθήκες (μόνο αν έρθουν οι συνθήκες, δε το επιδιώκω) ώστε να μπορώ να απορρίψω κάποιον ή να τον κάνω να αισθανθεί άσχημα. Να σημειώσω ότι δε το κάνω σε ανθρώπους που αγαπώ και είναι οικογένεια μου ή φίλοι μου χρόνια, αλλά σε ανθρώπους που δε με νοιάζει αν θα μείνουν ή όχι στη ζωή μου. Αυτό που με προβληματίζει είναι το γεγονός ότι σαν άνθρωπος προσπαθώ να είμαι δίκαιη και να μην κάνω στους άλλους αυτά που δε θέλω να μου κάνουν. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις όμως νιώθω μία μικρή ευχαρίστηση; Συμβαίνει και σε άλλους αυτό;
Είναι αρκετά δύσκολο να κάνεις ή να σκεφτείς κάτι που δεν έχουν κάνει ή δεν έχουν σκεφτεί και άλλοι άνθρωποι πριν από σένα. Αν τα καταφέρεις ή είσαι μεγαλοφυΐα, ή τέρας της φύσης. Οπότε μην προσπαθείς να κρίνεις τις πράξεις σου από αυτή την οπτική γωνία.
Το γιατί σου αρέσει είναι εύκολο. Επειδή σου αρέσει η αίσθηση εξουσίας και παντοδυναμίας, επειδή είσαι σε θέση να ορίσεις τα συναισθήματα κάποιου άλλου. Το κάνεις μόνο με ανθρώπους που δε σε ενδιαφέρει να μείνουν στη ζωή σου, γιατί μόνο έτσι δεν θα έχεις συνέπειες για τις πράξεις σου. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι γιατί συνεχίζεις να το κάνεις ενώ ξέρεις ότι είναι λάθος, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο μυστήριο. Γιατί το κάνεις, αφού ξέρεις ότι για να είσαι εντάξει με τη συνείδηση σου πρέπει είσαι σωστός απέναντι με τους άλλους, άσχετα με το αν θα έχεις συνέπειες ή όχι; Φαίνεται ότι παρά την λάθος συμπεριφορά, δεν νιώθεις αρκετά άσχημα απέναντι στον εαυτό σου ώστε να τη σταματήσεις. Άρα δεν είσαι αρκετά αυστηρή με τον εαυτό σου. Βάζεις την χαιρέκακη προσωπική ευχαρίστηση πάνω από την προσπάθεια να είσαι προσεκτική με τα συναισθήματα των άλλων.
________________
2.
Ήθελα να ζητήσω μια γνώμη. Είμαι αρκετά φτωχή οικονομικά, προερχόμενη από πάρα πολύ φτωχή οικογένεια την οποία κιόλας βοηθώ όσο μπορώ γιατί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα υγείας εδώ και κάποια χρόνια κι ο πατέρας μου δεν μπορεί να δουλέψει κι ούτε εισπράττει κάποιο βοήθημα, επίσης είμαι παντρεμένη με φτωχό. Τα κουτσοφέρνουμε βόλτα, ούτε λόγος όμως για επισκέψεις σε οδοντιάτρους και άλλους γιατρούς που δεν καλύπτουν τα ταμεία. Επίσης η διατροφή μας αποτελείται από φτηνά προϊόντα συνήθως. Τρώμε πάντα φρούτα (όχι αβοκάντο κι άλλα τέτοια ακριβά) και πολλά όσπρια. Τέλος πάντων, θέλουμε εδώ κι αρκετά χρόνια να κάνουμε παιδί κι όλο το αναβάλλουμε. Κυρίως εγώ είμαι αυτή που το αποφεύγω γιατί στεναχωριέμαι διαρκώς για το τι θα προσφέρουμε στο παιδί μας πέρα από αγάπη. Θα μεγαλώσει με όχι και τόσο καλή διατροφή κι αν χρειάζεται σφραγίσματα και τέτοια, πώς θα καταφέρουμε; Η εκπαίδευσή του επίσης θα είναι περιορισμένη σχετικά με άλλα παιδιά (άντε να καταφέρεις να το στείλεις αγγλικά κι αν υπάρχει καμια δωρεάν ομάδα εκγύμνασης, τουλάχιστον υπάρχει δωρεάν δανειστική βιβλιοθήκη στην περιοχή).Φαντάζομαι ότι και ο κοινωνικός ρατσισμός στην μικρή μας πόλη μπορεί να είναι κι όπως τον βίωσα εγώ μικρή (π.χ. πολλοί συμμαθητές μας στο σχολείο μάς κορόιδευαν πίσω από την πλάτη μας όσα παιδιά ήμασταν από τις εργατικές κατοικίες. Ιδίως μία κόρη οφθαλμολόγου μας είχε κάνει το βίο αβίωτο στα τελευταία 6 χρόνια. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Ίσα ίσα άμα έχεις λεφτά, ξέρω γω, μοιράσου τα, κάνε κάτι, αλλά μην κοροϊδεύεις όποιον δεν τα έχει). Δεν ξέρω, είμαι συνέχεια αφάνταστα στεναχωρημένη για αυτό το θέμα. Τα χρόνια περνάνε κι όπου να ΄ναι δεν θα μπορώ κι ηλιακά να μείνω έγκυος..Βλέπω τα παιδιά να βγαίνουν από το μπαλέτο, τις γλώσσες, μου ΄ρχεται να βάλω τα κλάματα σκεφτόμενη ότι δεν θα μπορώ να προσφέρω τίποτα από όσα άλλα παιδιά θεωρούν δεδομένα. Όσο και να δουλέψουμε, δεν καταφέρνουμε να κερδίσουμε αρκετά. Δεν βλέπω να αλλάζει τίποτα προς το καλύτερο. Τι γνώμη έχεις;
Η γνώμη μου δεν έχει σημασία. Κανενός η γνώμη δεν έχει σημασία, εκτός από τη δική σου και του άντρα σου, γιατί όλοι μπορούμε να πούμε το μακρύ μας και το κοντό μας, αλλά εσείς θα έχετε την ευθύνη. Οι άνθρωποι κάνουν παιδιά και μέσα σε πολέμους, σε λιμούς, σε δύσκολες και σε εύκολες συνθήκες. Παιδιά κάνουν ακόμη και άνθρωποι που καλύτερα να μην κάνουν παιδιά, και θα πούμε τη γνώμη μας για ένα ζευγάρι που έχει αγάπη και θέλει να τη δώσει; Τα παιδιά με αγάπη μεγαλώνουν, ούτε με τα αγγλικά, ούτε με το μπαλέτο. Καταλαβαίνω τους δισταγμούς, και δε θέλω να δώσω παραδείγματα ανθρώπων που τα έχουν καταφέρει παρά το δύσκολο ξεκίνημα γιατί αυτά είναι λόγια κενά – όσο καλύτερη αφετηρία έχεις, τόσο αυξάνονται και οι πιθανότητες να έχεις εύκολη ζωή. Θα σου πω μόνο τι κοινό έχουν όλοι αυτοί που ξεκίνησαν δύσκολα και κατάφεραν πολλά: όλοι λένε ότι οι γονείς τους δεν τους αποπήραν ποτέ, και δεν είχαν ηττοπάθεια. Τους μεγάλωσαν με αυτοπεποίθηση, χωρίς τον μόνιμο φόβο της ανεπάρκειας, χωρίς τον φόβο ότι δεν θα είναι ποτέ αρκετά καλοί για τους άλλους. Αν φοβάσαι τον κοινωνικό ρατσισμό, θα τον τραβήξεις πάνω σου λες και φοράς ολόσωμο μαγνήτη. Οι άλλοι τρέφονται από την αδυναμία, τη μυρίζουν σαν βρικόλακες. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι που πρέπει να σκεφτείτε καλά.
________________
3.
Γεια σου Α μπα! Διαβάζω εδώ και κάποιο καιρό τη στήλη και συνήθως συμφωνώ με τις απαντήσεις που δίνεις στους εκάστοτε προβληματισμούς, οπότε σκέφτηκα να ζητήσω την άποψή σου για ένα δικό μου θέμα, αισθηματικής φύσης. Λοιπόν τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι με έναν τύπο αρκετά μεγαλύτερό μου. Το αναφέρω αυτό για να έχεις μια εικόνα της διαφορετικής καθημερινότητάς μας, πχ εγώ σπουδάζω εκείνος δουλεύει κλπ. Έχουμε βρεθεί λίγες φορές αυτούς τους 3 μήνες που γνωριζόμαστε αλλά κάθε φορά περνάω πολύ ωραία, κι εκείνος το ίδιο με βάση τα λεγόμενά του και τη μετέπειτα ηλεκτρονική επικοινωνία μας. Ζήτημα αποκλειστικότητας δεν υφίσταται καθώς πρόκειται για κάτι φλου. Το πρόβλημα μου, όμως, είναι η αναβλητικότητά του και το γεγονός ότι είναι στον κόσμο του, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μου λέει "θα σε πάρω τηλέφωνο" και να μην το κάνει, κάτι που με απογοητεύει και με κάνει να αναρωτιέμαι "γιατί δεν πήρε". Η συνήθης δικαιολογία του είναι είτε ότι έμπλεξε σε δουλειά είτε ότι τρέχει συνεχώς λόγω κοινωνικών υποχρεώσεων. Έχω σκεφτεί την πιθανότητα να μη γουστάρει αλλά η συνολική συμπεριφορά του (ερωτικά υποκοριστικά, επιθυμία να βρεθούμε/μιλήσουμε) δεν τη δικαιολογεί για μένα. Ποιος πιστεύεις ότι θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να το χειριστώ; Να σταματήσω να ασχολούμαι, παρ'όλο που δεν υπάρχει κάτι άλλο να με ενδιαφέρει ερωτικά αυτόν τον καιρό ή να τον προσεγγίζω εγώ, μένοντας με την απορία αν με έχει στο μυαλό του; Ηana
Χάνα, εκτός από το 'σε γουστάρει' και 'δε σε γουστάρει' υπάρχει και το 'σε γουστάρει αρκετά για να έχει κάτι φλου'. Έτσι είναι τα φλου. Δεν τα έχετε. Δεν υπάρχει αποκλειστικότητα. Στα φλου, κάποιος μπορεί να πει ότι θα πάρει τηλέφωνο αλλά να μην πάρει. Με τα λόγια δηλώνεις ότι καταλαβαίνεις, αλλά η πληροφορία δεν έχει εισβάλλει στο μυαλό σου και δεν έχεις καταλάβει (δεν θέλεις να καταλάβεις; Δεν μπορείς να καταλάβεις;) ποιες είναι οι συνέπειες όταν έχεις κάτι φλου και δεν τίθεται θέμα αποκλειστικότητας. Κακώς ρωτάς γιατί δεν πήρε ενώ είπε ότι θα πάρει, γιατί τον αναγκάζεις να σου λέει βλακείες για δουλειές και για υποχρεώσεις. Δεν σε πήρε γιατί δεν τα έχετε, δεν νιώθει ότι έχει συναισθηματική σύνδεση και δεν πιστεύει ότι έχει υποχρέωση να κάνει αυτά που λέει ότι θα κάνει.
Τώρα θα ρωτήσεις γιατί δεν φέρεται εντάξει, αφού είναι θέμα ευγένειας και όχι φλου κατάστασης: Διότι με τη στάση σου, του το επιτρέπεις. Διότι επικεντρώνεσαι στο 'γιατί δε με πήρε' και όχι στο 'δε με πήρε, άρα πρέπει να φερθώ αναλόγως'. Διότι κάνεις σα να πιστεύεις ότι εσύ φταις που δεν σε παίρνει, επειδή δεν είσαι αρκετά σημαντική για να κάνει αυτά που λέει. Κι έτσι, επιτρέπεις να γίνεται αυτό που γίνεται.
Κατά τη γνώμη μου πρέπει να το χειριστείς όπως αρμόζει σε μια σχέση που είναι φλου. Πάρει δεν πάρει, εσύ μη δεσμεύεσαι. Βγες, κανόνισε με άλλους, πες ότι θα πάρεις και μην παίρνεις, γενικώς, μην προσαρμόζεις το πρόγραμμα σου για χάρη του, και μην αναρωτιέσαι τι κάνει και γιατί δε σε πήρε. Μην δηλώνεις ότι έχεις κάτι φλου. Φέρσου σα να έχεις κάτι φλου.
________________
4.
Α, μπα γεια σου!
Που πιστεύεις ότι σταματάει η επιρροή του περιβάλλοντός μας και ξεκινάει η προσωπική ευθύνη;
Είχα συζήτηση σχετικά με τις γυναίκες που πληρώνονται για σεξ. Εγώ θεωρώ πως η πλειοψηφία τους δεν απέκτησαν εφόδια από το περιβάλλον τους και έτσι δε μπορούμε να λέμε ότι διάλεξαν τον εύκολο δρόμο συνειδητά.
Ότι έχουν κάποια ελαφρυντικά ως προς αυτή τους την επιλογή που πολύ πιθανόν να ήταν διαφορετική αν είχαν μεγαλώσει αλλιώς. (φυσικά δε μιλάω για θύματα τραφικινγκ ή για όσες εξαναγκάστηκαν με βία να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο, όπως επίσης θεωρώ πως υπάρχουν και γυναίκες που κάνουν αυτό το επάγγελμα εντελώς συνειδητοποιημένα και με σεβασμό προς τον εαυτό τους, απλά πιστεύω πως είναι οι εξαιρέσεις).
Με αφορμή αυτή τη συζήτηση, πιστεύεις ότι πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας τις συνθήκες στις οποίες έχει μεγαλώσει κάποιος ή από ένα σημείο και μετά είναι καθαρά ευθύνη του καθενός να διαμορφώσει τον τρόπο σκέψης του;
Αν ναι, το σημείο αυτό ποιο είναι; Η ηλικία για παράδειγμα;
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος μένει πίσω από επιλογή και σε κάθε κακή/οπισθοδρομική/μη λογική συμπεριφορά θεωρώ ότι τα βιώματα αυτού του ανθρώπου δεν του έχουν επιτρέψει να ενεργοποιήσει το μυαλό του και να σκεφτεί λογικά.
Είναι πολύπλοκο θέμα θεωρώ, και δεν απαντιέται σε λίγες γραμμές, αλλά θα χαρώ να διαβάσω την άποψή σου. :)- Smirk
Αυτή η ερώτηση έχει έρθει στο α μπα με άπειρες παραλλαγές.
Ο κοινός πυρήνας είναι 'πού σταματάει να επηρεάζει το περιβάλλον και που ξεκινάει η χάραξη της προσωπικής πορείας'.
Είτε μιλάμε για επαγγελματίες πόρνες είτε για τους ερευνητές του CERN, είναι σα να ρίχνεις νερομπογιές σε νερό και να ρωτάς που σταματάει το μπλε και που αρχίζει το ροζ. Καταλαβαίνω την πανανθρώπινη ανάγκη να απλοποιήσουμε τα περίπλοκα φαινόμενα γύρω μας τέμνοντας και ανατέμνοντας την πολυπλοκότητα σε πιο κατανοητά τουβλάκια – αυτό είναι άλλωστε η βάση της επιστήμης.
Όμως δεν είναι δυνατόν να κάνουμε φραγκοδίφραγκα κάτι τόσο πολύπλοκο και κυρίως ρευστό όπως είναι ένας άνθρωπος. Μόλις πας να περιορίσεις τον έναν παράγοντα, ανοίγουν φράγματα και εισρέουν άλλοι. Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας τις συνθήκες, φυσικά – αλλά άντε να καθορίσεις πρώτα τι σημαίνει 'συνθήκες'. Είναι οι γονείς, το σχολείο, το περιβάλλον, η ευρύτερη οικογένεια, το DNA, ένας καλός δάσκαλος που βρέθηκε στο δρόμο κατά τύχη ή ένας κακός, επίσης κατά τύχη; Τι είναι οι συνθήκες; Και τι σημαίνει 'ευθύνη του καθενός'; Αν είσαι πάμφτωχος έχεις το ίδιο περιθώριο για προσωπικές αποφάσεις όπως αν είσαι εύπορος; Και τι νόημα έχει να συζητάμε τέτοια θέματα; Τι συμπέρασμα προσπαθείς να βγάλεις με αυτή τη συζήτηση; Να αφαιρέσεις εντελώς την προσωπική ευθύνη προφανώς δεν μπορείς – να το ρίξεις στην άδικη τη ζωή, πάλι δεν μπορείς. Ναι, κάποιοι μένουν πίσω από επιλογή τους, όσο και αν δυσκολεύεσαι να το δεχτείς. Αλλά η επιλογή τους είναι ως ένα σημείο προκαθορισμένη από πριν, όσο και αν δεν μας αρέσει. Ισχύουν και τα δύο, ταυτόχρονα, και το ένα ανατροφοδοτεί το άλλο.
________________
5.
Αγαπητή μου Αμπα,
Θα ήθελα τη γνώμη σου για ένα οικογενειακό θέμα που δεν ξέρω πλέον πώς να χειριστώ.
Ο αδελφός μου έχει εδώ και χρόνια μια κλασική νεοελληνική οικογένεια που στηρίζεται σε όλους τους τομείς στη βοήθεια των γονιών μας. Αν και είναι πολύ μεγάλης ηλικίας και οι δύο, πηγαίνουν αξημέρωτα στην άλλη άκρη της Αθήνας κάθε μέρα, βρέξει-χιονίσει, τα τελευταία 10 χρόνια και γυρίζουν αργά το απόγευμα, τους στηρίζουν απόλυτα οικονομικά και , ακόμα και το Σαβ-κο που έχουν στη διάθεσή τους να ξεκουραστούν, τους φορτώνονται για επίσκεψη και φαγητό, παρότι οι γονείς μου προσπαθούν ανεπιτυχώς να τους αποφύγουν, γιατί βαριούνται να μαγειρέψουν Κυριακάτικα!
Παρόλα αυτά δεν είναι όσο παρεμβατικοί θα μπορούσαν να είναι. Αυτό που μπορεί να τους προσάψει κανείς είναι κάποια σχόλια για την έλλειψη διάθεσης για καθαριότητα, μαγείρεμα κλπ που έχει το ζευγάρι- και που θεωρούν αυτονόητο ότι πρέπει να κάνει η μάνα μου γιατί" δεν ασχολείται με τίποτα τόσες ώρες που κάθεται σπίτι τους "ή για την οικονομική τους διαχείριση- που πληρώνουν οι γονείς μας .
Τελευταία όμως έτυχε να γίνω μάρτυρας ένος πολύ άσχημου καβγά- εχουν γίνει κι άλλοι τα τελευταία χρόνια με πρωταγωνίστρια τη νύφη μου σε εξάλλη κατάσταση, αλλά δεν ήμουν παρούσα. Αυτό που είδα να εκτυλίσσεται μπροστά μου δεν μπορεί να περιγραφεί. Επειδή αρνήθηκαν να τους δώσουν χρήματα (για κάποια μη αναγκαία αγορά), η νύφη μου εξερράγη, προσέβαλε με τον χειρότερο τρόπο τους γονείς μου εκφράζοντας παράπονα ότι δεν αγαπούν, δε φροντίζουν και δεν παραστέκονται στον γιο τους- πράγμα που δεν είναι απλώς παράλογο, είναι ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ, και ούτε και ο αδερφός μου συμμερίζεται.
Επιπλέον, είμαι πλέον σίγουρη ότι προσπαθεί με υπόγειους τρόπους να δηλητηριάσει και τη δική μου σχέση με τον αδερφό μου διαστρέφοντας γεγονότα και αφήνοντας αιχμές ότι είμαι το αγαπημένο παιδί , η μόνη έγνοια και αδυναμία των γονιών μας. Περιττό να σου πω ότι ζω μόνη και αυτόνομα σε όλα τα επίπεδα σε άλλη πόλη, τους βλέπω συνολικά 2 βδομάδες το χρόνο, και μια φορά που οι δικοί μου ζήτησαν να πάρει κάποιος απ΄τους δύο τους διήμερη άδεια από τη δουλειά για να μπορέσουν να με επισκεφτούν επειδή είχα κάνει μια μικροεπέμβαση ρουτίνας, τους κατηγόρησαν για ανευθυνότητα, επειδή θα άφηναν τα εγγόνια τους να έρθουν να δουν εμένα που "δεν έχω καμία ανάγκη και τους έχω γραμμένους".
Δυστυχώς, γνωρίζουν πολύ καλά πως μας έχουν στο χέρι και ό,τι και να πουν θα συγχωρεθεί γιατί έχουν ένα μεγάλο όπλο- τα ανήψια μου. Ούτε εγώ ουτε οι γονείς μου θα αντέχαμε να τα στερηθούμε και έτσι πάντα καταλήγουμε να κάνουμε τον μ@@@. Τους γονείς μου τους χειρίζονται άψογα με καβγάδες, μούτρα και ψυχολογικούς εκβιασμούς. Και μέσα σ όλα αυτά, δεν αναγνωρίζω τον αδερφό μου, ο οποίος εχοντας αφομοιώσει τον τρόπο αντίληψης της συζύγου του, έχει γίνει ένα πλάσμα παράλογο, κομπλεξικό, που νομίζει ότι είναι οι δύο μοναδικοί στερημένοι σε έναν κόσμο που όλοι οι υπόλοιποι απολαμβάνουν μοναδικά προνόμια. Σοβαρή συζήτηση με επίκληση στη λογική δεν μπορεί να γινει, γιατί δεν υπάρχει λογική στη συμπεριφορά ή στον τρόπο που σκέφτονται. Με τον αδερφό μου πολλά πράγματα δεν μπορώ να πω ανοιχτά γιατί δε θέλω να μιλήσω αρνητικά για τη γυναίκα του ούτε να κάνω ευθεία κριτική για τον τρόπο που έχουν δομήσει την οικογένειά τους. Σημειωτέον, κάποτε που τόλμησα να ψελλίσω στο ζευγάρι τη λέξη 'ψυχολόγος", κινδύνευσε σχεδόν η σωματική μου ακεραιότητα . Τώρα πια είναι έτσι κι αλλιώς out of the question (και για μένα) για πρακτικούς λόγους
Τι κάνεις λοιπόν όταν η πατρική σου οικογένεια έχει γίνει μπορντέλο λόγω ενός τοξικού ανθρώπου;
Γιατί "ενός";
Εννοείς ότι για όλα αυτά ευθύνεται η νύφη σου; Όχι, δεν είναι αποκλειστικά δικό της δημιούργημα. Είναι φανερό ο αδερφός σου συμμετέχει με όλη του την ψυχή, και οι γονείς σου είναι συνυπεύθυνοι. Ναι, το ζευγάρι έχει ένα μοχλό επειδή έχει τα παιδιά, αλλά οι γονείς σου έχουν επίσης μοχλό, γιατί χωρίς τους γονείς σου αυτοί οι δύο δεν μπορούν να κάνουν ούτε βήμα. Αυτή η αμοιβαία εξάρτηση είναι κάτι που δημιουργείται με τη συμμετοχή όλων. Είναι πιο εύκολο να κατηγορείς τον ξένο άνθρωπο, αυτόν που δεν ανήκε από πάντα στην οικογένεια, από το να αναγνωρίσεις ότι και οι γονείς σου είναι τραβάτε μας κι ας κλαίμε – γιατί κάτι πιστεύουν ότι κερδίζουν από τη συμπεριφορά που δείχνουν (ότι κάποιος τους έχει ανάγκη; Ότι είναι δοτικοί γονείς και αυτό θα το εξαργυρώσουν στο μέλλον;) – ή να αναγνωρίσεις ότι ο αδερφός σου παντρεύτηκε ακριβώς αυτή τη γυναίκα που έψαχνε, και με αυτή την έννοια είναι ταιριαστοί όσο λίγα ζευγάρια. Είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι φταίνε όλοι μαζί. Και αυτό το σύμπλεγμα, το τόσο ασφυκτικό, δεν λύνεται, γιατί κανείς δεν θέλει στην πραγματικότητα να το χαλαρώσει, πόσο μάλλον να το λύσει. Αν ο αδερφός σου ακούει ότι είσαι το χαϊδεμένο παιδί και η μόνη αδυναμία των γονιών σας και δεν εξοργίζεται ή δεν γελάει και δεν της το ξεκόβει, ο αδερφός σου – πώς να το κάνουμε – αυτό περίμενε να ακούσει. Μπορεί να μην το είχε σκεφτεί ποτέ του έτσι, αλλά ήταν δεκτικός στην ιδέα. Δεν του τη φύτεψε με το ζόρι.
Τι κάνεις; Για να γίνουν τα πράγματα όπως θα τα προτιμούσες, τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. Μπορείς να χαίρεσαι που δεν συμμετέχεις σε αυτό το πανηγύρι με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως αυτοί. Μπορείς να αναγνωρίσεις την ευθύνη και τη συμμετοχή όλων γιατί η οργή προς ένα πρόσωπο δεν σε βοηθάει, αλλά μάλλον χειροτερεύει την ψυχολογία σου. Μπορείς να αρχίσεις να καλλιεργείς μια στενή, ξεχωριστή σχέση με τα ανίψια σου, ανεξάρτητα με το γενικότερο κλίμα. Μπορείς να καλλιεργείς και μια ξεχωριστή σχέση με τον αδερφό σου, χωρίς προσδοκίες και επιθετικότητα, γιατί πολλά θα υπάρχουν και στο δικό του μυαλό που δεν μπορεί να εκφράσει, και μπορεί να σε εκπλήξει ευχάριστα. Μπορείς ακόμα και να πεις αυτά που σκέφτεσαι ανοιχτά και να σου κόψουν όλοι την καλημέρα. Αυτό είναι και το χειρότερο που μπορείς να κάνεις.
________________
6.
Αγαπημένη Αμπα, εσύ που διαβάζεις τόσο, έχεις σύνδρομο tsundoku; (Πολύ μου άρεσε αυτή η λέξη) Στα πόσα αδιάβαστα βιβλία το έχει κάποιος δηλαδή; -κυρία Περίεργη
Μόνο οι Γιαπωνέζοι θα μπορούσαν να βρουν μια λέξη γι' αυτό το φαινόμενο! Όχι, δεν το έχω, αλλά διαβάζω πλέον μόνο σε kindle. Κατεβάζω πολλά δείγματα βιβλίων, που είναι δωρεάν στο kindle, και αγοράζω μόνο αυτά που είμαι σίγουρη ότι θέλω να διαβάσω. Το ποσοστό επιτυχίας όταν έχεις μεγάλο δείγμα από βιβλίο είναι κοντά στο 100%. Επίσης δεν αγοράζω βιβλίο όταν έχω κάποιο αδιάβαστο γιατί μου φαίνεται σπατάλη (και μπορώ να αγοράσω το επόμενο στις πέντε το πρωί φορώντας πιτζάμες, όποτε μου έρθει.) Δεν το είχα ούτε όταν διάβαζα χάρτινα βιβλία, πάντως, και αυτό γιατί τα βιβλία είναι και βαριά και πιάνουν και πολύ χώρο. Είναι οι χειρότερες κούτες της μετακόμισης.
Για μένα μέχρι εφτά αδιάβαστα είναι εντάξει. Εκεί θα έβαζα το όριο.
________________
7.
Έχω σχέση με έναν άνθρωπο 42 χρονών ο οποίος είναι μπλεγμένος με την οικογενειακή επιχείρηση, του τα έχουν γράψει όλα στο όνομά του βασικά για να ξεφύγουν οι γονείς από την Εφορία έκαναν την μεταβίβαση και από πολύ μικρός βρέθηκε μπλεγμένος να χρωστάει χωρίς να φταίει ο ίδιος. Πέρασαν τα χρόνια και ο ίδιος δεν μπόρεσε να απεγκλωβιστεί από αυτή την κατάσταση. Τώρα που τον γνώρισα εγώ στα 42 προσπαθώ να τον κατανοήσω, είναι αρκετά καλός άνθρωπος και με προσέχει αλλά με αγχώνει όλο αυτό, δηλαδή το ότι δεν έχει σταθερό εισόδημα και βασικά ότι βγάζει το δίνει για να ξοφλήσει παλιά γραμμάτια της επιχείρησής τους. Δεν ξέρω πως να τον βοηθήσω, δεν έχει σπουδάσει και δεν έχει κάνει άλλη δουλειά από την οικογενειακή επιχείρηση. Επίσης δεν έχει κάποια ασφάλεια, ούτε ΙΚΑ ούτε ΤΕΒΕ γιατί με κάποιον τρόπο τα πληρώνει η αδελφή του. Ούτε σύνταξη δηλαδή δεν θα πάρει, ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν έχει! Με αγχώνει αυτή η κατάσταση και με φορτίζει γιατί αισθάνομαι ότι είναι αδιέξοδη. Εγώ παρόλες τις δυσκολίες της εποχής έχω την δουλίτσα μου και τα ενσημάκια μου αλλά αισθάνομαι ότι γερνώντας μαζί θα τον ζω εγώ από τη σύνταξή μου (και σιγά τα λεφτά δηλαδή)! Είμαι άδικη θεωρείται ή βλέπω ρεαλιστικά τα πράγματα;- ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΗ
Δεν κατάλαβα τι θα πει ότι τα πληρώνει η αδερφή του. Τι σημασία έχει ποιος τα πληρώνει; Αν τα πληρώνει κάποιος, οποιοσδήποτε, τότε θα έπρεπε να έχει ΙΚΑ. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το σημαντικό. Ούτε είναι σημαντικό ότι δεν έχει τώρα λεφτά. Αυτό που έχει σημασία είναι η στάση του απέναντι σε όλο αυτό, και πόσο παθητικός ή ενεργητικός είναι. Οι γονείς του συμμετέχουν στα χρέη; Άλλα μέλη της οικογένειας; Υπάρχει προοπτική, ένα σχέδιο απεγκλωβισμού; Τα έχει δεχτεί όλα αυτά ως δεδομένα, με παραίτηση, ή έχει ένα σχέδιο; Εκνευρίζεται ή τον πιάνει κατάθλιψη; Με λίγα λόγια, είναι άβουλο θύμα; Αν ναι, έχεις πολύ πιο σοβαρά προβλήματα από την οικονομική του ανασφάλεια.
Και τώρα ήρθε η ώρα για αυτό που είναι ακόμη πιο σημαντικό και προσπέρασες εντελώς στο ντούκου: έτσι κι αλλιώς δεν τρελαίνεσαι να είσαι μαζί του. Το 'είναι αρκετά καλός άνθρωπος' είναι σχόλιο για συνάδελφο που δεν πολυχωνεύεις, ή για τον διαχειριστή της πολυκατοικίας σου. Το 'με προσέχει' είναι σχόλιο συνταξιούχου για τον καρδιολόγο του. Αυτά δεν είναι σχόλια για τον άνθρωπο με τον οποίο σχεδιάζεις να περάσεις όλη σου τη ζωή.
σχόλια