________________
1.
Αγαπητή Α, μπα, καλησπέρα! Είμαι 30 ετών κι έχω μια σχέση εδώ και 4 χρόνια με έναν άνθρωπο επίσης 30 ετών Εδώ και 1 χρόνο μένω μόνη μου. Ο συντροφός μου θέλει να είναι συνέχεια σπίτι μου αλλά δεν είναι έτοιμος ακόμα για συγκατοίκηση και δεν το σκέφτεται για τα επόμενα 4-5 χρόνια... Προβληματίζομαι γιατί δε νομίζω ότι μπορώ να περιμένω κάποιον άλλα τόσα χρόνια να αποφασίσει κάτι τέτοιο. Ποια είναι η άποψη σου; Θα χώριζες κάποιον για έναν τέτοιο λόγο παρ' όλο που τον αγαπάς;- Προβληματισμένη
'Παρ' όλο που τον αγαπάς....'
Μα αν δεν τον αγαπούσες, θα συζητούσαμε τώρα γι' αυτόν;
Τα έχετε τέσσερα χρόνια. Τώρα θα έπρεπε να ξέρεις προς τα πού πάει, τι άνθρωπος είναι και τι υπάρχει από πίσω, αυτό που δεν λέγεται. Θέλει χρόνο γιατί θέλει χρόνο, ή θέλει χρόνο γιατί νομίζει ότι είναι μικρός ακόμα και δεν είναι για δεσμεύσεις; Ή μήπως επειδή θέλει να έχει τις ανέσεις ενός προσωπικού χώρου, χωρίς τις υποχρεώσεις; Ή επειδή δεν έχεις δηλώσει-εξηγήσει τι περιμένεις από αυτόν και γιατί είναι σημαντικό για σένα να μένετε μαζί; Αν είσαστε σε σχέση ζωής, αυτά θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρα. Αν δεν ξέρεις, η σχέση σας χρειάζεται κι άλλο χρόνο.
Αν δεν θέλει συγκατοίκηση κι εσύ θέλεις, βάλε το δικό σου χρονοδιάγραμμα και εξήγησε το. Ως τότε, μην φέρεσαι σα να μένετε μαζί. Εκμεταλλεύσου την απόσταση που βάζει αυτός (όχι με μοχθηρές προθέσεις, το 'εκμεταλλεύσου' με κάθε καλή προαίρεση). Μένεις μόνη σου – άρα έχεις το κλειδί σου και την πόρτα σου, που την κλείνεις όποτε θέλεις. Δεν χρειάζεται να του δίνεις όλα τα δικαιώματα, σα να μένει εκεί, αφού δε μένει. Αν δεν τον πειράζει, κάτι σημαίνει, κι αν αυτή η ελευθερία αρχίσει να σου αρέσει, πάλι κάτι σημαίνει.
________________
2.
Αγαπητη α μπα, μου συναιβει το εξης: γυριζω μετα απο σπουδες πισω στην πολη μου και γνωριζω ενα παιδι, επειδη ελειπα αρκετο καιρο το συγκεκριμενο ατομο δεν το ηξερα πολυ καλα (ειναι αρκετα μικρη η πολη μου). Γνωριστηκαμε και βγηκαμε καποιες φορες και καποια στιγμη ανακαλυπτω οτι ειναι σε σχεση με αλλη κοπελα. ολα καλα μεχρι εδω. δεν εγινε κατι μεταξυ μας αλλα ημασταν σε φαση γνωριμιας βγαιναμε για καφε, μιλουσαμε στο τηλεφωνο κλπ κλπ. ο ιδιος ελεγε οτι θελει σχεση μαζι μου και οτι θελει να περναμε χρονο μαζι και να κανουμε διαφορα αλλα ειχε ηδη κοπελα, να πω σε αυτο το σημειο οτι η κοπελα του σπουδαζει σε αλλη πολη. οταν εμαθα οτι ειχε ηδη κοπελα απομακρυνθηκα γιατι απο οτι καταλαβα αυτο που ηθελε ηταν να το εχει διπορτο, μια στην ιδια πολη να βολευουν και οι αποστασεις και μια σε αλλη πολη για τα σ/κ και ολα καλα. ισως εκανα λαθος στο οτι οταν απομακρυνθηκα δεν του εξηγησα οτι γνωριζω ηδη για την αλλη κοπελα. δεν το εκανα γιατι θεωρησα οτι ειναι ματαιο. ειμαι σιγουρη οτι θα το αρνιοταν γιατι ειχε μπει στη διαδικασια να κρυψει επιμελως την αλλη του σχεση ωστε να μη μαθω κατι και καποιες φορες που του το εφερα απ' εξω απ' εξω, σφυριζε αδιαφορα... ετσι κι εγω το θεωρησα τελειως ματαιο να κανω τετοια συζητηση. το θεμα ειναι οτι τον τελευταιο καιρο με ψιλοπαρακολουθει να το πω ετσι. ξερει σε ποια μαγαζια βγαινω, ποτε βγαινω, με ποιους βγαινω, με παιρνει ξημερωματα τηλεφωνα, στιγμες που εγω κοιμαμαι η ειμαι εξω με τους φιλους μου. ξερει αν ειμαι στην πολη ή αν ειμαι εκτος για ταξιδι και που εχω παει. με αποκορυφωμα το χθεσινο που με πηρε τηλεφωνο ενω ημουν εξω για να τσεκαρει που ειμαι. βρηκε μια κοινη μας γνωστη και τη ρωτησε τι θα κανει το σαββατο και του ειπε οτι θα ειμαστε εξω μαζι και με πηρε το βραδυ τηλεφωνο για να το εξακρυβωσει. δεν καταλαβαινω γιατι ενας ανθρωπος μπορει να μπαινει σε τοσο κοπο, απο τη στιγμη που εχει κοπελα, γιατι ναι ακομη τα εχει με εκεινη την κοπελα... αυτο που με ενοχλει ειναι το θρασσος του, γιατι θεωρω οτι πρεπει να εχεις παρα πολυ θρασσος... προσωπικα πρωτη φορα μου τυχαινει τετοια περιπτωση... ποιο ειναι το ερωτημα τωρα... το συζηταω μαζι του και του λεω οτι ξερω οτι εχει κοπελα και να μην με ξαναενοχλησει ακομη και αν ο ιδιος το αρνειται ή αρχιζω να τον δουλευω κι εγω και του το ξεφουρνιζω καποια στιγμη που δε θα το περιμενει? η δευτερη λυση σιγουρα πιο εκδικητικη αλλα γιατι εχω την αισθηση οτι μερικους ανθρωπους τους αξιζει να τους δουλεψουν οπως νομιζουν οτι οι ιδιοι οτι μπορουν να τους δουλεψουν ολους. ααα να σου πω οτι ο ιδιος ειναι 2 χρονια μικροτερος απο εμενα οποτε και η ηλικια του για μενα ηταν ενα αλλοθι αρχικα. εδειχνα μια κατανοηση οτι οκ μικρος ειναι θελει να κοιταει κι εδω κι εκει, οποτε ενταξει αστο μην ασχοληθεις αλλα μου φαινεται οτι θελει ενα σιχτιρι για να στρωσει. και μετα σκεφτομαι γιατι να μπω στη διαδικασια να το κανω εγω αυτο? τι κανω οεο??
Τι είναι αυτό ρε παιδιά, που ασχολείστε τόσο πολύ με το γιατί κάνει κάποιος ό,τι κάνει; Πόσες φορές έχει έρθει η ερώτηση 'τι θέλει από μένα' και 'γιατί φέρεται έτσι;' Γιατί σας ενδιαφέρει τόσο πολύ να ψυχολογήσετε ανθρώπους που απορρίπτετε, να καταλάβετε το πώς και το γιατί; Σε τι πιστεύετε ότι θα σας βοηθήσει αυτό, και γιατί ψάχνετε τον καλύτερο τρόπο να τους αντιμετωπίσετε; Έχετε αρκετή ενέργεια για να φερόσαστε όπως πρέπει σε όσους το αξίζουν, και περισσεύει και για τον καθένα που κάνει ό,τι του κατεβαίνει, που δεν γνωρίζετε καλά καλά, που έχετε πάει για έναν δύο καφέδες;
Το θράσος το έχει επειδή το επιτρέπεις. Πώς αλλιώς να σου το πω; Δεν καταλαβαίνω γιατί νομίζεις ότι έχει σημασία αν θα του πεις ή αν δεν του πεις ότι ξέρεις ότι έχει άλλη, και ασχολείσαι με το πώς να το πεις και πότε. Δεν αποφασίζει αυτός ποια είσαι. Δεν είσαστε δεμένοι με κάποιο τρόπο, δεν εξαρτάται απολύτως τίποτα από αυτόν. Γιατί σε ενδιαφέρει πώς θα βγεις από πάνω, πώς θα φανείς καλύτερη ή ανώτερη ή πιο κουλ από αυτόν, ή πώς θα δείξεις κάτι (τι; Και γιατί;) που ούτε εσύ ξέρεις τι ακριβώς είναι; Κάτι θέλεις, κάποιου είδους επιβεβαίωση, ότι με κάποιον τρόπο θα καταλάβει ότι είσαι σημαντική και δεν πρέπει να σου φέρεται έτσι – ζητάς κάτι τόσο αόριστο από κάποιον άγνωστο, επειδή σου κόλλησε λίγο και θέλει δίπορτο. Και τώρα τεράστιο ζήτημα, γιατί δεν τα παρατάει. Αυτό είναι δικό του το πρόβλημα. Εντελώς δικό του.
________________
3.
Αγαπητή Ά,μπα,
Έχω ένα πρόβλημα το οποίο με αγχώνει. Πριν λίγες εβδομάδες τα έφτιαξα με ένα αγόρι, το οποίο το γνωρίζω χρόνια και τώρα είμαστε μαζί. Το λέω αυτό γιατί υπάρχει μεγάλη άνεση και οικειότητα. Έχει ότι ζητάω από έναν άντρα και από μία σχέση εκτός..... από το σεξουαλικό. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, τελειώνει γρήγορα και δεν ασχολείται ιδιαίτερα μαζί μου. Επίσης κάτι που θα φανεί εφηβικό...δεν μου αρέσει ο τρόπος που φιλάει. Γενικά το στυλ του σε αυτό το κομμάτι δεν ταιριάζει με το δικό μου στυλ. Είναι πολύ έξυπνος και έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου εκεί. Επειδή υπάρχει οικειότητα σκέφτομαι να του μιλήσω πολύ ανοιχτά, αλλά από την άλλη δεν θέλω να τον κάνω να αισθανθεί άσχημα. Του δείχνω πολλά σημάδια με έμμεσο τρόπο, αλλά δυστυχώς δεν είμαι άτομο της υπομονής. Τι να κάνω? φαίνεται ότι με θέλει πολύ και ότι αυτό που έχουμε μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πολύ καλό. Γι αυτόν τον λόγο θα προσπαθήσω. Απλά προσπαθώ να βρω τον σωστό τρόπο. Έχει συμβεί σε κανέναν αυτό και να λύθηκε στην πορεία?- μαφάλντα
Αν σε θέλει πολύ και είναι πολύ έξυπνος θα έπρεπε να πιάνει τα υπονοούμενα. Μήπως δεν είναι αρκετά ξεκάθαρα; Το να τα πεις σε αυτόν όπως τα λες εδώ μου φαίνεται κακή ιδέα, και καταλαβαίνω ότι η υπομονή έχει όρια, αλλά αν υπάρχει οικειότητα, επικοινωνία, σε θέλει πολύ και τα λοιπά, δεν βλέπω πώς γίνεται να προκύπτει τόσο μεγάλο χάσμα επικοινωνίας εκεί. Αν όντως προσπαθείς να εξηγηθείς, βέβαια. Μπορεί να υπάρχουν περιθώρια, αν εξηγείται το πράγμα λόγω απειρίας. Ελπίζω να μην εξηγείται μέσω 'υπερβολικά μεγάλης άνεσης' ή 'κακής χημείας'.
Υ.Γ. Πώς συνδυάζεται το 'με θέλει πολύ' με το 'δεν ασχολείται ιδιαίτερα μαζί μου;'
________________
4.
Αγαπητή Α, μπα!
Είμαι 34 χρονών, αρκετά ανοιχτός αλλά και ταυτόχρονα κλειστός άνθρωπος. Εν μέσω άλλων, έχω μια "ιδιορρυθμία".. Μου αρέσει πολύ να προσφέρω τη βοηθεία μου όπου μπορώ και όπως μπορώ σε φίλους. Είτε αυτή είναι να συζητήσουμε μια λύση για ένα ερώτημα επαγγελματικής φύσης ή προσωπικούς προβληματισμούς.
Με χαρά λοιπόν είμαι παρούσα όποτε χρειάζεται χωρίς να παραπονιέμαι για τις ώρες που αφιερώνω σε άλλους ανθρώπους γύρω μου, χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα.
Συχνά όμως αντιλαμβάνομαι ότι τα όρια υπερβαίνονται πολύ εύκολα και εγώ αντί να νιώθω χαρά νιώθω εκμετάλλευση.. Και απομακρύνομαι ή ίσως όχι ακριβώς απομακρύνομαι, αλλά τα συναισθήματα μου αλλάζουν και λειτουργώ σαν πίσω από ένα γυαλί -με απόσταση από τον άλλο. Χωρίς αυτή η αλλαγή να γίνεται πάντα αντιληπτή από τον άλλο.
Πως βρίσκεται εκείνο το σημείο που δεν χαλάει η ισορροπία των πραγμάτων/ σχέσεων;
Ευχαριστώ!
Βίκυ
Θα την βρεις, αν κατανοήσεις πόσο passive aggressive είναι το 'είμαι αρκετά ανοιχτός αλλά ταυτόχρονα κλειστός άνθρωπος', πόσο σου δυσκολεύει τη ζωή να στέλνεις αντικρουόμενα μηνύματα.
Είσαι πρόθυμη να βοηθήσεις τους πάντες, μόνο που καταλήγεις να μην θέλεις να βοηθήσεις κανέναν. Δεν είναι όλοι ίδιοι, δεν έχεις με όλους τις ίδιες σχέσεις, δεν μπορείς να τους βάζεις όλους στην ίδια κατηγορία, δεν γίνεται να είσαι ταυτόχρονα ανοιχτός και κλειστός άνθρωπος. Ή μάλλον γίνεται, αλλά πρέπει να παραδεχτείς ότι δεν σε βοηθάει αυτή η συμπεριφορά. Δεν θα λάβεις κάποιο βραβείο αν δείχνεις συνέχεια διαθέσιμη, δεν είναι αποκλειστικά δουλειά των άλλων να καταλαβαίνουν πότε δυσανασχετείς, εσύ πρέπει να προστατεύεις τον εαυτό σου και τα όρια του.
Να αφιερώνεις χρόνο σε αυτούς που πιστεύεις ότι το αξίζουν. Μπορεί να χρειαστεί να ζητήσεις αντάλλαγμα, δεν είναι καταστροφή αν συμβεί κάτι τέτοιο. Μπορεί να μην είναι αντάλλαγμα, μπορεί κάποτε να χρειαστείς βοήθεια από κάποιον άλλον. Να αποτραβιέσαι μόλις αισθανθείς ότι έδωσες ό,τι μπορούσες σε κάποιον, μην περιμένεις να παραβιαστεί κάποιο όριο. Γενικά, πρέπει να είσαι ανοιχτή με εκείνους που πρέπει, για όσο πρέπει, κάνοντας αυτά που σε κάνουν να νιώθεις άνετα. Αν δεν μπορείς, μην το κάνεις.
________________
5.
Γεια σου Α μπα ! Εγώ έχω την παρακάτω συμπεριφορά: προσπαθώ να είμαι ένας καλός φίλος , να βοηθάω όπως μπορώ ,να δανείζω χρήματα, να κάνω τους φίλους μου να γελάνε, να είμαι εκεί όταν με χρειάζονται αλλά αυτό με κουράζει. Έτσι στα καλά καθούμενα για μεγάλα χρονικά διαστήματα απομακρύνομαι και δε θέλω κανένα. Κάθομαι με τις ώρες και σκοτώνω τέρατα στον υπολογιστή. Από τη μια στεναχωριέμαι λίγο όταν είμαι μόνος μου και από την άλλη δεν θέλω να σηκώνω κανένα τηλέφωνο, δε θέλω να ξέρουν τι κάνω στη ζωή μου, με κουράζει το να πρέπει να γίνομαι ευχάριστος, σαν να θέλω κόσμο γύρω μου και ταυτόχρονα να μην τους αντέχω. Θα πήγαινα σε ψυχολόγο αλλά το θέμα είναι ότι για εμένα η όλη κατάσταση δεν είναι πρόβλημα. Τη θεωρώ απόλυτα φυσιολογική και έτσι θέλω να ζω: όταν θέλω παρέα να είναι όλοι εκεί και όταν δε θέλω να εξαφανίζονται. Σχόλια ;- Επαμφοτερίζων
Το κατά πόσο μπορούμε να φερόμαστε όπως θέλουμε εξαρτάται από το κατά πόσο βρίσκουμε ανθρώπους που μας ανέχονται. Το κατά πόσο μας ανέχονται δεν έχει τόσο σχέση με το πόσο 'σωστή' ή 'λάθος' είναι η συμπεριφορά μας. Είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Εξαρτάται από την κοινωνική μας θέση, από την ομορφιά μας, από τα λεφτά που έχουμε, από την ανατροφή μας, από την ευφυΐα μας, από την εξουσία που έχουμε και από τον τρόπο με τον οποίο την αποκτήσαμε... έτσι εξηγείται το πόσοι ανυπόφοροι άνθρωποι υπάρχουν. Τους περισσότερους 'φίλους' οι δικτάτορες τους έχουν.
Οπότε τι να σου πω; Αν για σένα η συμπεριφορά σου δεν είναι πρόβλημα και οι σχέσεις με τους γύρω σου μέσες άκρες σε καλύπτουν, πορεύσου όπως νομίζεις. Αν εξαφανιστούν όλοι, τότε θα δεις αν σε παίρνει να ζεις έτσι.
________________
6.
Όσο μεγαλώνω και καταλαβαίνω καλύτερα πιστεύω το χάσμα μεταξύ όσως λέμε και όσως όχι,με ενοχλούν αφάνταστα οι άνθρωποι που προσπαθούν να προβληθούν ως μυστήριοι/περίεργοι/δύσκολοι/ασυνήθιστοι ακόμα και ιδιότροποι. Που άσχετα με το αν όντως είναι ή όχι , θέλουν να είναι. Γιατί το κάνουν; Αποκτούν υπόσταση αν διαφοροποιηθούν; Αν γίνουν περίπλοκοι και πλασαριστούν ως ιδιόρρυθμοι; Βλέπω συχνά να το κάνουν γύρω μου, πιστεύω ασυναίσθητα, και τρέμω μην το κάνω κι εγώ. Πλέον, όταν νιώθω ότι το κάνει ο συνομιλητής μου απλά του λέω όσα δε θέλει να ακούσει, ότι είναι απόλυτα νορμάλ αυτό που σκέφτεται, ότι δε μου κάνει καμία εντύπωση και ότι είναι λογικό. Και συνήθως συνεχίζει μέχρι να με πείσει ότι δεν είναι νορμάλ και πόσο τον ανησυχεί αυτό. Εκεί θέλω να τους χτυπήσω!!!! Λες και άμα έχεις μια σκέψη που δε θα σοκάρει την κοινωνία , αλλά την έχουν άλλα 2 εκατομμύρια άνθρωποι είσαι φλατ προσωπικότητα και δεν αξίζεις . Αν κατάλαβες τι εννοώ, πες μου πώς το χειρίζεσαι.
Ο τελευταίος που σκέφτηκε κάτι που ήταν πραγματικά ιδιόρρυθμο, ασυνήθιστο και εντελώς διαφορετικό, είναι ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, και εξαιτίας αυτού τώρα τον ξέρει όλη η γη. Τόσο σπάνιο είναι να σκέφτεσαι διαφορετικά από τους άλλους. Αυτό να τους λες.
Υ.Γ. Η λέξη 'όσως' δεν υπάρχει, αλλά ίσως θα έπρεπε.
________________
7.
σε θαυμάζω πολύ για τον τρόπο που σκέφτεσαι. Πιστεύω ότι μου έχεις κάνει καλό κυρίως επειδή με έκανες να καταλάβω ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου , ότι τα πράγματα εξελίσσονται ούτως ή άλλως, ότι δεν ελέγχω εγώ και μόνο τις σχέσεις μου με τους άλλους. Πλέον έχω σταματήσει να λέω ή και να σκέφτομαι ότι ΕΓΩ δεν έδωσα πολλά και με άφησε, ΕΓΩ δεν έδειξα τη μεγαλοσύνη μου , ΕΓΩ δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με κάτι και δεν πήγε καλά και έχω αποδεχτεί ότι ως ένα μόνο βαθμό επηρεάζω τα πράγματα. Αυτό είναι μια από τις σκέψεις που έχεις αλλάξει στο κεφάλι μου και σ' ευχαριστώ. Η ερώτησή μου είναι γιατί, ενώ μου αρέσουν πολύ οι αγκαλιές (πολύ όμως), δηλαδή τις ζητάω και στις φιλίες μου και πολύ περισσότερο στις ερωτικές μου σχέσεις και γενικά για μένα η σωματική επαφή είναι τρελά σημαντική με όσους νιώθω κοντά μου, γιατί δε νιώθω το ίδιο με τους γονείς μου; Χωρίς να έχουμε κακές σχέσεις , με στηρίζουν πάντα και αντιλαμβάνομαι το πόσο τυχερή είμαι , δε θέλω αγκαλιές και τέτοιες τρυφερότητες, ούτε πιο γλυκά λόγια από κείνους. Δεν έχω κάνει ποτέ τέτοια κίνηση, λεκτική ή μη, και εκείνοι αναγκαστικά μένουν στο όριο που βάζω. Απλά αναρωτιέμαι γιατί συμβαίνει , δε με πειράζει καθόλου , αλλά ίσως πειράζει εκείνους , εγώ θεωρώ αυτονόητη την αγάπη μεταξύ μας. Δεν ξέρω αν θέλω να το αλλάξω , και επειδή νομίζω πως δεν το έχω ανάγκη αφού ξέρω/βλέπω οτι με αγαπάνε και γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ ότι κάνω κάποια πιο τρυφερή κίνηση προς το μέρος τους. Νομίζω μπορώ να περιγράψω αυτό που νιώθω σαν να ντρέπομαι αν με κάνω εικόνα να αγκαλιάζω τη μαμά μου ας πούμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη το "ντρέπομαι". Μπιρίμπα
Μην θεωρείς αυτονόητη την αγάπη σας!
Όχι όχι όχι όχι. Όχι!
Είναι το μεγαλύτερο λάθος των παιδιών. Δεν ξέρω πώς να το τονίσω αρκετά, με ποιο τρόπο να σε ταρακουνήσω για να τρομάξεις όσο χρειάζεται. Είναι πάρα πολύ μεγάλο λάθος να το πιστεύεις, και αν δεν το εκφράσεις, δεν φαντάζεσαι πόσο θα το μετανιώσεις. Ακόμα και αν το εκφράσεις, θα μετανιώσεις που δεν το εξέφρασες όσο έπρεπε.
Αυτό είναι η πιο κλασική απάντηση όσων έχουν χάσει ανθρώπους. Ότι δεν είπαν σε αυτούς που έχασαν πόσο τους αγαπούσαν. Είναι αυτό που μετανιώνουν οι περισσότεροι, με την πιο μεγάλη πίκρα. Και με τους γονείς, που τους θεωρούμε δεδομένους, κάνουμε αυτό το λάθος στη νιοστή. Ούτε η αγάπη σας είναι αυτονόητη, ούτε οι ίδιοι οι γονείς είναι αυτονόητοι. Είναι τεράστια ασέβεια να βάζεις τη λέξη 'αυτονόητη' δίπλα στην αγάπη. Είναι ύβρις. Για την αγάπη έχεις έρθει πάνω στη γη. Είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής. Μην χάσεις την ευκαιρία που σου δίνεται σε αυτό το τόσο σύντομο πέρασμα από τον κόσμο.
σχόλια