Προχτές, όταν άκουσα ότι για πολλοστή φορά η δικαιοσύνη απέρριψε το αίτημα αποφυλάκισης με όρους της Βίκυς Σταμάτη, κάτι άλλαξε μέσα μου.
Αντιπαθώ, όσο ο καθένας μας, την κα Σταμάτη και ενδόμυχα έχω σκεφτεί ότι της άξιζε το βασανιστήριο που ζει στις φυλακές και τα ψυχιατρεία εδώ και χρόνια. Όχι τόσο λόγω του εγκλήματος για το οποίο μπήκε φυλακή («νομιμοποίηση εσόδων απο εγκληματική δραστηριότητα») όσο για την ψωνισμένη, νεόπλουτη ζωή της με τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Καταλαβαίνω ότι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να την εφεύρουμε, ως αποδιοπομπαίο τράγο για να λέμε "να, τιμωρήθηκαν οι πλούσιοι και οι κλέφτες".
Όμως κάπου παραπάει. Όταν η δικαιοσύνη αθωώνει χρυσαυγίτες, αφήνει ελεύθερους συγγενείς που βοήθησαν κατηγορούμενους για τρομοκρατία, ή καταδικάζει σε ένα χρόνο (με αναστολή!) τον Γ. Παπακωνσταντίνου, η επιμονή να τιμωρείται η Σταμάτη με ξεπερνά. Ειδικά όταν έχει μετατραπεί σε ανθρώπινο σκουπίδι -μια γυναίκα με ψυχικά προβλήματα, με απόπειρες αυτοκτονίες, με ζωή μαρτύριο, με παιδί που μεγαλώνει χωρίς αυτήν.
Το δικαστήριο όμως απέρριψε ομόφωνα την πολλοστή αίτηση της με σκεπτικό ότι είναι ύποπτη τέλεσης νέων αδικημάτων. Ποιων νέων αδικημάτων, αναρωτιέμαι: Θα ξαναβρεί κάποιον πλούσιο παππού ο οποίος θα κλέβει το δημόσιο και αυτή θα δέχεται τα ακριβά του δώρα; Αυτό είναι το έγκλημα που φοβούνται ότι θα ξανατελέσει!
Είναι γεγονός βέβαια πως να την άφηναν να πάει σπιτι της, ενώ αντιμετωπίζει όλα αυτά τα ψυχολογικά προβλήματα, είναι αδύνατο. Δεν νομίζω όμως ότι ζητά συγχωροχάρτι αλλά αποφυλάκιση με όρους (παρακολούθηση από ψυχιάτρους, παραμονή σε μεγάλο βαθμό στο νοσοκομείο μέχρι να βελτιωθεί, δυνατότητα συνεχών επισκέψεων του παιδιού της κλπ)
Είμαι σίγουρος πως αυτή τη στιγμή η «νομιμοποίηση εσόδων απο εγκληματική δραστηριότητα» ή η γνωριμία με εύπορο πολιτικό απατεώνα είναι εξαιρετικά χαμηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων της.
Τη στιγμή που η δικαιοσύνη εξαντλεί την αυστηρότητά της σε μια σύζυγο που γνώριζε, κανείς, αν δεν κάνω λάθος, δεν νοιάζεται γι' αυτήν. Ο άντρας της και το κόμμα της είναι αποτρεπτικά για όποιον τυχόν θα σκεφτόταν να εκφράσει την αλληλεγγύη του.
Κι έτσι, ενώ για σχεδόν κάθε κρατούμενο μαζεύονται εύκολα οπαδοί και αλληλέγγυοι, θεωρείται κατάπτυστη ντροπή να νοιαστείς έστω και για λίγο για την Βίκυ Σταμάτη. Παρ' όλα αυτά, είμαι σίγουρος πως αυτή τη στιγμή η «νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα» ή η γνωριμία με εύπορο πολιτικό απατεώνα είναι εξαιρετικά χαμηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων της.
Σαφώς δεν είναι η μόνη και υπάρχει κόσμος που περνάει χειρότερα! Εκείνοι όντως προηγούνται. Και γι' αυτό και για το Κολαστήριο του Κορυδαλλού έχω γράψει πέντε ποστ και για την Σταμάτη δεν είχα γράψει ποτέ ούτε ένα μέχρι σήμερα. Προφανώς και δεν είναι η μόνη που υποφέρει - τώρα μιλάμε γι' αυτήν πάντως.
Η μητέρα της φοβάται πως απέδρασε για να αυτοκτονήσει. Άλλοι λένε ότι θα προσπαθήσει να δει από κοντά το παιδί της. Δεν ξέρω τι κατάληξη θα έχει αυτή η ιστορία, ελπίζω όμως ότι δεν θα είναι ο θάνατος.
Κι ας μην είναι καθόλου της μόδας να υπερασπίζεσαι την Σταμάτη, το κάνω, και εύχομαι αργά ή γρήγορα να γίνει δεκτό το αίτημά της.
Η ανθρωπιά δεν κοιτάει κόμματα - και όπως θέλω να βγει για λόγους υγείας ο Σάββας Ξηρός (που κατηγορείται για δέκα φορές χειρότερα πράγματα απ' αυτήν) το ίδιο ζητώ και για την Βίκυ Σταμάτη.
σχόλια