«Φίλες, φίλοι,αποχωρώ από τη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Δεν αποχωρώ από την πολιτική. Οχι από την ευθύνη μου. Οχι από τον αγώνα για τη χώρα. Οχι από τη σχέση με τους πολίτες. Οχι από τη σχέση με την Ιστορία. Η υπεράσπιση έργου και θέσεων είναι εθνικό καθήκον αλήθειας. Υπερβαίνει οποιοδήποτε κομματικό καθήκον, που έχω εκπληρώσει στο ακέραιο».
Με αυτά τα λόγια και εμφανώς συγκινημένος ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποχαιρέτισε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στο 10ο συνέδριο του κόμματος. Οι σύνεδροι σηκώθηκαν όρθιοι και τον χειροκροτούσαν για αρκετά λεπτά, μέχρι να αποχωρήσει από τον χώρο του συνεδρίου. Εμφανώς συγκινημένα ήταν πολλά κομματικά στελέχη και συνεργάτες του.
Νωρίτερα είχε εξαπολύσει επίθεση στο Γιώργο Παπανδρέου, τον οποίο κατηγόρησε ότι οδήγησε το ΠΑΣΟΚ σε «πολιτικό ευνουχισμό». Μάλιστα, οι σύνεδροι σηκώθηκαν όρθιοι και τον χειροκρότησαν θερμά, όταν ανέφερε ότι στελέχη που ανέδειξε ο Γιώργος Παπανδρέου «μοστράρουν» σήμερα ως υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και σχολίασε «η Παναρίτη τους μάρανε...».
Ο κ. Βενιζέλος τόνισε ότι αποφάσισε να αποχωρήσει από τη θέση του προέδρου του κόμματος, επειδή η χώρα και η παράταξη βρίσκονται σε οριακό σημείο. Ανέλαβε πλήρως την προσωπική ευθύνη που του αναλογεί, αλλά σημείωσε ότι πλήρωσε μεγάλο πολιτικό κόστος από την «ηθική και πολιτική καταιγίδα» της υπόθεσης Τσοχατζόπουλου. Του ζητήθηκαν ευθύνες για τη δεκαετία του 1980 που ήταν στο Πανεπιστήμιο και όχι στην κυβέρνηση, για τον Κώστα Σημίτη ενώ δεν ανήκε στον στενό πυρήνα των συνεργατών του, με εξαίρεση ένα μικρό χρονικό διάστημα, ενώ επί Γιώργου Παπανδρέου τον αντιμετώπισαν ως «αναγκαίο κακό» και εσωκομματικό του αντίπαλο.
Σύμφωνα με τον κ. Βενιζέλο, μεγάλο χτύπημα δέχθηκε η δημοκρατική παράταξη με την προσπάθεια ανακοπής της δυναμικής της Ελιάς στις ευρωεκλογές. Τεράστια ήταν η ζημιά και από την «αμφιθυμία» του ΠΑΣΟΚ, επειδή άλλοι εμφανίζονταν σαν «σωματοφύλακες του Μνημονίου» και άλλοι σαν «θεματοφύλακες του αυθεντικού ΠΑΣΟΚ».
Όπως είπε, η κρίση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι μόνο ιδεολογικοπολιτική, αλλά και «κρίση ηθικής εμβληματικών προσώπων της παράταξης και κρίση προσωπικών στρατηγικών».
σχόλια