_____________
1.
Αγαπητή Α, μπούλα,
Άρχισα να τον ερωτεύομαι πριν 3 χρόνια. Σε κάθε δραστηριότητα, τυχαία ή όχι ήμασταν μαζί. Ώσπου, εκεί που έβλεπα ότι ίσως γίνει κάτι, μπαίνει σε σχέση. Άρχισα να τον αγαπώ και ακόμη το νιώθω. Μετά από μήνες του το λέω πραγματικά μόνο για να το βγάλω από μέσα μου. Εκείνος μετά από αυτό φτάνει σχεδόν στο χωρισμό, δε χωρίζει όμως και ακόμη είναι μαζί της... Πριν 1 χρόνο χαθήκαμε σχεδόν εντελώς λόγω απόστασης. Είχα αρκετούς θαυμαστές από τότε αλλά τίποτα δεν εξελίχθηκε σε κάτι σοβαρό.. Νόμιζα ότι το είχα ξεπεράσει, όμως διαπίστωσα ότι όταν αρχίζω να το ξανασκέφτομαι βουρκώνω. ΟΙ ερωτήσεις είναι: Υφίσταται ο όρος "ανεκπλήρωτος έρωτας"? Αφού ΣΥΝΗΘΩΣ όταν κάτι μένει ανεκπλήρωτο μετά από -λίγο ή πολύ- καιρό παύει να είναι έρωτας. Κλαίω γιατί όντως τον αγαπώ τόσο ή γιατί δεν συμβαίνει τίποτα άλλο στη ζωή μου; Αν συμβεί κάτι άλλο θα τον ξεχάσω; Ξεχνιούνται άραγε τόσο εύκολα τόσο δυνατά συναισθήματα, όταν δεν βρίσκουν ανταπόκριση; Και τελικά, μήπως υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να κάνω για να μην πιέζεται τόσο η ψυχή μου; Γιατί έτσι νιώθω.
Συγνώμη για τη φλυαρία! Συνέχισε τη στήλη σου γιατί είναι φοβερή
-chem.girl
Ναι, φυσικά ο ανεκπλήρωτος έρωτας, και είναι πάνω κάτω ακριβώς αυτό που περιγράφεις. Όπως λες, μετά από λίγο ή πολύ καιρό, παύει να είναι έρωτας. Εσύ είσαι προς το 'πολύ'. Είσαι ακριβώς μέσα στην περιγραφή που δίνεις, οπότε γιατί η ερώτηση;
Κλαις επειδή δεν κάποιος δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά σου και πονάει η απόρριψη, και κλαις επειδή εν τω μεταξύ δεν προέκυψε κάποιος άλλος έρωτας, δηλαδή κλαις και για τα δύο.
Δεν μπήκε σε σχέση έτσι ξαφνικά όταν πίστευες ότι θα γίνει κάτι. Το πίστευες, αλλά αφού μπήκε σε σχέση, έκανες λάθος. Η άλλη σχέση δεν ήταν μια ατυχία που σου χάλασε τα σχέδια, ήταν μια απόφαση που πήρε αυτός, πολύ συνειδητά. Αυτό να το έχεις υπόψη σου όταν κλαις.
Αυτό που θα σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις είναι να από-ρομαντικοποιήσεις αυτό που έγινε και να μη βλέπεις τον εαυτό σου σαν δραματική ηρωίδα ερωτικής ιστορίας, αλλά ως ένα κορίτσι που ερωτεύτηκε ένα αγόρι και το αγόρι προτίμησε κάποια άλλη. Τσούζει, τσούζει πάρα πολύ, αλλά αυτό ξεπερνιέται. Κι έτσι, θα εμφανιστεί το επόμενο αγόρι που θα σε ερωτευτεί και όλα θα περάσουν.
_____________
2.
Τι εννοουμε οταν λεμε ζηλεια; Ζηλεια ειναι η ελλειψη εμπιστοσυνης; Η σκεψη οτι το ατομο με το οποιο ειμαστε μαζι μπορει να μας απατησει; Αν ειναι ετσι τοτε πως μπορουμε να θεωρουμε ενα ατομο αξιο της αγαπης μας , να του λεμε σ αγαπω και την ιδια στιγμη να το ζηλευουμε , δηλαδη να θεωρουμε οτι ειναι ενας εν δυναμει απατεωνας , ενας ανηθικος ανθρωπος; Αν αυτη την εννοια εχει η ζηλεια τοτε ειλικρινα δεν θεωρω οτι ζηλευω. Δεν θα εμπαινα ή τουλαχιστον δεν θα διατηρουσα μια σχεση στην οποια εχω σκεψεις οτι μπορει ο ανθρωπος μου μπορει να με απατησει. Γιατι αν το πιστευα αυτο γι αυτόν, μοιραια δεν θα μπορουσα να τον εχω ψηλα στην εκτιμηση μου, να τον θαυμαζω και να τον αγαπω. Το ταιρι μου εχει αλλη αποψη. Λεει οτι ζηλευω και πολυ μαλιστα. Δεν μπορει λεει να καταλαβει πως λεω οτι δεν νιωθω ζηλεια αφου εκδηλωνω τον εκνευρισμο μου οταν τριτο ατομο προσπαθει να μπει αναμεσα μας. Να πω εδω οτι οταν υπαρχουν εκδηλωσεις θαυμασμου για τον ανθρωπο μου απο αλλους οχι μονο δεν με ενοχλει αλλα καμαρωνω κιολας, Οταν ομως τριτο ατομο ενω ξερει την υπαρξη μου, επιμενει να "χωνεται" στη σχεση μου ελπιζοντας να χωρισουμε ε τοτε εκνευριζομαι. Ειναι ζηλεια αυτο; Η ενοχληση μου που καποιος τριτος θελει να καταστρεψει τη σχεση μου με κανει ζηλιαρη ανθρωπο; Εγω ζηλιαρη ανθρωπο θα ελεγα καποιον που δεν αφηνει το ταιρι του να βγει, η να παει καπου μονος του και αρα του καταπιεζει την καθημερινοτητα, ή δυσαρεστείται οταν εχει κατακτησεις ο ανθρωπος του κτλ.
Καλά τα λες, σε πρώτη ανάγνωση. Η ζήλια μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα. Θα σου πω όμως πού βρίσκω εγώ ότι υπάρχει ένα αδύναμο σημείο: θεωρείς δεδομένο ότι μπορείς πέρα από κάθε αμφιβολία να διακρίνεις πότε κάποιος μόνο 'θαυμάζει' το αγόρι σου και πότε 'επιμένει να χώνεται ελπίζοντας να χωρίσετε'. Πιστεύεις δηλαδή ότι όχι μόνο είσαι σε θέση να κάνεις αυτόν τον ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ αθώου φλερτ και κάτι πιο οργανωμένου, αλλά ότι μπορείς να διακρίνεις και τις πιο κρυφές επιθυμίες κάποιου άλλου, που 'ελπίζει να χωρίσετε'.
Εκεί είναι το πρόβλημα. Όταν κάνεις λάθος, τότε ζηλεύεις.
_____________
3.
Βρε συ Αμπα, εσύ που ξέρεις τα πολλά και ο νους σου κατεβάζει, μήπως θα μπορούσες να μου πεις, όταν τελειώνει το πλυντήριο πιάτων θα πρέπει (είναι πιο υγιεινό) να ανοίγουμε την πόρτα ώστε να φεύγει ο ατμός ή να την αφήνουμε κλειστή εως ότου στεγνώσουν τα πιάτα μας με τη βοήθειά του (ατμού); (παίδες σορρυ που κάνω κατάχρηση μιας ερώτησης αλλά εψαξα στο γούγλη και δε βρήκα κάτι που να με ικανοποιεί) Thanks in advance- first world problems
Είμαι οπωσδήποτε υπέρ του να ανοίγει κανείς την πόρτα για να φεύγει ο ατμός. Ο ατμός αυτός είναι υπεύθυνος για την άσχημη μυρωδιά στα πλυντήρια πιάτων. Δεν βασίζω πουθενά αυτή τη θεωρία παρά σε προσωπικές παρατηρήσεις.
_____________
4.
"Αγαπητή μου Λένα,
Είμαι 40 παντρεμένη 10 χρόνια. Με τον άντρα μου είχαμε μία ωραία σχέση κ μία ζωή εύκολη. Υπήρχε οικονομική άνεση, σταθερές δουλειές, κοινωνική ζωή, υγεία κ κοινά ενδιαφέροντα. Εγώ από την πλευρά μου ήμουν η ""ψυχή"" του πάρτυ στη σχέση μας, εκείνος πιο εσωστρεφής κ λιγότερο κοινωνικός αλλά ενθουσιώδης και πρόθυμος να συμμετέχει στα πάντα. Πρίν δύο χρόνια έχασα τον πατέρα μου και ενώ στην αρχή δεν το κατάλαβα (φάνηκα πολύ δυνατή κυρίως για να συμπαρασταθώ στη μητέρα μου) αργότερα άρχισε να μου βγαίνει : δεν ήθελα κόσμο σπίτι πια, ήμουν θλιμμένη, έχανα βάρος, δεν ενδιαφερόμουν για την υγεία μου, δεν ήθελα πια να ταξιδεύω. Ταυτόχρονα άρχισα να έχω και κάποια οικονομικά και εργασιακά προβλήματα. Οχι τεράστια αλλά μαζεύτηκαν πολλά μικρά κ κατέρρευσα. Σε όλο αυτό λοιπόν δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί ο άντρας μου. Ήταν ψυχρός, αδιαφόρησε, δεν προσπάθησε να με πλησιάσει, δεν τον είδα να προσπαθεί ιδιαίτερα να με καταλάβει δηλαδή η προσπάθειά ήταν πολύ επιδερμική πχ άρχιζε και τελείωνε σε ένα "θελεις να πάμε ένα τριήμερο να ξεκουραστούμε ?". Αυτό κράτησε πάνω κάτω δύο χρόνια. Όταν ηρέμησα λίγο (πήγα και σε ψυχολόγο) κ του άνοιξα τη συζήτηση μου είπε πως όταν με έβλεπε χάλια ήθελε να το βάλει στα πόδια. Πως το πολύ συναίσθημα τον τρομάζει. Πως εγώ έτσι τον τρομάζω και τον κάνω να θέλει να φύγει. Και ερωτώ... μόνο στα καλά ? ή μήπως ζητάω πολλά ? είναι μια αδυναμία του που πρέπει να αγαπήσω ? ή μια ένδειξη πως πρέπει να το βάλω εγώ στα πόδια γιατί στα δύσκολα δεν θα τα βγάλουμε πέρα ? αλλάζει ? ή θα είναι πάντα ο ίδιος στις δυσκολίες? Με έκανε να αισθανθώ πολύ μόνη αυτό το διάστημα κ μέσα μου δεν το έχω ξεπεράσει."-ΜΑΤΙΝΑ
Ματίνα, όλοι μόνοι μας είμαστε.
Αυτή είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, και η κοινή μας μοίρα. Αυτό πρέπει να ξεπεράσεις, ή να τιθασεύσεις, γιατί μάλλον δεν ξεπερνιέται. Ίσως να ήταν η πρώτη φορά που το κατάλαβες στο πετσί σου. Είναι κάτι που θα ζούσες, αργά ή γρήγορα.
Τα παρακάτω που θα γράψω δεν είναι για να δικαιολογήσω τον άντρα σου. Τα γράφω γιατί έτσι πιστεύω ότι είναι – το τι θα κάνεις με αυτό, και πώς θέλεις να το αντιμετωπίσεις, είναι δικό σου θέμα.
Ο άντρας σου σε παντρεύτηκε επειδή ο ίδιος είναι λιγότερο κοινωνικός κι εσύ η ψυχή του πάρτι. Ανέλαβες να οδηγείς, και αυτός να συμμετέχει υποστηρικτικά. Αυτή η συμφωνία σας έκανε πετυχημένο ζευγάρι. Όταν εσύ άλλαξες, αυτός έχασε την πυξίδα του. Δεν κατάφερε να μεταφέρει αυτό που αισθανόταν, δηλαδή τον πανικό, ότι χάνει ό,τι ξέρει, τον πανικό που τον έκανε να θέλει να φύγει για να μην χρειαστεί να το αντιμετωπίσει. Ο λόγος που δεν μπόρεσε να εκφράσει το συναίσθημα του και αντ' αυτού να φανεί ψυχρός ήταν μια αντίδραση που εξηγείται με δύο τρόπους: α) είναι έτσι κι αλλιώς ο χαρακτήρας του και β) είναι άντρας. Το α) είναι προφανές. Το β) επειδή οι άντρες έχουν διδαχτεί να μην εκφράζουν συναισθήματα αδυναμίας, και να τα καμουφλάρουν με 'επιθετικά', 'αντρικά' συναισθήματα, όπως είναι η ψυχρότητα.
Το α) και το β) βέβαια συνδέονται.
Συνεχίστε τη συζήτηση. Θα δυσκολευτεί πολύ να παραδεχτεί ότι ξέρει ότι σε απογοήτευσε. Εκτός κι αν δεν σε ενδιαφέρει να συνεχίσεις τη συζήτηση, εσύ ξέρεις. Εσύ ξέρεις γιατί τον παντρεύτηκες, και αν θέλεις να τον πλησιάσεις περισσότερο ή όχι. Αυτή είναι μια ευκαιρία να καταλάβει αυτός τον εαυτό του, να παραδεχτεί τον μηχανισμό συμπεριφοράς του, και ελπίζω να προχωρήσετε μαζί προς τα μπροστά, σε μια ακόμη πιο ανοιχτή και ειλικρινή σχέση.
_____________
5.
Σου γραφω γιατι μολις συνεβη κατι που δεν περιμενα και με αφησε καγγελο. ΕΙμαι σε σχεση εδω και 1.5 και χρονο με ενα παιδι και μενουμε στο εξωτερικο γιατι κανουμε διδακτορικες σπουδες. Σπουδαζουμε και οι 2 με υποτροφιες και ο φιλος μου τελειωσε προσφατα. Σε προσφατη επισκεψη του πατερα του εδω σπιτι μας, μου τεθηκε μια ερωτηση του τι σκεφτομαι να κανω μετα τις σπουδες (γιατι εχω 1 χρονο ακομα) και απαντησα φυσιολογικοτατα οτι μην εχοντας ακομη τελειωσει δεν γνωριζω αλλα αν παρουσιαζοταν κατι καλο ειτε στην Ελλαδα ειτε στην Ευρωπη θα το ακολουθουσα αλλα και οτι η προοπτικη της Ελλαδας δε με τρομαζει ιδιαιτερα. Ε νομιζω αυτο ηταν και το λαθος μου! Μετα κανα 2 μερες αυτος τα μετεφερε στη μανα του φιλου μου και αυτη τον πηρε τηλεφωνο. Ο φιλος μου απαντησε σε ανοιχτη ακροαση προφανως μη περιμενοντας το τι θα πει αυτη και για να μη τα πολυλογω η μητερα του μιλησε χωρις να γνωριζει οτι ακουω: και τι δεν ειπε! Οτι δεν της αρεσε που σκεφτομαι το ενδεχομενο να γυρισω Ελλαδα, και οτι ο φιλος μου πρεπει να βαζει πρωτα τον εαυτο του μπροστα και επειδη τελειωσε το διδακτορικο του και ψαχνει για δουλεια δεν πρεπει εγω να ειμαι το βαριδιο (το ακουσα κι αυτο!) και να σκεφτεται μονο να βρει κατι για να ειμαστε κοντα (και ας υπαρχει τεραστια ευρωπαικη πρωτευουσα 50 λεπτα απο εδω οπου ερχεται τοσος κοσμος!), να μη βαζει εμενα πιο πανω και να μη χανει ευκαιριες εξαιτιας μου γιατι σκεφτεται οτι θα αφησει εμενα πισω. Οτι αυτος φαινεται να ειναι πιο ερωτευμενος και προσκολλημενος σε μενα απ ο,τι εγω, οτι οι σχεσεις ερχονται και παρερχονται οποτε να κοιταξει αυτος τι θα κανει πρωτα και οτι αν αξιζει η σχεση τοτε θα κρατησει αν οχι τοτε παει να πει οτι δεν αξιζε, οτι αν εγω ημουνα σε παρομοια θεση θα κοιταζα το τι θα κανω εγω (οταν ο φιλος μου ειπε οτι θελουμε να ψαξουμε απο κοινου και να ακολουθησει η ο ενας η ο αλλος αυτη του ελεγε που το ξερεις οτι αυτη θα εκανε κατι τετοιο στη θεση σου?) Αν σου παρουσιαστει μια θεση στο ΜΙΤ δηλαση δε θα πας και θα σκεφτεις την Χ? (αυτο ηταν οντως παραδειγμα!) Οτι αυτος ειναι πολυ καλο παιδι (και ο φιλος μου συμπληρωσε και η Χ ειναι καλο παιδι) και η μητερα του απαντησε οτι δεν τη νοιαζει γιατι δε με ξερει, 1-2 φορες με γνωρισε και οτι δεν εχει να κανει με εμενα αλλα με εκεινον. επισης οτι πρεπει να κατσει και να συζητησει σοβαρα μαζι μου και να μου πει οτι ειναι ελευθερος να κανει ο,τι θελει και οτι αν παρουσιαστει κατι αυτος θα ακολουθησει το ονειρο του, δεν θυμαμαι και εγω τι αλλο γιατι το κεφαλι μου βουιζει...ολα εγιναν πριν λιγο...Το πρωτο σοκ ειναι οτι ο φιλος μου ελεγε τοσο καιρο οτι η μητερα του με συμπαθουσε, το δευτερο οτι αμεσως μετα απο αυτο το... λογυδριο ο φιλος μου δεν σχολιασε απολυτως τιποτα (λιγο πριν του ανοιξει αυτη την κουβεντα η μητερα του του ειχε πει οτι ενας θειος του εχει καρκινο) και μου ειπε οτι ηταν λυπημενος γι αυτο το λογο. Μεσα σε ολο αυτο το διαλογο της ειπε οτι θα ηθελε να ζησει μαζι μου και να κανει κατι σοβαρο με μενα και αυτη το μονο που του ειπε ηταν οτι πρεπει να κοιταξει το τι θα κανει αυτος πρωτα. Δεν ειχε τελειως αδικο η μητερα του αλλα σκεφτομαι οτι σε παλαιοτερη αντιστοιχη περιπτωση κανενας δικος μου δεν ειχε παρεμβει ποτε με τετοιο εντονο τροπο. Και το χειροτερο? Εγω βαριδιο? Που εχω κανει τοσα, χρηματοδοτησα τις σπουδες μου διδασκω σα βοηθος, ημουν παντα ανεξαρτητη?Βαριδιο? ΕΓΩ δε σταματαω ΚΑΝΕΝΑ"
Κατά τη γνώμη μου έχεις εκνευριστεί για λάθος λόγο. Η μητέρα του φίλου σου μπορεί να σε συμπαθεί, μπορεί να σε αντιπαθεί, και αυτό μπορεί να αποδειχτεί –ή να είναι- πρόβλημα, μπορεί και όχι. Μπορεί να αλλάξει, στο κάτω κάτω. Εσύ έχεις σχέση με το γιο της όμως, όχι με αυτή. Και δύο πράγματα δεν μου άρεσαν, και πιστεύω ότι θα έπρεπε να σε προβληματίσουν περισσότερο.
Ας πούμε, δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω το ότι σου έχει πει ξεκάθαρα ότι δεν σε συμπαθεί η μητέρα του. Δεν ξέρω υπό ποιες συνθήκες και με ποιο τρόπο το είπε, μπορεί να εξηγείται με λογικό τρόπο. Αν το είπε επειδή πιστεύει ότι αυτή η πληροφορία σε βοηθάει κάπως, ή για να δηλώσει την αντίθεση του, ίσως. Αλλά αν το είπε ως θέσφατο, ως κάτι που πρέπει να λάβεις υπόψη του (για να κάνεις τι ακριβώς;) υπονοώντας ότι έτσι είναι και πρέπει κατά κάποιο τρόπο να το δεχτεί, τότε αλλάζει το πράγμα. Τα συμφραζόμενα εδώ έχουν μεγάλη σημασία.
Και δεύτερον: δεν μπορώ να καταλάβω υπό ποιες συνθήκες μπορεί κάποιος να απαντάει στη μαμά του σε ανοιχτή ακρόαση, χωρίς να της λέει ότι είναι σε ανοιχτή ακρόαση, και να εξηγείται αυτό με ικανοποιητικό τρόπο. Ο πρώτος κανόνας της ανοιχτής ακρόασης είναι ότι ενημερώνουμε όλους όσους είναι παρόντες ότι είναι σε ανοιχτή ακρόαση. Δεν ξέρω αν ο φίλος σου πάσχει από πολύ βασικούς κανόνες στοιχειώδους ευγένειας ή αν ήθελε να κάνει έτσι κάποια δήλωση προς κάποια πλευρά. Μου φαίνεται χειριστικό, και μου φαίνεται ότι αυτός είναι ο τρόπος του για να βγάλει απ'έξω την ουρά του και να αντιμετωπίσετε η μια την άλλη ως αντίπαλοι, κάτι που είναι και λάθος, και άδικο, και ανέντιμο, και δειλό.
Κατά τα άλλα, αυτό που έχει σημασία είναι τι πιστεύει ο φίλος σου για τα επόμενα βήματά σας, και όχι η μαμά του. Αυτός τι θέλει να κάνετε; Έγραψες ένα κατεβατό, αλλά τις δικές του προθέσεις δεν τις μάθαμε. Αν τα βρίσκετε μεταξύ σας, η μαμά του είναι δευτερεύον θέμα.
_____________
6.
Αγαπητή Α, μπα;,
σου γράφω λίγο εν βρασμώ ψυχής οπότε σε παρακαλώ δείξε λίγη επιείκεια σε τυχόν γενικεύσεις, αφορισμούς και άλλα συναφή που δεν ταιριάζουν σε πολιτισμένο διάλογο. Η κατάσταση έχει ως εξής. Σήμερα που σου γράφω είμαστε μία εβδομάδα πριν το πολυσυζητημένο δημοψήφισμα που το πιλαλάει όλος ο ντουνιάς. Ότι και να σκοπεύει να ψηφίσει ο καθένας, όλοι βλέπουμε στο fb και στο δρόμο τόση συγκεντρωμένη ηλιθιότητα στην ευκολία με την οποία κάποιοι άνθρωποι χαρίζουν με το ζόρι τις απόψεις τους που θέλουμε να τους κοπανήσουμε στον τοίχο. Είναι τρομακτικό γιατί υπάρχουν 2 επιλογές και υπάρχουν πανηλίθιοι υποστηρικτές και στις δύο. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου, ούτε καν οι εκλογές, παρά μόνο η αφορμή. Το πρόβλημα είναι ότι εγώ, το μικρότερο παιδί της οικογένειας, ψηφίζω στο χωριό του πατέρα μου μαζί με αυτόν, όπερ έστι στου διαόλου τη μάνα. Ο πατέρας μου ούτε να ακούσει την ιδέα να τα μεταφέρει στον τόπο διαμονής μας. Τώρα όμως ήθελα να ψηφίσω. Συγκοινωνία για το χωριό δεν υπάρχει και εγώ δεν έχω κάποιο μέσο να πάω. Επίσης οικονομικά είναι σχεδόν αδύνατο να κάνω το ταξίδι, οπότε κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν έχω ακόμα κάτσει να κάνω τις διαδικασίες, έστω να φέρω τα δικά μου δικαιώματα εδώ που μένω. Ναι, δεν θα κάνω καμία διαφορά αλλά και πάλι, θέλω να ψηφίζω. Η αφορμή λοιπόν ήταν ότι λόγω δικής μου τεμπελιάς τώρα την έχω πατήσει. Να σημειώσω βέβαια ότι με το που έμαθα για το δημοψήφισμα κίνησα τις διαδικασίες αλλά δεν γίνεται σε τόσο λίγο χρόνο. Όπως είναι φυσικό λοιπόν (εδώ γελάνε) πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου να γκρινιάξω. Και λέω: "Το ξέρω ότι εγώ φταίω που την πάτησα, αλλά και αυτός (ο πατέρας μας) μας έχει πρήξει με το χωριό! Αφού δεν πηγαίνει ποτέ σε εκλογές! Αν θέλει ας πάει διακοπές!" Η αδερφή μου τσατίστηκε που τον κατηγόρησα, μου λέει είναι δικαίωμά του και ό,τι θέλει θα κάνει. Ναι, καλή μου, το ξέρω, αλλά θέλω και εγώ κάπου να τα πω! Αυτή μια χαρά μεταφέρθηκε με τη μάνα μου στην πόλη μας και δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα! Είναι αδικία, η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες, και μακάρι η χειρότερη αδικία της ζωής για τους ανθρώπους να ήταν σαν αυτήν, αλλά και πάλι, εμένα μου την έδωσε. Οπότε (plot twist! sorry) καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημά μου είναι ότι ΜΙΑ ρημάδα φορά θέλησα να γκρινιάξω (πίστεψέ με, δεν το'χω συνήθεια) για μια βλακεία μου, αλλά από ότι φαίνεται δεν έχω το δικαίωμα γιατί επιτρέπεται να γκρινιάζει μόνο όποιος έχει διεκδικήσει το δικαίωμα από την αρχή της συμβίωσης. Και ερώτηση στο τέλος γιατί ήδη σας κούρασα: πώς να υπερασπιστώ το δικαίωμά μου στη γκρίνια; Ή το έχασα για πάντα;
Μα νομίζω ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Πρώτα είναι το δικαίωμα στη γκρίνια, το οποίο φυσικά και έχεις, και μάλιστα άσκησες. Κανείς δεν μπορεί να σου το αφαιρέσει. Μετά είναι η αντίδραση των άλλων στη γκρίνια σου. Όπως είπαμε, διαφορετικά πράγματα. Όπως εσύ έχεις δικαίωμα να γκρινιάξεις, έτσι και οι άλλοι έχουν δικαίωμα να φέρουν αντιρρήσεις, να μην σε δικαιώνουν, ή να αδιαφορούν και να λιμάρουν τα νύχια τους.
Οι επαγγελματίες γκρινιάρηδες (αν ήσουν θα το ήξερες) δεν περιμένουν απάντηση. Διενεργούν Blitzkrieg. Οι άλλοι δεν έχουν άλλη διέξοδο παρά τη σιωπή, κι έτσι νομίζουν ότι δικαιώνονται. Τώρα πολύ λυπάμαι που έχασες την ευκαιρία να ψηφίσεις, και αυτό είναι μια από τις πολλές παρενέργειες ενός δημοψηφίσματος που ανακοινώθηκε μέσα σε μια νύχτα για την επόμενη εβδομάδα.
_____________
7.
Χαίρε Αγαπητή Α,μπα!
Σε διαβάζω πολύ καιρό, θαυμάζω και εκτιμώ τις απαντήσεις σου! Ιδού η δική ερώτηση: ποιά η γνώμη σου για τα βιβλία του Stephen King? Εχεις διαβάσει κάποιο? Αγαπώ πολύ το διάβασμα, διαβάζω τα πάντα και ο συγκεκριμένος είναι από τους αγαπημένους μου.
Ευχαριστώ.
Θα ήθελα να μπορώ να πω ότι τα έχω διαβάσει όλα, αλλά είναι ιδιαίτερα πολυγραφότατος και είναι δύσκολο να τον καταφέρεις ολόκληρο. Ξεκίνησα να τον διαβάζω στην εφηβεία και από τότε έχω διαβάσει πολλά, και είτε μου αρέσουν, είτε μου αρέσουν πάρα πολύ. Γενικά δεν είμαι φανατική των θρίλερ σε ταινίες και βιβλία. Θεωρώ τον Στίβεν Κινγκ θαυμάσιο συγγραφέα, βρίσκεται πέρα από τις κατηγορίες στις οποίες βάζουν βιβλία με το ζόρι για να πουλήσουν ακόμη περισσότερα βιβλία. Πιστεύω ότι έχει τεράστιο συγγραφικό ταλέντο. Είναι μεγάλος μάστορας του 'τι θα γίνει μετά', είναι αδύνατον να αφήσεις μια ιστορία στη μέση. Κυρίως όμως τον θαυμάζω και τον παρακολουθώ γιατί έχει την ικανότητα να απευθύνεται στο υποσυνείδητο του αναγνώστη, ταράζοντας την 'κανονικότητα' και δημιουργώντας ρωγμές στην (ψευδ)αίσθηση ασφάλειας που έχει, δείχνοντας του το χάος που υπάρχει από κάτω. Ξέρουμε ότι πάντα μας χωρίζει ένα πολύ αδύναμο πέπλο από την καταστροφή (από τον θάνατο) και αποφεύγουμε να το σκεφτούμε. Τα βιβλία του σχολιάζουν αυτό τον υπόκωφο τρόμο που έχουμε μέσα μας, με διάφορες παραβολές και παρομοιώσεις. Είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που το ταλέντο του δεν τον αφήνει να εξαντλήσει, και η επανάληψη για μένα είναι μια μορφή ομοιοπαθητικής, κι έτσι πάντα περιμένω τα επόμενα βιβλία του με αγωνία.
Ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι ένα μυθιστόρημα του, αδύνατον να θυμηθώ λεπτομέρειες, για ένα κορίτσι (;) που ξεκινάει με τον πατέρα της (;) μια πεζοπορία σε ένα σχεδιασμένο μονοπάτι, μέσα σε ένα πυκνό δάσος. Είναι όλα πολύ κανονικά – έχει καλό καιρό, έχουν νερό και τα λοιπά, αλλά κάτι γίνεται και το κορίτσι χάνεται. Νομίζω ότι τσακώνεται με τον πατέρα της και γυρνάει προς τα πίσω, ή εγκαταλείπει το μονοπάτι, δε θυμάμαι. Μια μέρα που ξεκινάει εντελώς κανονικά, μετατρέπεται σε ατυχία. Σταδιακά όμως τα πράγματα σοβαρεύουν πολύ, γιατί χάνεται εντελώς, ολοκληρωτικά, και το νερό τελειώνει, και τελειώνει η μπαταρία του κινητού, και αρχίζει η νύχτα, και αρχίζει το κρύο, και πέφτει και χτυπάει άσχημα το πόδι της... Μια μέρα που ξεκινάει εντελώς συνηθισμένα. Αυτή είναι η κοινή περιγραφή όσων έχουν ζήσει ξαφνικές καταστροφές: «Ήταν μια κανονική μέρα...» Είναι κάτι που δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε. Οι καταστροφές δεν προειδοποιούν. Γίνονται μέσα σε πολύ κανονικές, ηλιόλουστες μέρες. Και ο πρωταγωνιστής τη γλιτώνει την τελευταία στιγμή μόνο στο Χόλιγουντ. Στην πραγματική ζωή όμως...
Για όποιον δεν αντέχει αυτού του είδους την αγωνία – καταλαβαίνω ότι δεν είναι για όλους – προτείνω το 11/22/63, ένα από τα σχετικά πρόσφατα βιβλία του που ανήκει περισσότερο στην κατηγορία 'επιστημονική φαντασία'. Είναι καταπληκτικό. Δε λέω άλλα για να μην κάνω spoilers.
ΥΓ. Θυμήθηκα ποιο είναι το βιβλίο με το κορίτσι και την πεζοπορία, και τα έχω γράψει κάπως μπερδεμένα, αλλά η κεντρική ιδέα παραμένει. Πρόκειται για το «The Girl Who Loved Tom Gordon», το οποίο νομίζω ότι δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.
σχόλια