Στα βρετανικά έντυπα είναι πολύ συνηθισμένο να μπαίνει η ηλικία πλάι στο όνομα κάθε δημόσιου προσώπου. Ας πούμε, «O Μπραντ Πιτ, 51 και η σύζυγός του Αντζελίνα Τζολί, 40, ανακοίνωσαν πως θα υιοθετήσουν ένα ακόμα παιδί». Δεν είναι βέβαιο πως βοηθά την ενημέρωση - πιο πολύ την ανθρώπινη κουτσομπολίστικη περιέργεια ικανοποιεί.
Τις μέρες που ζούμε, εγώ θα ήθελα όταν δημοσιεύεται μια δήλωση πολιτικού, είτε υπέρ του ευρώ ή κατά, να ξέραμε και να βάζαμε δίπλα το αν και το πόσα λεφτά έχει αυτός στο εξωτερικό.
Πχ. κοιτώντας τα πόθεν έσχες βουλευτών και υπουργών για το 2013, βρήκα μερικές ενδιαφέρουσες "λεπτομέρειες":
Ο λάτρης της δραχμής κύριος Λαφαζάνης, «φαίνεται πως προτιμά το ξένο νόμισμα και διαθέτει στους λογαριασμούς του 38.000 ελβετικά φράγκα, 8.651 λίρες Αγγλίας» (και δεκάδες χιλιάδες ευρώ φυσικά).
Η αν. υπουργός Εργασίας Θεανώ Φωτίου πέρα από ακίνητο στο Λονδίνο, έχει εκεί καταθέσεις σε βρετανική τράπεζα ύψους 109.000 ευρώ. Εκτός από το 1 εκατ. του Δημήτρη Τσουκαλά, τις επενδύσεις πολλών χιλιάδων ευρώ σε ξένα funds του Ευκ. Τσακαλώτου και του Γ. Σταθάκη* και τις εντυπωσιακές καταθέσεις της Νάντιας Βαλαβάνη (563.000 ευρώ και 365.000 λίρες Αγγλίας), ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλης έχει καταθέσεις του αγγίζουν τα 498.000 ευρώ. [Πηγή]
*Ο υπουργός Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει επενδύσει ποσό που αγγίζει τα 500.000 ευρώ σε funds όπως η JP MORGAN, και η BLACK ROCK, ενώ ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης επένδυσε στα αμοιβαία κεφάλαια της JP MORGAN, της BLACK ROCK και άλλων συναφών εταιριών συνολικό ποσό 426.000 ευρώ.
Δεν θα σημαίνει απαραίτητα κάτι κακό. Έχουμε όμως δικαίωμα να το ξέρουμε, και να το θυμόμαστε όταν διαβάζουμε τις δημόσιες απόψεις τους.
Όταν ένας πολιτικός λέει ότι αξίζει να πάρουμε το ρίσκο του Grexit, πρέπει να ξέρουμε αν θα είναι ρίσκο και για τον ίδιο ή μόνο για μας τους υπόλοιπους. Αν κάτι πάει στραβά θα φύγει στο εξωτερικό όπου έχει έτοιμη καριέρα και καταθέσεις, ή θα πεινάσει εδώ μαζί μας;
[Αμερικάνικα μέσα που ανήκουν σε κάποιον μιντιακό κολοσσό, αισθάνονται την υποχρέωση σε άρθρα τους να τονίζουν με αστερίσκο τη σχέση τους με άλλες εταιρίες - αυτό που λένε full disclosure. Ακόμα και η παραμικρή υπόνοια σύγκρουσης συμφερόντων να υπάρχει, την ξεκαθαρίζουν από μόνοι τους, κερδίζοντας σε αξιοπιστία. Πχ. αν το περιοδικό Time ανεβάσει μια κριτική του Game of Thrones, ακόμα και αρνητική, θα γράψει κάπου ότι το Time ανήκει στην εταιρία Time Warner στην οποία ανήκει και το κανάλι HBO που προβάλλει τη σειρά.]
Είναι διαφορετικό το «Ο Άρης Δημοκίδης υποστηρίζει το Grexit κι ας χάσουν τα χρήματα των Ελλήνων τη μισή αξία τους» απ' το «Ο Άρης Δημοκίδης (9.5 εκατομμύρια δολάρια σε τράπεζες του εξωτερικού) υποστηρίζει το Grexit κι ας χάσουν τα χρήματα των Ελλήνων τη μισή αξία τους», όπως είναι διαφορετικό το «Ο Άρης Δημοκίδης ζητά διαφάνεια», απ' το «Ο Άρης Δημοκίδης (καταχράστηκε 10 εκατομμύρια απ' το δημόσιο και πήρε μίζες απ' τη Siemens) ζητά διαφάνεια», και το «Ο Λάκης Λαζόπουλος επιτίθεται στην πλουτοκρατία» απ' το «Ο Λάκης Λαζόπουλος (που έβγαλε 3 εκατομμύρια απ' τα χρήματά του στο εξωτερικό για 'να γυρίσει ταινίες') επιτίθεται στην πλουτοκρατία.
Όταν ένας πολιτικός λέει ότι αξίζει να πάρουμε το ρίσκο του Grexit, πρέπει να ξέρουμε αν θα είναι ρίσκο και για τον ίδιο ή μόνο για μας τους υπόλοιπους. Αν κάτι πάει στραβά θα φύγει στο εξωτερικό όπου έχει έτοιμη καριέρα και καταθέσεις, ή θα πεινάσει εδώ μαζί μας;
Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ειδήσεις που αφορούν τους πρωταγωνιστές της πολιτικής μας ζωής, και αυτούς που πρότειναν Grexit -όπως ο Βαρουφάκης- και αυτούς που λένε πως νοιάζονται για τη φτωχολογιά -όπως ο Βενιζέλος, ο πλουσιότερος των πολιτικών αρχηγών για το '13- και αυτούς που διαχειρίζονται σήμερα τις τύχες μας -όπως ο Τσακαλώτος που ακόμα δεν έχει φέρει τα λεφτά του σε ελληνικές τράπεζες για να στηρίξει την εθνική προσπάθεια-, εάν έκαναν μόνοι τους αυτό το "full disclosure" κάθε φορά που μιλούσαν.
Όχι για να στοχοποιούνται, αλλά αν μη τι άλλο για να μην αφήνονται υπόνοιες ότι μας δουλεύουν κανονικά...
σχόλια