________________
1.
Το 2005 (18 χρονών) αποφάσισα να ξεκινήσω μαθήματα tango. Το πιο σημαντικό στην εκμάθηση του χορού (όπως και σε όλα τα πράγματα εκτιμώ) είναι η εξάσκησή του. Γι αυτό τον λόγο πήγαινα σε βραδιές tango τις λεγόμενες milongas. Έχουν περάσει από τότε 10 χρόνια. Δεν το έχω αφήσει ούτε μια φορά στην άκρη, έγινε το μεράκι και η εκτόνωσή μου. Άρχισα να παρακολουθώ σεμινάρια με γνωστούς δασκάλους και όσο μπορούσα προσπάθησα -και προσπαθώ ακόμα- να εξελιχθώ σε αυτό. Το πρόβλημά μου είναι το εξής: Στις milongas υπάρχουν κανονισμοί και ένας από αυτούς είναι πως οι ντάμες δε ζητούν από τους καβαλιέρους να χορέψουν. ΠΟΤΕ. Από την άλλη πλευρά, οι καβαλιέροι θα πρέπει σε κάθε milonga να διαμοιράζουν το χρόνο τους σε όσες περισσότερες ντάμες γίνεται για να χορεύουν όλοι. Ε, λοιπόν, εμένα δε μου ζητάει κανένας να χορέψουμε. Κάθομαι και εγώ στο μπαρ και πίνω το κρασί μου περιμένοντας να προθυμοποιηθεί κάποιος να μου ζητήσει να χορέψουμε. Αυτό γίνεται συνέχεια. Χορεύω μόνο όταν επιβάλλεται από τον διοργανωτή (παρακαλώ να σηκωθούν όλες οι ντάμες για έναν χορό). Διαφορετικά περνούν βραδιές που δεν έχω σηκωθεί από την καρέκλα μου! Το έχω σκεφτεί πάμπολλες φορές γιατί να συμβαίνει αυτό και έχω προσπαθήσει να εξαλείψω όλες τις αιτίες που ίσως να το προκαλούν. Για παράδειγμα φροντίζω να είμαι πάντα καθαρή, ντύνομαι προσεκτικά, βάζω διακριτικό άρωμα, δεν βάφομαι πολύ για να μη λερώσω τη μπλούζα του καβαλιέρου, δεν πίνω υπερβολικά, είμαι ευχάριστη και χαμογελαστή και τέλος προσπαθώ να γίνομαι μέσα από τα μαθήματα και τα σεμινάρια όσο πιο ενημερωμένη γίνεται. Παρόλα αυτά, την περασμένη εβδομάδα συνέβη το εξής που με έκανε έξω φρενών και πλέον δεν θέλω να ξαναπάω για χορό: Ήμουν σε μια milonga μαζί με άλλες 3 φίλες μου και μέχρι το τέλος της βραδιάς (4 ώρες αργότερα) ενώ όλοι είχαν ξεθεωθεί στον χορό, εγώ δεν σηκώθηκα ΚΑΘΟΛΟΥ. Μόνη μου μέσα σε μια τεράστια αίθουσα με 300 άτομα! Παρεμπιπτόντως να πω πως στο tango δεν παίζει ρόλο η εξωτερική εμφάνιση αν και εγώ δεν είμαι τίποτα ιδιαίτερο (φυσιολογικό ύψος, βάρος κλπ) Επίσης να επισημάνω πως εγώ δεν μπορώ να ζητάω από τους καβαλιέρους να χορέψουν μαζί μου γιατί αυτό θεωρείται παρωδία. Τι στο καλό να κάνω βρε Α μπα; Έχω θυμώσει! Μήπως να μάθω flamengo να χορεύω μόνη μου? Tanguera (δέκα χρόνια πεταμένα).
To διάβασα, και το ξαναδιάβασα, και νομίζω ότι πρόκειται για μεγάλο μυστήριο. Ό,τι θα πρότεινα το έχεις ήδη κάνει. Ο τρόπος που γράφεις δείχνει μια χαρά άνθρωπο, έξυπνο και πολύ συμπαθή. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποια εξήγηση. Η μόνη που βρήκα, και είναι κάπως τραβηγμένη, είναι μήπως φαίνεσαι υπερβολικά 'επαγγελματίας' και ικανή, και οι άλλοι θέλουν περισσότερο να διασκεδάσουν παρά να εξασκηθούν. Αλλά αυτό, πώς να το ξέρουν πριν δοκιμάσουν; Και σε μια αίθουσα με 300 άτομα;
Έχεις ρωτήσει τις φίλες σου; Παιδιά, εσείς που διαβάζετε, πηγαίνετε σε milongas, να συναντηθείτε με τη φίλη εδώ και να κανονίσετε για κάπου που υπάρχουν πολλοί γνωστοί σας για να λυθεί το μυστήριο;
________________
2.
Αγαπημένη!
Θα ήθελα να σε ρωτήσω αν υπάρχει ευγενικός τρόπος να πω στη συνάδελφο που κάθεται απέναντι μου να μην τραγουδάει, ενώ δουλεύει, ότι τραγούδι παίζει το ραδιόφωνο που ακούμε στο γραφείο? ήδη έχω αποδεχτεί ότι θα ακούω όλη μέρα χαρούμενα ποπ κομμάτια, κάθε μέρα τα ίδια, αλλά το της κοπέλας είναι ένα τσακ πάνω από το όριο της υπομονής μου.
μπας και είμαι απλά περίεργη?
φιλιά-Fu
Να είσαι εσύ η περίεργη, και όχι αυτή που τραγουδάει όλη μέρα δημόσια παράλληλα με το ραδιόφωνο;
Πιθανές προτάσεις:
-Να κλείσουμε το ραδιόφωνο να ακούμε εσένα που έχεις τόσο ωραία φωνή;
-Έχεις κάνει μαθήματα ορθοφωνίας; (Αυτό με ρίσκο να περάσει την αιχμή για κομπλιμέντο και να εκτοξευθεί η κατάσταση)
-Για ξαναπές το ρεφραίν, νομίζω ότι στονάρεις στο ρε ματζόρε και έχεις πρόβλημα με τις καταλήξεις σου.
Εναλλακτικά:
*Πας στη δουλειά φορώντας αυτό
*Αρχίζεις να τραγουδάς κι εσύ, ακόμη πιο δυνατά, μέχρι να σας σταματήσουν οι υπόλοιποι
________________
3.
Τι είναι η αγάπη; Είμαι με έναν άνθρωπο εδώ και χρόνια, που γουστάρω, εκτιμώ και σέβομαι αλλά αν με ρωτήσεις ποιά ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου θα σου πω για όλες τις καθημερινές στιγμές που περνούσα με εκείνη τη φιλενάδα μου που ήμουν τότε ερωτευμένη.
Νομίζω ότι μόλις διάβασα το πιο σύντομο μυθιστόρημα που έχει γραφτεί ποτέ.
Για να εξηγήσεις στον εαυτό σου γιατί δεν είσαι με τον άνθρωπο που αγαπάς (γιατί δε νομίζω ότι ψάχνεις ορισμό της λέξης), πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσεις μέσα σου από ποιο φύλο έλκεσαι, και μετά να το κάνεις τόσο κτήμα σου, ώστε να μην νιώθεις ότι χρειάζεται να κάνεις ακροβατικά και περιστροφές γύρω από το θέμα, και μάλιστα σε κάποιον άγνωστο, υπό καθεστώς ανωνυμίας.
Με «έναν άνθρωπο».
Ε, όχι. Αν θέλεις απάντηση, κάνε την ερώτηση.
________________
4.
Αμπα ευχαριστώ και εγώ για τις απαντήσεις που μας δίνεις. Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι δεν παίρνω χαρά από τη ζωή μου, γιατί με απασχολεί η σχέση μου. Δουλεύουμε και οι δύο, εκείνος γυρνάει σπίτι πιο αργά, είναι απότομος και χαζεύει στο pc. Μιλάμε καθόλου ή λιγάκι και μετά πάω για ύπνο. Το σκ επαναλαμβάνεται περίπου το ίδιο, μόνο που τα διαστήματα για μουσική ή pc είναι απείρως μεγαλύτερα. Επίσης δεν έχουμε σχέδια ζωής. Είμαστε παντρεμένοι και δεν έχουμε σχέδια για να γίνουμε γονείς, να φτιάξουμε το σπίτι, να κάνουμε οικονομία για κάτι ή να προγραμματίσουμε κάτι ως κοινό στόχο. Του έχω μιλήσει για το πόσο με στεναχωρεί αυτό. Μου απάντησε επιθετικά, κατάλαβα ότι τον πίεσα και δεν το επανέλαβα. Εκείνος εστιάζει στη δουλειά και εγώ νιώθω από άδεια ως απελπισμένη. Θέλω να σταματήσω να εστιάζω στο τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι και να στραφώ αλλού, αλλά δε μπορώ. Έχω σκεφτεί το διαζύγιο αλλά δεν μου κάνει ως λύση γιατί αυτό που θέλω είναι να τον προσεγγίσω. Μόνο που φοβάμαι. Το ξέρω ακούγεται άκυρο να τον έχω διαλέξει για μία ζωή και να μη μπορώ να ανοιχτώ. Ο λόγος είναι ότι όλες αυτές τις σκέψεις τις καταλογίζω σε παιχνίδια του μυαλού και στην υπερευαισθησία της ονειροπαρμένης που πίστευε σε αυτόματες, ειδυλλιακές συνυπάρξεις. Πως λέγονται αυτά? Πρέπει να λέγονται? Ποια είναι η γνώμη σου?
Έχει πάρα πολλά κενά η ιστορία. Ένα στοιχείο που δίνει λίγο ζουμί είναι η φράση «όλες αυτές τις σκέψεις τις καταλογίζω σε παιχνίδια του μυαλού και στην υπερευαισθησία της ονειροπαρμένης που πίστευε σε αυτόματες, ειδυλλιακές συνυπάρξεις», αλλά δεν είναι αρκετή, νομίζω. Έχω πολλές ερωτήσεις, και χωρίς τις απαντήσεις δεν ξέρω τι να υποθέσω. Γιατί παντρευτήκατε, ας πούμε. Και πότε. Και αν ήταν πάντα έτσι. Και αν υπάρχει κάποιου είδους εξάρτηση μεταξύ σας (οικονομική ή άλλη). Και αν ξέρεις αν έχει σκεφτεί αυτός το διαζύγιο. Και γιατί δεν έχει ειπωθεί ποτέ η λέξη ανοιχτά, ενώ ζείτε μαζί και δεν επικοινωνείτε. Και γιατί θέλεις να τον προσεγγίσεις, στο κάτω κάτω. Δεν είναι καθόλου αυτονόητο το 'δεν μου κάνει το διαζύγιο'. Γιατί δεν σου κάνει; Νομίζω ότι με αυτό που περιγράφεις μόλις που φαίνεται η κορυφή ενός παγόβουνο, και το τι κρύβεται από κάτω είναι αόρατο.
Το να λες στον άντρα σου ότι κάτι σε στενοχωρεί δεν είναι 'πίεση'. Είναι το ελάχιστο που πρέπει να έχεις σε έναν γάμο. Αν το αισθάνεται ως πίεση, κάτι δεν πάει καλά. Αν το αισθάνεσαι εσύ ως πίεση, και πάλι κάτι δεν πάει καλά. Πριν αντιμετωπίσεις τον γάμο σου, νομίζω ότι πρέπει να ορθοποδήσεις εσύ, μέσα σου, ψυχικά και σωματικά. Εννοώ ότι πρέπει να χτίσεις μια δική σου καθημερινότητα, να βεβαιωθείς ότι έχεις ένα δίκτυ προστασίας γύρω σου, από φίλους και συγγενείς, να τακτοποιήσεις τα οικονομικά σου, να είσαι υγιής, να ασχοληθείς με τα ενδιαφέροντα σου, και να νιώσεις δυνατή. Πήγαινε σε έναν ψυχολόγο για να σε βοηθήσει στην διαδικασία.
________________
5.
Η Α τα έχει με τον Ψ. Η Β θέλει τον Ψ και ζηλεύει την Α. Η Α ζηλεύει λίγο την Β γιατί ενώ η Α είναι αυτή που τα έχει με τον Ψ, η Β την πέφτει ύπουλα στον Ψ και η Α πιστεύει ότι καταβάθος η Β και ο Ψ ταιριάζουν. Η Γ είναι κολλητή με την Α. Η Δ είναι φίλη και με την Α και με την Γ, όχι όμως τόσο με την Α. Η Γ σε μία κρίση αδυναμίας απείλησε την Α ότι αν δεν της κάνει το χατίρι να βγουν το βράδυ για ποτό θα πει στη Δ για τη ζήλεια της Α προς τη Β, κάτι το οποίο η Α δεν θέλει να γίνει γιατί όλοι αυτοί είναι μια παρέα. Όταν η Γ απείλησε την Α, η Α κατηγόρησε τη Γ για bullying. Και ερωτώ: είναι αυτό bullying?
Ποτέ δεν ήμουν καλή στα σουντόκου.
________________
6.
Αγαπητή α,μπα, ιδού η απορία μου:
Πως είναι δυνατόν να τρέφουμε συναισθήματα για κάποιον που δεν εκτιμάμε, που θεωρούμε ότι δεν μας αξίζει, για κάποιον που μας απογοήτευσε και μας πλήγωσε;
Ναι, έχω ζήσει τις υπέροχες στιγμές μαζί του αλλά στα δύσκολα φάνηκε λίγος..
Είναι, γιατί πρωταρχικά ερωτευόμαστε την εικόνα του εαυτού μας στα μάτια του άλλου, και με τον καιρό, αν συνεχιστεί η σχέση και βαθύνει και έχουμε τη σχετική ωριμότητα, αρχίζουμε να βλέπουμε ποιος είναι ο άλλος στην πραγματικότητα. Εσύ την είχες, και τώρα κατάλαβες ότι είναι λίγος. Πρέπει να συγχαρείς τον εαυτό σου που το κατάλαβε, δεν χρειάζεται τώρα η αυστηρότητα. Ο έρωτας είναι κατεξοχήν εγωιστική και ναρκισσιστική διαδικασία, και γι' αυτό είναι τόσο απίθανα ανεβαστική και εθιστική. Η μεγαλύτερη προσπάθεια που κάνουμε είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, και κάποιος άλλος μας δίνει λόγο να το κάνουμε, πετάμε στα ουράνια και δεν αλλάζουμε γνώμη με τίποτα.
________________
7.
Αγαπητή Α, μπα
παίρνω την απόφαση να σου γράψω μετά από 3 περίπου χρόνια που σε διαβάζω καθημερινά.
Το θέμα αφορά στη σχέση μου με τη μητέρα μου την οποία, ως μαμά μου, την αγαπώ, τη λατρεύω, ίσως να είμαι και λίγο εξαρτημένη γιατί μόνη μου δεν έχω κάνει πολλά πράγματα (τώρα τελειώνω με το πτυχίο) αλλά ως άνθρωπο δεν την εκτιμώ και δε με βοηθάει η συμπεριφορά της.
Για να τα πάρω απ΄την αρχή, να πω ότι ήταν οικονομικά ανεξάρτητη πριν τον γάμο της με τον μπαμπά μου γιατί δούλευε μέχρι που έμεινε έγκυος και το ίδιο διάστημα έκλεισε η εταιρία στην οποία ήταν. Έκατσε σπίτι να με μεγαλώσει αλλά ακόμα και όταν πήγα σχολείο δεν έψαξε (δεν το ξέρω αυτό) ή δε βρήκε δουλειά, το οποίο σίγουρα επιβάρυνε πολύ την ψυχολογία της. Επίσης να πω ότι είναι ο άνθρωπος που θα κάνει τα πάντα για τους άλλους. Χωρίς να της το ζητήσεις θα σκιστεί για μένα (ως παιδί της, αυτονόητο για εκείνη), για σένα, για τον χ,ψ συγγενή ή άγνωστο θα χαρεί να τον κάνει χαρούμενο, να κάνει δώρα, εκπλήξεις κλπ με αποτέλεσμα όλο αυτό να είναι πιεστικό για τους άλλους. Γενικά βλέπω ότι το παίζει οσιομάρτυρας "ααα μα εγώ που έκανα αυτό και κανείς δεν έχει κάνει τίποτα για μένα" ή "εγώ τι έφταιξα, τι στραβό έχω κάνει και μου συμπεριφέρεσαι έτσι", φράσεις οι οποίες αλλάζουν, όταν έχει νεύρα και νιώθει προδομένη, σε "μα δε φταίει κανείς άλλος, εγώ φταίω". Και δε δέχεται, με τίποτα, τον τρόπο του άλλου. Κανενός άλλου. Σωστό και δίκαιο και λογικό είναι μόνο το δικό της σκεπτικό. Ναι, πολλές φορές έχει δίκιο αλλά όχι πάντα.
Έτσι, νιώθω να πνίγομαι γιατί ποτέ δεν της είναι αρκετά αυτά που κάνω, πάντα θα σκεφτώ το λάθος, πάντα ό,τι κάνω είναι λειψό, πάντα στηρίζω τον πατέρα μου, πάντα τη γράφω, τελευταία μου πέταξε ότι "δεν μπορεί να μου έχει εμπιστοσύνη πλέον και την έχω απογοητεύσει" (επειδή συμφώνησα με τον πατέρα μου). Θα μου πει το μπράβο, θα το συνοδεύει όμως ένα μεγαλύτερο "αλλά". Θυμάμαι πως όταν είχαν βγει οι βαθμοί των πανελληνίων αντί να πει συγχαρητήρια είχε πει "μόνο 16.500 μόρια;! δε ντρέπεσαι που δεν έβγαλες παραπάνω;" και όταν έκανα μαθήματα για το proficiency (αφού είχα περάσει στη σχολή) είχε πει να μην το πω στις φίλες της (τις οποίες επρόκειτο να συναντούσαμε) γιατί ντρεπόταν που το είχα καθυστερήσει και τα δικά τους παιδιά το είχαν πάρει ήδη απ΄το σχολείο. Πολύ βασικό είναι και το ότι μέχρι τα 16 μου είχα φάει πολύ ξύλο και εννοώ ΠΟΛΥ (με την κουτάλα της κουζίνας, με τη ζώνη του μπαμπά - όταν εκείνος δεν ήταν μπροστά) κάθε φορά που μπορεί να έκανα ζημιά, να διαφωνούσαμε πιο έντονα... οι τσακωμοί μας κατέληγαν στο να με χτυπάει και (μετά τα 12-13) να τη χτυπάω και εγώ. Εννοείται ότι μετά "τα βρίσκαμε" με κλάματα και αγκαλιές αμφότερες μέχρι τον επόμενο μεγάλο τσακωμό (αυτό είναι κάτι που δεν το έχω πει ποτέ σε καμία ψυχολόγο). Τώρα εξακολουθούμε προφανώς να τσακωνόμαστε αλλά τουλάχιστον δε χτυπάει η μία την άλλη. Τελευταία είπαμε με τον, εδώ κ 1,5 χρόνο,φίλο μου (24 εγώ, 30 εκείνος) πως αν σταθεροποιηθεί η δουλειά του να μείνουμε μαζί από Σεπτέμβρη. Το είπα και εγώ στη μαμά μου για να το ξέρει (προφανώς, δε θα την έφερνα προ τετελεσμένου), για να μοιραστώ τη χαρά μου αλλά το μόνο που ακούω από τότε είναι κατηγορίες για μένα που τους γράφω, που θα πάω να μείνω "στους ξένους με τους οποίους περνάω καλύτερα", που "θα με συντηρούν" (ή που θα συντηρώ εγώ τον φίλο μου, αυτό αλλαζει ανάλογα με τα κέφια της), μιλάει πολύ προσβλητικά για εκείνον.
Το θέμα είναι, Λένα, ότι δεν την μπορώ άλλο αυτή τη γυναίκα. Όση αγάπη και να μου δίνει τις ήρεμες στιγμές μας, με όση σοφία και διορατικότητα να με συμβουλεύει όταν είναι στις καλές της, δεν την μπορώ. Με κάνει σκουπίδι, νιώθω άχρηστη και θέλω να χωθώ στην τρύπα μου και να μη βγω ποτέ. Όσο και να κλάψω δεν περνάει. Έχω πενθήσει πολλές φορές για εκείνη, τότε που είχε φύγει απ΄το σπίτι για 4 μέρες μετά από έναν τσακωμό με μένα και τον πατέρα μου, όλες τις φορές μετά από τσακωμούς που έλεγε "ζήσε σα να έχω πεθάνει και ξέχασέ με", τις φορές που έχουμε βγει έξω οικογενειακώς, έχει τσακωθεί με τον πατέρα μου και έχει σηκωθεί να φύγει επί τόπου από ταβέρνες και καταστήματα. Χρόνια τώρα όλο λέει ότι θα φύγει απ΄το σπίτι, ότι δε θα ξανάχουμε νέα της. Πολλές φορές μου έχει πει ότι στον γάμο μου δε θα έρθει για να μη με κάνει ρεζίλι. Πάντα με πληγώνει. Και καταλαβαίνω, απ΄τις αντιδράσεις της, ότι την πληγώνω και εγώ. Πολλές φορές έχω προσπαθήσει να της μιλήσω αλλά πάντα καταλήγουμε να τσακωνόμαστε. Δε φταίω εγώ όμως για τις λάθος επιλογές της. Δε φταίω εγώ που έμεινε με τον μπαμπά μου ενώ έβλεπε χίλια στραβά (που δε λέω ότι είναι τέλειος), δε φταίω εγώ που δεν πήρε διαζύγιο νεότερη (τώρα είναι στα 60), δε φταίω για τις επιλογές της και αν η ύπαρξή μου την επηρέασε να μείνει σε αυτή τη σχέση είναι λογικό αλλά είναι άδικο να πληρωνω εγώ τα ψυχολογικά της, είναι άδικο να πληρώνω εγώ αυτή την ηλίθια, αρρωστημένη σχέση που έχουν. Περιττό να πω ότι δεν κοιμώνται μαζί και τσακώνονται σχεδόν καθημερινά.
Έχω πάει σε δύο ψυχολόγους τα τελευταία 8 χρόνια αλλά δεν αρκεί να πάω μόνο εγώ. Πλέον τα οικονομικά μας δεν αντέχουν τέτοιο έξοδο αλλά και όταν μπορούσαμε εκείνη δεν ήταν διατεθειμένη να πάει - ενώ με είχε παροτρύνει να πάω και με είχε στηρίξει.
Δυστυχώς η μαμά μου είναι ένας κατεστραμμένος άνθρωπος για τον οποίο όλα είναι άδικα, μαύρα και άραχνα και αρνείται να δει τις καλές προθέσεις πίσω από (ενδεχομένως) αδέξιες κινήσεις δικές μου ή του πατέρα μου. Εγώ απλά θέλω τη μαμά μου, όχι αυτό το τέρας στο οποίο έχει μεταμορφωθεί. Δε βγαίνει απ΄το σπίτι ούτε για να πάει στο περίπτερο να πάρει τσιγάρα, βλέπει μετά μανίας σειρές στο ίντερνετ, προφανώς έχει κατάθλιψη και το αναγνωρίζει και η ίδια αλλά δεν είναι διατεθειμένη να κάνει το παραμικρό για να βοηθήσει τον εαυτό της. Πριν 2 χρόνια περίπου της είχα γράψει ενα μακροσκελές γράμμα στο οποίο έλεγα και εξηγούσα πόσο την αγαπώ, πόσο τη θαυμάζω για τον τρόπο που με συμβουλεύει, τι θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου, ότι θέλω να δημιουργήσω πράγματα, ότι την έχω ανάγκη και η μόνη της απάντηση ήταν ότι " είναι περήφανη για μένα, βλέπει ότι με έχει μεγαλώσει σωστά και το μόνο που θα κάνει από εδώ και πέρα είναι να μ'αγαπάει". Είχα εξοργιστεί τόσο πολύ, είχα απογοητευτεί τόσο πολύ που επέμενε σε αυτό το τεράστιο τίποτα μέσα στο οποίο ζει. Σιχαμένη αδράνεια! Τι να την κάνω την αγάπη της Λένα αν δε συνοδεύεται από πράξεις; Πώς να την αγαπάω και να την εκτιμάω ως προσωπικότητα από τη στιγμή που δεν κάνει τίποτα για τον εαυτό της; Πώς να πάρω σοβαρά έναν άνθρωπο που λέει "θα κάνω αυτό, το ένα, το άλλο, το παράλλο, γιόγκα, βόλτες, διαζύγιο, γκόμενο, θα ζήσω τη ζωή μου" και εξακολουθεί να μην κανει τίποτα; Πού είναι η ρημάδα η αγάπη της; Πού είναι η στήριξή της και πού είναι το δικό μου παράδειγμα; Έχω μεγάλη ανάγκη τη μαμά μου αλλά απεχθάνομαι βαθιά την κατάντια της. Και, έπειτα, μισώ και μένα που σκέφτομαι έτσι, που δεν μπορώ να δω απλά τη μαμά μου και που νιώθω τόσο μόνη και ανίσχυρη.
Ουσιαστικά, το ερώτημά μου είναι πώς μπορώ να με προστατεύσω από την παράνοια στην οποία με βάζει και πώς μπορώ να σταθώ στα πόδια μου απέναντί της (δεδομένου ότι δε δουλεύω τώρα και μένω με τους γονείς μου);- σε απελπισία
Δεν χρειάζεται να πάτε και οι δύο σε ψυχολόγο. Είναι επικίνδυνο ότι το πιστεύεις αυτό, και εντελώς λάθος. Πρέπει να σώσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να σώσεις κανέναν άλλον.
Δεν υπάρχει συνταγή για να σωθείς, να σου την γράψω, να την καταπιείς και να γίνει η δουλειά. Θα είναι μια διαδικασία, που θα κρατήσει πολύ, και θα είναι πάρα πολύ επίπονη. Η διαδικασία αυτή πρέπει να γίνει από σένα, για σένα, ξεχωριστά από τη μητέρα σου. Είσαι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, και ως ξεχωριστός άνθρωπος πρέπει να ζεις. Το 'ίσως και να είμαι λίγο εξαρτημένη' είναι το understatement του αιώνα. Όσο δεν τολμάς να αναλάβεις την θεραπεία του εαυτού σου, δεν θα υπάρχει ψυχολόγος που θα μπορεί να σε βοηθήσει. Μην περιμένεις από τη μητέρα σου να αλλάξει, να καταλάβει, να επιβραβεύσει την προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης ή να σου δώσει άδεια να κάνεις το βήμα. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ.
Αν δεν έχεις χρήματα για ψυχολόγο, ως γνωστόν υπάρχουν και δωρεάν επιλογές. Αν είσαι φοιτήτρια, υπάρχουν περιθώρια μέσω του πανεπιστημίου, ψάξε να τα βρεις. Οι δήμοι έχουν τα δικά τους κέντρα ψυχολογικής υποστήριξης που έχουν βοηθήσει πολύ κόσμο. Νομίζω ότι το μακροσκελές σου μήνυμα σημαίνει ότι θέλεις μια αλλαγή, ή τουλάχιστον το ελπίζω, και ότι δεν το έστειλες για να αναμασήσεις αυτά που σε κρατούν πίσω.
σχόλια