________________
1.
Αγαπητή Α,μπα,
Είμαι 26 και, πλην του έτους που έλειψα στο εξωτερικό για το μεταπτυχιακό μου, μένω με τους γονείς μου. Δυστυχώς τους "έμαθα'' λάθος από πιο μικρή με αποτέλεσμα να εμπλέκονται στη ζωή μου ρωτώντας από ενδιαφέρον, όπως λένε, τι ώρα θα βγω, με ποιους και αν αργήσω ενδέχεται να υπάρξει τηλέφωνο ή μήνυμα. Πλέον όμως, δεν το αντέχω αφενός γιατί δε θέλω να δίνω αναφορά και αφετέρου γιατί δε συμφωνούν -η μητέρα μου μάλλον- με κάποιες επιλογές μου. Σκοπεύω άμεσα να μετακομίσω σε διαμέρισμα άλλου ορόφου της πολυκατοικίας, που μας ανήκει και δεν κατοικείται. Το έχω αποφασίσει και δε ζητάω την άδεια τους, εφόσον μπορώ να το κάνω. Αντιμετωπίζω όμως μεγάλο ψυχολογικό πόλεμο του τύπου "πώς έγινες έτσι" και "δε μας αγαπάς" και άλλες τέτοιες δραματικές και εξοντωτικές πολλές φορές ατάκες.
Πώς μπορώ να τους πείσω ότι χρειάζομαι το χώρο μου και κομμάτια της ζωής μου για μένα και μόνο;
Υ.Γ. το βασικό πρόβλημα είναι η μάνα μου και η σχέση εξάρτησης που προφανώς είχαμε και δεν αντέχω πια.
Υ.Γ. όχι, δεν έχω αδέρφια, προφανώς.
Ευχαριστώ για το χρόνο σου!
Το πιο δύσκολο να δεχτείς και να κάνεις κτήμα σου, είναι και το πιο προφανές, που δεν μπορείς να δεις επειδή συμμετέχεις στη σχέση εξάρτησης και ελέγχου που έχεις με τους γονείς σου (δεν σε κατηγορώ. Δεν την έχεις δημιουργήσει εσύ, αλλά τώρα ρωτάς πώς θα ζήσεις τη ζωή σου).
Δεν χρειάζεται να τους πείσεις.
Δεν χρειάζεσαι έγκριση για να ζήσεις τη ζωή σου όπως θέλεις. Δεν χρειάζεται να συμφωνούν με αυτά που κάνεις, δεν χρειάζεσαι άδεια από κανέναν, και δεν είσαι εσύ υπεύθυνη για τον τρόπο που διάλεξαν να ζουν τη ζωή τους και για τους λόγους που έχουν επιλέξει να στενοχωριούνται.
Μπορείς να τους αγαπάς και να τους πονάς και να τους νοιάζεσαι, χωρίς να είναι προϋπόθεση η υπακοή σου. Το τι θα κάνουν αυτοί, το πώς βλέπουν τη σχέση σας και τι πιστεύουν ότι πρέπει να κάνεις είναι δικό τους θέμα. Λες ότι δεν χρειάζεσαι άδεια για να μείνεις μόνη σου – κάνε το αυτό πράξη όμως, όχι μόνο μετακομίζοντας, αλλά πιστεύοντας σε αυτό. Θα δουν την ανυπακοή σου ως απόρριψη, πιθανόν να συνεχίσουν τον ψυχολογικό εκβιασμό, που μπορεί να κορυφωθεί, αλλά δεν γίνεται να περιμένεις να αλλάξουν για να γίνεις ανεξάρτητη. Θα γίνεις επειδή το θέλεις. Δεν είναι στο χέρι τους. Στο δικό σου χέρι είναι.
Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο γιατί φοβάσαι ότι αν δεν κάνεις αυτό που θέλουν, θα αποσύρουν την αγάπη τους. Αν η αγάπη τους όμως υπάρχει μόνο υπό προϋποθέσεις, με τα όρια που βάζουν οι ίδιοι, είναι αγάπη ή εξαγορά αγάπης; Αν σου λένε ότι δεν τους αγαπάς επειδή δεν θέλεις να σε ελέγχουν, η απάντηση είναι ότι αν σε αγαπούν, θα πρέπει να σε στηρίζουν σε ό,τι αποφασίσεις. Σε έμαθαν έτσι, τους έμαθες έτσι, αλλά δεν είσαστε καταδικασμένοι να ζείτε έτσι.
________________
2.
Όταν κάποιος στέλνει ερώτηση και δεν φαίνεται από τα γραφόμενα ή την υπογραφή το φύλο του, πώς αποφασίζεις αν είναι άνδρας ή γυναίκα; Σήμερα 08/04, ερώτηση 1, αποφάσισες ότι πρόκειται για γυναίκα. Γιατί; Το έχω παρατηρήσει και στο παρελθόν, αλλά δεν έχω αποδείξεις και βαριέμαι να ψάξω τις ερωτήσεις για να σου το αποδείξω. Μήπως το μεγαλύτερο ποσοστό των αναγνωστών σου είναι γυναίκες; Μήπως είσαι προκατειλημμένη ότι αυτή την ερώτηση θα την έκανε μόνο γυναίκα;- περιέργη
Το μεγαλύτερο ποσοστό είναι πράγματι γυναίκες, και σίγουρα είμαι προκατειλημμένη, και σίγουρα κάνω συχνά λάθος. Το έχω καταλάβει από τα σχόλια, και προσπαθώ να προσέχω περισσότερο.
________________
3.
Είμαι 28 χρονών και έχω σχέση εδώ και 2 χρόνια με εναν άντρα 35 χρονών. Περνάμε πολύ καλά σε όλους τους τομείς αλλά αυτό που με εχει εξοργισει και ξενερώσει τελευταία είναι η αναβλητικότητά του. Οκ καταλαβαίνω όλοι μας λίγο πολύ είμαστε αναβλητικοί αλλά όχι έτσι. Αναβάλλει να ασχοληθεί με τον εαυτό του, τα ρούχα, το σπίτι του. Λέει ότι δεν εχει χρήματα ή χρόνο. Ναι καποιες φορες αυτο ίσχυε αλλα οταν έβγαλε πλέον χρηματα αν πιεζοταν λίγο 2 φορες την βδομαδα μπορουσε να κανει κάτι. Αλλά αυτά είναι ασήμαντα μπροστά στο πιο σημαντικό, την υγεία του. Δεν έχει κάνει ποτε τσεκ απ να δει που βρισκεται τι πρεπει να προσεχει και να αποφεύγει, αναβάλλει να πάει στο δερματολόγο που ξέρει ότι έχει θέματα με το δέρμα του. Πέθαινε άνθρωπος μπροστά του και ουτε απο αυτο σοκαριστηκε να πάει να ψαχτει. Ακόμα, έχει σοβαρο ιστορικο θανάτου στην οικογενειά του που τον αφορά γιατί καπνίζει σα φουγάρο και ούτε για αυτό πήγε. Όταν χρειάστηκε να κάνω εγω μια θεραπεια και ο γιατρος είπε να πάρει και αυτός χάπια (3 μόνο) φυσικά αρνήθηκε. Στο κοντινό του περιβάλλον όλοι είναι στο ίδιο περίπου στυλ και μόνο εγώ του υπενθυμίζω ότι πρέπει να προσέχει κτλ. Δυστυχως, μου λεει οτι θελω να γινεται το δικό μου και δεν βλέπει το ενδιαφέρον μου. Το παραδέχομαι ότι καποιες φορες γινομαι πιεστική και ζήτησα συγγνώμη αλλά τα αναβλητικά άτομα θεωρώ ότι χρειάζονται κίνητρο και πίεση για να ξεκουνηθούν. Πλέον σκέφτομαι ότι δεν θελω να είμαι με ενα άτομο που δεν προσέχει την υγεία του. Στα 50 του δεν θα μπορεί να κουνηθεί λόγω καπνίσματος, κακης διατροφης και έλλειψης άσκησης. Σκεφτομαι πλέον αν θέλω να κάνω οικογένεια μαζί του και εγώ θα μιλάω στο παιδί για πρόληψη και ο πατέρας θα του λέει για τους γιατρούς που δίνουν φάρμακα για να πλουτισουν αυτοί και οι φαρμοκοβιομηχανίες. Έχω άδικο, είναι παράλογα αυτά που λέω; Πραγματικα τον νοιαζομαι και θελω να δει επιτελους ότι η πρόληψη σώζει.- Μπερδεμένη
Νομίζω ότι αυτό που αναφέρεις δεν είναι απλή αναβλητικότητα. Ίσως να είναι φόβος που παραλύει και τον κάνει να χώνει το κεφάλι του στην άμμο, που έχει σχέση βέβαια με την γενική αναβλητικότητα, αλλά δεν είναι απλώς αυτό. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν αναβλητικοί που δεν είναι τόσο κάθετοι και αρνητικοί στα φάρμακα. Αν όντως έχει θεωρίες περί των φαρμακοβιομηχανιών που πλουτίζουν και έτσι εξηγεί γιατί δεν παίρνει τα τρία χάπια που πρέπει να πάρει για ένα συγκεκριμένο θέμα, είναι αρκετά πιο περίπλοκο.
Αυτό που λες εσύ 'ενδιαφέρον' είναι και μια στάση ζωής, στην οποία διαφέρετε δραματικά. Δεν ζητάς απλώς να συμμετέχει σε ένα χόμπι, του ζητάς να γίνει σαν κι εσένα, και αυτό τον κάνει να το βλέπει σαν πίεση, όχι σαν ενδιαφέρον. Η διαφορά σας είναι πολύ μεγάλη, δεν μπορώ να φανταστώ πώς γίνεται να περιορίζεται «μόνο εκεί» και κατά τα άλλα να τα πηγαίνετε περίφημα. Το «αποφεύγει να ασχοληθεί με τον εαυτό του, τα ρούχα του, το σπίτι του» δεν είναι όλη του η ζωή;
________________
4.
Αγαπητή Α,μπα, δεν έχω κανένα χόμπι. Ήθελα καιρό να σου στείλω και με αφορμή την κοπέλα που της το είπε ο εραστής της τις προάλλες (πολύ γέλασα), εγώ αποφάσισα να ρωτήσω σοβαρά. Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, να βλέπω σειρές και ταινίες, να πηγαίνω εκδρομές, και σπουδάζω κάτι που μου αρέσει, και έχω μάθει 3 ξένες γλώσσες, και έπαιζα πιάνο για 10 χρόνια. Η μέρες μου λοιπόν είναι γεμάτες, πάντα κάτι θα βρω να ασχοληθώ. Με προβληματίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μου αρέσει πολύ, που να παθιάζομαι, που να θέλω με πολλή όρεξη να ασχοληθώ με αυτό και να γίνω καλύτερη. Το πιάνο για παράδειγμα, τόσα χρόνια και ούτε καν μου λείπει που σταμάτησα να παίζω. Κι έχω δοκιμάσει πολλά, αλλά τίποτα δε μου τραβάει το ενδιαφέρον. Όταν με ρωτάνε ποια είναι τα ενδιαφέροντά μου δεν έχω τίποτα να πω, και ζηλεύω τους ανθρώπους που μιλάνε με πάθος για κάτι που κάνουν. Εγώ γιατί αυτό το πάθος να μην το έχω για τίποτα; Τι πάει λάθος;- firstworldproblem?
Τα χόμπι δεν είναι απαραίτητα και πάθος. Χόμπι είναι κάτι που σου αρέσει να το κάνεις, και το κάνεις επειδή σου αρέσει. Δεν προσπαθείς να γίνεις απαραίτητα καλύτερος σε αυτό, ασχολείσαι με κάτι για το οποίο δεν πληρώνεσαι, για αποκλειστικά προσωπική σου ευχαρίστηση, για χαλάρωση, για κοινωνική συνεύρεση με άλλους ανθρώπους, ή επειδή απολαμβάνεις τη μοναξιά σου. Τα βιβλία, οι ταινίες, οι σειρές, οι εκδρομές, δεν αναγνωρίζονται ως χόμπι, αλλά πολύ κακώς. Δεν ξέρω γιατί έχουμε κάνει τη λέξη χόμπι ανταγωνιστική, σα να πρέπει να αποδείξουμε κάτι. Το πάθος είναι κάτι που σε ωθεί να κάνεις πράγματα που απαιτούν θυσίες, που δεν αντέχεις αν δεν κάνεις, στα οποία προσπαθείς να γίνεις καλύτερος. Έχει γίνει και λίγο lifestyle όμως όλο αυτό το θέμα – ΠΡΕΠΕΙ να είσαι παθιασμένος με κάτι, αλλιώς πρέπει να αισθάνεσαι λειψός ή ημιτελής. Γιατί τόση πίεση;
Είναι πάρα πολύ πιθανό να έχεις πάθος για κάτι από όλα που κάνεις, και να μην το έχεις καταλάβει, επειδή το κάνεις συχνά και χωρίς θυσίες. Ας πούμε, σκέψου για κάποιο λόγο να σου απαγορευτεί η πρόσβαση σε ταινίες και σειρές. Πώς σε κάνει να νιώθεις αυτό; Αν κάτι μέσα σου σφίγγεται, να το πάθος.
Αυτή η ερώτηση, το 'δεν έχω ενδιαφέροντα', έρχεται συχνά στο 'α μπα', και με στενοχωρεί κάπως. Έχουμε ένα σωρό θέματα να λύσουμε κάθε μέρα, και προσθέτουμε ένα από μόνοι μας, επειδή κάπου, κάπως, έχουμε ακούσει ότι πρέπει να το έχουμε. Υπάρχει αυτοί που αφοσιώνεται σε μια ασχολία, και άλλοι που προτιμούν να μοιράζουν την προσοχή τους σε πολλές, επειδή μπορούν, επειδή έτσι θέλουν. Για όλους υπάρχει χώρος.
________________
5.
Φεύγω για μεταπτυχιακό και προοπτικές δουλειάς έξω, και αφήνω το αγόρι εδώ; Ή μένω εδώ να δουλεύω με 500 ευρώ στη μιζέρια; Βασικά, δε θέλω να ζήσω έξω. Θα μου πεις, οι μισοί από ανάγκη φεύγουν. Αλλά είναι το μεταπτυχιακό που θέλω, αλλά είναι και σε μέρος που δε μου αρέσει. Αλλά και να μείνω εδώ, δε θα χτυπάω μάλλον το κεφάλι μου αργότερα; Ποιος ξέρει; Πείτε μου μια γνώμη παιδιά, πείτε μου ναι/όχι, ένα μήνα το σκέφτομαι και κάθε μέρα αλλάζω γνώμη. Θα παλαβώσω. Να ρίξω κορόνα γράμματα: Δε μπορώ να τον αφήσω, φοβάμαι πως δε παλέψουμε την απόσταση, και πως άμα χωρίσουμε θα το μετανιώνω για πάντα. Αυτός βέβαια λέει να κάνω το καλύτερο για μένα και θα με στηρίξει ό,τι και να γίνει. Ξέρω, είναι δίλημμα τύπου είναι στενά τα διαμαντένια μου παπούτσια. Αχ, πες μου όμως.- τι να μου πεις κι εσύ?
Πράγματι, τι να σου πω κι εγώ; Έχεις μια ευκαιρία να κάνεις κάτι ενδιαφέρον με προοπτικές, και ένα αγόρι που λέει ότι θα σε στηρίξει ό,τι και να γίνει. Περισσότερο μου φαίνεται ότι φοβάσαι ότι εσύ δεν θα παλέψεις την απόσταση, και όχι αυτός. Γιατί; Επειδή φοβάσαι ότι μπορεί να πας και τελικά να σου αρέσει;
________________
6.
Καλησπέρα,
διαβάζω την στήλη σου σχεδόν κάθε μέρα.. είμαι 38 χρονών και εχω 3 κοριτσάκια ηλικίας 8 ετών και 4 ετων (δίδυμες). Οταν ήμουν έγκυος στις μικρές ο σύζυγος βρηκε κάτι άλλο στην ζωή του κ έκρινε οτι δεν μπορεί να είναι μαζί μας. Πέρασαν 4 χρόνια απο τότε - εκείνος είναι σωστός με τα παιδιά στις επισκέψεις - κ μενει με αυτή την κοπέλα η οποία τώρα είναι έγκυος 6 μηνών... εγώ απο την άλλη αυτά τα 4 χρόνια δεν έχω καταφέρει να κάνω μια σχέση έτσι όπως θα την ήθελα...και αυτό που θα ήθελα είναι τόσο απλό... δεν θέλω να φορτώσω σε κανέναν τα παιδιά μου, θέλω εναν άνθρωπο που να με καταλαβαίνει, τις ώρες που εχω κ εγώ διαθέσιμες να θέλει να περνάμε το χρόνο μας μαζί, χωρίς δεσμέυσεις, άλλα παιδιά και βαρύγδουμπα λόγια.. κ όμως είναι τόσο δύσκολο.. πρόσφατα ήμουν με κάποιον 4 μήνες (λίγο το ξέρω..) όμως τον ερωτεύτηκα, περνούσαμε πολύ καλά μαζί, ήταν κ εκείνος χωρισμένος με 2 παιδιά, ήμασταν με λίγα λόγια στην ίδια φάση... κ όμως τελείωσε... είχε λέει οικονομικά θέματα κ ένιωθε άσχημα.. οπότε με ενα mail το τελείωσε... νιωθω αδικημένη... αν κ δεν μου αρέσει η λέξη, γιατί παραπέμπει σε θύμα.. δεν βρίσκω άλλη για την ώρα. Εχω δώσει πολλα κ δεν είναι ότι περιμένω κάτι πίσω.. όμως νομίζω ότι εναν στοιχειώδη σεβασμό έστω για ενα σωστό τέλος το αξίζω. Πως γίνεται ο πρωην αντρας μου να εχει βρει μια κοπέλα που τον αγαπάει, δέχεται τα παιδιά του (3! ούτε 1 ούτε 2) κ θελει να κανει κ μαζί του κ 4ο χωρίς καμία οικονομική άνεση κ εγώ που θέλω απλώς μια σχέση απλή χωρίς υποχρεώσεις κ δεσμέυσεις (γάμους, παιδιά κτλ) να μην μπορώ να την βρω..? μήπως τελικά κάνω εγώ κάτι τόσο λάθος..? είμαι τόσο άδεια πια απο συναισθήματα.. πολύ απογοητευμένη- απογοήτευση.. :-(
Έχεις μια τάση στην αυτολύπηση που εύχομαι να ήταν της στιγμής, γιατί αν είναι μόνιμη, σε εμποδίζει να κάνεις αυτό που θέλεις, που είναι μια ανάλαφρη σχέση χωρίς δεσμεύσεις. Αν θέλεις κάτι απλό χωρίς υποχρεώσεις, πρέπει να είσαι και εσύ απλή, χωρίς να δημιουργείς υποχρεώσεις. Ας το αφήσουμε αυτό τώρα, γιατί κάτι άλλο είναι πιο σημαντικό.
Νιώθεις αδικημένη, και δεν σου αρέσει η λέξη, κι όμως, ορθά την επέλεξες. Η αδικία που γίνεται είναι ότι ένας χωρισμένος άντρας με παιδιά δεν είναι ίσος με μια χωρισμένη γυναίκα με παιδιά, και εσύ το ζεις στο πετσί σου. Ρωτάς, γιατί δεν έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή, αφού είμαστε στην ίδια θέση; Εμ, δεν είσαστε στην ίδια θέση. Όλοι ξέρουμε – οι υποψήφιες σου γνωριμίες ξέρουν – ότι η γυναίκα που έχει παιδιά είναι κυρίως υπεύθυνη γι' αυτά, ενώ ο άντρας τα επισκέπτεται και τα βλέπει ένα κλάσμα του χρόνου. Θεωρούμε αυτονόητο ότι η γυναίκα που έχει παιδιά πάει για κάτι 'σοβαρό', επειδή είναι μητέρα και οι μητέρες είναι Άγιες που πρέπει να κάνουν μόνο σοβαρές σχέσεις, επειδή έχουν παιδιά... είναι ένας κύκλος που δεν σπάει, και αυτό που ζητάς είναι αντίθετο με τις επιταγές.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι αδύνατο να γίνει. Μια αρχή που πρέπει να κάνεις είναι να σταματήσεις να συγκρίνεις τη ζωή σου με τη ζωή του άντρα σου – έχετε χωρίσει, μην το ξεχνάς, και χωρίσατε για πολύ καλό λόγο. Όπως βρήκες κάποιον για τέσσερις μήνες, έτσι θα βρεις και κάποιον άλλον. Δεν χρειάζεται ούτε απογοήτευση, ούτε μεγάλες κουβέντες. Έχεις τρία παιδάκια – από μόνο του ένα υπέροχο θαύμα – είσαι νέα, υγιής απ' όσο φαίνεται, και με κάποια οικονομική άνεση. Δεν είναι άδικο για τον υπόλοιπο πληθυσμό, αν το πάμε έτσι, να παραπονιέσαι;
________________
7.
Αγαπητή Α μπα..
Ψάχνω τη γνώμη ενός αμερόληπτου και έξυπνου ανθρώπου και βρήκα την ιδανική λύση σε εσένα! Κατ'αρχάς ευχαριστώ για την εξαιρετική συντροφια! Η ερώτηση νομίζω είναι απλή: Μπορεί το εργασιακό περιβάλλον από μόνο του να επηρεάσει στο σύνολο τη διάθεση ενός ανθρώπου ή εγώ είμαι απλά υπερβολική? Είμαι σε μια δουλειά εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου. Παρατηρώ ότι μέσα σε αυτόν τον καιρό έχω γίνει ευέξαπτη, αγενής, νευρική, κακοδιάθετη κλπ κλπ. Όλη η κατρακύλα της διάθεσής μου άρχισε με την καινούρια δουλειά. Δεν περνάω καλά εκεί και δουλεύω περίπου 10 ώρες την ημέρα, δεν έχουμε καλή χημεία οι συνάδελφοι μεταξύ μας, το αφεντικό είναι ο πιο κυκλοθυμικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ, η δουλειά απαιτητική και το αντικείμενο, αν και αυτό που σπούδασα, δεν είμαι σίγουρη ότι μου αρέσει στην πράξη. Όλα τα άλλα εκτός εργασιακού χώρου βαίνουν καλώς. Έχω μια οικογένεια που με αγαπάει, έναν υπέροχο άντρα δίπλα μου, λίγους και καλούς φίλους, έναν αξιοπρεπή μισθό, είμαι υγιής και παρ'όλα αυτά είμαι μέσα στα μούτρα. Κάθε πρωί που ξυπνάω θέλω να αρχίσω να κλαίω που πρέπει να ξαναπάω εκεί.. δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ όλο αυτό. Οι δικοί μου άνθρωποι μου λένε να σφίξω τα δόντια γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι, με εξαίρεση τον άντρα μου που μου λέει ότι αν είναι να υποφέρω τόσο να παραιτηθώ και θα βρούμε τι θα κάνουμε. Έχω πελαγώσει. Πώς αποκόπτω τα συναισθήματα που μου προκαλεί ο εργασιακός μου χώρος από την προσωπική μου ζωή? Μήπως κακώς το αποδίδω μόνο στη δουλειά? Πες κι εσύ μια γνώμη, η οξυδέρκεια σου μόνο να βοηθήσει μπορεί! (Και φυσικά συγνώμη για το κατεβατό, πίστευα ότι θα μπορούσα να έγραφα λίγα και περιεκτικά!)- Γκρινιάρα και δύστροπη
Βεβαίως και μπορεί το εργασιακό περιβάλλον να σου χαλάσει τη ζωή. Εδώ μπορεί να το κάνει ένας δύσκολος γείτονας στην πολυκατοικία, δεν θα το κάνει ο χώρος στον οποίο περνάς τις περισσότερες ώρες της ημέρας; Μην ακούς τους 'δικούς σου ανθρώπους', γιατί είναι δέκα ώρες τη μέρα, κάθε μέρα. Σημασία έχει τι λέει ο άντρας σου, γιατί η δική του ζωή θα επηρεαστεί από αυτή την απόφαση, και ο άντρας σου σε στηρίζει απόλυτα (συγχαρητήρια για την επιλογή). Κοιτάξτε πώς θα τα καταφέρετε με τα χρήματα, κάνετε ένα σχέδιο, και προχώρα. Δεν χρειάζεται να θυσιάζεις την ηρεμία σου, αν γίνεται να κάνεις αλλιώς.
σχόλια