Οι Λεωνίδας Μπαλάφας και Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης έφτιαξαν έναν κρητικό ύμνο ενάντια στην κρίση. Το βίντεοκλίπ τους το πετυχαίνω παντού τις 3 μέρες (μέσα στις οποίες κατόρθωσε να φτάσει ήδη τα 800.000 views) και το απέφευγα αρχικά, μετά όμως είπα να το δω για να καταλάβω προς τι ο ντόρος.
Περιείχε όλα αυτά που σιχαίνομαι.
1) Την επονομαζόμενη κρητική λεβεντιά.
Ειδικά αυτή που παρουσιάζεται στερεοτυπικά με μαυροφορεμένους μουντρούχους (και κάποιες φορές, όχι εδώ, ρίχνουν μπαλωθιές και είναι λίγο λεβεντομαλάκες, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Κρήτες).
2) Εντεχνίλα
Το έντεχνο για να σωθεί απομυζά ό,τι μπορεί απ' την κρητική κουλτούρα και με αφορμή το «φαινόμενο» Γιάννης Χαρούλης. Δε μ' αρέσει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
3) Μούσια
Ειδικά αυτή η μεταμόρφωση του Λεωνίδα Μπαλάφα σε αντάρτη/παπά στο λαιμό μου έχει καθίσει.
4) Απλοϊκό λαϊκισμό
Οι κακοί πολιτικοί (στα όρια της καρικατούρας), οι καλοί αγνοί άνθρωποι άνθρωποι που δεν φταίνε σε τίποτα, που τους παραπλανά η κακή τηλεόραση.
5) Διδακτισμό στα όρια της προπαγάνδας.
Όλοι μαζί να βαρέσουμε (μεταφορικά) το χέρι στο τραπέζι και τα πόδια στο πάτωμα, να χορέψουμε ξεκάρφωτοι δυο δυο σε κάτι βουνά κι οι πολιτικοί θα πάρουν αυτό που τους αξίζει, επειδή οι Έλληνες μεγαλουργούμε όταν το θέλουμε και πάμε κόντρα στους δυνάστες μας κλπ κλπ
Το περίεργο είναι πως παρότι το βίντεοκλιπ είχε όλα αυτά τα επιμέρους κομμάτια που σιχαίνομαι, έμεινε στο μυαλό μου για ώρες αφού το είδα. Κοιμήθηκα, ξύπνησα και συνέχιζα να σκεφτόμαι πόσο πετυχημένο και αποτελεσματικό, και καλογυρισμένο ήταν.
Περιέργως, με κέρδισε.
Στα 5 χρόνια κρίσης και μνημονίων, αρκετά πολιτικά τραγούδια γράφτηκαν, όμως κανένα δεν έμεινε στη μαζική συνείδηση των Ελλήνων. (Κακώς, το Κάτι Ελλάδες πρέπει να ακουστεί περισσότερο.) Τα περισσότερα άλλα δεν έκαναν καν σουξέ. Ούτε οι Κατσαρόλες, ούτε του Πορτοκάλογλου κι ας υπογράφονταν από μεγάλα ονόματα. Ίσως έμοιαζαν κατασκευασμένα για σουξέ; Ανειλικρινή; Δεν ξέρω.
Πάντως μετά από μια πενταετία που η τέχνη της ελληνική μουσικής δεν έβγαλε κανένα Μεγάλο Πολιτικό Σουξέ, αυτό φαίνεται να αλλάζει, και δικαίως.
Το «Να σταθώ στα πόδια μου» ήρθε στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή.
σχόλια