__________________
1.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΑΜΠΑ
Μετακόμισα πρόσφατα σε νέο μέρος και έχω διαδώσει σε όλον τον κόσμο ότι ξέρω pole-dance, δεν έχω ιδέα όμως! Τι να κάνω για να μην αποκαλυφθεί το ψέμα μου; Δεν τρολάρω, βοήθησέ με !!!!!!!!!!!- pole-dance-NO
Κι εγώ δεν τρολάρω, αλλά σαν πώς να αποκαλυφθεί αυτό το ψέμα; Να σου κάνουν πάρτι-έκπληξη με έναν στύλο στη μέση; Να σε γράψουν εν αγνοία σου σε διαγωνισμό pole dancing, να σε απαγάγουν και να σε βάλουν με το ζόρι να συμμετέχεις; Να σου ζητήσουν ιδιαίτερα με απειλή όπλου;
Θα ήταν καλύτερα να μην είχες πει ψέματα για κάτι τόσο άχρηστο, αλλά τώρα που έγινε, μπορείς να ελπίζεις ότι κάποτε θα ξεχαστεί. Αν περάσει αρκετός καιρός, μπορείς να αρχίσεις να λες ότι έκανες παλιά, αλλά τώρα δεν τα θυμάσαι καλά. Εν τω μεταξύ, μήπως να έβαζες έναν στύλο στο σαλόνι για να κάνεις προπόνηση; Θα υπάρχουν μαθήματα στο youtube. Εντάξει, η τελευταία πρόταση ήταν τρολάρισμα. Ελπίζω να σου έγινε μάθημα ώστε να μην ξαναπροσπαθήσεις στο μέλλον να τραβήξεις την προσοχή του κόσμου λέγοντας ψέματα.
__________________
2.
Λένα, ποια είναι η άποψή σου για τη θέση των γυναικών στην τηλεόραση; Δεν μιλάω για τις γνωστές γλάστρες (που νομίζω ότι η ύπαρξή τους είναι δεδομένη πλέον) αλλά ακόμα και σε σειρές και ταινίες. Γενικά σε διάφορες σειρές που βλέπω, ποτέ δεν συμπαθούσα τις γυναίκες στις σειρές (εγώ κυρίως βλέπω αστυνομικές). Πρόσφατα και μετά από πολλή ανάλυση ανακάλυψα γιατί. Σε τέτοιου είδους σειρές, ΟΛΕΣ οι γυναίκες που συμμετέχουν σε πρωταγωνιστικούς ρόλους πρέπει να είναι ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΕΣ. Πρέπει να είναι όμορφες, έξυπνες, άριστες στη δουλειά τους, μονίμως σε εγρήγορση, να κρύβουν τα συναισθήματά τους αλλά παρ'όλα αυτά να έχουν πλούτο συναισθημάτων, και να είναι ανταγωνιστικές προς όλους. Αντίθετα, οι άντρες που δεν πρέπει να παλέψουν με 40 κύματα για να αποδείξουν την αξία τους έχουν το δικαίωμα να είναι "χαζούληδες", από την άποψη ότι έχουν κάποιο ψεγάδι. Άλλος πχ είναι κοινωνικά αδέξιος, άλλος δεν είναι Αντόνιο Μπαντέρας με φέτες Καραμολέγκος, κλπ. Αποτέλεσμα ότι ο ανδρικός χαρακτήρας είναι προσιτός στο κοινό γιατί αυτό μπορεί να ταυτιστεί μαζί του, ενώ ο γυναικείος είναι κάτι το άφταστο και μόνο μας εκνευρίζει. Ή τουλάχιστον αυτά είναι τα δικά μου συμπεράσματα. Προφανώς αυτό δεν ισχύει σε όλες τις σειρές αλλά τουλάχιστον συμβαίνει σε αρκετές από αυτές που παρακολουθώ (πχ τα NCIS). Σχόλια;
Το σκέφτηκα, και νομίζω ότι πλησίασες πολύ κοντά, αλλά θέλω να κάνω τη διαφοροποίηση ακόμη πιο συγκεκριμένη. Δεν είναι ακριβώς ότι απαιτείται τελειότητα από τις γυναίκες ενώ από τους άντρες όχι, αλλά ότι οι αντιήρωες είναι αξιοσέβαστη και μεγάλη κατηγορία που αναγνωρίζεται και παίρνει βραβεία (ξεκινώντας από τα μυθιστορήματα του Ρέιμοντ Τσάντλερ μέχρι τους Walter White, Don Draper, Rust Cohle και λοιπά) ενώ οι αντιηρωίδες είναι μια πολύ πρόσφατη «ανακάλυψη», είναι ελάχιστες, και εξαιρετικά αμφιλεγόμενες φιγούρες (Lena Dunham και οι αντι/ηρωίδες της, η Amy Schumer, βάζω μέσα και την Chelsea Handler, αν και δεν είναι ηθοποιός, υποδύεται οπωσδήποτε μια περσόνα). Ο κόσμος, και βάζω άντρες και γυναίκες μέσα, ταυτίζουν αυτές τις ηρωίδες με τις ίδιες τις γυναίκες και τις σχολιάζουν σα να είναι το ίδιο πρόσωπο – πρώτη διάκριση που δεν καταλαβαίνω ακριβώς. Δυσκολευόμαστε τόσο να δεχτούμε τις γυναίκες ως δημιουργούς, και αυτόματα θεωρούμε ότι αυτές οι γυναίκες είναι και στην πραγματικότητα όπως οι χαρακτήρες που έχουν πλάσει με τη φαντασία τους; Το κυριότερο όμως είναι ότι ο κόσμος σοκάρεται, αηδιάζει και νιώθει αποστροφή με τις γυναίκες που έχουν ελαττώματα στην οθόνη. Δεν τους συγχωρείται να είναι άπληστες, αναποφάσιστες, γεμάτες ανασφάλειες, κι ας είναι παράλληλα έξυπνες, αστείες, με αποθέματα αγάπης για τους άλλους – το ερώτημα που βλέπω μόνιμα από θεατές είναι «γιατί να βλέπω έναν αρνητικό χαρακτήρα στην τηλεόραση». Μα το κάνεις όλη την ώρα με αντρικούς ρόλους στην τηλεόραση, και σου φαίνεται και cool!
H Shonda Rhimes νομίζω ότι έχει σπάσει λίγο αυτό το στερεότυπο με τις σειρές της, και είναι αρκετά ισχυρή για να επιβληθεί. Η Mindy Kaling πετάχτηκε ξαφνικά και έγινε mainstream. Οι παλαιότερες και έμπειρες Amy Poehler, Kristen Wiig, η Tina Fey και άλλες έχουν κάνει πολλή δουλειά και είχαν προετοιμάσει το πεδίο. Η Αλίσια Φλόρικ όσο περνούν τα χρόνια αποκτάει περισσότερο βάθος και της επιτρέπονται περισσότερα ελαττώματα και λάθη. Έχουμε ακόμα μερικές δεκαετίες για να αναπτυχθούν πλήρεις γυναικείοι χαρακτήρες, και στο ενδιάμεσο δεν θα αποφύγουμε καρικατούρες, αλλά συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Η συζήτηση έχει αρχίσει, και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
__________________
3.
είχα μια σχέση 2 χρόνια και εδώ και ένα μήνα χωρίσαμε με δική μου πρωτοβουλία. Η σχέση τον πρώτο χρόνο ήταν από απόσταση καθώς ο φίλος μου σπούδαζε στο εξωτερικό. Αρχίσαμε να έχουμε προβλήματα από το προηγούμενο καλοκαίρι και το χείμωνα κορύφωθηκαν. Τα προβλήματα ήταν πολλά όπως ζήλεια καβγάδες (έντονοι). Ένα πράγμα που με πείραζε πολύ ήταν οτι δε με επισκεπτόταν συχνά στη πόλη όπου φοιτώ! (η συγκεκριμένη πόλη απέχει 40km από τον κοινό τόπο κατοικίας μας και ο πρώην μου είναι ευκατάστατος οι λόγοι πάντα ήταν γελοίοι). Εδώ να πω ότι εγώ είχα πάει 2 φορές στο κράτος που σπούδαζε! Το point είναι οτι δεν έκανε θυσίες και δεν προπαθούσε για μας ούτε στο ελάχιστο αν και συνεχώς ισχυριζόταν οτι εγώ δε κάνω τίποτα. Πέρασε ο καιρός και βρεθήκαμε με σκοπό να του επιστρέψω κάποια πράγματα του μου είπε ότι είναι στεναχωρημένος και καταλήξαμε να κάνουμε σεξ. Δε θέλω να ξανά κάνω σχέση μαζί του. Φοβάμαι όμως και να μείνω μόνη μου. Φοβάμαι ότι δε θα βρω ποτέ κάποιον να με αγαπήσει. Κι αν μείνω μόνη μου για πάντα? Δανάη 21
Ξέρεις πολλούς που έμειναν μόνοι τους για πάντα; Όχι, ξέρεις πάρα πολύ λίγους. Ξέρεις γιατί; Γιατί ελάχιστοι άνθρωποι θέλουν να μείνουν μόνοι τους για πάντα. Σταμάτα να το φοβάσαι αυτό, γιατί δεν πρόκειται να γίνει, και συγκεντρώσου για να ανακαλύψεις ποια είσαι και ποια είναι τα όρια σου. Μη μένεις με λάθος ανθρώπους επειδή φοβάσαι, γιατί όσο πιο πολύ φοβάσαι, τόσο πιο λάθος θα βρίσκεις, και εκεί να δεις πόση μοναξιά παραμονεύει.
__________________
4.
Αγαπημένη μου Αμπα,
Είδα πριν λίγο καιρό το the reader. Δε θα επικεντρωθώ τώρα στο κεντρικό μήνυμα της ταινίας και στο θέμα της άγνοιας και της αμορφωσιάς αλλά στο ερωτικό κομμάτι. (SPOILER!) Στην ταινία ο πρωταγωνιστής και φανταστικός Ralph Fiennes τα φτιάχνει σε μικρή ηλικία με την επίσης φανταστική Kate Winslet, αλλά λόγω διαφόρων συνθηκών, και της διαφοράς ηλικίας φαντάζομαι, χωρίζουν σύντομα και ξαφνικά. Εκείνος συνεχίζει τη ζωή του, παντρεύεται, κάνει παιδί, χωρίζει. Σε όλο αυτό το διάστημα όμως σκέφτεται εκείνη, θέλει εκείνη, αγαπάει εκείνη μέχρι που την ξανασυναντά λίγο πριν πεθάνει. Κάθε μορφή τέχνης καταπιάνεται με το θέμα του ανεκπλήρωτου έρωτα ή του παντοτινού. Όπως στα 100 χρόνια μοναξιάς, στον έρωτα στα χρόνια της χολέρας, στη μικρά Αγγλία και σε πολλά άλλα που ο πρωταγωνιστής κατατρύχεται σε όλη του τη ζωή από τον αληθινό έρωτα που δεν μπορεί όμως να (ξανα)έχει. Και ερωτώ. Γιατί επιλέγεται τόσο συχνά αυτό το ζήτημα; Μόνο για να προκαλέσει συγκίνηση ή εμπεριέχει και κάποια δόση ρεαλισμού; Δεν είναι θλιβερό ένας άνθρωπος να μην μπορεί να είναι ευτυχισμένος σε όλη του τη ζωή επειδή έχασε τον αληθινό του έρωτα; Δηλαδή ισχύει αυτό; Στον καθένα μας αντιστοιχεί ένας, άντε το πολύ δύο, "αληθινοί έρωτες"; Και αυτό δεν είναι πολύ συγκεκριμένο και απόλυτο; Κι αν δεν τον βρεις ποτέ ή τον βρεις και τον χάσεις ή τον βρεις και δεν είναι αμοιβαίο; Θα είσαι καταδικασμένος να είσαι δυστυχής για το υπόλοιπο της ζωής σου;- speechless
Νομίζω ότι σε μεγάλο μέρος το οφείλουμε στην επιρροή του Ρομαντισμού και των ποιητών του 19ου αιώνα που εξιδανίκευσαν τη νοσταλγία για τα περασμένα, αρνήθηκαν τον ορθολογισμό, και τάραξαν το σύμπαν με την εμμονή στις μοίρες, στο υπερφυσικό, στο απρόσιτο, το μυστηριώδες και το ονειρικό. Δεν έδρασαν σε άδειο καμβά, βέβαια. Η φυγή που προσφέρει η νοσταλγία είναι ακατανίκητη, ακόμα και για τους πιο ρεαλιστές.
Είναι ο πόθος για περιστάσεις που υπήρξαν στο παρελθόν ή που δεν υπήρξαν ποτέ. Είναι η ουτοπική διάσταση επειδή η φαντασία συμμετέχει σε μεγάλο βαθμό, και αυτό την κάνει ιδιαίτερα ελκυστική. Είναι ένα γλυκόπικρο συναίσθημα που έχει μέσα σωστή δόση πόνου, μαζί με ευχαρίστηση. Ο συνδυασμός είναι αχτύπητος. Το ζούμε με κάθε ευκαιρία, έχουμε και ολόκληρη κατηγορία τραγουδιών στην Ελλάδα με το έντεχνο, είναι στο αίμα μας, παίρνουμε δόσεις νοσταλγίας από το Youtube που λέει ο λόγος. Άλλοι λαοί που δεν είναι τόσο καλά προετοιμασμένοι, ενδεχομένως διαβάζουν Κοέλιο, ή βλέπουν τις ταινίες που αναφέρεις.
Η υπόθεση έχει κάποια δόση ρεαλισμού επειδή υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να ζουν έτσι τη ζωή τους. Είναι αδύνατον να αποδείξει κανείς αν ένας περασμένος έρωτας ήταν ο καλύτερος μιας ζωής, άρα ο καθένας μπορεί να επιλέξει να το πιστέψει ή να μην το πιστέψει – είναι πραγματικά, στο χέρι του καθενός. Η νοσταλγία μπορεί να μεταμορφώσει το παρελθόν με τα χρώματα που θα της επιτρέψει κανείς. Θέλει να θυμάται γιατί χώρισε, και πόσα προβλήματα υπήρχαν, ή θέλει να θυμάται μόνο τα ευχάριστα στιγμιότυπα; Η πραγματικότητα είναι πολύ σχετικό πράγμα, και ο καθένας μας επιλέγει αυτή που του ταιριάζει. Νομίζω ότι αυτό που διαμορφώνει το αποτέλεσμα είναι το κατά πόσο θέλει να ζει κανείς στο παρόν, και πόσο προσπαθεί να βρει, να αναγνωρίσει, να θαυμάσει τη μαγεία που υπάρχει πάντα γύρω του, κάτι που δεν είναι εύκολο, ανάμεσα στις υποχρεώσεις και τα προβλήματα και τις ματαιώσεις της ζωής. Για κάποιους είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτούν ότι η ζωή τους δεν είναι όπως την φαντάστηκαν επειδή δεν προσπάθησαν αρκετά, και πολύ πιο εύκολο να αποδίδουν τη ματαίωση σε κάτι παρελθοντικό που χάθηκε για πάντα.
__________________
5.
Α μπα μου χώρισα! Ναι, στεναχωρήθηκα, μου λείπει και περνούσα καλά. Ο λόγος ήταν ότι βρήκε αλλού καλύτερα. Οπότε το αφουγκράστηκα όλο αυτό και αποφάσισα ότι δεν θα επιδιώξω επανασύνδεση (φαντάζομαι ούτε και αυτός) άρα νεξτ πληζ. Τέλος πάντων, τώρα έχω ξεκινήσει μαθήματα χορού, και περνάω πολύ ωραία, βγαίνω με τις φίλες μου και περνάω μια χαρά. Όμως! Μιλούσαμε με ένα φίλο μου που είχαμε να τα πούμε καιρό και με ρώτησε: "Πώς μπορείς να είσαι τόσο αναίσθητη και να κάνεις ντόλτσε βίτα μόλις χώρισες;". Στεναχωρήθηκα η αλήθεια είναι. Αν ήταν κοινός φίλος θα έλεγα ότι μπορεί να το κάνει από αφοσίωση (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) στο φίλο του, αλλά ούτε καν! Γιατί να σκέφτεται άσχημα ο φίλος μου για μένα; Ούτε φλερτάρω με τον έναν και με τον άλλον για να προκαλέσω, ούτε όμως έχω βάλει καμιά μάσκα και αποφεύγω τα συναισθήματά μου. Η αλήθεια είναι ότι μέσα σε δύο τρεις μέρες η αγάπη που είχα για τον πρώην μου καπούτ. Τώρα θα προτιμήσω να μην υπάρξουν σχόλια του στυλ "τότε μάλλον δεν ήταν αγάπη" γιατί ξέρω τι αισθάνθηκα, θα έκανα πολλά πράγματα γι'αυτόν τον άνθρωπο και θέλω να πιστεύω ότι και αυτός για μένα (για ένα διάστημα τουλάχιστον). Τώρα μου έχει μείνει μια ωραία ανάμνηση, σαν να θυμάσαι τη σοκολάτα που έφαγες για να επιβραβεύσεις τη μία εβδομάδα δίαιτας που έκανες: σου προσέφερε ευτυχία εκείνη τη στιγμή μεγαλύτερη από τις τύψεις που έφαγες γλυκό μες στη μέση της δίαιτας άρα επαναξιολογώντας την απόφασή σου τη βρίσκεις καλή. Επανέρχομαι όμως στον φίλο μου: θα μπορέσω να τον πείσω ότι δεν είμαι αναίσθητη αλλά φροντίζω να προστατεύω και να αγαπάω τον εαυτό μου, ή αυτό πηγάζει από κάποια υποβόσκουσα αντίληψή του και χάνω τον καιρό μου με έναν άνθρωπο διαφορετικής νοοτροπίας πχ. "οι γυναίκες πρέπει να είναι συναισθηματικές και εφόσον ο άντρας την άφησε έχασε το νόημα της ζωής άρα πώς είναι χαρούμενη";
Για όνομα του Κθούλου, γιατί να τον πείσεις για οτιδήποτε; Δεν μπορώ να βρω ούτε έναν λόγο για τον οποίον θα πρέπει να πείσεις κάποιον άλλον, φίλο ή μη φίλο, για το πώς αισθάνεσαι μετά από έναν χωρισμό. Ακόμα και αν δεν νιώθεις τίποτα, ή αν ανακάλυψες ότι έχασες τον χρόνο σου και δεν τον αγάπησες ποτέ, και σου πέρασε η στενοχώρια σε ένα πεντάλεπτο, τι έγινε; Σημαίνει αυτό κάτι για σένα; Ότι δεν είσαι αρκετά αξιόλογος άνθρωπος, επειδή δεν αγάπησες κάποιον μέχρι αυταπάρνησης; Και από πού κι ως πού είναι το φλερτ και η «πρόκληση» άλλων απόδειξη ότι δεν αγάπησε κάποιος; Ίσα ίσα, μπορεί να είναι μια πολύ υγιής και ανθρώπινη αντίδραση. Πόσα πρωτόκολλα πρέπει να υπακούμε πια επειδή χωρίσαμε;
Στενοχωριόμαστε μόνο όταν ένα σχόλιο χτυπάει, σκαλώνει σε κάτι που βρίσκεται ήδη μέσα μας, αλλιώς περνάει και δεν ακουμπάει. Μήπως πιστεύεις κατά βάθος αυτό ακριβώς που αναφέρεις ως «υποβόσκουσα αντίληψη» του άλλου; Μήπως τελικά πιστεύεις ότι πρέπει να είσαι συναισθηματική και να κάνεις σχέσεις μόνο με ανθρώπους που αγαπάς, αλλιώς είσαι επιφανειακή και ελαφριά, και αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι γυναίκα για σπίτι, αλλά από τις άλλες, που ούτε να ονομάσουμε δε θέλουμε; Γι' αυτό θέλεις να μας πείσεις ότι αγάπησες; Ο φίλος σου ήταν μια αφορμή, πιστεύω, για να γίνεις επικριτική με τον εαυτό σου. Να ξέρεις ότι εκτός από τον φίλο – που καλύτερα θα κάνει να κοιτάει τη δουλειά του, αλλά μπορεί και να το είπε ανέμελα, για πλάκα, δεν ξέρω – υπάρχουν και πάρα πολλοί που διαφωνούν, και δεν χρειάζεται να πείσεις για περασμένες αγάπες. Μη βάζεις τρικλοποδιές στον εαυτό σου χωρίς να χρειάζεται, αρκετές σου βάζουν οι τριγύρω. Νιώθεις όπως νιώθεις όταν χωρίζεις, είναι ένα προσωπικό ζήτημα που δεν αφορά κανέναν άλλον.
__________________
6.
"Το θέμα μου έχει ως εξής:
Είμαι 32 και δεν έχω κάνει ποτέ σχέση. Είχα πολλούς πλατωνικούς έρωτες. Ξέρω ότι ευθύνομαι σε πολύ μεγάλο βαθμό για την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι τώρα. Η υπερβολική αυτοπροστασία και αυτοσυγκράτηση, δειλία, χαμηλή αυτοεκτίμηση, είχε αυτά τα αποτελέσματα. Αλλά προσπαθώ να το δουλέψω.
Το αστείο δεν είναι αυτό, το αστείο είναι ότι είμαι ερωτευμένη με τον γκέι φίλο μου και νιώθω ότι είναι το πιο γελοίο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί σε άνθρωπο. (ΟΚ. Εντάξει από τα πιο γελοία). Παράλληλα όλως παραδόξως δεν ντρέπομαι γι' αυτό.
Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό μου συνέβη εξαιτίας της ανάγκης μου να εναποθέσω τα συναισθήματα που είχα συσσωρεύσει μέσα μου, κάπου, οπουδήποτε, αλλά εκεί? Η αλήθεια είναι ότι και η συμπεριφορά του ήταν διφορούμενη, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία ήξερα από την αρχή τις ερωτικές του προτιμήσεις.
Τελοσπάντων το ακόμα πιο γελοίο είναι ότι του είπα ακριβώς τι αισθάνομαι (πολλά απ αυτά χωρίς να είναι απαραίτητο) λες και όσα δεν έλεγα μέχρι τώρα ξεσπάω και οτιδήποτε νιώθω το λέω.
Παλεύω να το ξεπεράσω γιατί ξέρω ότι δεν έχει νόημα. Ξέρω ότι είναι κατασκεύασμα του μυαλού μου κι όπως το έφτιαξα έτσι πρέπει και να το χαλάσω (το κατασκεύασμα).
Ομολογώ ότι στο να το συνειδητοποιήσω αυτό με βοήθησες παρά πολύ εσύ σε αυτό και σε πολλά άλλα επίσης... Σ' ευχαριστώ πολύ!
Κάτι άλλο όμως που με ενδιαφέρει να διορθώσω είναι να επανακτήσω την εκτίμησή του στο πρόσωπό μου. Έχω ρίξει αρκετά τον εγωισμό μου.
Αυτός γενικά αντιμετωπίζει πολλά εσωτερικά, υπαρξιακά θέματα, η συμπεριφορά του απέναντι μου δεν έχει αλλάξει, ίσως ΚΑΙ γιατί του εξυψώνει το Εγώ του όλο αυτό και του το έχω πει και αυτό, αλλά δεν με πειράζει. Γίνεται εις γνώση μου.
Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να με ενδιαφέρει πως αισθάνεται αυτός, αλλά να τονίσω ότι δεν καταναλώνω την ενέργεια μου σε πολλούς ανθρώπους, μόνο σ αυτούς που πραγματικά αγαπώ, και είναι πολύ λίγοι αυτοί. Γι αυτό σου λέω ότι μ ενδιαφέρει να επανακτήσω, την εκτίμηση, τον σεβασμό ή και την αγάπη του.
Θα μου πεις αφού δεν έχει αλλάξει συμπεριφορά πως πιστεύω ότι τα έχω χάσει όλα αυτά? Ε, σίγουρα τα χάνεις όταν «ξεγυμνώνεσαι» στον άλλο. Όσο κι αν δεν στο δείχνει.
Σ' ευχαριστώ που με «άκουσες».3"
Δεν με ρώτησες κάτι, αλλά ο λόγος που αποφάσισες να εναποθέσεις τα συναισθήματα που έχουν συσσωρευτεί πάνω σε κάποιον που είναι γκέι, είναι ότι έτσι νιώθεις ασφαλής ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να ανταποδώσει τα συναισθήματα. Επίτηδες το έκανες, για να μην νιώσεις τον πόνο της χυλόπιτας. Αυτό ήταν το σχέδιο, μόνο που φυσικά δεν πήγε καλά, γιατί και πάλι κατάφερες να νιώσεις απόρριψη, γιατί αυτό τον μηχανισμό έχεις μάθει να αναγνωρίζεις.
Έχεις μπλέξει τον εαυτό σου σε έναν κυκεώνα ματαίωσης και έχεις βρει όλους τους μηχανισμούς για να εκπληρώνεται η προφητεία. Σταμάτα να ασχολείσαι με αυτό που περιγράφεις, είναι απλώς τρόπος για να περνάς τον χρόνο σου και να αποφεύγεις να αντιμετωπίζεις το πρόβλημα. Πήγαινε σε ένα ψυχολόγο για να ξεκινήσεις να πιάσεις το θέμα από κάπου που θα σου φανεί χρήσιμο, για να ξεμπλέξεις το κουβάρι.
Το να αγαπάς πολύ λίγους ανθρώπους δεν είναι πλεονέκτημα, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είσαι επιλεκτική, και δεν κάνει την δική σου αγάπη πιο πολύτιμη από των άλλων. Μην το παρουσιάζεις σαν προτέρημα, γιατί δεν είναι, τουλάχιστον όχι αυτόματα. Μόνο με προϋποθέσεις.
__________________
7.
Γειά σου αμπά μου !! (είπα να σε καλοπιάσω μπας και μου απαντήσεις :P) .
Όσες φορές έχει τύχει να κάνω λίγο περισσότερη παρέα με κάποιον στο τέλος μου την έπεφτε χωρίς να έχω κουνήσει καθόλου την ουρά μου ,ήμουν ξεκάθαρα dude ...Αυτό μου έχει συμβεί 3-4 φορές τα τελευταία 4 χρόνια...Το θέμα μου όμως είναι το εξής ,ο τελευταίος τύπος που μου την έπεσε είναι ένα παιδί που εμφανισιακά δεν με ελκύει καθόλου ,αλλά ούτε και πνευματικά ,είναι ένας random τύπος που κάναμε παρέα στα πλαίσια μιας ομάδας φοιτητικής... όταν λοιπόν μου ζήτησε να βγούμε εγώ τα πήρα κρανίο γιατί δεν το περίμενα !! Μετά απο αυτό ήμουν πολύ απότομη μαζί του και ουσιαστικά με την συμπεριφορά μου τον έκανα πέρα ... η αντίδρασή μου ήταν ακριβώς η ίδια με όλους... Αναφέρω τον τελευταίο τύπο γιατί καιρό τώρα νιώθω ενοχές για το γεγονός ότι δεν ενέδωσα στο φλερτ του αλλά και για τον τρόπο που του φέρθηκα.. Κάθε φορά που τον πετυχαίνω έξω νιώθω πάρα πολύ άβολα ... Έχω σκεφτεί πολλές φορές οτι μπορεί να μου άρεσε κατά βάθος, επειδή όμως δεν ήταν στα στάνταρ μου, και θεωρούσα τον εαυτό μου καλύτερο από αυτόν τον έκανα πέρα ... Δεν θέλω να παρεξηγηθώ και να φανώ ψώνιο απλώς μ αρέσει να θαυμάζω τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου.. Όπως και να χει αυτή η σκέψη με έχει στοιχειώσει ... Τον τελευταίο καιρό έχω ξεκινήσει συνεδρίες με ψυχολόγο για το άγχος μου ... Την παραπάνω σκέψη μου δεν την έχω συζητήσει με την ειδικό και αυτό γιατί φοβάμαι ότι μπορεί να με κάνει να παραδεχτώ οτι μου άρεσε κάποιος που δεν ήθελα να μου αρέσει... Από την άλλη εκείνη την περίοδο που μου την έπεσε ήμουν σε μία πολύ περίεργη φάση της ζωής μου (είχα θέματα με σχολή και φιλίες) ... ήμουν και single και ήθελα κάποιον δίπλα μου .. αλλά όλο μου την έπεφταν άτομα που δεν με ενδιέφεραν ...Έτσι μπήκα στο τρυπάκι να δω τι κάνω λάθος ,μήπως απορρίπτω ανθρώπους που με ήθελαν στην προσπάθειά μου να βρω τον ιδανικό !!!?? Είμαι ακόμη μέσα σ αυτό το τρυπάκι και παλεύω να βγω ... Θέλω να μου πεις α μπα μου και συ την άποψή σου μιας και τα λες πιο χύμα και τσεκουράτα ,λίγο να με ταρακουνήσεις ...
-είμαι 23 πλέον ...
Το έχω ξαναπεί, αλλά ρε παιδιά, πώς γίνεται να γράφετε «μπήκα στο τρυπάκι;» Μπήκατε σε μια μικροσκοπική τρύπα; Τριπάκι είναι, από το trip, δεν είναι η ανορθογραφία που με ενοχλεί, αλλά ότι με το ύψιλον γελοιοποιείται η ωραία, χίπικη, τριπαριστή έκφραση.
Όπως γράφει το περίφημο slang,
"Τριπάκι στην λυσεργική αποκαλείται η δόση παραισθησιογόνου αλλά και το συνεπαγόμενο ψυχεδελικό άκουσμα.
Μπορείς να μπεις σε τριπάκι του εγώ, σε τριπάκι ενοχής, σε τριπάκι φιλοτελισμού, σε τριπάκι οιουδήποτε ονείρου που τρίζει ωσάν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας (βλ. παραδείγματα). Η αρνητική διατύπωση «μη μπαίνεις στο τριπάκι» είναι βεβαίως-βεβαίως συνώνυμη του ξεκόλλα.
Εκ των αγγλικών trip και trippin' που όμως έχουν πιο περιορισμένο πεδίο χρήσης."
Βέβαια αυτό το λέω εγώ, που χρόνια άκουγα «την τρύπα, την τρύπα, την τρύπα», στο τραγούδι αυτό
Δηλαδή, ξέρω πόσο εύκολο είναι να μπερδέψεις τριπαρίσματα με τρύπες και Τρύπες, αλλά λέω να βοηθήσω εδώ στο 'Α μπα' για να σταματήσει αυτή η ασέβεια.
Για σένα, 23χρονη: συνέχισε τις συνεδρίες με τον ψυχολόγο και ξεκίνα να λες την αλήθεια, την πλήρη αλήθεια και τίποτα άλλο, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Έχεις πολλές αλήθειες μέσα σου που κρύβεις και σου βάζουν πολύ σημαντικά εμπόδια στις σχέσεις σου με τους άλλους. Δεν είναι τόσο σημαντικές όσο νομίζεις. Δεν θα πέσεις στα μάτια κανενός, και κυρίως όχι στου ψυχολόγου. Κάνεις υπεβολικά πολλές προσπάθειες για να φαίνεσαι αρεστή και κουλ, και καταφέρνεις το αντίθετο. Αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να πει αυτά που σκέφτεται, θα προκαλέσεις ένα μικρό θαύμα (στον εαυτό σου, με αυστηρά περιορισμένη επιρροή στις ζωές των γύρω σου.) Πιστεύω ότι μπορείς να το κάνεις. Καλή τύχη.
σχόλια