__________________
1.
Αγαπημένη Ά μπα
Είμαι εδώ και 1 χρόνο σε μία πολύ όμορφη σχέση, για την ακρίβεια στην πιο όμορφη σχέση της ζωής μου. Η σχέση ξεκίνησε και συνεχίζεται εντός κάποιων σοβαρών αντικειμενικών δυσκολιών, όχι όμως ανυπέρβλητων (δεν αναφέρω ποιες είναι οι δυσκολίες γιατί θα μακρηγορήσω και έτσι κι αλλιώς δεν θέλω να ρωτήσω για αυτές). Με τον σύντροφό μου κάνουμε προσπάθεια να τις ξεπεράσουμε, προσπάθεια που δεν εξαρτάται απολύτως από εμάς, ενώ έχουμε συμφωνήσει από την αρχή ότι αν δεν αντέξουμε άλλο να ζούμε με αυτό το πρόβλημα, θα χωρίσουμε παρά την μεγάλη αγάπη που υπάρχει μεταξύ μας. Είμαστε δηλαδή και οι δύο συνειδητοποιημένοι όσον αφορά αυτό που συμβαίνει και προετοιμασμένοι να δεχτούμε και μία ενδεχόμενη αρνητική έκβαση. Όσο όμως η σχέση μας προσφέρει περισσότερη χαρά από στεναχώρια, παραμένουμε μαζί. Καλά μέχρι εδώ.
Μετά όμως έρχονται οι φίλοι. Φίλοι στενοί και αγαπημένοι που εδώ και πολλά χρόνια έχουν αποδείξει την αγάπη και το νοιάξιμο για εμένα. Και λυσσάνε. Δεν μπορώ να τους πω πόσο ευτυχισμένη είμαι με αυτό τον άνθρωπο αν δεν τους διαβεβαιώσω πρώτα ότι δεν πετάω στα σύννεφα, ότι δεν έχω ξεχάσει τις αντικειμενικές δυσκολίες και άλλα παρόμοια. Σχεδόν κάθε φορά που μιλάμε θα μου πουν τις αντιρρήσεις και τις ανησυχίες τους.
Δεν έχουν άδικο. Πόσες φορές όμως πρέπει να γίνει και να ξαναγίνει η ίδια συζήτηση; Δεν αμφισβητώ στιγμή ότι το κάνουν από αγάπη και ενδιαφέρον, πλέον όμως νιώθω ότι δεν μπορώ να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί τους. Νιώθω ότι δεν μου έχουν εμπιστοσύνη, ότι δεν σέβονται τις επιλογές μου. Και αρχίζω να αναρωτιέμαι πού τελειώνει το ενδιαφέρον και πού αρχίζει ο παρεμβατισμός. Χτες ένας από αυτούς τους φίλους μου είπε «θα ήθελα η σχέση σου να μην κρατήσει πολύ ακόμα υπό αυτές τις συνθήκες». Κι εγώ θα το ήθελα φιλαράκι. Παλεύω να αλλάξουν. Μπορεί να αλλάξουν μπορεί όμως και όχι. Αυτό το ρίσκο όμως το παίρνω γιατί το αντάλλαγμα είναι μία υπέροχη σχέση, μία αληθινή αγάπη. Στην τελική αυτή είναι η δική μου επιλογή. Μπορεί και να πληγωθώ, πράγματι. Μπορεί όμως και όχι. Σε κάθε περίπτωση είναι η δική μου ζωή και τη βιώνω όπως εγώ κρίνω. Και ο τρόπος που μου λες τι θα ήθελες ταιριάζει σε άλλου είδους περιπτώσεις, πχ αν ήσουνα το αφεντικό μου και «θα ήθελες η σχέση μου να μην επηρεάζει τη δουλειά μου».
Χτες λοιπόν που έγινε ξανά μία τέτοια κουβέντα, άρχισα ξανά να αναρωτιέμαι για τα όρια και τον σεβασμό ανάμεσα σε φίλους. Δεν ξέρω αν θέλω να τους ξαναμιλήσω για τη σχέση μου, με πληγώνει πλέον αυτή η αντιμετώπιση. Από την άλλη δεν θέλω ούτε να τους αδικήσω γιατί έχουν το δικαίωμα στη γνώμη τους και είναι φίλοι πραγματικοί. Ψάχνω να βρω την ισορροπία και δεν μπορώ να την εντοπίσω. Ξέρω μόνο ότι έχω καταστεναχωρηθεί. Προσπαθώ να θυμηθώ μία φορά που να μην στήριξα τις επιλογές τους και δεν την βρίσκω. Τώρα αυτοί έχουν σχηματίσει μία γνώμη (πάντα έξω από το χορό) και προσπαθούν να μου την επιβάλλουν ή έστω να με πείσουν σιγά σιγά.
Μια άλλη φίλη μου είπε «ανησυχώ, αλλά σε βλέπω πιο καλά από ποτέ και όταν βλέπω ότι είσαι καλά και ότι ξέρεις τι σου γίνεται πρέπει να δεχτώ αυτό που κάνεις». Είναι πολύ να ζητάω και από τους άλλους να με δουν έτσι; Αυτό δεν πρέπει να κάνουν οι φίλοι; Ή πρέπει κι εγώ να δεχτώ τις όποιες δικές τους αδυναμίες και περιορισμούς, επειδή έτσι κάνουν οι φίλοι;
ΥΓ Μου αρέσει πολύ η στήλη σου. Μου αρέσει ακόμα πιο πολύ να διαφωνώ με τις απαντήσεις σου γιατί έτσι αναγκάζομαι να σκεφτώ λίγο παραπάνω και παραέξω.
Θαλασσινή
Όσο και να θέλεις να το αποφύγεις, το είδος των «κάποιων σοβαρών αντικειμενικών δυσκολιών» έχει μεγάλη σημασία. Είναι αυτό που έχει την περισσότερη σημασία. Ισχυρίζεσαι ότι δεν τις αναφέρεις για να μην μακρηγορήσεις, αλλά τελικά μακρηγορείς – νομίζω ότι μπορούσες να μακρηγορήσεις λίγο ακόμα. Λες ότι δεν τις αναφέρεις επειδή δεν θέλεις να με ρωτήσεις γι'αυτές – χωρίς αυτές όμως, το μόνο που έχουμε είναι ότι εσύ τις θεωρείς εμπόδιο, αλλά όχι αρκετό για να διαλύσεις τη σχέση. Όπως φαίνεται όμως, όλοι οι φίλοι σου τις θεωρούν εμπόδιο ανυπέρβλητο. Διαφωνείτε. Και ναι, μπορεί να είναι ζήτημα προσωπικής διαφωνίας. Αλλά μπορεί και να μην είναι. Υπάρχει περίπτωση να είναι ανυπέρβλητο το πρόβλημα, και να μην θέλεις να το δεχτείς.
Ο τρόπος με τον οποίο περικυκλώνεις ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και μιλάς για αυτό αποφεύγοντας να μιλήσεις για αυτό, νομίζω ότι δείχνει ότι καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι, και ας βάζεις την «αγάπη» μπροστά. Αυτό, όσο και δεν το καταλαβαίνεις, οι φίλοι σου το αντιλαμβάνονται. Δεν ανησυχούν τόσο για το πρόβλημα, όσο για το ότι πιστεύουν ότι προσπαθείς να το κουκουλώσεις. Δεν δείχνεις σίγουρη για αυτό που κάνεις – και αυτό είναι που τους δίνει το θάρρος να παρεμβαίνουν με τον τρόπο που παρεμβαίνουν. Αν τους θεωρείς πραγματικούς σου φίλους, αυτός είναι ο λόγος.
Το ότι έχεις μια σχέση που είναι «η πιο όμορφη της ζωής σου», να ξέρεις ότι δεν είναι επιχείρημα για κάτι. Μπορεί να λέει κάτι για τη ζωή σου, όπως για τα χρόνια που έχεις ζήσει ως τώρα, ή για τον τρόπο που τα έχεις ζήσει, αλλά δεν είναι επιχείρημα για να επιμένεις να τη συνεχίσεις. Ούτε είναι ένας χρόνος σχέσης κάποιο διάστημα που οι άλλοι πρέπει να σεβαστούν. Και το χειρότερο έρχεται: η αγάπη δεν είναι αρκετή για να έχεις σχέση με κάποιον. Η αγάπη δε νικάει τα πάντα. Πολλούς αγαπάμε, αλλά δεν είναι όλοι κατάλληλοι για να μοιραστούμε τη ζωή μας. Αν σκοπεύεις να μείνεις μαζί του, βρες άλλο επιχείρημα. Όχι για τους άλλους, για τον εαυτό σου.
__________________
2.
Αγαπητή Α, μπα,
Είμαι 29 χρονών. Πριν δυο χρόνια είπαν στον αδερφό μου ότι είμαι γκει και ότι έχω σχέση με μια κοπέλα. Ο αδερφός μου είναι 2 χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Βέβαια αντί να πει κάτι επικρότησε τα λόγια αυτού που τα είπε, στη συνέχεια μιλήσε και ο ίδιος απαξιωτικά για μένα και γενικά έφαγα ένα καλό θάψιμο. Αυτό που με πείραξε όμως, ήταν ότι ήρθε μετά και μου είπε πάρα πολλά. Ότι πρέπει να πάψω να το παίζω άντρας, ότι σιχαίνεται να με βλέπει να κυκλοφορώ έτσι, αν και γενικά έχω πολλή ήσυχη ζωή. Αφού με έβρισε για αρκετή ώρα, μετά με απείλησε ότι αν τον κάνω ρεζίλι θα με σπάσει στο ξύλο. Η αντιδρασή μου σε όλο αυτό ήταν ότι αν με ακουμπούσε θα καλούσα την αστυνομία και του είπα ότι αφού δεν με γουστάρει να μην μου μιλάει.
Τώρα έχω φύγει από την Ελλάδα και μου μιλάει πολύ συχνά. Σκέφτηκα να του μιλήσω για το περιστατικό, να του πω όντως ότι είμαι γκέι και ας μην μου ξανα μιλήσει και ποτέ. Από την άλλη αισθάνομαι ότι δεν μετά από όσα είπε δεν θέλω να του το πω, δεν θέλω να μαθαίνει τα προσωπικά μου πια. Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου;
Υ.Γ. Γιατί έδω που βρίσκομαι, στη Βρετανία, όταν το είπα στους φίλους μου δεν είπαν απλά "εντάξει" και ο αδερφός μου που με ξέρει τόσα χρόνια επέλεξε να με τρομοκρατήσει έτσι; -Τρικυμία
Γιατί οι φίλοι σου δεν είναι ομοφοβικοί, ενώ ο αδερφός σου είναι. Το γιατί άλλοι είναι ομοφοβικοί και άλλοι δεν είναι έχει σχέση με το πώς μεγάλωσαν και τι έμαθαν να θεωρούν φυσιολογικό και τι μη φυσιολογικό, συν τις επιρροές που δέχτηκαν μεγαλώνοντας, και την ικανότητα που είχαν/έχουν για να τις απορροφήσουν. Επίσης, τον αδερφό σου τον απασχολεί περισσότερο τι κάνεις, γιατί πιστεύει ότι η συμπεριφορά σου, ό,τι είσαι, αντανακλάται και πάνω του. Οι ομοφοβικοί άντρες, επιπλέον, είναι πολύ ανασφαλείς με την δική τους σεξουαλική ταυτότητα, και φοβούνται συνέχεια ότι θα γίνει καμιά στραβή και θα τη χάσουν (και θα χάσει η Βενετιά βελόνι), οπότε οτιδήποτε παρεκκλίνει στο περιβάλλον από το στρέιτ αντρικό μανιφέστο τους προκαλεί πανικό. Εντελώς παράλογο, αλλά πραγματικό πανικό.
Δεν τα λέω όλα αυτά για να τον δικαιολογήσω. Χαίρομαι που έφυγες και δεν μπορεί να σε επηρεάσει και να σου μιλήσει με τον ίδιο τρόπο. Χαίρομαι πολύ που έχεις νέους φίλους με τους οποίους μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Δεν μπορώ να μπω στη θέση σου, και δεν έχει σημασία τι θα έκανα στη θέση σου. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι που δεν θέλεις, και μετά από την τρομοκρατία που δέχτηκες πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου με όποιο τρόπο προτιμάς. Αν προτιμάς να το πεις, εντάξει, αν προτιμάς να μην πεις τίποτα, και πάλι εντάξει. Αλήθεια, δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Όταν νιώσεις έτοιμος για κάποια κίνηση, θα το καταλάβεις, δεν θα έχεις πια αμφιβολίες. Έχετε πολύ δρόμο με τον αδερφό σου, αλλά ας μην αποκλείσουμε κάτι από τώρα.
__________________
3.
Αγαπημένη μου Λένα,
οι απαντήσεις σου με έχουν βοηθήσει πολύ μέχρι στιγμής. Τώρα, θα ήθελα ένα προσωπικό χαστούκι με την απαντησή σου μπας και με βοηθήσει να σηκωθώ. Ήμουν σε σχέση εδώ και περίπου 1,5 χρόνο με ένα παιδί το οποίο αγαπούσα (δεν ξέρω αν η χρήση αορίστου είναι κατάλληλη) πάρα πολύ. Περάσαμε αρκετές δύσκολες στιγμές, που περιγράφονταν από ζήλεια και κρίσεις εμπιστοσύνης προς το μέρος μου αλλά τα δικαιολογούσα ξέροντας το οικογενειακό περιβάλλον που μεγάλωσε. Κάναμε και όμορφα πράγματα μαζί, ζούσαμε την κάθε μας μέρα μαζί και είχαμε βοηθήσει ο ένας τον άλλο σε αρκετά θέματα. Το θέμα είναι ότι πάντα πιανόταν από μικρά πράγματα, και πίστευε πως ξέρει να διαβάζει τους ανθρώπους και πότε η συμπεριφορά τους δεν ήταν όντως αυτή που έδειχναν. Αυτό σίγουρα δεν το κατάφερε ποτέ μαζί μου αφού ποτέ δεν κατάφερε να δει τα συναισθήματα που είχα για αυτόν.
Κάθε φορά που πίστευε ότι γινόταν κάτι, ερχόταν ξαφνικά και απροειδοποίητα, λες και ήθελε να με πιάσει αδιάβαστη. Δηλαδή να μου λέει να πάμε για καφέ και να μου πετάει ένα "πρόβλημα" μετά το άλλο ενώ την προηγούμενη μέρα θα είμασταν καλά θα βλέπαμε ταινίες θα τρώγαμε και όλα τα σχετικά. Αυτό με έκανε να είμαι πάντα να ζητάω κάθε φορά να μη μ' αφήσει έχοντας το φόβο ότι όντως έχω κάνει κάτι. Πρόσεχα τα πάντα που κάνω σε περίπτωση που θα τον ενοχλούσε κάτι . Οι μέρες άρχισαν να γίνονται καλύτερες (να μου πεις λογικό με τόσα όρια που είχα βάλει στον εαυτό μου), πιο ευχάριστες, είχαμε και οι δύο ασχολίες, περνούσαμε καλά. Μέχρι που μου λέει μια καλή μέρα "θες να πάμε μια βόλτα;" εγώ σαν χαζό καταχάρηκα, αν και κρατούσα μούτρα γιατί είχε μείνει με τους φίλους την προηγουμένη. Τέλος πάντων πάμε, και εκεί ακούω "γιατί δε θες να βγαίνουμε έξω τόσο; δε μου αρέσεις πλέον, δεν είσαι ωραία, δεν περιποιήσαι καθόλου τον εαυτό σου και όταν το κάνεις δεν είναι για μένα, δες πως ήρθες στη βόλτα μας, προχθές ενώ είχες τόσες μέρες να με δεις ήρθες και ήταν λες και βγήκες απ΄τον ΟΚΑΝΑ (!!!!!!!)" και άλλα τέτοια όμορφα πράγματα. Το καλύτερο ήταν το "όταν βγήκα μόνος μου, με κοιτούσαν οι γυναίκες, ένιωσα άντρας¨".
Σηκώθηκα έφυγα πρώτη φορά με νεύρα και δεν έστειλα ποτέ. Σήμερα είδα ότι με διέγραψε απ΄το facebook και όσο γελοίο και να έιναι με πλήγωσε. Τέλος να πω ότι κάθε φορά που ετοιμαζόμουν για να βγούμε ή να πάω στη σχολή μου έλεγε πως το κάνω για να πάρω σημασία από τους υπόλοιπους.
Αγαπημένη μου Α,μπα, σε ρωτάω, πώς θα γιατρέψω τον εγωισμό μου και την αυτοεκτίμηση μου που έχουν πληγωθεί τόσο; Πώς μπορούν κάποιοι άνθρωποι να μιλάνε έτσι ενώ σου λένε ότι σε έχουν αγαπήσει και προχωράνε μπροστά τόσο εύκολα; Με τι θα μπορούσα να ασχοληθώ έτσι ώστε να νιώσω καλύτερα; Βασικά ήδη που σου γράφω το κάνω αλλα θα ήθελα πολύ να ακούσω τη γνώμη σου γι' αυτό για να επισπεύσω τη διαδικασία του χωρισμού (χιχι). Ξέρω ότι απ' αυτό θα μάθω πολλά και έχω τεράστιο μερίδιο ευθύνης για αυτό που έγινε, αλλά για την ώρα είμαι απογοητευμένη, εκνευρισμένη, πληγωμένη. – Comfortably numb
Το να δικαιολογείς την κακοποιητική συμπεριφορά κάποιου λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε έχει νόημα μόνο αν είσαι ο ψυχολόγος του και σε πληρώνει γι' αυτό με την ώρα, και μάλιστα καλά. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα όταν είσαι ο δέκτης της κακοποιητικής συμπεριφοράς. Δεν δικαιολογείς τον άλλον όταν το κάνεις αυτό. Προσπαθείς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου και την αδυναμία του να απορρίψει κάτι που ξέρει ότι δεν πρέπει να συντηρεί. Εσύ το τράβηξες ακόμη περισσότερο, δηλώνοντας ότι «τον αγαπούσες πολύ». Πάλι καλά που χρησιμοποίησες παρελθοντικό χρόνο, κι ας είναι με δισταγμό.
Τι είναι αυτό που σε έχει κάνει να πιστεύεις ότι αξίζεις τέτοια συμπεριφορά; Ότι αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να διεκδικήσεις; Τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι αξίζει την προσοχή σου κάποιος που σε τρομοκρατεί, που σε μειώνει συστηματικά; Τι είναι αυτό που σε κάνει να έχεις συνδέσει την αυτοεκτίμηση σου (!!! Την ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΣΟΥ) με τη συμπεριφορά ενός τυχαίου – ναι, τυχαίου – που σου φέρθηκε με βάναυσο τρόπο επανειλημμένα επί ενάμιση χρόνο;
Η ερωτήσεις είναι δυστυχώς, ρητορικές. Ξέρουμε τι είναι. Η μάστιγα που έχει μάθει στις γυναίκες να αυτοπροσδιορίζονται μέσα από τους άντρες που τυχαίνει να μπαίνουν στη ζωή τους. Είναι τόσο κυρίαρχο αυτό το δεδομένο, και τέτοιος μονόδρομος, που όλοι οι άντρες αποκτούν την ίδια σημασία. Κουτσοί, στραβοί, τρελοί, κακοί, ζηλιάρηδες, όλοι έχουν το δικαίωμα να αφήνουν τη στάμπα τους πάνω στην ψυχή τους. Και αυτό επειδή «τους αγάπησαν πολύ».
Μάθε να αγαπάς αυτούς που το αξίζουν. Και αυτό θα τα καταφέρεις όταν συνδέσεις την αυτοεκτίμηση σου με τις δικές σου κατακτήσεις –όχι τις ερωτικές – και τις δικές σου ικανότητες.
__________________
4.
Αγαπητή Α,μπα εκπέμπω sos
''Πατώ'' επισήμως στα 16 και αυτή η πολυσηζητημενη ηλικία από τα sweet sixteen μέχρι και την άδεια κατανάλωσης μπύρας σε διάφορες ευρωπαϊκές χωρείς ήρθε χέρι χαΐρι με κάποιες δύσκολες αποφάσεις. Επί του θέματος τώρα, όπως κάθε μαθητής έτσι και εγώ έπρεπε να αποφασίσω την κατεύθυνση που θα ακολουθήσω. Για εμένα δεν ήταν αυτό το δύσκολο κομμάτι καθώς είχα θέσει ως στόχο μια από τις πλέον υψηλόβαθμες σχολές, αυτή της Ψυχολογίας. Ένας τέτοιος άστοχος ωστόσο θέλει και κάποια αφοσίωση και γεγονός που αντικρούεται με τις δυο μεγάλες μου αγάπες το τσέλο και το θέατρο. Θα ήταν επώδυνο για έμενα εν χρειαζόταν να εγκαταλείψω ένα από τα δυο ή και τα δυο ώστε να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις του σχολείου. Μια καριέρα ως ηθοποιός θα ήταν ιδανική για έμενα και μεγάλο όνειρο. Όμως είμαι αρκετά ονειροπόλα και εκτός πραγματικότητας για να το ακολουθήσω ή θα έπρεπε να προσγειωθώ στον πραγματικό κόσμο και να αντιμετωπίσω τις σχολικές απαιτήσεις;- 16 and troubled
Το να συγκεντρωθείς ένα χρόνο στο διάβασμα δεν είναι «εγκατάλειψη» του θεάτρου και του τσέλο. Ως φοιτήτρια μπορείς να κάνεις και τα τρία, και πολλά ακόμα εκτός από αυτά.
Είναι σα να είναι όλο το βάρος του κόσμου πάνω σου, αλλά δες τον Ομπάμα, πώς τα καταφέρνει.
__________________
5.
Πριν 6 χρόνια είχα μια δουλειά που κέρδιζα αρκετά λεφτά και εκείνη την περίοδο αποφάσισα να ξοδέψω μεγάλο μέρος του εισοδήματός μου σε ένα υπέροχο νεόκτιστο σπίτι με κήπο λίγο πιο έξω από την ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που ζω, μια ζωή χωρίς άλλες χλιδές πάντως. Όταν τελείωσε εκείνη η δουλειά, οι απολαβές των δουλειών που βρήκα έκτοτε αντιστοιχούσαν περίπου στο μισό εκείνης. Προέκυψε και κάποια σοβαρό πρόβλημα υγείας στο μεταξύ που απομύζωσε και απομυζεί πολλά χρήματα ετησίως. Τώρα μένω σε ένα άθλιο θα έλεγα διαμέρισμα με τα λεφτά που μπορώ να διαθέσω για εστίαση. Δεν μπορώ ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ να ξεχάσω ΕΚΕΙΝΗ την κουζίνα και ΕΚΕΙΝΟ το μπάνιο σε εκείνο το σπίτι. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω σε όσα διαμερίσματα κι αν έχω μείνει έκτοτε! Μα, δεν είναι γελοίο; Να μην μπορώ και να με πιάνει αηδία στο φτιαγμένο πριν 70 χρόνια διαμέρισμά μου απλά και μόνο επειδή πήρα μια γεύση από κάτι «πολυτελές» και ολοκαίνουριο πριν τόσα χρόνια;!Θα το ξεπεράσω; Είμαι..ξιπασμένη;
Καθόλου γελοίο. Καθόλου ξιπασμένη, εντελώς κανονικός άνθρωπος είσαι. Μα πώς λες να βγήκε η φράση «περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις;» Συνηθίζει στα πάντα ο άνθρωπος, εκτός από την απώλεια της πολυτέλειας. Όταν ο Όσκαρ Ουάιλντ ήταν στη φυλακή του Ρέντινγκ, καταφρονημένος, άρρωστος, καταδικασμένος και περιθωριοποιημένος, έγραφε γράμματα ζητώντας να του στείλουν πουκάμισα με μονόγραμμα από τον αγαπημένο του ράφτη. Δεν θα ονειρεύεσαι εσύ την κουζίνα και το μπάνιο της μονοκατοικίας;
Κρίμα είναι όμως, αν με αυτή την δραστηριότητα χάνεις αυτό που συμβαίνει τώρα. Η υγεία σου είναι χίλιες, εκατομμύρια φορές πιο σημαντική από τα πλακάκια και τις κουζίνες. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια από όλες, και αυτή είναι η πρώτη σου προτεραιότητα. Να φροντίζεις τον εαυτό σου όσο πιο καλά γίνεται, και να ξέρεις ότι δεν υπάρχει διαμέρισμα που δεν μπορεί να γίνει κουκλάκι με λίγη φροντίδα και λίγη φαντασία. Δεν θυμάσαι μόνο το σπίτι, θυμάσαι τον εαυτό σου σε εκείνο το σπίτι. Προσπάθησε να φτιάξεις έναν καινούριο εαυτό, πιο ώριμο, για τον οποίο θα είσαι περήφανη στο μέλλον.
__________________
6.
Αγαπητή Α μπα καλησπέρα!! Θα ήθελα κι εγώ να σου εκφράσω τις ανησυχίες μου, γιατί πραγματικά νοιώθω ότι δεν έχω κανέναν άλλο να μιλήσω. Είμαι 30 χρονών και άνεργη ένα χρόνο τώρα και τα οικονομικά μου είναι ένα δράμα. Και τα προηγούμενα χρόνια που δούλευα είχα πάντα πολύ χαμηλό μισθό οπότε αναγκαστικά όλα αυτά τα χρόνια ζω με τους γονείς μου, τους οποίους επίσης βοηθούσα οικονομικά γιατί κι αυτοί είναι πολύ πιεσμένοι. Στο σπίτι τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα καλά.. και οι δύο γονείς έχουν θέματα υγείας, δεν έχουν καθόλου καλή σχέση μεταξύ τους (εδώ και πάρα πολλά χρόνια) και έχουμε συνέχεια φασαρίες, με τον πατέρα μου έχω σχεδόν τυπική σχέση, με τη μητέρα μου αρκετά καλύτερη... και γενικά νοιώθω ότι τους νταντεύω σε χίλια δυο πράγματα! Ποτέ δε με στήριξαν όταν χρειάστηκε, πάντα τα προβλήματα μου ήταν ασήμαντα μπροστά στο προβληματικό τους γάμο και σιγά σιγά έχω αναλάβει χίλια δυο πράγματα λες και ζω για να τους εξυπηρετώ! Όσες φορές προσπάθησα να κάνω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου η μάνα μου αντιδρούσε ότι είμαι αδιάφορη και λίγο λίγο μου "φορτώθηκαν"! Για να μη στα πολυλογώ βγαίνω ελάχιστα και το μοναδικό πράγμα που ασχολούμαι είναι το γυμναστήριο. Είμαι μόνη (δεν έχω κάνει καμία σχέση στη ζωή μου) και αυτό τελευταία με προβληματίζει πάρα πολύ. Δεν έχω αρκετές παρέες για να γνωρίσω κάποιον και φοβάμαι ότι με την απειρία μου και χίλια δυο άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζω στην οικογένειά μου όποιον κι αν γνωρίσω θα τον διώξω μακρυά, δεδομένου ότι δε ζω μόνη μου να κανονίζω όπως θα ήθελα τη ζωή μου. Ενώ θα ήθελα κι εγώ πολύ έναν άνθρωπο στη ζωή μου και όχι μόνο! Θέλω πολύ να αρχίσω να ζω για μένα επιτέλους!! Νοιώθω ότι περνά η ζωή μου κι εγώ απλά τη χάνω...- Κατερίνα
Αγαπητή Κατερίνα, μέσα σε κάποιες γραμμές αναφέρεις διάφορα προβλήματα, όλα με παρελθόν και ρίζες ετών, άλλα που λύνονται και άλλα που πρέπει να υπομείνεις, συν κάποια πολύ βαθιά που πρέπει να ψάξεις βαθιά μέσα σου. Χρειάζεσαι βοήθεια. Για να βρεις ποια είσαι, τι σχέση έχεις με τους γονείς σου, και πολλά άλλα. Πιστεύω ότι πρέπει να βρεις έναν ψυχολόγο – πλέον όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει και η δωρεάν επιλογή, στους δήμους – για να ξεκινήσεις να ξετυλίγεις από κάπου το κουβάρι.
__________________
7.
Αγαπημένη Αμπα,
Είμαστε μια πολύ ωραία παρέα αποτελούμενη από 7 άτομα, όλοι μας φοιτητές αγόρια και κορίτσια, που οι περισσότεροι γνωριζόμαστε από πολύ μικρά παιδιά. Μένουμε όλοι στην Αθήνα αλλά περνούσαμε τα καλοκαίρια μας στο χωριό, αυτά τα ελληνικά καλοκαίρια που σου μένουν για πάντα στη μνήμη. Ερωτευτήκαμε, γελάσαμε, ξενυχτήσαμε, τσακωθήκαμε, τα ξαναβρήκαμε, όπως καταλαβαίνεις ουσιαστικά μεγαλώσαμε παράλληλα και διαμορφωθήκαμε, δεν μπορώ να πω ότι ταιριάζουμε απόλυτα, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει από το να περνάμε καλά μαζί. Γενικά όλα τέλεια μέχρι που με χτύπησε η συνειδητοποίηση: δε θα είναι έτσι για πάντα. Δε θα είμαστε για πάντα φοιτητές, κάποιοι από εμάς μπορεί να φύγουν στο εξωτερικό, θα παντρευτούμε, θα βρούμε δουλειά, θα μεγαλώσουμε. Το ήξερα ότι θα γινόταν αυτό κάποια στιγμή, αλλά τώρα κοντεύει να γίνει πραγματικότητα. Με πιάνει ένα παράλογο άγχος και μια νοσταλγία από τώρα και το ξέρω ότι δεν είναι λογικό, αλλά δε θέλω να τελειώσει! Θέλω να βγαίνουμε και οι 7, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό λόγω των προγραμμάτων μας να μη μας νοιάζει τι ώρα θα γυρίσουμε και να μην έχουμε τα προβλήματα που κάνουν τον άνθρωπο σκυθρωπό και βαρετό. Θα αλλάξουμε ή θα μείνουμε οι ίδιοι; Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν; Γιατί; -αγχωμένη χωρίς λόγο
Είναι λογικό να μην θέλεις να τελειώσουν οι διακοπές. Ποιος θέλει; Το γεγονός ότι καταλαβαίνεις ότι περνάς καλά, πριν τελειώσει αυτή η εποχή, δείχνει ότι περνάς πραγματικά, πάρα πολύ καλά, και αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Η νοσταλγία σου είναι διπλά κατανοητή. Δεν είναι τυχαίο που τα φοιτητικά χρόνια θεωρούνται από τα καλύτερα στη ζωή ενός ανθρώπου.
Αυτά είναι τα κακά νέα. Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να φοβάσαι τίποτα. Οι σκυθρωποί και βαρετοί άνθρωποι είναι έτσι από τα δεκαοχτώ τους, δεν περιμένουν να αποκτήσουν υποχρεώσεις για να γίνουν έτσι. Δεν σε κάνει η ζωή βαρετό, αυτό είναι δικαιολογία όσων βαριούνται να ασχοληθούν με τον εαυτό τους και τους άλλους. Δεν θα είναι για πάντα όπως είναι τώρα, και αυτό είναι καλό, γιατί αυτό που ζεις τώρα δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η ζωή.
Οι υποχρεώσεις και οι δυσκολίες της ζωής δεν φέρνουν μόνο περιορισμούς. Οι εμπειρίες που δεν περιορίζονται στην καλοπέραση φέρνουν σκοτεινές μέρες και νύχτες, αλλά χαρίζουν την πολύτιμη αυτογνωσία, βγάζουν ροζ γυαλιά, επαναπροσδιορίζουν, μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο πιο ήρεμο, πιο διαλλακτικό, πιο χαλαρό με τον εαυτό του και τους άλλους. Όταν χάνεις την ανεμελιά σου και συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος τελειώνει, και ότι τα λάθη διορθώνονται όλο και πιο δύσκολα, μπορείς να επιλέξεις να φυτοζωείς μέχρι Όλο Αυτό να τελειώσει. Μπορείς όμως να αρπάξεις αυτό το δεδομένο και να προσπαθήσεις διπλά και τριπλά για να κάνεις το χρόνο να μετρήσει.
Θα σου πω ένα παράδειγμα, καταπατώντας την αρχή lenfou.
Πλέον ζω σε μια φοιτητούπολη. Τις προάλλες ήμουν σε ένα μαγαζί ρούχων/lifestyle. Στο ισόγειο τα γυναικεία, στον όροφο τα αντρικά. Μια παρέα κοριτσιών ανέβηκε πάνω για να «χαζέψει» κοιτώντας συνεσταλμένα κούπες και μανταλάκια σε σχήμα μαϊμούς, παριστάνοντας ότι δεν δίνει σημασία στα αγόρια. Μια παρέα αγοριών έκανε απίστευτο σαματά, «δοκιμάζοντας» ρούχα, ανταλλάσσοντας «έξυπνες» ατάκες που σκοπό είχαν να μειώσουν τα άλλα μέλη της ομάδας, ώστε να φανεί ποιος είναι ο αρχηγός. Η προσπάθεια όλων ήταν τόσο έντονη, τόσο αγωνιώδης, τόσο πυρετώδης, τόσο απελπισμένη, που για κάποιον πιο μεγάλο στην ηλικία, ήταν σαν ηλεκτρισμένη φουρτούνα στον αέρα, ακόμα και χωρίς να κοιτάει. Ένιωσα την ένταση με την πλάτη γυρισμένη. Όταν αντίκρυσα αυτόν τον χορό, ένιωσα σαν επισκέπτης σε ζωολογικό κήπο. Από τη μια μου φάνηκε χαριτωμένος. Από την άλλη, ανακουφίστηκα που δεν είμαι μέρος αυτής της δραστηριότητας. Μεγαλώνεις και ίσως να βαραίνεις, να ασπρίζεις, να αρχίζει να σε προδίδει το σώμα σου, αλλά κερδίζεις κάτι ασύγκριτα ανεκτίμητο: δεν προσπαθείς να εντυπωσιάσεις πια κανέναν, παρά τον εαυτό σου. Δεν ανταλλάσσω αυτή τη χαλάρωση με τίποτα.
Η αγωνία όλων των νέων, που προσπαθούν να καταλάβουν ποιοι είναι στον κόσμο, πόσο μετράνε, πόσο τους υπολογίζουν οι άλλοι, είναι αποκλειστικά μέσα από τις αντιδράσεις της αγέλης τους, επειδή ακόμη δεν έχουν καταφέρει να σχηματίσουν κάτι μόνοι τους, με την δική τους προσπάθεια, ώστε να χτίσουν αυτοσεβασμό. Η παρέα είναι η οικογένεια, είναι ο φίλος, είναι ο συνάδελφος και ο συμπαραστάτης, το αποκούμπι και ο εξομολογητής. Είναι ωραίο όταν γίνεται στην εποχή του – είναι κάπως χαριτωμένο, οριακά αστείο, όταν τελειώσει αυτή η εποχή. Οι φίλοι σου θα παντρευτούν, θα μετακομίσουν, αλλά αν ταιριάζετε, θα παραμείνουν φίλοι σου. Η σχέση σας μέσα θα αποκτήσει άλλη υφή, θα βαθύνει και θα γίνει πιο ουσιαστική, ακριβώς επειδή θα σταματήσεις να απαιτείς τόσα πολλά από τον ίδιο άνθρωπο. Θα σχηματίζεις και άλλες σχέσεις, διαφορετικής εγγύτητας και έντασης, και η ζωή θα αποκτήσει μεγαλύτερη ποικιλία. Ζούμε σε μια εποχή που η νεότητα είναι η νέα θεότητα, και είναι δύσκολο να σε πείσω, αλλά πίστεψε με. Όσο είσαι υγιής, όλες οι ηλικίες καλές είναι.
σχόλια