Το 'Τhe Trace' είναι ένας ανεξάρτητος δημοσιογραφικός οργανισμός που επιχειρεί να καταγράψει όλα τα δεδομένα για το μεγάλο ζήτημα της οπλοκατοχής και με παρεμβάσεις να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση. Από εκεί είναι και η συγκλονιστική εξομολόγηση του άντρα που σε ηλικία 10 ετών πυροβόλησε και σκότωσε την αδελφή του.
Ο Sean Smith, ένας 10χρονος με αγγελικό πρόσωπο και μπλε μάτια, είχε μόλις επιστρέψει από το σχολείο και έψαχνε για το Nintendo που είχε κρύψει η μητέρα του. Στο συρτάρι με τα εσώρουχα του πατέρα του βρήκε ένα 38άρι περίστροφο. Μαζί του στο δωμάτιο του σπιτιού τους σε ένα εργατικό προάστιο της Φλόριντα ήταν η 8χρονη αδελφή του, Εrin. Oι δυό τους ήταν αχώριστοι και δεν υπήρχε μέρα που να μην έπαιζαν μαζί.
O Sean σήκωσε το όπλο και άρχισε να το στριφογυρίζει στα δάχτυλά του και στη συνέχεια, έβαλε στόχο ένα γυάλινο παράθυρο με γρίλιες. Αργότερα θυμήθηκε πως η Erin, φαίνονταν φοβισμένη και προσπάθησε να τρέξει έξω από το δωμάτιο. Την ώρα που περνούσε από το παράθυρο, ο Sean τράβηξε τη σκανδάλη. Η σφαίρα πέρασε μέσα από τον ώμο της, κατευθείαν στην καρδιά της.
Ακόμα και όταν είναι ατύχημα, οι άνθρωποι αισθάνονται, ή πρέπει να αισθάνονται πως κάτι δεν πάει καλά με το παιδί και πως πρέπει να τιμωρηθεί.
Το όπλο έπεσε από τα χέρια του. Σήκωσε την Erin και την κρατούσε στην αγκαλιά του, βάζοντας το χέρι του πάνω από την πληγή, προσπαθώντας να σταματήσει το αίμα. Τα μάτια της είχαν γυρίσει προς τα πάνω. Προσπάθησε να την επαναφέρει με ανάνηψη όπως είχε ακούσει στο σχολείο και είχε δει στην τηλεόραση. Κάλεσε το 911. «Η αδελφή μου είναι νεκρή», είπε με φωνή γεμάτη πανικό στο τηλέφωνο. «Δεν ήξερα πως το όπλο του μπαμπά μου ήταν γεμάτο." Σύντομα η αστυνομία έφτασε. Κάθισαν τον Sean στο σαλόνι καθώς προσπαθούσαν μάταια να επαναφέρουν στη ζωή την Erin. Έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια, αλλά ο Sean ακόμη θυμάται εκείνη τη στιγμή. Θυμάται τα πάντα από εκείνο το απόγευμα που σκότωσε την αδελφή του.
Ο θάνατος της Erin Smith άφησε ένα σύντομο σημάδι στην ιστορία της Φλόριντα. Την εβδομάδα μετά από το θάνατό της, τέσσερα ακόμη παιδιά είχαν εμπλακεί σε αντίστοιχα περιστατικά πυροβολισμών στην πολιτεία. Τρία από αυτά σκότωσαν άλλα παιδιά και ένας 6χρονος που πυροβόλησε την αδελφή τους την άφησε παράλυτη. Τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας και η συνεχής πίεση από τον Τύπο ήταν αρκετά για τον νομοθέτη της Φλόριντα, ώστε σε ειδική σύνοδο να περαστεί νόμος που θα καθιστούσε παράνομο να υπάρχει ανασφάλιστο όπλο και σε σημείο που ήταν προσιτό σε παιδιά.
Ο νόμος ήταν σε εκκρεμότητα για δύο χρόνια, μετά από μια προηγούμενη τραγωδία. Ο 9χρονος David Berger σκοτώθηκε στη Φλόριντα το 1987, όταν ο φίλος του, επίσης 9 ετών, βρήκε ένα όπλο κάτω από το κρεβάτι του, το πήρε επάνω για να παίξει, και τον πυροβόλησε στο πρόσωπο. Οι γονείς του, ο Bill και η Susan Berger παρέμειναν εξοργισμένοι που δεν υπήρξαν συνέπειες για τους γονείς του άλλου παιδιού. Η οικογένεια δεν έφερε καμιά ευθύνη για το θάνατο και η τοπική αστυνομία δήλωσε ότι δεν υπήρχε τρόπος για να υποβληθεί μήνυση.
Περίπου 110 θανάσιμοι πυροβολισμοί με εμπλεκόμενα παιδιά κάτω των 14 ετών, συμβαίνουν κάθε χρόνο, σύμφωνα με μια νέα μελέτη. Το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων διαπιστώνει ότι συμβαίνουν τουλάχιστον 1000 ακόμη περιστατικά στα οποία τα θύματα επιβιώνουν. Τα επεισόδια συμβαίνουν συνήθως κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και σε αυτά εμπλέκονται κυρίως αγόρια, που μένουν μόνα σπίτι και εξερευνούν. "Είναι σαφές σε όλους ότι είναι ένα πολύ τραυματικό γεγονός για τα παιδιά", λέει ο Lindsay Nichols του 'Law Center to Prevent Gun Violence'. Η εμπειρία αλλάζει δραματικά τη ζωή όσων πυροβοληθούν και επιβιώσουν, αλλά και των παιδιών που θα σκοτώσουν ή θα τραυματίσουν κάποιον με ένα όπλο. Ωστόσο, η έρευνα για τα αποτελέσματα είναι περιορισμένη. Το μετα-τραυματικό στρες αναγνωρίστηκε από την ψυχιατρική κοινότητα το 1978, αλλά η ειδική περίπτωση του παιδικού τραύματος δεν είχε αναγνωριστεί μέχρι το 2000, όταν το Κογκρέσο ψήφισε για τη χρηματοδότηση μελετών σχετικά με την εξουθενωτική ψυχική και συναισθηματική επίδραση που έχει η βία στους νέους.
Ο Jaleel Abdul, ένας ψυχίατρος στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις στο Σικάγο, που βοηθά παιδιά με τραύματα έχει δει από πρώτο χέρι ότι όταν ένα παιδί διαπράττει μια πράξη βίας, είτε πρόκειται για μέρος της δράσης συμμοριών, αυτοάμυνα, ή τυχαίο πυροβολισμό όπως αυτό με εμπλεκόμενο τον Sean, μπορεί να αφήσει βαθιά ψυχολογικά τραύματα. Εν μέρει αυτό είναι επειδή υπάρχει λίγη κατανόηση και συμπάθεια για κάθε παιδί που πυροβόλησε κάποιον. Ακόμα και όταν είναι ατύχημα, οι άνθρωποι αισθάνονται, ή πρέπει να αισθάνονται πως κάτι δεν πάει καλά με το παιδί και πως πρέπει να τιμωρηθεί. Αυτό που είναι ακόμη χειρότερο για κάθε παιδί είναι πως δεν υπάρχει η "γλώσσα" για να επεξεργαστεί το τι έχει κάνει. Σε έναν ακούσιο πυροβολισμό, δεν υπάρχει πουθενά κάποιος να πάρει την ευθύνη και δεν υπάρχει τρόπος να κατανοήσουμε τη θλίψη τους ως μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας.
Εκείνο το καλοκαίρι, η συζήτηση που άνοιξε για το νέο νόμο της Φλόριντα, έγινε δημόσια. Η ιστορία παίχτηκε επανειλημμένα από τα τοπικά νέα και το τότε φρέσκο CNN. Η πολιορκία των δημοσιογράφων ήταν ασφυκτική. Το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχώς και έξω από το σπίτι είχαν στρατοπεδεύσει φωτορεπόρτερ που καραδοκούσαν για μια εικόνα της οικογένειας και κυρίως του μικρού δράστη. Οι Los Angeles Times και οι New York Times ασχολήθηκαν με τη ζοφερή ιστορία της Φλόριντα και το περιοδικό People έγραψε: "Με ένα νέο νόμο, η Φλόριντα δίνη προσοχή στην κραυγή και το θρήνο ενός παιδιού". Το παιδί ήταν ο Sean.
Ο Sean είναι τώρα 36, ψηλός και γεροδεμένος και τα μαλλιά του έχουν γκριζάρει. Το πρόσωπο του είναι θλιμμένο και η φωνή του μαλακή, και λίγο πιο ψιλή από ό, τι θα περίμενε κανείς να έχει ένας τόσο μεγάλος άντρας. Η μητέρα του η Lee είναι 63, μικροκαμωμένη και με σαρκαστική αίσθηση του χιούμορ. Ο Larry, ο πατέρας αρνήθηκε να δώσει συνέντευξη.
Πατέρας και γιος δεν έχουν μιλήσει πραγματικά για αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών, αλλά όταν το κάνουν, μιλούν για το πώς κανείς δεν έφταιγε αλλά και οι δύο αισθάνονταν ένοχοι. Κανένα από τα μέλη της οικογένειας δεν βρέθηκε κατηγορούμενο για έγκλημα. Το όπλο δεν ήταν πεταμένο. Ο Sean έψαχνε τα video games του και βρήκε το όπλο.
Ο Sean δεν επέστρεψε στο σχολείο αμέσως μετά το περιστατικό και όταν τελικά αυτό συνέβη είχε να αντιμετωπίσει τους ψιθύρους των παιδιών που σχολίαζαν πως είχε σκοτώσει την αδελφή του. Το χειρότερο κομμάτι ήταν πως η κλήση του στο 911 είχε γίνει μέρος σεμιναρίου για την ασφάλεια και την αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών και διδάσκονταν στα παιδιά. Την μέρα που θα γινόταν το σεμινάριο ο Sean δεν πήγε σχολείο. Το επόμενο όμως καλοκαίρι άκουσε έναν αστυνομικό στην κατασκήνωση να επαναλαμβάνει τις ακριβείς φράσεις."Απλά τα έχασα" θυμάται.
Ο Sean είχε ξεχάσει τα πάντα για την αδελφή του και το μόνο που θυμάται είναι τα τελευταία δραματικά λεπτά της ζωής της. Είχε δει την Erin πεθαίνει στην αγκαλιά του, το αίμα να ξεχειλίζει, το σώμα της να τραντάζεται. Αυτό έβλεπε μπροστά του κάθε μέρα.
Η μητέρα του Sean θυμάται την κόρη της: ήταν μια νεαρή καλλιτέχνης που τραγουδούσε στην Εκκλησιαστική Χορωδία, ένα κοριτσάκι τόσο έξυπνο που βοηθούσε ακόμη και τον μεγαλύτερο αδελφό της με την εργασία του. Αλλά ο Sean τα είχε ξέχασε όλα αυτά και το μόνο που θυμάται πια από την αδελφή του, είναι τα τελευταία δραματικά λεπτά της ζωής της. Είχε δει την Erin να πεθαίνει στην αγκαλιά του, το αίμα να ξεχειλίζει, το σώμα της να τραντάζεται. Αυτό έβλεπε μπροστά του κάθε μέρα. Στο σχολείο, στο σπίτι, στο παιχνίδι με τους φίλους του, παντού η εικόνα της αδελφής του να πεθαίνει. Η θεραπεία δεν βοήθησε. "Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ήμουν αυτοκαταστροφικός με κάθε τρόπο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς." λέει ο Sean.
Το 1994, η οικογένεια μετακομίζει από το σπίτι όπου Erin είχε πεθάνει και άρχισε να χτίζει ένα καινούργιο σε ένα προάστιο ακόμη δυτικότερα. Μέχρι να τελειώσει η κατασκευή ζούσαν σε ένα τροχόσπιτο, όπου ο Sean ξεκίνησε να καπνίζει χόρτο και απεβλήθη από το σχολείο μετά από καβγά.
Οι αυτοκαταστροφικές τάσεις είναι μια κοινή απάντηση στον πόνο σε παιδική ηλικία, λέει ο Jaleel Abdul. Στο γυμνάσιο ο Sean είχε πια κάνει το πέρασμα στο LSD και την κοκαΐνη και τελικά παράτησε το σχολείο. «Ένιωθα πως κάτι κακό συνέβαινε σε μένα, που μάλλον το άξιζα."
Αυτή η αίσθηση της επίρριψης ευθυνών ενισχύονταν και από το σπίτι. Στα χρόνια που ακολούθησαν από το θάνατο της Erin, η σχέση του Sean με τον Larry είχε φθαρεί έως ότου έγινε σχεδόν ανύπαρκτη. η μητέρα προσπάθησε να κάνει τον μεσολαβητή μεταξύ πατέρα και γιου. Συχνά, ο Larry απέφευγε εντελώς την οικογένεια του και έμενε μέχρι αργά στο τοπικό μπαρ επιστρέφοντας στο σπίτι μεθυσμένος. Ακόμη αδυνατούσε να διαχειριστεί τι είχε συμβεί στην οικογένεια, αναφέρει η Lee. To όπλο που βρέθηκε στα χέρια του παιδιού του είχε φτάσει σε αυτόν από τον πατέρα του λίγες εβδομάδες πριν το περιστατικό. Ο Larry το είχε κλειδώσει, αλλά ένα βράδυ που άκουσε θόρυβο και είδε κάποιον στον κήπο, το πήρε και βγήκε να κάνει έλεγχο.Επιστρέφοντας το άφησε στο συρτάρι με τα εσώρουχα, αντί να το ξανακλείσει στην ντουλάπα.
Θα ήταν εύκολο να κατηγορήσει τον εαυτό του για ό, τι συνέβη. Αντ 'αυτού, κατηγόρησε τον Sean. H επαφή με το γιο του έγινε ανύπαρκτη και η κριτική σταδιακά μετατράπηκε σε σιωπή "Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά αν φώναζε σε μένα για οποιοδήποτε λόγο ένιωθα λίγο καλύτερα", λέει ο Sean. "Ακόμα κι αν μου φώναζε για κάτι που δεν με αφορούσε για μένα ήταν προτιμότερο από να μη μου μιλά ή να με κοιτά καθόλου."
Πατέρας και γιος δεν έχουν μιλήσει πραγματικά για αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια των ετών, αλλά όταν το κάνουν, μιλούν για το πώς κανείς δεν έφταιγε αλλά και οι δύο αισθάνονταν ένοχοι.
Μετά το λύκειο ο Sean συνέχισε τα ναρκωτικά και συνελήφθη για μικροκλοπές περισσότερο από μία φορά. Στα δεκαεννιά, άφησε έγκυο μια φίλη του, και το 1999 γεννήθηκε ο γιος του, ο Dylan. Το μωρό κατάφερε να κάνει τον Sean να ισιώσει, τουλάχιστον για ένα διάστημα. Βρήκε δουλειά και παρακολουθούσε το παιδί του να μεγαλώνει και να φτάνει στην ηλικία της αδελφής του όταν πέθανε και μετά στη δική του ηλικία όταν την πυροβόλησε.
Πολλές φορές χρειάστηκε να περάσει από κέντρο αποτοξίνωσης και ένας σύμβουλος προσπάθησε να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει το θάνατο της αδελφής του, ως πηγή των προβλημάτων του. Ο Sean αντιστάθηκε. Ο γάμος του κατέρρευσε και τώρα βρίσκεται σε διαδικασία διαζυγίου και επέστρεψε πίσω στο σπίτι με τους γονείς του. Ωστόσο τώρα η σχέση του με τον πατέρα του είναι βελτιωμένη και κάνουν μερικές πραγματικές συζητήσεις. Ποτέ όμως για την Erin.
O Sean, όμως, σκέφτεται την αδελφή του συνεχώς. Πώς θα έμοιαζε η Εrin αν είχε ζήσει, αν είχε μεγαλώσει και ήταν μαζί τους. "Πού θα ήμουν, εγώ και όλοι μας αν ζούσε. Ίσως να ήμουν ένα διαφορετικό πρόσωπο, εάν δεν είχα πυροβολήσει την αδελφή μου". Πριν από μερικά χρόνια, ο Sean έψαξε στο Google το όνομά του για να δει πόσα θα μάθαινε για την ιστορία του και την Erin. Συνειδητοποιώντας πόσο εύκολο θα ήταν να μάθει κάποιος το όλο θέμα, αποφάσισε να το εξομολογείται στις γυναίκες με τις οποίες έβγαινε ραντεβού. Μια από αυτές τον είχε ρωτήσει αν ποτέ έχει σκεφτεί πως μπορεί να το έκανε επίτηδες.
Όταν ένα παιδί παίρνει στα χέρια του ένα όπλο και πυροβολεί κάποιον, υπάρχει μια γενική απροθυμία να ασκηθεί δίωξη. Οι υποθέσεις βρίσκονται στη διακριτική ευχέρεια των τοπικών αρχών και αυτό που συνήθως είναι το βασικό επιχείρημα είναι πως οι οικογένειες έχουν υποφέρει αρκετά. Αν οι γονείς μου είχαν έρθει αντιμέτωποι με ποινικές διώξεις τότε θα είχαμε καταστραφεί όλοι" εκτιμά ο Sean. H Lee ρωτήθηκε αν θα βοηθούσε την οικογένεια ο δρόμος προς μια δικαστική απόφαση που θα ίσως έκλεινε το θέμα για τις ευθύνες στο συμβάν."Τίποτα δεν θα βοηθούσε, αν δεν την έφερνε πίσω" απάντησε.
