ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΙΩ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Πριν από δέκα περίπου μέρες, ένας 26χρονος μπήκε στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, σκότωσε εννέα φοιτητές και φοιτήτριες και τραυμάτισε άλλους 20 πριν αυτοκτονήσει. Όσο κι αν σοκάρει, μια τέτοιου είδους είδηση έρχεται πολύ συχνά από τις Ηνωμένες Πολιτείες... Και παρότι σε πολλούς ανθρώπους έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι τα κρούσματα σχολικής βίας συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, στην πραγματικότητα έχουν περάσει πάνω από 150 χρόνια από την πρώτη φορά που ένα παιδί μπήκε σε ένα αμερικανικό σχολείο και σκότωσε άλλα παιδιά.
Ήταν 2 Νοεμβρίου του 1853 όταν ένας μαθητής γυμνασίου, ο Μάθιου Γουόρντ, πήγε στο σχολείο και πυροβόλησε τον διευθυντή, γιατί, όπως είπε, είχε τιμωρήσει πολύ αυστηρά τον αδερφό του. Ο νεαρός μαθητής απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες...
Η λίστα είναι ατελείωτη. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι δράστες είναι συμμαθητές των θυμάτων, σε κάποιες περιπτώσεις είναι δύο, ενώ τις περισσότερες φορές το έγκλημα είναι προμελετημένο.
Το δεύτερο περιστατικό είναι ακόμα πιο σοκαριστικό. Τρία χρόνια μετά, το 1853, ο διευθυντής ενός σχολείου στην Αλαμπάμα είχε ένα σπουργιτάκι και είχε προειδοποιήσει τους μαθητές να μην το πειράξουν, απειλώντας τους μάλιστα με θάνατο. Ένας μαθητής το σκότωσε και μετά φοβόταν να πάει στο σχολείο. Τελικά, μια μέρα επέστρεψε και τότε ο διευθυντής τον πήγε σε ένα δωμάτιο και τον στραγγάλισε. Την επόμενη μέρα, ο πατέρας του μαθητή δολοφόνησε τον διευθυντή, κλείνοντας με αιματηρό τρόπο μια βεντέτα!
Το πιο αιματηρό περιστατικό στην αμερικανική ιστορία δεν το προκάλεσε παιδί αλλά υπάλληλος ενός σχολείου. Συνέβη στις 18 Μαΐου του 1927 στην κοινότητα Μπαθ του Μίσιγκαν. Ένας υπάλληλος του σχολείου με βλέψεις καριέρας στην τοπική αυτοδιοίκηση που δεν είχαν στεφθεί με επιτυχία τοποθέτησε εκατοντάδες τόνους πυρίτιδας στα υπόγεια του σχολείου του Μπαθ. Την πυροδότησε από μακριά, αφού πρώτα δολοφόνησε τη γυναίκα του. Έχασαν τη ζωή τους 38 παιδιά του δημοτικού, πέντε ενήλικες και τραυματίστηκαν άλλοι 58 άνθρωποι. Ο ίδιος ο 55χρονος Άντριου Κλόε αυτοκτόνησε, πυροδοτώντας εκρηκτικά που είχε στο αυτοκίνητό του.
Το δεύτερο πιο αιματηρό περιστατικό έχει δράστη έναν τελειόφοιτο, τον Σουνγκ-Χούι Τσο. Συνέβη στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, στις 16 Απριλίου του 2007. Ο νεαρός φοιτητής σηκώθηκε τα χαράματα, πήγε σε ένα κτίριο του πανεπιστημίου και σκότωσε δύο συμφοιτητές του. Στη συνέχεια, επέστρεψε στο δωμάτιό του, άλλαξε ρούχα, ξεφορτώθηκε τον σκληρό δίσκο του υπολογιστή του, το κινητό του και πήγε στο ταχυδρομείο. Έστειλε έγγραφα και καταγραφές στο τηλεοπτικό δίκτυο NBC και σχεδόν δύο ώρες μετά είχε επιστρέψει σε άλλο κτίριο του πανεπιστημίου, όπου σκότωσε άλλους 30 συμφοιτητές του, πριν αυτοκτονήσει και ο ίδιος. Τελικός απολογισμός, 32 νεκροί, 17 τραυματίες και η παγκόσμια κοινότητα να παρακολουθεί σοκαρισμένη. Παρά το βαρύ ψυχιατρικό ιστορικό του, ο Τσο είχε δικαίωμα να αγοράζει όπλα, επειδή δεν είχε νοσηλευτεί ποτέ!
Όμως το δεύτερο πιο αιματηρό και σίγουρα πιο συγκλονιστικό περιστατικό είναι το μακελειό στο Σάντι Χουκ. Συνέβη στις 14 Δεκεμβρίου του 2012. Τότε ένα αγόρι 20 μόλις χρόνων, γιος μιας δασκάλας του σχολείου, ξύπνησε το πρωί και σκότωσε την 52χρονη μητέρα του. Λίγο μετά τις εννιά και μισή το πρωί περνούσε την πόρτα του δημοτικού σχολείου και σε αμόκ γυρνούσε στις τάξεις, πυροβολώντας παιδάκια ηλικίας από πέντε έως δέκα χρονών. Οι μαρτυρίες των επιζώντων ήταν συγκλονιστικές. Υπήρξε δασκάλα που με το σώμα της κάλυψε παιδάκια, μαθητές της. Τα έσωσε, όμως η ίδια δεν γλίτωσε από τη μανία του νεαρού δράστη. Ένα κοριτσάκι τη γλίτωσε, κάνοντας την πεθαμένη. Ο Άνταμ Λάνζα σκότωσε όλους τους συμμαθητές της. Αργότερα, όταν ερωτήθηκε, περιέγραψε τον δράστη ως «έναν πολύ θυμωμένο άνθρωπο». Ακόμη και σήμερα, για να μπει κανείς στο δημοτικό Σάντι Χουκ, πρέπει να περάσει από ανιχνευτή μετάλλων...
Την 1η Αυγούστου του 1966, ο 25χρονος Τσαρλς Γουίτμαν μπήκε στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Όστιν, και σκότωσε, μέσα σε 96 λεπτά, 16 ανθρώπους. Πυροβολούσε ακόμη και από την ταράτσα του κτιρίου. Νωρίτερα είχε σκοτώσει τη μητέρα και τη γυναίκα του. Τραυμάτισε συνολικά άλλους 31.
Η λίστα είναι ατελείωτη. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι δράστες είναι συμμαθητές των θυμάτων, σε κάποιες περιπτώσεις είναι δύο, ενώ τις περισσότερες φορές το έγκλημα είναι προμελετημένο.
Οι σφαγές σε σχολεία έχουν απασχολήσει, φυσικά, πάρα πολύ τις αμερικανικές Αρχές, αλλά και πολλές έρευνες εγκληματολόγων που επιχειρούν να φτιάξουν το προφίλ του δράστη, με σκοπό φυσικά να προλάβουν μελλοντικά επεισόδια.
Μια προφανής απάντηση στο γιατί συμβαίνει αυτό είναι η κουλτούρα της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας που υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο το ερώτημα παραμένει: τι οπλίζει το χέρι ενός παιδιού, με πολλά προβλήματα προφανώς, ώστε να σκοτώσει άλλα παιδιά;
Κάποιοι δράστες είναι παιδιά χωρισμένων γονιών ή ζουν με ανάδοχες οικογένειες. Ελάχιστοι είναι μόνοι και σχεδόν όλοι έχουν πολύ στενούς φίλους που «δεν είχαν καταλάβει τίποτα». Οι ερευνητές αποκαλύπτουν ότι οι νεαροί δολοφόνοι δεν αυτοσχεδιάζουν, αντιθέτως προγραμματίζουν.
Τα αποτελέσματα μιας μελέτης σε 37 περιστατικά με 41 συνολικά δράστες, από το 1974 έως τον Ιούνιο του 2000, είναι εξόχως ενδιαφέροντα. Πολλοί δράστες είναι «καλά παιδιά», κάποιοι ζουν με τους γονείς τους και συχνά οι περιγραφές μιλούν για μια κλασική αμερικανική οικογένεια. Κάποιοι δράστες είναι παιδιά χωρισμένων γονιών ή ζουν με ανάδοχες οικογένειες. Ελάχιστοι είναι μόνοι και σχεδόν όλοι έχουν πολύ στενούς φίλους που «δεν είχαν καταλάβει τίποτα». Οι ερευνητές αποκαλύπτουν ότι οι νεαροί δολοφόνοι δεν αυτοσχεδιάζουν, αντιθέτως προγραμματίζουν.
Η καθηγήτρια Κάθριν Νιούμαν από το Πρίνστον λέει ότι ο δρόμος αυτών των παιδιών προς τη βία είναι μακρύς και βασανιστικός. Δεν είναι μοναχικά, είναι παιδιά που έχουν προσπαθήσει να κοινωνικοποιηθούν, αλλά τις περισσότερες φορές έχουν αποτύχει. Τα παιδιά που παθαίνουν «αμόκ» στα σχολεία έχουν ακόμη ένα κοινό. Δεν έχουν ίχνος οίκτου για τα θύματα και δεν είναι σε θέση να ελέγξουν την επιθετικότητά τους.
Άλλο ένα στοιχείο που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον είναι η κατηγοριοποίηση: το 79% των δολοφόνων που έχουν επιτεθεί σε γυμνάσια είναι λευκοί άντρες, ωστόσο οι λευκοί άντρες είναι μειονότητα στους δολοφόνους που έχουν επιτεθεί σε πανεπιστήμια. Υπάρχουν και περιστατικά στα οποία ο δράστης είναι γυναίκα. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση, η Λόρι Νταν, μια νεαρή κοπέλα με βαρύ ιστορικό ψυχικών διαταραχών. Πέρασε στο πανεπιστήμιο, στο τμήμα Παιδαγωγικής, και παρότι δεν το τελείωσε ποτέ, δούλευε και ως μπέιμπι σίτερ. Στις 20 Μαΐου του 1988 επιχείρησε να σκοτώσει με αρσενικό πάρα πολλούς ανθρώπους, ανάμεσά τους και δύο παιδιά, τα οποία πρόσεχε. Αφού τα πήρε με το αυτοκίνητό της πήγε σε ένα σχολείο και προσπάθησε να πυροδοτήσει μία βόμβα. Στη συνέχεια επιχείρησε να μπει και στον παιδικό σταθμό όπου βρισκόταν η κόρη της νύφης της. Αφού γύρισε τα παιδιά σπίτι, πήγε σε άλλο σχολείο. Κατάφερε να πυροβολήσει πέντε παιδιά, σκότωσε έναν 8χρονο και τραυμάτισε τα άλλα τέσσερα. Έπειτα, πήρε ομήρους μια ολόκληρη οικογένεια και τελικά αυτοκτόνησε.
Πάντως, αυτά τα περιστατικά λαμβάνουν τεράστια έκταση όχι μόνο στον αμερικανικό αλλά και στον παγκόσμιο Τύπο, και μάλιστα έχουν καταγραφεί περιστατικά δολοφόνων που ήθελαν λίγη... δόξα. Δεν είναι τυχαίο ότι έπειτα από ένα μακελειό συχνά υπάρχει και δεύτερο ή ακόμη και τρίτο.
Πριν κλείσουμε αυτή την ανασκόπηση, να πούμε ότι για κάποιους η πρώτη σφαγή σε σχολείο των Ηνωμένων Πολιτειών θεωρείται ένα περιστατικό που συνέβη στις 26 Ιουλίου του 1764, λίγο μετά τη συνωμοσία του Πόντιακ. Τότε, Ινδιάνοι πολεμιστές μπήκαν σε ένα σχολείο όπου σκότωσαν κι έγδαραν τα κρανία εννιά μαθητών την ώρα που ο διευθυντής τούς εκλιπαρούσε να σκοτώσουν τους ενήλικες και να αφήσουν τα παιδιά. Δύο μαθητές με γδαρμένα κρανία επέζησαν. Μια μέρα πριν, οι Ινδιάνοι είχαν συναντήσει μια έγκυο γυναίκα στον δρόμο. Έγδαραν το κρανίο της και ξεκόλλησαν το μωρό από την κοιλιά της. Όταν οι πολεμιστές επέστρεψαν στο χωριό τους, ένας ηλικιωμένος τούς χαρακτήρισε «δειλούς», επειδή επιτέθηκαν σε μικρά παιδιά...
σχόλια