Εκεί που οι γονείς μου πέρασαν κάποια από τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής τους. Απλά περιφέρομαι κάθε χρόνο ως ιδανικός τουρίστας τις μέρες του Φεστιβάλ με φαντασιώσεις ελεύθερου loner, άσχετος αλλά ευτυχής, απολαμβάνοντας τη διαπεραστική ψύχρα, τη βόλτα στην παραλία, τα οικεία ξενυχτάδικα, τους «μακριά κι αγαπημένους» φίλους. Απευθύνθηκα λοιπόν σ' ένα φίλο (και «καλό συνάδελφο» που λένε) που μεγάλωσε εκεί, αλλά ζει εδώ και μερικά χρόνια στην Αθήνα. Είναι λίγο πριν τα τριάντα, έγινε μπαμπάς πριν λίγους μήνες, τον λένε κι αυτόν Δημήτρη (μόνο «επάνω» το σέβονται το όνομα και το τιμούν με «εθνική» αργία), είναι Άρης, εντελώς ακαδημαϊκά όμως (κρίμα, γιατί ψοφάω ν' ακούω ατάκες τύπου «Μπονάει το μυαΛό μου με τον ΜΠΑΟΚ ρε φιΛαράκι») και τα στοιχεία του βρίσκονται στη διάθεση παντός ενδιαφερομένου.
—Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι της πόλης;
Η νέα παραλία, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Με το μύθο της έχω μεγαλώσει, ξέροντας πάντα ότι η πόλη μου βλέπει φάτσα στη θάλασσα, ενώ η Αθήνα την έχει στην καμπούρα της. Η Αθήνα δεν έχει βόλτα στην παραλία. Λίγος τοπικισμός δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ξέρεις.
—Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σου;
Πρώτη φορά στο «Δημητρούλα», ταξίδι για τα Χανιά με την παρέα, Ιούνιος του '95. Με το που πήρε στροφή το πλοίο από το λιμάνι, η πόλη μου φάνηκε πιο άσχημη από ποτέ. Κι αυτός ο στίχος «Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει καράβι» μου φάνηκε αφόρητος. Έντονη δεν είπες; Όταν μια εντύπωση είναι σαν γροθιά στο στομάχι, πώς τη χαρακτηρίζεις;
—Αισθάνεσαι πιο πολύ Βαλκάνιος ή μεσογειακός τύπος;
Όλα και τίποτε. Βαλκάνιος όταν βρίσκομαι με το αυτοκίνητο στον Βαρδάρη, εκεί όπου ξεκίνησαν τα έργα για το μετρό (μετρό; απίστευτος ευφημισμός - πρόκειται για μια γραμμή που ενώνει πέντε στάσεις λεωφορείου). Μεσόγειος ένιωθα ανάμεσα στους ξένους φοιτητές στην πανεπιστημιούπολη. Αν δεν υπήρχε κι αυτή...
—Κάτι που συμβολίζει για σένα τον παλαιό «κοσμοπολιτισμό» της πόλης;
Το εβραϊκό νεκροταφείο στα θεμέλια του πανεπιστημίου.
—Τι βλέπεις για το άμεσο μέλλον;
Η πόλη εδώ και δύο χρόνια, τουλάχιστον, βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Είτε θα κάνει το μικρό βήμα προς το μέλλον είτε θα παραμείνει στα στάσιμα και θολά νερά του πολιτικάντικου επαρχιωτισμού. Κάτι ακούστηκε για «Διεθνές Πανεπιστήμιο», αλλά το βλέπω να καταλήγει στα αζήτητα. Spleen, φίλε, μπόλικο spleen...
—Ένα «εμβληματικό» πρόσωπο της πόλης που εκτιμούσες πάντα;
Είχα δει πριν κάμποσα χρόνια ένα μικρό ντοκιμαντέρ του πάντα φωτεινού στο σκοτάδι σκηνοθέτη Τάκη Κανελλόπουλου, στο Ολύμπιον, σε μια άδεια αίθουσα. Νομίζω ότι ο μόνος που καθόταν μαζί μου ήταν ο γνωστός (στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον) κριτικός κινηματογράφου Αλέξης Δερμεντζόγλου. Αποφάσισα τότε ότι ο (αείμνηστος) Κανελλόπουλος θα έπρεπε να είναι το «θέμα» του δεκάλεπτου φιλμ που έπρεπε να παραδώσω ως εργασία στο πανεπιστήμιο (έψησα μάλιστα και τον Δερμεντζόγλου να μιλήσει!).
—Τι νομίζεις ότι εμποδίζει την πόλη από το να είναι εν δυνάμει η αντίστοιχη Βαρκελώνη (ή έστω Μάντσεστερ) της Ελλάδας;
Ξέχασες το Σιάτλ. Ήταν η πόλη με την οποία συνέκρινε τη Θεσσαλονίκη ένας ταξιδιάρης δημοσιογράφος των «New York Times» πριν από ένα ενάμιση χρόνο. Πλάκα είχε αυτό.
—Θα ξαναγύριζες πίσω και υπό ποια προϋπόθεση;
Ναι, όταν ανακαλυφτεί η μηχανή που γυρνά πίσω το χρόνο.
_____
H συνέντευξη είχε δημοσιευτεί στην έντυπη LIFO τχ. 134
σχόλια