Το μυαλό μου τρέχει σε αναμνήσεις του παρελθόντος. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω ποιά σκέψη με αναστατώνει ακόμα και σήμερα ώστε να μην έχω καμία διάθεση επιστροφής στη χώρα μου. Είναι άραγε η επιπολαιότητα των πράξεών τους, η ανευθυνότητα των αποφάσεων τους, χωρίς να σκέφτονται το μέλλον: το άμεσο, το μακρινό. Στα 14 μου ανακάλυψα αυτόν τον τόπο. Τον λάτρεψα. Από μικρός θεώρησα ότι αυτή η χώρα έχει πολλά να μου προσφέρει οπότε και πήρα την απόφαση να φύγω στην ηλικία των 18. Έφυγα από την πατρίδα μου αλλά κάποια στιγμή γύρισα. Ξαναέφυγα όμως χωρίς κανένα δισταγμό. Μια μέρα περπατούσα σ' ένα δρόμο του Λονδίνου και για πρώτη φορά δεν ένιωσα ξένος, μόνος, απειλημένος. Τότε είναι που η απόλυτη συμφιλίωση επήλθε κι ένα χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη μου σκεπτόμενος «αυτό είναι το σπίτι μου».
Το λεύκωμα W1D περιλαμβάνει τις φωτογραφίες της Σύνθιας Τζίτζη που παρουσιάστηκαν στην ομότιτλη έκθεση που έλαβε χώρα το 2015 στο The Hellenic Centre του Λονδίνου. Η φωτογράφος χρησιμοποιεί τον τίτλο W1D επειδή είναι ο ταχυδρομικός κωδικός της Greek Street στο Λονδίνο, που πήρε αυτήν την ονομασία από μια Ελληνική εκκλησία που είχε χτιστεί εκεί το 1677.
Το special edition σκληρόδετο βιβλίο είναι διαθέσιμο μέσω του etsy και του σάιτ της φωτογράφου και σ' αυτό η ιστορικός τέχνης Ίρις Κριτικού προλογίζει τη δουλειά με το κείμενο «Το Τώρα και το Εκεί». Γράφει, μεταξύ των άλλων:
Η Σύνθια Τζίτζη φωτογραφίζει τους φίλους της. Νέους κατά κύριο λόγο ανθρώπους που αναζητώντας καλύτερη μοίρα εγκαταστάθηκαν στην Αγγλία τα τελευταία χρόνια όπως και η ίδια, αφήνοντας πίσω τους την Ελλάδα.
Κατά κάποιον τρόπο. Γιατί, κατοικώντας εύφορα νέα πεδία, εξακολουθούν να την κουβαλούν σε θραύσματα μέσα τους, συντάσσοντας ευκίνητες εργαλειοθήκες μνήμης, ακολουθώντας δυσδιάκριτους στο γυμνό μάτι συνδέσμους, κάνοντας νέους φίλους που θα μπορούσαν να ανήκουν στην παιδική ηλικία που άφησαν πίσω τους, εφευρίσκοντας ενδιάμεσους τόπους, προσομοιώνοντας και συγκρίνοντας γεύσεις και οσμές, ήθη και έθιμα, συνήθειες και εμπειρίες. Οικειοποιούμενοι με συνοπτικές διαδικασίες τα ετερόκλητα εξωτερικά φαινόμενα και τις ενδιάμεσες γραμμές του νέου εδάφους.
Οι 31 γνωστοί και φίλοι της φωτογράφου που συνθέτουν αυτή την ενότητα θέτοντάς της προς το παρόν μια άνω τελεία, επιλέχθηκαν από την ίδια για διαφορετικούς σημαίνοντες λόγους. Προτείνοντας γενναιόδωρα στον φακό της τους μικρούς εύφορους κήπους του τώρα που χρειάστηκε να συντάξουν και στη συνέχεια να κατοικήσουν, αφήνοντας πίσω το εκεί. Επιτρέποντας στο δικό της διεισδυτικό βλέμμα να εστιάσει και να αποτυπώσει με τρόπο εύγλωττο, λιτό και σαφή εκείνο που αγαπούν και εκείνο που είναι.(...)
Σήμερα, η φωτογράφος παρουσιάζει στο LIFO.gr μερικά απ' τα έργα (και τα μικρά κείμενα που έγραψαν οι εικονιζόμενοι).
Είναι τόσες οι φορές που με έχουν ρωτήσει ή έχω αναρωτηθεί πώς ζω σε μια πόλη με τόσο λίγο μπλε. Και είναι τόσες οι φορές που έχω αισθανθεί απίστευτα τυχερή που είμαι εδώ. Σε μια πόλη με ένα σχεδόν μόνιμα γκρίζο ουρανό που κρύβει όμως μια πολυχρωμία στα πρόσωπα, στις γλώσσες, στο φαγητό, στη μουσική, στο θέατρο, στη ζωγραφική... Ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από εικόνες, μυρωδιές, ήχους από όλο τον κόσμο που ενσωματώνει οτιδήποτε διαφορετικό και καινούριο. Ο Χέμινγουεϊ αναφερόταν στο Παρίσι αλλά για μένα το ίδιο ισχύει για το Λονδίνο κάθε φορά που επιστρέφω:
«Πάντα επιστρέφαμε εκεί ανεξαρτήτως από το ποιοί ήμασταν ή πως είχε αλλάξει ή με ποιες δυσκολίες, ή ευκολία, μπορούσαμε να φτάσουμε σε αυτό. Το Λονδίνο πάντα άξιζε τον κόπο και πάντα σου επέστρεφε ότι του έδινες».
(Ernest Hemingway, 'Μία κινητή γιορτή')
Έφυγα αρχές Μαρτίου του 2012. Φεύγοντας πήρα τα πάντα εκτός από την καρδιά μου. Το βράδυ πριν φύγω δεν σκεπτόμουν, απλά κοίταζα το ταβάνι. Αποφάσισα να φύγω για την προσωπική μου φιλοδοξία και υπερηφάνεια. Μου λείπει το χρώμα, οι γεύσεις, η μυρωδιά του αέρα. Πού με βλέπω σε 10 χρόνια; Ζω περισσότερο τη στιγμή. Όλα στη ζωή είναι ρευστά και τίποτα δεδομένο, δεν σκέπτομαι το αύριο αλλά ούτε και το χτες. Μια συμβουλή για κάποιον που σκέπτεται να έρθει; Να μετρήσει τις επιλογές του και κάθε του απόφαση να την στηρίξει ώριμα και με πάθος. Προχώρα μόνο εφόσον είσαι θέση ν απαντήσεις στον εαυτό σου την ακόλουθη ερώτηση: «Κι αν δε γυρίσω;».
Όταν θυμόμαστε γεγονότα του παρελθόντος, η σκέψη μας γεμίζει με στιγμιότυπα που στέκονται σχεδόν ακίνητα, βγαλμένα και διαχωρισμένα από την πορεία του χρόνου. Έτσι, αν και το Λονδίνο είναι το σπίτι μου για πολύ καιρό τώρα, κατά μία έννοια, δεν έχω φύγει ποτέ από την Ελλάδα. Η δουλειά μου είναι πάντα διαποτισμένη με τις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας, τα ώριμα εφηβικά συναισθήματα, τη μυρωδιά της αποξεραμένης λεβάντας ή ακόμα και με την υγρασία του μεσογειακού αέρα. Αυτές οι μνήμες διασταυρώνονται με το παρόν -στην ψαραγορά του Brixton ή στο άρωμα ενός φρέσκου τριαντάφυλλου- βρίσκοντας τον δρόμο τους. Είναι ο συνδυασμός αυτών των τόπων, το εδώ, το εκεί και το παντού, το οποίο μεταφέρεται μαζί μου και εκεί είναι το σπίτι μου.
Η ζωή μου τα τελευταία χρόνια μπορεί να μετρηθεί σε χιλιόμετρα... με μια κιθάρα στους ώμους κι όλη τη μουσική μέσα της. Ένα βάρος που γίνεται ασήκωτο κάποιες φορές. Την κράτησες κι εσύ για λίγο, για μένα. Κι έτσι βρεθήκαμε στους ίδιους δρόμους. Να κάνουμε μουσική, στο Λονδίνο.
Παιδί ακόμα, ο φιλόσοφος παππούς μου, μου εξήγησε τι σημαίνει ευφυΐα. Ευφυής σημαίνει αυτός που φύεται καλώς «Ευ-καλός + Φύομαι= ριζώνω και προσαρμόζομαι». Στα 18 μου λοιπόν έχοντας την αγάπη και τη στήριξη των γονιών μου και πίστη στον εαυτό μου, ξεκίνησα τις σπουδές μου σε μια ξένη χώρα, με καινούρια δεδομένα και... προσαρμόστηκα. Όμως μετά από 15 χρόνια δουλειάς σε 5 διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες διαπιστώνω ότι κουβαλάω πάντα την ελληνική μου ταυτότητα. Η φυσική μου παρουσία, η δουλειά μου, ο αγαπημένος μου σύζυγος, η ζωή μου είναι στο Λονδίνο, ενώ η καρδιά μου και το πνεύμα μου στη γενέτειρά μου. Ισορροπώ απολύτως στις δύο μου πατρίδες γιατί «όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος». Δε γνωρίζω και δε θα ήθελα να γνωρίζω που θα βρίσκομαι τα επόμενα 10 χρόνια και γι' αυτό αν έδινα μια συμβουλή στη νεότερη γενιά είναι να είναι περήφανη για την ταυτότητα της, να παθιαστεί με τη ζωή, να ταξιδέψει πολύ και να πιστέψει ότι μπορεί να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα σε οποιαδήποτε χώρα θελήσει να βρίσκεται.
Έδωσα και την τελευταία βαλίτσα αποφασιστικά. Η γυναίκα στο γκισέ εντυπωσιάστηκε στην αρχή με τις τρεις μεγάλες βαλίτσες μου. Πόσες βλακείες αποδείχτηκε ότι κουβαλούσα τελικά για 2800 χιλιόμετρα... Η γυναίκα μετά έδειξε σημάδια Σέρλοκ, εκεί που ξεκαθαρίζει η εικόνα κι επιτέλους λύνει το μυστήριο.
«Σας έκανε προσφορά η εταιρεία με τα χρήματα που ζητήσατε» μου είπε ο τύπος από το γραφείο ευρέσεως εργασίας. Σε 2 εβδομάδες έπρεπε να αδειάσω πλήρως επιπλωμένο σπίτι, να πουλήσω αυτοκίνητο 2 μηνών και να πάρω απόφαση ότι τέρμα τα αστεία. «Μετακομίζετε!» αναφώνησε η κοπέλα. «Καλή αρχή» μου ευχήθηκε. Πόσες τέτοιες ευχές να δίνει άραγε την ημέρα; Τρία χρόνια έψαχνα δικαιολογίες για να μην φύγω, έβαζα όρια και φραγμούς παράλογους, μέχρι που όλες μου οι απαιτήσεις ικανοποιήθηκαν. Και τώρα; Δε μπορούσα να κάνω πίσω.
Δεν έχει η ζωή πίσω. Όσα ψέματα και να μου πω, πίσω δεν υπάρχει. Μπορείς να στρίψεις αλλά όχι να κάνεις πίσω. Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουμε κύκλους, βλέπουμε μόνο γύρω από τον εαυτό μας. Έχουμε τροχιές γύρω από συνήθειες, ανθρώπους, μέρη. Ανάβουμε ένα ακόμη τσιγάρο, ένα ακόμη ποτό, ένα ακόμη σουβλάκι, ένα ηλιοβασίλεμα, θέλουμε την επανάληψη, τη ρουτίνα. Η φασαρία γίνεται με αυτούς που βγαίνουν από την τροχιά. Και χτυπούν πάνω στους άλλους που ακόμη περιστρέφονται. Εκτός τροχιάς. Εκτός πορείας. Εκτός προδιαγεγραμμένων. Αυτό από μόνο του με κάνει να χαμογελάω. Επιλέγω να είμαι χαρούμενος. Και το μέλλον είναι τώρα.
Με θέα πέρα από τη θέα: τον ουρανό που ενώνει τα σύνορα ανάμεσα στο «εδώ» και στο «εκεί», όπου και αν το «εδώ» και το «εκεί» μπορεί να βρίσκονται.
Με ήχους αυτοκινήτων που δεν ξεχωρίζουν από τα κύματα που ακούω ξαπλωμένη τα καλοκαίρια.
Με πουλιά που έρχονται και φεύγουν.
Με δέντρα που έχουν παρατηρήσει σιωπηλά εκατομμύρια στιγμές κίνησης και έχουν βαθύνει τις ρίζες τους, έχουν κάνει κορμούς σοφούς και κλαδιά που απλώνονται τόσο μακριά που κανείς δεν ξέρει πια που φτάνουν. Με έναν ήλιο που είναι πάντα εκεί ακόμα και όταν δεν τον βλέπω.
Με σκέψεις που τρέχουν για μία χώρα που καλείται να ευχαριστήσει τα πλήθη με μία ακόμα παράσταση αρχαίας τραγωδίας για διλήμματα που ποτέ δεν έπαψαν να βασανίζουν τον άνθρωπο.
-Σε χάνω, σε βρίσκω. Είσαι εκεί;
-Φύγε, ζήσε, γίνε!
Η πρώτη μου σκέψη κάθε φορά που επιστρέφω από την Ελλάδα είναι «Πού είναι η αδερφή μου κι οι φίλοι μου;» και παρατηρώ πάντα πόσο καιρό θα μου πάρει να συνηθίσω στην απουσία τους. Ευτυχώς και δυστυχώς, κάθε φορά μου παίρνει όλο και λιγότερο γιατί το ένστικτο της επιβίωσης νικάει. Κι η βαθειά ανάγκη μου να μη μισήσω τη χώρα που με μεγάλωσε. Κι όλα αυτά που με κρατάνε εδώ. Όλα αυτά που κουβαλάνε μέσα τους την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή: η ηρεμία, η συνέπεια, ο σεβασμός, η ύπαρξη δυνητικού μέλλοντος, η Μητρόπολη και το πάντα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο που είναι το Λονδίνο.
Το που θα είμαι σε 10 χρόνια δε το γνωρίζω. Έπαψα να πιστεύω στο ρίζωμα και τη μονιμότητα του χώρου. Πλέον αισθάνομαι πως το «που» δεν έχει τόση σημασία όταν το «πως» προέχει.
Οι άνθρωποι που συναντώ προσπαθούν να με πείσουν πως είμαι τυχερή που δε ζω πια στην Ελλάδα. Μάλλον αγνοούν πως στη ζωή δε τα έχεις ποτέ και πουθενά όλα. Ίσως να αποδίδουν πολλά περισσότερα από αυτά που πρέπει στον παράγοντα της τύχης. Ίσως ο δικός τους πατέρας τους να μη τους έμαθε αυτό που μου έμαθε ο δικός μου:
η Τύχη είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που την χτίζεις και την γκρεμίζεις κατά το δοκούν.
Κάθε φορά που ταξιδεύω στην Ελλάδα έχω πάντα τον ίδιο ενθουσιασμό: γυρνάω στον τόπο μου. Είναι τόσο επώδυνο να είμαι μακριά από τους φίλους και την οικογένειά μου. Ιδιαίτερα όταν συμβαίνουν πράγματα στις ζωές μας στα οποία δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως θα ήμασταν απόντες.
Κάθε φορά όμως που βρίσκομαι εκεί και συναντάω τις ίδιες δυσκολίες που με ώθησαν να φύγω, μου λείπει η ζωή μου στο Λονδίνο. Σαν μια δυσάρεστη υπενθύμιση γιατί έφυγα εξαρχής. Παρόλαυτά νιώθω πως κουβαλάω μόνιμα μέσα μου ένα κουτί γεμάτο βιώματα, μυρωδιές και πολύ δυνατό φως.
Αυτό το κουτί ανοίγει τα καλοκαίρια για να μπουν μέσα μυρωδιές από ρίγανη, χώμα, βασιλικούς, γιασεμιά και θάλασσα.
Μυρωδιές που θα με συντροφεύουν όλον τον υπόλοιπο καιρό που θα είμαι μακριά...
Θυμάμαι πριν χρόνια -ή ήταν μέρες πριν– που μαζευτήκαμε στο προαύλιο της Αγίας Αικατερίνης. Καλοκαιράκι, πρώτες μεγάλες ζέστες, με μπύρες παγωμένες και μαυροδάφνη. Όλοι νεαροί άντρες και γυναίκες, όλοι με τις ίδιες ερωτήσεις, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ελπίδες.
«Να πας», μου είπε μια φίλη. «Θα μας λείψεις, μα να πας. Τουλάχιστον να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, όχι που δείλιασες». Και πιο μετά, σχεδόν δυο χρόνια αργότερα, την ώρα της απόφασης:
«Μην πας πίσω, μη φύγεις. Κάνε αυτό που βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι θέλεις και όλοι θα καταλάβουν».
Σπίτι είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά, η γυναίκα και το παιδί, η μάνα κι η αδερφή, οι καλοί φίλοι, οι μνήμες, οι χαρές κι οι λύπες, οι δρόμοι, οι μουσικές, οι μυρωδιές και οι σκιές που αγάπησες, ακόμα αγαπάς και προστρέχεις για παρηγοριά κι ανάσα. Πόση τύχη δυο σπίτια να 'χει κανείς!
Ξεριζώνω (=τραβάω κάποιον από τη ρίζα)Πράξη που: Παραληρεί. Διχάζει. Πονάει. Υπόσχεται.
Και φεύγεις για την υπόσχεση. Για αυτήν φεύγεις...Και προσαρμόζεσαι. Κι ανθίζεις και αισθάνεσαι ζωντανός, γιατί βγήκες από το προκαθορισμένο κάδρο, γιατί ζωγραφίζεις έξω από το περιθώριο. Κι αυτό είναι πλούτος ατόφιος.
Κλείδωσα βέβαια σε φωτογραφίες και μνήμες το Ελληνικό μπλε του Αιγαίου, την Ελλάδα των Μεγάλων, τους ανθρώπους μου, τη γεύση από τη φέτα και τα γεμιστά, τη μυρωδιά του βασιλικού, την αίσθηση της αλμύρας στο σώμα, το γαργαλητό στα αυτιά που αφήνει η ελληνική γλώσσα...
Κι όταν περπατώ στους δρόμους και ακούω κάποιες φορές Ελληνικά, τινάζομαι. Στρέφω το κεφάλι μου και χαμογελώ. Ακόμα κι αν δεν αρθρώσω λέξη, γαληνεύω. Γιατί συνειδητοποιώ πως δεν είμαι μόνη. Είμαστε πολλοί. Και δημιουργούμε πολλές Μεγάλες Ελλάδες σε όλο τον κόσμο. Και με ρωτάνε συχνά από πού είμαι. Θέλω να πω από τον παράδεισο αλλά λέω σταθερά "I'm Greek". Και χτυπάω πάντα το «κάπα» για να μην υπάρξει καμία παρανόηση. Για να τονίσω τη σιγουριά και τη δύναμη που μου δίνει αυτό το ακριβό «Greek».
Είμαι όλη μια Ελλάδα. Την κουβαλάω μαζί μου, μέσα μου, πάνω μου. Πάντα.
Και φυσικά εδώ στη νέα αγαπημένη, στη Μεγάλη Μητρόπολη.
Αποχαιρέτησα για πολλοστή φορά όλα αυτά τα γνώριμα πρόσωπα, μέρη, ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου, αυτό που θεωρώ οικογένεια. Συνηθισμένος πλέον στους αποχωρισμούς ή και όχι;
Έφτασα στο Λονδίνο στις 25 Αυγούστου του 2015. Ακόμα βιώνω την αλλαγή μέσα μου και είναι μια πρόκληση για μένα που συνειδητά θέλησα να δεχτώ. Πιστεύω στην εξέλιξη σε όλους τους τομείς, πόσο μάλλον στον επαγγελματικό.
Εκπαιδεύω σκύλους-οδηγούς για άτομα με απώλεια όρασης. Ναι, λατρεύω αυτό που κάνω και θέλω να μπορώ να προσφέρω όπου κι αν βρίσκομαι. Προσπαθώ να ζω το τώρα, κάθε στιγμή, όπως άλλωστε κάνουν και οι σκύλοι που εκπαιδεύω.
Ίσως είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου χάρισε η επαφή μαζί τους.
Είμαστε εξάλλου όλοι περαστικοί σε αυτή τη ζωή, ας αφήσει ο καθένας το στίγμα του όπως και όπου μπορεί.
Πάρις Κοσμίδης / Γιος και εγγονός
Γειά σας. Με λένε Πάρι και η φωτογραφία που βλέπετε τραβήχτηκε 21 Ιουνίου στο σπίτι μου στο Λονδίνο, τρεις μήνες ακριβώς μετά τη γέννησή μου. Μάλλον το' χετε ήδη καταλάβει πως εγώ είμαι αυτός στη μέση, ανάμεσα στο μπαμπά μου Σπύρο και τη μαμά μου Μαρίνα. Πρέπει να σας πω πως είμαι λιγάκι μπερδεμένος... Ποιός δεν είναι στις μέρες μας άλλωστε; Μικρός είμαι και θα μάθω θα μου πείτε, ίσως και πάλι όχι. Εγώ πάντως θα μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν ότι ο μπαμπάς κι η μαμά μιλάνε πότε μ' ένα τρόπο και πότε με κάποιον άλλο. Όταν είμαστε σπίτι μιλούν κάτι που λέγεται ελληνικά κι όταν είμαστε βόλτα με φίλους κάτι που απ' ότι ακούω λέγεται αγγλικά. Πολλές ώρες τις περνώ μπροστά από μια οθόνη κινητού που κι αυτή με μπερδεύει μιας κι αλλάζει πολλά πρόσωπα μέσα στη μέρα. Οι φωνές τους βέβαια είναι πάντα χαρούμενες και συνέχεια μου λένε για την Ελλάδα. Κι η μαμά μου μιλάει για την Ελλάδα και τα μάτια της λάμπουν. Λάμπουν σαν το φως που μπαίνει καμιά φορά από τα παράθυρα όταν ανοίγουμε τις κουρτίνες το πρωί.
Τώρα που το ξανασκέφτηκα... μα πόσοι άνθρωποι ζουν μέσα σε αυτό το κινητό...; Μάλλον για να χωρούν πρέπει να είναι πιο μικροί από μένα...
Από την άλλη πάλι ξέρω ότι το πρώτο μου διαβατήριο είναι αγγλικό... άλλο μπλέξιμο και αυτό... μάλλον μπορείς να χεις πολλά... μην ξεχάσω να ρωτήσω το μπαμπά και τη μαμά. Μάλλον και γλώσσες μπορείς να έχεις πολλές γιατί εμένα μου αρέσουν και τα αγγλικά και τα ελληνικά όταν τα ακούω. Ελπίζω να μην χρειαστεί να διαλέξω.Αυτά όλα σας τα γράφω από την Τήνο που ήρθα όταν ήμουν πια 4 μηνών. Ο ουρανός είναι στα αλήθεια φωτεινός σαν τα μάτια της μαμάς μου όταν μου μιλάει για την Ελλάδα... Αναρωτιέμαι βέβαια πότε θα γυρίσουμε στην Αγγλία γιατί μου λείπει το άρωμα του γρασιδιού κι οι βόλτες στα πάρκα.
Οι γονείς μου είναι πιο ήρεμοι στην Αγγλία, πιο χαρούμενοι όμως στην Ελλάδα.
Εγώ πάλι είμαι χαρούμενος μαζί τους, όπου και να είναι.
*Η Σύνθια Τζίτζη γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα. Μεγαλώνοντας με μια μηχανή στα χέρια της, πέρασε τα πρώτα της χρόνια φωτογραφίζοντας διαρκώς ότι τραβούσε την προσοχή της. Σπούδασε υπό την καθοδήγηση των Άλκη Ξανθάκη, Γιάννη Γιαννακόπουλο και Αντώνη Ατματζίδη. Το 1999, η φωτογράφος ξεκίνησε να εργάζεται δίπλα στον Ντίνο Διαμαντόπουλο μέχρι το 2008. Μετά από 16 χρόνια καριέρας, το portfolio της περιλαμβάνει συνεργασίες με την Sony Music, EMI Records, εκδόσεις ΙΜΑΚΟ, Αττικές εκδόσεις, τον ΑΝΤ1 και το Mega. Το 2008 κάλυψε για λογαριασμό της Vodafone, την φιλανθρωπική δραστηριότητα της εταιρείας με τα Παιδικά Χωριά SOS Ελλάδος. Το 2012, μετακόμισε στο Λονδίνο όπου γρήγορα καθιερώθηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας με συνεργασίες με την Life Action Trust και με το London Film School.
