Έχεις αγγλικές και γαλλικές ρίζες. Γεννήθηκες στη Βηρυτό. Μεγάλωσες στην Εύβοια. Φοίτησες στην Αθήνα σε γαλλικό σχολείο. Εντοπίζεις κάποιες διαφορές στον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο και τους ανθρώπους σε σύγκριση με τους συμμαθητές σου;
Μέχρι τα δεκαπέντε ζούσα σε ένα χωριό δίπλα στη θάλασσα στην Εύβοια. Το γυμνάσιο μας ήταν μικρό (70 μαθητές). Η τάξη μου αποτελούνταν από δεκαεφτά μαθητές. Ήμασταν μία πολύ δεμένη κοινότητα, είχαμε πολύ καλή σχέση με τους καθηγητές και στο τέλος της κάθε χρονιάς πηγαίναμε με τα ποδήλατα στη παραλία για μπάνιο. Πέρναγα φανταστικά αλλά γνώριζα μέσα μου πως κάτι σημαντικό έλειπε από τη ζωή μου. Οι γονείς μου, μου διηγούνταν ιστορίες από τα βιώματα τους στην Ινδία. Ήθελα να δω παραπέρα, να ανακαλύψω τον κόσμο. Όταν ήρθα Αθήνα και πήγα στο γαλλικό λύκειο, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω παιδιά απ’όλο τον κόσμο: Συρία, Μαρόκο, Καναδά, Γαλλία κτλ. Από τότε, μέσω των διαφορετικών ερεθισμάτων που έπαιρνα, έχτισα σιγά-σιγά την προσωπικότητα μου. Γι’αυτό και δεν με θεωρώ Γάλλο ή Έλληνα αλλά Ευρωπαίο πολίτη.
Κατέχεις την ωριμότερη μορφή του χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό. Πώς κατάφερες να περάσεις σε αυτό το στάδιο από τόση μικρή ηλικία; Είναι κάτι έμφυτο ή το καλλιέργησες;
Δεν είχα ποτέ χιούμορ, αλλά πάντα μου άρεσε να παρατηρώ. Όταν στην καθημερινότητα μου συμβαίνει κάτι κωμικοτραγικό, όπως τότε που είχα πουλήσει το κινητό μου και είχα τρελαθεί μετά από δύο με τρεις μέρες, χρησιμοποίησα αυτή την κατάσταση για να δημιουργήσω αυτό το βιντεάκι. Γνωρίζοντας βεβαίως ότι το να εθίζεσαι σε ένα αντικείμενο είναι κατ’εμέ ακραίο. Έτσι λοιπόν, όλα αρχίζουν από παρατηρήσεις, τις οποίες εσωτερικεύω και τις μετατρέπω σε μία μορφή αυτοσαρκασμού.
Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος φόβος που αντιμετώπισες κατά την διάρκεια της εφηβείας σου;
Ο μεγαλύτερος φόβος που αντιμετώπισα πρέπει να ήταν η μοναξιά και η αποξένωση, ένιωθα σαν τον «Ξένο» του Αλμπέρτ Καμύ. Ο πρωταγωνιστής στο βιβλίο αυτό ζει μία αδιάφορη ζωή υποταγμένη στη μοίρα του, σε μία κοινωνία αυταρχική και καταπιεστική. Απεχθάνομαι την παθητικότητα, γι’αυτό και στα δεκαπέντε μου άρχισα να ασχολούμαι με τον κινηματογράφο, διαβάζοντας πολλά βιβλία.
________________
Ανέβασες ένα βίντεο μετά την σύλληψη σου από την αστυνομία στην πορεία για την μνήμη του Αλέξη, και την 8ωρη παραμονή σου στην ΓΑΔΑ. Προσωπικά, το βρήκα θαρραλέο. Έλεγες πράγματα για την αστυνομία και το κράτος δείχνοντας το πρόσωπο σου, αυτά που άλλοι λένε κρυμμένοι πίσω από ένα ανώνυμο αβαταρ. Τι θυμάσαι από αυτή την εμπειρία και πώς βρήκες τα σχόλια που έγιναν από τους χρήστες του ίντερνετ;
Ο φόβος υποδηλώνει υποδούλωση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τις αδικίες των αρχών, δεν ανέχομαι να παραβιάζονται ελευθερίες. Γι’αυτό και είχα την ανάγκη να εκφραστώ. Το λάθος μου είναι πως έδρασα απότομα. Πιστεύω πως θα έπρεπε να είχα βάλει στην άκρη όλη αυτή την οργή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πολλές παρεξηγήσεις και αρνητικά σχόλια. Στόχος μου ήταν να αποκαλύψω μία αλήθεια της καθημερινότητας στην οποία ζούμε, όχι να προκαλέσω τέτοιες αντιδράσεις. Πάντως έχω να τονίσω πως όσο λίγο και αν φάνηκαν στους χρήστες του Ίντερνετ αυτές οι οχτώ ώρες, στην πραγματικότητα ήταν οχτώ ψυχοφθόρες ώρες. Το να είναι κάποιος κλειδωμένος σε ένα κελί μη έχοντας τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο, το να βιώνει την κατάχρηση της εξουσίας προκαλεί ένα είδος παράνοιας στο άτομο αυτό. Ειδικά όταν το μόνο που βλέπει είναι το γκρίζο και το τσιμέντο χωρίς να ξέρεις τι μπορεί να του συμβεί μετά.
Έκανες κριτική στους χρήστες του Facebook μιλώντας σοβαρά καθισμένος σε ένα καναπέ και προκάλεσες αντιδράσεις. Ποια είναι η γνώμη σου σήμερα για το Facebook; Ισχύουν τα ίδια;
Έχουν περάσει τρία χρόνια και το θέμα αυτό δεν με απασχολεί πια. Θεωρώ πως ο καθένας μας άμα θέλει μπορεί να προφυλαχτεί από τις παγίδες του Facebook. Το Facebook είναι ένα εργαλείο. Εμείς επιλέγουμε πως θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε και κατά πόσο θέλουμε να εκθέσουμε την προσωπική μας ζωή σε άγνωστους «φίλους».
________________
(Απίθανη λεπτομέρεια: Στην αρχή του video ξεφυλλίζει ένα 01!)
Πώς αντιμετωπίζεις το ψηφιακό bullying που δέχεσαι κάποιες φορές; Πώς το ξεπερνάς και πας παρακάτω;
Μετά τις πρώτες εμφανίσεις του, άρχισα να μαθαίνω να το διαχειρίζομαι αγνοώντας το. Πλέον δεν με προσβάλλει. Προτιμώ να ασχολούμαι με τα τεκμηριωμένα αρνητικά σχόλια. Αρχικά νιώθω πως θίγομαι αλλά μετά συνειδητοποιώ τα λάθη μου και προσπαθώ να μην τα ξανακάνω.
Πώς βλέπουν οι δικοί σου άνθρωποι αυτό που κάνεις στο youtube;
Απ’όσο έχουμε συζητήσει, το γουστάρουν και παρακολουθούν αυτά που κάνω. Πάντα με στήριζαν κι ήταν στο πλευρό μου.
Ο ψηφιακός Florian με αυτόν της πραγματικής ζωής, ποιες ομοιότητες και ποιες διαφορές έχει;
Το όνομα ''RealFlorian'' προέκυψε τυχαία πριν από πέντε χρόνια. Πιστεύω πως λόγω του ότι έμενα σε ένα χωριό υποσυνείδητα ήθελα να αναδείξω τον εαυτό μου και να ικανοποιήσω κάποιον εφηβικό εγωισμό. Δηλαδή προσθέτοντας τη λέξη «αληθινός» πίστευα πως θα με έκανε ''πιο σημαντικό'' κατά κάποιο τρόπο. Ουσιαστικά ο RealFlorian αποτελούσε διαφορετικές περσόνες που εκφράζονταν ανάλογα με τη ψυχολογική μου κατάσταση. Είναι βέβαια αλήθειες που έβγαζα από μέσα μου, άλλοτε σοβαρές κι άλλοτε για την πλάκα. Πάντα όμως είχαν κάποιο στόχο. Ο ‘’RealFlorian’’ ήταν το παιδί που έκανε όνειρα κι ωριμάζοντας συνειδητοποίησε πως πρέπει να πολεμήσει σκληρά για να φτάσει την «Ιθάκη» του, θέλοντας να μοιραστεί το ταξίδι της μετάβασης με τον έξω κόσμο.
Έχεις αισθανθεί να σε αντιμετωπίζουν ρατσιστικά για κάποιο λόγο στη σημερινή Αθήνα;
Όχι.
________________
Τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο στην Αθήνα και τι είναι αυτό που απεχθάνεσαι;
Η Αθήνα σε σχέση με άλλες πόλεις είναι ήρεμη κι οικεία. Σου βγάζει μία γαλήνη σε κάθε στενάκι. Δεν αισθάνεσαι μήτε άγχος μήτε φόβο. Έχει τύχει να περπατήσω πολύ αργά στο κέντρο και να νιώθω απίστευτη ασφάλεια. Αυτή η ελευθερία θα μου λείψει. Το Παρίσι ναι μεν είναι μία πανέμορφη πόλη αλλά τη βρίσκω πολύ αποπνικτική. Στην Αθήνα δεν υπάρχει κάτι που απεχθάνομαι. Η αλήθεια είναι πως την έχω αγαπήσει. Και μιλάω για την Αθήνα ως πόλη κι όχι για τους ανθρώπους της απαραίτητα.
Για ποιο λόγο θέλεις να γίνεις σκηνοθέτης;
Για μένα η σκηνοθεσία δεν είναι επιλογή, είναι έμφυτο πάθος. Είναι αυτό που μου δίνει ζωή, αυτό που με γεμίζει. Θέλω να χρησιμοποιήσω αυτό το μέσο για να ευαισθητοποιήσω την κοινή γνώμη, όχι τα φεστιβάλ. Μέσα από τη μελέτη (ανθρωπολογίας, κοινωνιολογίας, φιλοσοφίας και ψυχολογίας) να προσφέρω την δικιά μου οπτική γωνία για τον κόσμο ασκώντας ταυτόχρονα και κριτική σε θέματα όπως είναι η πολιτική, η εξουσία, το σύστημα κτλ. Θα έλεγα πως οραματίζομαι έναν αγώνα εναντίον των κοινωνικών ανισοτήτων μέσω της τέχνης κι όχι μέσω της βίας.
________________
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου σκηνοθέτες; Κάνε μου ένα σύντομο σχόλιο για τον καθένα.
Ο Danny Boyle για την αγαπημένη μου ταινία, «Trainspotting» η οποία ταινία βγήκε την ημέρα που γεννήθηκα ! (23 Φεβρουαρίου του ‘96). Από Αγγλία επίσης έχω στην λίστα των τοπ, τον Mike Leigh με την ταινία «Naked» (1993) και τον Shade Meadows με την ταινία «This is England» (2006). Λατρεύω την αισθητική του αγγλικού κινηματογράφου. Εστιάζει πολύ στον άνθρωπο και τα τοπία είναι συναρπαστικά. Επίσης εντυπωσιάστηκα και βρήκα πολύ πρωτοποριακή την ταινία του Gaspar Noe, ‘’Enter the Void’’ (2009). Τα χρώματα είναι υπέροχα κι έχει γυριστεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο ώστε να φαίνεται πως είναι όλο ένα μονοπλάνο. Εκτιμώ πολύ τον Γερμανό Fritz Lang που ασκεί κριτική στον καπιταλισμό ήδη από το 1927 με την θρυλική ταινία «Metropolis». Βέβαια δεν θα μπορούσα να παραλείψω τον Lars Von Trier για την αισθητική του και για τον τρόπο που δείχνει μέσω των ταινιών του πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Γενικότερα είμαι περισσότερο του Ευρωπαικού κινηματογράφου κι όχι του Αμερικάνικου (με εξαίρεση τους Kubrick, Lynch κι Aronofsky).
Δώσε μου ένα top5 με αγαπημένα σου κομμάτια που θα άκουγες ξανά και ξανά.
Με τη μουσική δεν έχω κολλήματα. Εξαρτάται από τη φάση που βρίσκομαι. Από Ελληνικό Hip Hop εχώ ιδιαίτερη αδυναμία στον Iratus. Ακουώ βέβαια και Drum and Bass, Trap και παραπλήσια αυτού του είδους. Το μόνο που γνωρίζω σίγουρα είναι πως απεχθάνομαι τα σκυλάδικα, και τα «έντεχνα».
Νομίζω ότι έχεις ένα γενικότερο κόλλημα με την δεκαετία του ενενήντα. Στο βίντεο σχετικά με τον εθισμό στα κινητά τηλέφωνα ακούγεται μουσική από το σάουντρακ του Trainspotting και σε βλέπουμε να αναπαριστάς μια χαρακτηριστική σκηνή του φιλμ, εκείνη που ο ήρωας κάτω από την επήρεια των ναρκωτικών νομίζει ότι βυθίζεται στο στρώμα του. Ποιες άλλες ταινίες των 90s έχεις δει;
Δεν το είχα συνδυάσει αλλά η αλήθεια είναι πως οι αγαπημένες μου ταινίες είναι της δεκαετίας του ΄90. Ταινίες όπως «Trainspotting», «Pi» του Aronofsky, «Europa» του Lars Von Trier, «Naked Lunch» του Cronenberg, «Pulp Fiction» του Tarantino (Η μόνη ταινία του που μου αρέσει), «Fight Club», «Kids» του Larry Clark, «Το μίσος» (La Haine) του Mathieu Kassovitz, «Underground» του Emir Kusturica κι ένα κάρο άλλες που σίγουρα έχω ξεχάσει αλλά με έχουν σημαδέψει.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία μέχρι σήμερα και γιατί;
Δύσκολη ερώτηση. Θα έλεγα το «Trainspotting» και το «A Clockwork Orange». Και τα δύο είναι αριστουργήματα ! Έχουν φοβερή σκηνοθεσία, μουσική, τοπία, ενδυματολογία, σενάριο κτλ. Για παράδειγμα ο Mark του «Trainspotting» κι ο Alex του «A Clockwork Orange» είναι οι αγαπημένοι μου χαρακτήρες.
Αν και γνωρίζω την απάντηση γιατί ήδη σε έχουν ρωτήσει στο youtube θέλω να σε ξαναρωτήσω για όσους αναρωτηθούν βλέποντας το τελευταίο σου βίντεο: «Πόσο κάνει η κόκκινη καμπαρτίνα Burberry που φοράς»;
Η αλήθεια είναι ότι ως έφηβος ξόδευα το χαρτζιλίκι μου σε ρούχα κάποιας μεγάλης μάρκας. Τώρα πια έχω σταματήσει να το κάνω αυτό για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον επειδή δεν ταιριάζει στην φιλοσοφία μου το να δίνω χρήματα σε μεγάλες εταιρίες και δεύτερον πλέον είμαι ενάντια στην υπερκατανάλωση. Επίσης η μόδα συνέχεια αλλάζει οπότε καλύτερα να δημιουργήσεις το προσωπικό σου ύφος παρά να ακουλουθείς τη μάζα. Γι’αυτό και τώρα πια αγοράζω μόνο μεταχειρισμένα ρούχα τα οποία εκτός των άλλων είναι κι αρκετά πιο οικονομικά πχ: Την κόκκινη καμπαρτίνα την αγόρασα μόνο με σαράντα ευρώ ενώ θεωρητικά κάνει πάνω από χίλια. Επίσης τα ρούχα αυτά είναι πολύ καλής ποιότητας κι έρχονται απ’ όλα τα σημεία του κόσμου ανεξαρτήτως της χρονικής περιόδου που βγήκαν στην αγορά.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρες για την ζωή με το τέλος της εφηβείας σου;
Το τελευταίο μου βίντεο με τίτλο «Ενηλικίωση» θεωρώ πως συνοψίζει αρκετά από τα πιστεύω μου. Το σίγουρο είναι πως για να βρεις την προσωπική σου ευτυχία χρειάζεται να κάνεις αυτό που σου αρέσει κι όχι αυτό που σε κάνουν να πιστεύεις ότι σου αρέσει. Άμα θέλεις κάτι πραγματικά, καν’το ! Ψάξε γι’ αυτό που σε γεμίζει, βάλτο στόχο και κάνε ότι καλύτερο μπορείς για να το πραγματοποιήσεις. Μην παρασύρεσαι από τις επιθυμίες που σου φορτώνουν γονείς, φίλοι, κοινωνικά πρότυπα. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ζήτω λοιπόν τα όνειρα και η ελεύθερη βούληση! Όταν κάποιος γίνεται ενήλικας δεν σημαίνει πως σταματάει να ονειρεύεται. Λυπάμαι αυτούς που συμβιβάζονται με μία πραγματικότητα άνευ φαντασίας
________________
Η σελίδα του Florian Martiny στο Facebook είναι εδώ
σχόλια