Απίστευτη καταγγελία για πλιάτσικο στο σημείο που σκοτώθηκε ο Παντελίδης - Πήραν το κινητό και το μπρελόκ του

Και τι θα έκαναν ρε μεγάλε; Μνημόσυνο;

Δηλαδή εσύ πιστεύεις ότι θα ήταν άδειο;Από τις αρνητικές ψήφους που συγκέντρωσα διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι εξακολουθούν να έχουν πίστη στον νεο-έλληνα. Δεν είναι κακό αυτό, είναι ευχάριστα ρομαντικό.

Δεν καταλαβαίνω γιατί το ρωτάς αυτό.

Το ρωτάω γιατί θεωρώ (και ήθελα να δω πως το βλέπουν και οι άλλοι) ότι η ινδαλματοποίηση σε τέτοιο βαθμό, τόσο γενικά παγκοσμίως αλλά και ιδίως στην Ελλάδα του 2016 (που με ενδιαφέρει), δεν αφορά στον ίδιο τον άνθρωπο/ίνδαλμα, αλλά σε αυτά που σου προσφέρει, σε κάνει να αισθάνεσαι για τον εαυτό σου, σου επιτρέπει να επιδεικνύεις για τον εαυτό σου κλπ. Με απλά λόγια, πας στον Παντελίδη (και στην Βίσση και τον Ρέμο κλπ κλπ) όχι για τον ίδιο τον άνθρωπο ή καλλιτέχνη αλλά για αυτό που σημαίνει η παρουσία σου εκεί.Όταν εκλείψει ο άνθρωπος/ίνδαλμα δεν στανοχωριέσαι για τον χαμό του ανθρώπου per se αλλά για αυτά που χάνεις ο ίδιος. Γι' αυτό και είναι πολύ εύκολο, μετά την πρώτη στενοχώρια, να τον ξεχασεις και να περάσεις στο επόμενο ίνδαλμα που θα σου προσφέρει τα ανάλογα.Το έχουμε δει πολλές φορές με τέως ινδάλματα που πέθαναν με το αράπονο πως όλοι τους ξέχασαν, μια μικρή ένδειξη είναι και η είδηση ότι εκλάπησαν προσωπικά αντικείμενα του Παντελίδη (από fans του προφανώς, δεν πιστεύω ότι κάποιος που δεν του άρεσε ο Παντελίδης θα πήγαινε να πάρει το μπρελόκ του από τον τόπο του ατυχήματος).Γι' αυτό και πιστεύω ότι το μαγαζί θα ήταν γεμάτο. Με την λογική του "ήμουν εκεί", με αδιαφορία την σημαιολογική σημασία της παρουσίας σου εκεί (ή ακόμα καλύτερα καλύπτοντάς την υπό τον μανδύα του "φόρου τιμής")Ίσως να είναι τραβηγμένη η σκέψη μου, αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ στο κάτω κάτω. Εμένα πιο πολύ με ενδιέφερε να δω την αντίδραση στο ερώτημα, όχι η απάντηση στο ίδιο το ερώτημα.

@konstas - Αν υπήρχε έστω και μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να ήταν ανοιχτό το κέντρο, θα μπορούσαν να το δικαιολογήσουν ως φόρο τιμής ή κάτι τέτοιο, αν και είναι δύσκολο για κάποιον αδικοχαμένο (δεν υπάρχει πιο άδικος θάνατος από αυτόν στην άσφαλτο). Αλλά δεν το επιτρέπει η ελληνική "κουλτούρα". Σε άλλες κουλτούρες, οι κηδείες γίνονται συνοδεία ορχήστρας και χορών. Εδώ όμως δεν θα είχε κανείς το νεύρο να γλεντήσει πραγματικά. Έτσι πιστεύω. Δεν έχω πατήσει ποτέ το πόδι μου σε μπουζούκια, τον εκλιπόντα τον γνώριζα μόνο από αναφορές στο πρόσωπό του (δεν είχα ακούσει ούτε ένα τραγούδι του), αλλά ένιωσα πολύ χάλια όταν άκουσα γι' αυτό το δυστύχημα.