__________________
1.
Αγαπητή Λένα είσαι αγαπημένη συνήθεια, πολλες φορές οι απαντήσεις σου με έχουν βοηθήσει πολύ!Σ' ευχαριστώ γι αυτό , με αφορμή το Συμφωνώ συμβίωσης που εγκρίθηκε πρόσφατα ακούω πολλά σχόλια του τύπου τα γκει ζευγαρια να παντρεύονται αλλά παιδιά μην υιοθετήσουν και όταν ρωταω γιατί μου λένε ότι δεν θα έχει πρότυπα το παιδί.με προβληματίζει ή λέξη Πρότυπα ,αγάπη πρέπει να έχει το παιδι ,έχοντας μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον πολύ αυστηρό αλλά με ένα ροζ ελέφαντα στο δωμάτιο που είναι οι εξωσυζυγικές σχέσεις που είχαν οι γονείς μ..θα προτιμούσα την ειλικρίνεια και την φροντίδα και την αγάπη στην ζωή μ..όχι τα Πρότυπα. Προβληματισμένη
Οι συντηρητικοί, οι οπισθοδρομικοί, και οι φοβισμένοι που νιώθουν ότι το σύστημα τους αγνοεί (και μάλλον όντως τους αγνοεί, ακριβώς επειδή φοβούνται τον ίσκιο τους) όταν βλέπουν ομάδες που παραδοσιακά ήταν πιο παραγκωνισμένες και με λιγότερα προνόμια από τους ίδιους να αποκτούν δικαιώματα, γίνονται έξαλλοι και νιώθουν αδικημένοι. Αφού αυτοί ήταν πάντα χειρότερα από μένα, λένε. Γιατί τώρα η κοινωνία τους δίνει δικαιώματα που έχω εγώ; Οι πιο απαίδευτοι από αυτούς λένε ακριβώς αυτό: "ε, όχι να μας καβαλήσουν και οι τάδε". Οι πιο μορφωμένοι όμως, (με την ξεχειλωμένη έννοια) που είναι και οι ηγέτες τους, ας πούμε, ξέρουν ότι με αυτό το επιχείρημα δεν θα γυρίσουν το ρολόι προς τα πίσω. Δεν είναι ένα παράπονο που αφορά όλους τους υπόλοιπους, άσε που ακούγεται μοχθηρό - άλλωστε, είναι.
Οπότε, ποτέ δεν κατηγορούν άμεσα τα μέλη της ομάδας που διεκδίκησε και απέκτησε ένα δικαίωμα. Το επιχείρημα είναι πάντα υπέρ ενός αδύνατου που "υποφέρει" από το δικαίωμα αυτό, και τζακ ποτ γίνεται αν αυτό το πρόσχημα αφορά παιδιά. Έτσι, αυτοί που δεν θέλουν να βλέπουν γκέι οικογένειες γιατί τους ξενίζει, και τους ξενίζει γιατί θέλουν να είναι αυτοί οι άνθρωποι στο περιθώριο όπως ήταν πάντα, και όπως, κατά τη γνώμη τους, τους αξίζει, το επιχείρημα είναι "τα παιδιά". Δεν μας νοιάζουν τι κάνουν αυτοί! Τα παιδιά μας νοιάζουν.
Τι και αν βγαίνουν μελέτες επί μελετών που δείχνουν ότι αυτό που θεωρούμε τώρα παραδοσιακή οικογένεια είναι κάτι πολύ πρόσφατο, ότι τα παιδιά μέχρι προχθές τα μεγάλωναν ομάδες ενηλίκων, γιαγιάδες, γείτονες, θείοι, τι και αν παιδιά αυτών των οικογενειών είναι πλέον ενήλικες και είναι μια χαρά, τι και αν το θέμα, από κοινωνική και επιστημονική άπυοψη, έχει λυθεί: όχι. Το πρόβλημα τους είναι τα πρότυπα. Τι θα πάθουν τα παιδιά (που δεν έχουν τα ίδια πρότυπα με τους ίδιους, γιατί οι ίδιοι είναι υποδείγματα πολιτών, κατά τη γνώμη τους). Μπορεί να μην έχουν ασχοληθεί ποτέ με τα παιδιά που πραγματικά έχουν ανάγκη τη βοήθεια και την προστασία της κοινωνίας επειδή πραγματικά δεν έχουν οικογένεια, αλλά για τα παιδιά που θα μεγαλώσουν χωρίς το δικό τους ιδανικό, γίνονται σταυροφόροι.
Αυτό έχω να πω για τα πρότυπα τους.
__________________
2.
Αγαπητη Α, μπα,ειμαι αντρας 25 ετων και το προβλημα μου ειναι οτι μενω ακομη στο πατρικο μου ενω δεν το επιθυμω και δεν εχω την στηριξη των γονιων μου ωστε να πραγματοποιησω αυτο που επιθυμω.αυτο συμβαινει γιατι η δουλεια μου δεν ειναι μια συνηθισμενη δουλεια(επιπλεον δεν ειναι ιδιαιτερα κοινωνικα αποδεκτη) και αν και τα τελευταια 4 χρονια εχω αξιοπρεπεστατα ειοδηματα απο αυτην,υπαρχει ανασφαλεια για το μελλον.Το προβλημα μεγαλωνει επειδη η δουλεια μου αποτελει αιτια διαφωνιων μεχρι και τσακωμων με τους γονεις μου,επειδη δεν την θεωρουν κανονικη δουλεια,παρολα αυτα δεχονται τα χρηματα που συνεισφερω για τα εξοδα του σπιτιου και κυριως οτι χαρτζιλικωνω τον ανεργο αδερφο μου.Αν η δουλεια μου ηταν μια κανονικη δουλεια και ακομα καλυτερα στον τομεα σπουδων μου,τοτε οι γονεις μου θα με στηριζαν ωστε να κανω αυτο που θελω,ενω τωρα οχι μονο δεν με στηριζουν αλλα με εκβιαζουν(ο πατερας μου μονο) λεγοντας μου οτι αν φυγω και συνεχισω να κανω αυτην την δουλεια τοτε δεν θα με δεχτει πισω στο σπιτι σε περιπτωση που τα πραγματα δεν πανε καλα στο μελλον και οτι μεγαλωνω και πρεπει να ωριμασω και να βρω μια κανονικη δουλεια κλπ.Φυσικα νομιζουν οτι ολα τα κανουν για το καλο μου,αλλα καταληγουν να παραβλεπουν αυτα που θελω εγω και με κανουν ευτυχισμενο.Σου γραφω γιατι ειμαι σε διλλημα,να μετακομισω και οπου βγει ακομα και αν χρειαστει να διαταραχθουν οι σχεσεις με τους γονεις μου η να μεινω στο πατρικο μου μεχρι να σιγουρευτω οτι μπορω να βιοποριζομαι εξ ολοκληρου απο την δουλεια μου?
Το ότι δεν μας λες ποια είναι αυτή η μυστηριώδης δουλειά δεν μου αρέσει καθόλου. Αλλά τα πράγματα είναι αρκετά απλά. Αν η δουλειά που κάνεις είναι παράνομη, οι γονείς σου έχουν δίκιο, και λίγα σου λένε. Αν είναι νόμιμη και το μόνο πρόβλημα τους είναι η κοινωνική θέση, έχουν άδικο. Έτσι είναι τα πράγματα, οπότε πορέψου αναλόγως.
Η στρατηγική του να μείνεις στο πατρικό σου μέχρι να σιγουρευτείς ότι μπορείς να βιοπορίζεσαι εξ ολοκλήρου από τη δουλειά σου είναι σωστή για όλους, άσχετα με το κατά πόσο οι γονείς απειλούν, εκβιάζουν ή υποστηρίζουν.
__________________
3.
"Αγαπητή Ά,μπα,
Το πρόβλημα μου είναι η προϊσταμενη μου. Κάθε φορα στο lunch break με ζαλίζει για τα ρούχα και τα παπούτσια που θα αγοράσει/αγόρασε, για τα μαλλιά της και διάφορα άλλα τέτοια. Την πρώτη φορά που μου έπιασε την κουβέντα, είπα να δείξω ότι ενδιαφέρομαι. Προϊσταμένη σου είναι στο κάτω κάτω, θέλεις να σε θεωρεί ευχάριστο άνθρωπο. Το θέμα είναι πια πως έχει καταντήσει αηδία. Δεν με ενδιαφέρουν τα ρούχα και τα παπούτσια έτσι κι αλλιώς, πόσο μάλλον τα δικά της. Επίσης έχω προσέξει πως είμαι ο μόνος άντρας στον οποίο το κάνει αυτό, μάλλον επειδή είμαι γκέι, οπότε θεωρεί πως σίγουρα θα με ενδιαφέρει το θέμα. Αυτό που κάνω εδώ και ένα μήνα, είναι απλά να γνέφω συγκαταβατικά και να λέω ναι, ναι, χωρίς να ακούω τι μου λέει, αλλά μάλλον δεν το πιάνει το νόημα. Καμιά καλή ιδέα να της δώσω να καταλάβει ότι δεν με ενδιαφέρει χωρίς να γίνω απότομος;"- ξενιτεμένο πουλί
Από δω και πέρα, όταν πλησιάζει, ξεκίνα να της λες όλο ενθουσιασμό για τα αλιευτικά δικαιώματα της Κούβας, για τις ομοιότητες μεταξύ Οδυσσέα Ελύτη και Ράινερ Μαρία Ρίλκε, για τις προκλήσεις διασταύρωσης ινδικών χοιρίδιων. Έχεις δει τα χαρτιά της, ρίξε τώρα το φλος ρουαγιάλ.
__________________
4.
"Λένα θέλω μια γνώμη οπωσδηποτε.
Δουλεύω απο15 χρονών μαζί με τα αδερφια της μητερας μου. Δουλευα και αλλού αλλά τελικά κατεληξα μαζί τους εδώ και πολλά χρόνια. Πρόσφατα έγινε σε ολους μείωση αποδοχών. Δε μου ήρθε και πολύ καλά. Ωστόσο ένας πολύ καλός φίλος, ανοίγει μαγαζί σχετικά ίδιου ύφους, στην ίδια περιοχή, χωρίς να έχει εμπειρία πανω στο είδος. Μου ζήτησε να πάω, να τον βοηθήσω να στησουμε, και να δουλεψω με καλύτερα χρήματα από αυτά που παίρνω τώρα. Και πελαγωσα. Ομολογώ πως εχω αναγκη τα χρήματα και θέλω να δουλεψω με τον φιλο μου και τα άλλα παιδιά που θα δουλέψουν εκεί. Έχω αναγκη λοιπον τα χρήματα καθώς έχω οικογένεια και δυο παιδιά, θέλω όμως να δουλεψω με το φιλο μου και όλο το παρέα κι. Οι θείοι μου μου έχουν σταθεί απο την άλλη ,αλλά κι εγώ κάθε ευρώ που παίρνω το δουλεύω κι το αξιζω και δε μου το χαρίζει κανεις. Ή μητέρα μου λέει να προτείνω να μου δώσουν περισσότερα για να μη φύγω, μονο σε μένα δηλαδή. Όμως αν το δεχτούν θα χάσω πάσα ιδέα για αυτους, και αν το δεχτώ θα μισησω τον εαυτό μου που θα παίρνω παραπανω απο τα άλλα παιδιά που κάνουμε την ίδια δουλεια μέσα στο μαγαζί, και θα γίνω το βύσμα που ποτε δεν ήμουν. Δεν θέλω να παρεξηγηθω με κανέναν, θέλω όμως παραπανω χρήματα . Για πες τίποτα...;"-αποφαση ωρα μηδεν
Να, αυτά παθαίνουμε που η λέξη "φιλότιμο" δεν μεταφράζεται.
Με λίγα λόγια: η μητέρα σου έχει δίκιο, κι εσύ έχεις μπερδέψει πολλά πράγματα μεταξύ τους. Από την αλληλεγγύη έχεις περάσει στην ελληνική ταινία του πενήντα και από κει στην θυματοποίηση.
Όπως λες κι εσύ, τα λεφτά που παίρνεις, τα αξίζεις. Ακριβώς επειδή αξίζεις δέχτηκες αυτή την πρόταση από τον φίλο σου. Ναι, ένα μέρος είναι τύχη, αλλά δεν είναι σκέτη τύχη που αυτός ο φίλος σε εμπιστεύεται τόσο ώστε να σου προτείνει να κάνετε δουλειά μαζί. Έχεις μια ευκαιρία για περισσότερα χρήματα, αλλά καμία εγγύηση ότι θα τα πάρεις.
Ξέρεις ότι αξίζεις, αλλά πώς κοστολογείται η αξία σου; Ένα μέρος είναι μαι συμφωνία μεταξύ δύο πλευρών κι ένα μέρος είναι η κατάσταση της αγοράς. Τώρα έχεις μια ευκαιρία να διεκδικήσεις νέα αξία, επειδή έχεις κερδίσει εμπειρία, και κάποιος άλλος πιστεύει ότι αξίζεις κάποια λεφτά περισσότερα. Το πιστεύει, αλλά δεν υπάρχει εγγύηση ότι έχει δίκιο. Μπορεί να πατώσει η προσπάθεια, και να μείνεις χωρίς δουλειά, γενικότερα.
Οπότε στάσου και σκέψου λίγο, εσύ μιλάς λες και αν θα πας στην καινούρια δουλειά η επιτυχία είναι βέβαιη. Αν θέλεις να πάρεις το ρίσκο, αν πιστεύεις ότι πράγματι έχεις αρκετή εμπειρία ώστε να σηκώσεις στους ώμους σου ένα μαγαζί, αν νιώθεις έτοιμος για ένα βήμα παραπάνω με όλη την αβεβαιότητα που σημαίνει αυτό, τότε πες στους θείους ότι ήρθε η ώρα να τους αποχαιρετίσεις γιατί θέλεις να κάνεις κάτι δικό σου. Αν δεν είσαι εκατό τοις εκατό σίγουρος ότι θέλεις να φύγεις, πες τους ότι έχεις μια προσφορά με καλύτερα λεφτά, και το σκέφτεσαι – αν θέλουν να είναι ανταγωνιστικοί με την προσφορά, αν θέλουν να έστω να την πλησιάσουν, θα προτιμούσες να μείνεις μαζί τους. Αν οι θείοι σου δεν καταλαβαίνουν γιατί κάποιος μπορεί να θέλει να κάνει μια δουλειά με περισσότερα λεφτά και περισσότερη ελευθερία, ε, τότε δεν σου στέκονται και πολύ. Αν το δεχτούν και σου κάνουν αύξηση, σημαίνει ότι η δουλειά σου αξίζει περισσότερα από όσα νόμιζες, και ότι οι θείοι σου σε εκτιμούν ιδιαίτερα, και αυτός είναι ένας καλός λόγος για να είσαι πιστός σε μια δουλειά. Αν σου πουν όχι, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι δεν βρίσκεσαι σε μια δουλειά που έχεις καταφέρει να φανείς απαραίτητος, ή ότι πραγματικά δεν έχουν άλλα λεφτά, οπότε αν φύγεις, μπορεί να τους ανακουφίσεις και κατά κάποιον τρόπο.
Οι σκέψεις σου περί βύσματος και ντροπής σχετικά με τα "άλλα παιδιά"είναι συνονθύλευμα κακώς εννοούμενης ισότητας και ισοτιμίας. ΑΝ πάρεις περισσότερα λεφτά από τους θείους, και το ΑΝ είναι τεράστιο, θα είναι επειδή η αξία σου έχει ανέβει, και έχει ανέβει επειδή κάποιος είναι διατεθειμένος να το αποδείξει πληρώνοντας σε περισσότερο, και αν οι θείοι σου αναγκαστούν να συμφωνήσουν με αυτή την αύξηση. Δεν θα σου τα δώσουν επειδή είσαι ανιψιός.
__________________
5.
"Αγαπητή μου αμπά,
ερώτηση μεν...ρητορική δε...
Γιατί είμαστε κάποιες φορές τόσο μα τόσο ηλίθιοι;;;;
Πρόσφατα την ""έφαγα"" άσχημα από κολλητή φίλη δεκαπενταετίας...μιλάμε για σχεδόν ενάμιση χρόνο με ψέματα, ψάρεμα, κρυφτό και γενικά συμπεριφορά που είχε το θράσος να καταλήξει σε προσβολές στο πρόσωπό μου όταν έθιξα εντελώς κατά λάθος το θέμα που την οδήγησε σ'αυτή τη συμπεριφορά, χωρίς να το ξέρω καν ότι συμβαίνει.
Στο ηλίθιοι συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου μέσα γιατί δεν ήμουν το πρώτο θύμα, ακριβώς την ίδια συμπεριφορά είχε και με άλλη φίλη πριν από εμένα και γενικά στη ζωή της ανέκαθεν εκμεταλλευόταν ανθρώπους και καταστάσεις προς όφελος της χωρίς κανέναν ενδοιασμό η αίσθηση κινδύνου ή ελάχιστου σεβασμού για τον άλλον, απλά δεν το είχε τερματίσει και με τους πολύ κοντινούς της φίλους. Οι δικαιολογίες και η κλάψα ατελείωτες, ιδιαίτερα όταν κάποτε μαθεύτηκε η ιστορία με την πρώτη φίλη, η οποία όμως στάθηκε υπεράνω και δεν έδωσε καμία συνέχεια. Όλοι τότε και εγώ μαζί, το παραδέχομαι, την πατήσαμε από την κλάψα, τις ατελείωτες εξομολογήσεις για το πόσο άσχημα ένιωσε για αυτό που έκανε και νομίζω πως μας επηρέασε λίγο και το γεγονός πως η άμεσα θιγμένη δεν έδωσε καμία συνέχεια.
Και μετά ήρθε η σειρά μου...και ενώ είναι το δεύτερο συνεχόμενο ίδιο περιστατικό βλέπω ακόμα παραξενεμένη ανθρώπους να την υποστηρίζουν και να λένε εντάξει μωρέ την ξέρουμε, τι να κάνεις... και να φέρονται λες και δεν συμβαίνει κάτι και ένα λάθος ήταν και ναι μεν δεν ήταν σωστό αλλά....
Απορώ, σίγουρα επειδή δεν είμαι αντικειμενική πλέον,αλλά και με τη σημαντική για εμένα λεπτομέρεια πια πως υπάρχει προηγούμενο, ίδιο και απαράλλακτο και δεν μπορεί να τρώμε συνέχεια τις ίδιες δικαιολογίες και την ίδια κλάψα και με έκπληξη βλέπω πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι όχι μόνο σπεύδουν να την δικαιολογήσουν αλλά να πάρουν και θέση μάχης υπέρ της και μιλάμε για ανθρώπους με προσωπική κακή εμπειρία από αυτήν!
Και εδώ έρχεται και η ρητορική ερώτηση...Γιατί;;;;;;Γιατί ηθελημένα καταπίνουμε αμάσητα παραμύθια και δικαιολογίες και δεν καταλαβαίνουμε πως όταν ένας άνθρωπος έχει μία συγκεκριμένη συμπεριφορά συνέχεια απλά αυτός είναι; Γιατί πρέπει να πάθουμε για να μάθουμε;Γιατί αν δεν το φάει ο κ@λ@ς μας δεν μαθαίνουμε;;;;
Σε καμία περίπτωση δεν εξαιρώ τον εαυτό μου απλά ίσως επειδή ούτε με τον εαυτό μου ούτε με αυτή μπορώ να είμαι αντικειμενικός κριτής είπα μήπως εσύ μπορείς μπορείς να μου πείς...Γιατί;;;;
Είναι ένας συνδυασμός του συνδρόμου «εγώ δεν θα πάθω το ίδιο» μαζί με το σκληρό δεδομένο ότι δεν μαθαίνουμε από τις εμπειρίες των άλλων. Δεν μαθαίνουμε καν από τις δικές μας εμπειρίες. Έχουμε ελπίδα να μάθουμε μόνο αν καθίσουμε και αναλύσουμε τις εμπειρίες μας, δηλαδή αν ξοδέψουμε χρόνο και κόπο να τις σκεφτούμε μόνοι μας, πολύ καλά, από όλες τις πλευρές, μέχρι να βγάλουμε συμπεράσματα.
Όταν κάποιος παθαίνει κάτι, αμέσως σκεφτόμαστε τι έκανε λάθος, και φυσικά έχουμε έτοιμη την λύση για το τι θα κάναμε εμείς στη θέση του (και φυσικά θα το κάναμε καλύτερα). «Εγώ στη θέση σου» είναι η αρχή όλων των συμβουλών, και από πίσω του κρύβεται «εγώ δεν θα πάθαινα το ίδιο». Δεν σκεφτόμαστε ότι αυτά συμβαίνουν, ότι είναι ζήτημα τύχης, ότι εμείς στη θέση του άλλου θα τα κάναμε έτσι, ίσως και χειρότερα. Έτσι όταν είδες την φίλη να κάνει κακό στην άλλη φίλη, είπες «εγώ δεν θα πάθω το ίδιο». Έτσι είπαν όλοι όσοι έπαθαν το ίδιο, πριν το πάθουν, και όλοι όσοι δεν θα παραδειγματιστούν από τα παθήματα των άλλων. Η πίστη μας ότι δεν θα πάθουμε το ίδιο είναι άλλη μια θλιβερή απόπειρα να πειστούμε ότι μπορούμε να ελέγχουμε τη ζωή μας: τα άσχημα συμβαίνουν μόνο αν κάνεις κάτι λάθος. Αν τα κάνεις όλα σωστά, κανείς δεν μπορεί να σε βλάψει. Τεράστιο λάθος.
Τώρα που έπαθες αυτό που έπαθες, έμαθες κάτι; Έκατσες να σκεφτείς, να βγάλεις τα συμπεράσματα; Η ερώτηση είναι μια καλή αρχή, αλλά δε φτάνει. Πρέπει να φτάσεις στο σημείο να μην κάνεις κάτι που έχει κάνει κακό σε κάποιον άλλον, χωρίς να χρειαστεί να το πάθεις κι εσύ. Τώρα έχεις την σχετική εμπειρία. Για να δούμε.
__________________
6.
Γιατι για κάποιους ανθρώπους είναι πολύ πιο εύκολο να βρίσκουν έναν σύντροφο και να κάνουν σχέσεις -εστω κι αν αποτυχουν μετα- και κάποιοι άλλοι δυσκολεύονται πολύ; Εχω χωρίσει εδω και τέσσερα χρόνια απο μια σχέση εξι χρόνων που τέλειωσε άσχημα, με μεγάλη ψυχολογική φθορά για μένα και ακόμα δεν έχω κανει καμια σχέση. Έμενα ενω δεν ημουν ικανοποιημενη με πολλα, ελπίζοντας ότι θα φτιάξουν τα πράγματα που δεν εφτιαξαν ποτε και η σχεση εγινε ενας τεραστιος βραχνας. Από τοτε που χωρισα είχα μονο εφημερες ιστοριες και φλερτ που δεν οδήγησαν κάπου. Πολλες φορες σκεφτομαι οτι ίσως υποσυνείδητα τιμωρω τον εαυτο μου που δεν εφυγα όταν έπρεπε ή φοβαμαι να ξαναδεσμευτω και να περασω τα ιδια. Άλλες οτι δεν εχω αυτην τη μαγικη -στα δικα μου ματια- ικανοτητα να κανω ευκολα νεες γνωριμίες (ποτε δεν εκανα ευκολα) και να μπαινω σε σχέσεις οπως άλλοι, μετα από έναν χωρισμό. Ποια ειναι η γνωμη σου;
Η γνώμη μου είναι ότι άλλοι κάνουν εύκολα σχέσεις και άλλοι όχι, και ότι και οι μεν και οι δε ζουν με τις συνέπειες αυτού του χαρακτηριστικού και όλοι σηκώνουν τον δικό τους σταυρό. Δεν είναι πιο τυχεροί αυτοί που κάνουν εύκολα σχέσεις, γιατί το «εύκολα» δεν σημαίνει και "καλά" ή "με υγιή τρόπο". Το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να εύχεσαι να ήσουν αλλιώς. Δεν έχεις ιδέα τι ψυχοσύνθεση έχουν όλοι όσοι κάνουν εύκολες γνωριμίες, και τι επιπτώσεις έχει αυτό στον ψυχισμό τους. Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Οι σχέσεις, ακόμα και οι επιπόλαιες, θέλουν περισυλλογή. Από έναν αριθμό και μετά, και ο αριθμός είναι διαφορετικός για τον καθένα, δεν χαρίζουν εμπειρία. Αφαιρούν ενέργεια.
Οπότε κράτα το ότι πάντα έκανες δύσκολα γνωριμίες, δεν γίνεται, ούτε χρειάζεται να το αλλάξεις. Οπότε συγκεντρώσου στο αν τιμωρείς τον εαυτό σου ή αν φοβάσαι να επαναλάβεις το ίδιο μοτίβο. Νομίζω ότι αναφέρεσαι με αρκετή ένταση σε μια σχέση που τελείωσε πριν τέσσερα χρόνια. Τέσσερα χρόνια είναι πολλά. Θα έπρεπε να την έχεις τακτοποιήσει στο μυαλό σου και να μην ρίχνει τέτοια σκιά πάνω σου. Ίσως να βρίσκεται εκεί το κλειδί. Ίσως να μην έχει γίνει ακόμα το αποκαλυπτικό «κλικ» στο μυαλό σου που θα την απομυθοποιήσει και θα την φέρει στα ανθρώπινα μέτρα. Κανείς δεν αξίζει τόση περισυλλογή, και εσύ δεν είσαι τόσο σημαντική ή τόσο ξεχωριστή ή τόσο μοναδική ώστε να αξίζεις τόση τιμωρία επειδή τα έφτιαξες με κάποιον που δεν σου ταίριαζε. Οι άνθρωποι κάνουν λάθη, ψυχραιμία χρειάζεται. Αν δεν μπορείς να τη βρεις, πήγαινε σε έναν ψυχολόγο για να κάνεις μια καλή κουβέντα για το θέμα.
__________________
7.
"Αγαπητή Αμπα,
Είναι μία απόφαση στη ζωή μου για την οποία με κατηγορώ και δεν ξέρω πως να την αξιολογήσω και πως να την αφήσω πίσω μου. Λοιπόν στα 37 μου ο φίλος μου, μου ειπε ότι δεν θελει τώρα παιδιά. Μόλις είχαμε συγκατοικήσει με σχέδια για γάμο. Η κουβέντα είχε γίνει κ στο μακρύτερο παρελθόν και είχαμε χωρίσει γιατί εγώ ήθελα. Τα ξαναβρήκαμε όταν πρόσθεσε ότι στο μέλλον θα θέλει. Όταν λοιπόν μου το ξαναείπε και μάλιστα με απότομο τρόπο, ενώ με σόκαρε, δεν απάντησα τίποτε κ δεν διέκοψα μαζί του. Σήμερα σχεδόν δύο χρόνια μετά, δεν μπορώ να με συγχωρήσω γιατί ενώ η απόφαση ήταν δική μου και το καταλαβαίνω αυτό, συνεχίζω να είμαι με έναν άνθρωπο ο οποίος ξέροντας μία τόσο σημαντική επιθυμία μου προχωρά μαζί μου, χωρίς να τον αφορά. Μπορεί να υπάρχει αγάπη σε αυτό;"
"Συνεχίζω να είμαι με έναν άνθρωπο ο οποίος ξέροντας μία τόσο σημαντική επιθυμία μου προχωρά μαζί μου, χωρίς να τον αφορά."
Τι θα πει αυτό; Ή μάλλον, τι θέλεις να πεις με αυτό;
Το θέμα τον αφορά, και έχει πει τη θέση του. Δεν θέλει παιδί.
Δεδομένο: αυτός δεν θέλει παιδιά, και το λέει με απότομο τρόπο – αυτό σημαίνει με ξεκάθαρο τρόπο, που δεν αφήνει περιθώρια. Εσύ δεν λες τίποτα, και δεν φεύγεις.
Το μήνυμα που πιστεύεις ότι έδωσες:
«Δεν λέω τίποτα, και δεν χωρίζω. Από τη σιωπή μου εσύ πρέπει να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι αυτό το θέμα για μένα, και να υποχωρήσεις, επειδή έχω δίκιο κι εσύ έχεις άδικο. Αν δεν αναγνωρίζεις την σιωπηλή μου επιθυμία, δεν γίνεται να με αγαπάς».
Το μήνυμα που έδωσες στην πραγματικότητα:
«ΟΚ.»
Τελικά νομίζω ότι ρωτάς «γίνεται να με αγαπάει κάποιος που δεν θέλει να κάνει παιδί ενώ ξέρει ότι εγώ θέλω;» Το παιδί δεν είναι δικό σου χαρακτηριστικό για να αναρωτιέσαι για την αγάπη του. Δεν είναι "πού να αγοράσουμε σπίτι" για να προβληματίζεσαι που δεν θέλει το ίδιο με σένα. Το παιδί είναι ένας άλλος άνθρωπος, ξεχωριστό και από σένα και από αυτόν και από τους δυο σας, που θα μεγαλώσει και θα ζήσει τη δική του ζωή. Δεν είναι προέκταση του εαυτού σου. Το πόσο αγαπά κάποιος με το πόσο θέλει να κάνει παιδί είναι ΑΣΧΕΤΑ θέματα. Αν κάποιος κάνει παιδί μαζί σου για να αποδείξει πόσο σε αγαπάει, το παιδί θα φάει τα νιάτα του σε καναπέδες ψυχανάλυσης.
σχόλια