__________________
1.
Διαβάζω καιρό τη στήλη και πάντα απολαμβάνω τις προσωπικές ιστορίες των σχολιαστών, που πολλές φορές ξεπερνούν κάθε φαντασία. Θα ήθελα να ρωτήσω λοιπόν, ποιές είναι οι χειρότερες δικαιολογίες που έχετε ακούσει, για οποιοδήποτε θέμα. Λένα εσύ έχεις ακούσει καμία εξωφρενική δικαιολογία;
Μια από τις χειρότερες που έχω διαβάσει εδώ στο α μπα ήταν η φίλη της φίλης που δεν πέρασε στην ιατρική επειδή «ξέχασε» μια ερώτηση στην βιολογία.
Δηλαδή, δεν αποκλείεται, αλλά από την άλλη... έλα τώρα, αποκλείεται.
__________________
2.
Πώς να πάψω να είμαι το καλό κορίτσι? Να σκέφτομαι πάντοτε τους άλλους και τα αισθήματά τους? Και σου μιλάω πολυαγαπημένη Ά, μπα για τρελές καταστάσεις. Να καθόμαστε σε ένα μικρό συνοικιακό μαγαζάκι και όταν τελείωσε το σχήμα που τραγουδούσε το μισό και πάνω άδειασε και ενω όλοι μου η παρέα ήθελε να φύγει γιατί είχαμε όλοι μας πρωινό ξύπνημα την επομένη εγώ επέμενα να κάτσουμε γιατί το αφεντικό του μαγαζιού έμοιαζε κατσουφιασμένο και ήταν κρίμα να φύγουμε όλοι τώρα...και να μείνει άδειο. Μην αναφερθω σε καταστάσεις φίλων και κοντινών ανθρώπων που κάνω τόσο παρανοϊκές σκέψεις (και πράξεις) προκειμένου να μην δυσαρεστήσω κανέναν τους. Ένας λογικός άνθρωπος θα είχε εξουθενωθεί αλλά εγώ έτσι έμαθα από μικρή. Έτσι μου έμαθαν και τώρα δεν μπορώ να το αποτινάξω από πάνω μου όλο αυτό. Δεν έχω μάθει να θέτω επίσης τα όρια μου. Ιδίως εντός της οικογένειάς μου. Προκειμένου να μην μου φωνάξουν οι γονείς μου, οι οποίοι είναι ομολογουμένως εξπέρ στην χειριστικότητα, τις απειλές και τις προσβολές, κάνω πίσω σε όλα. Όλο αυτό μεταφέρεται, μάλλον δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, στις υπόλοιπες σχέσεις μου. Αλλά είμαι μόλις 21 ετών. Πιστεύω πως δεν είμαι υπερβολικά μεγάλη για να μάθω βήμα βήμα να φέρομαι διαφορετικά. Να βαζω όρια και να σκέφτομαι τον εαυτό μου και το καλό μου. Είμαι διατεθειμένη να κάνω ο,τι χρειαστεί, να κοπιάσω όσο είναι απαραίτητο. Γνωρίζω πως ή προσπάθεια αυτή θα ήταν λιγότερο επίπονη και χρονοβόρα αν ειχα εξωτερική βοήθεια. Δυστυχώς δεν γίνεται να την έχω στη παρούσα φάση. Να είσαι σίγουρη πως θα την αναζητήσω με την πρώτη ευκαιρία. Αν μπορείς, πρότεινέ μου αυτό που πιστευεις πως θα με βοηθούσε σε πρώτο στάδιο. Έστω μικρές σκέψεις και βηματάκια τη φορά. Κάθε πρόταση δική σου και αναγνωστών ευπρόσδεκτη. Καλή συνέχεια σε όλους!
Νομίζω ότι έχουμε αποδείξει πολλές φορές εδώ στο α μπα ότι υπάρχουν πολύ οικονομικοί, αν όχι δωρεάν τρόποι για ψυχολογική βοήθεια. Από τις υπηρεσίες των δήμων μέχρι τις ομάδες ψυχολόγων ιδιωτών ή μέσω του πανεπιστημίου, πάντα υπάρχει μια λύση. Αυτό πιστεύω ότι θα σε βοηθούσε σε πρώτο στάδιο. Οι συμβουλές από τυχαίους ανθρώπους που δεν είναι η δουλειά τους και δεν σε ξέρουν, είναι από άχρηστες στην καλύτερη περίπτωση, εως επικίνδυνες.
__________________
3.
"Αγαπητή Λένα, ποια είναι η άποψη σου για όλους αυτούς που βγάζουν όλη τους την προσωπική ζωή στη φόρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (facebook κτλ); Που μόλις τα φτιάξουν με κάποιον το δηλώνουν στο facebook και βάζουν φωτογραφίες από πολύ προσωπικές τους στιγμές, φωτογραφίες προφίλ στις οποίες φιλιούνται, βίντεο, κοινοποιήσεις παρουσίας κτλ; Και όλα αυτά δημόσια, να τα βλέπουν όχι μόνο οι 1500 ""φίλοι""τους αλλά οι πάντες;Και δεν μιλάω για άτομα ηλικίας 15 ετών, αλλά από 30 και πάνω, ούτε για ζευγάρια που είναι χρόνια μαζί (και που σε αυτή την περίπτωση είναι ίσως φυσικό να βάζουν κοινές φωτογραφίες από μέρη που επισκέπτονται, εκδηλώσεις κτλ). Μήπως αυτό δείχνει ότι είναι επιφανειακοί άνθρωποι; Το έχω δει να το κάνουν άνθρωποι τους οποίους θεωρούσα σοβαρούς και σοκάρομαι . Μήπως , όμως, κάνω λάθος που σκέφτομαι έτσι και το κάνουν απλά επειδή πράγματι είναι πολύ ερωτευμένοι και επειδή κρίνω και από τον εαυτό μου, που , όταν περνάω καλά, όχι στο φέισμπουκ δεν μπαίνω , αλλά ούτε το τηλέφωνο δεν σηκώνω (που λέει ο λόγος). Και το χειρότερο όλων θεωρώ τα κοινά προφίλ, να μην μπορείς , δηλαδή, να στείλεις ούτε ένα μήνυμα στο φίλο-η σου χωρίς να το δει ο /η σύντροφός του/της. Έχω καταλήξει να σκέφτομαι ότι τέτοια άτομα δεν είναι άξια εμπιστοσύνης , γιατί αν δεν έχουν πρόβλημα να βγάζουν τα προσωπικά τους στη φόρα , αυτό σημαίνει ότι αντιμετωπίζουν τα πάντα επιφανειακά (σχέσεις , φιλίες). Και επίσης ότι τα κάνουν όλα αυτά από έλλειψη αυτοπεποίθησης και στην πραγματικότητα είναι δυστυχισμένοι και μόνοι. Μήπως, όμως, είμαι υπερβολικά αυστηρή και αυτό απλά είναι ένας καινούριος τρόπος επικοινωνίας; "
Καλά τα έλεγες, αν εξαιρέσουμε ότι αυτά που λες είναι ιδιαίτερα κοινότοπα εδώ και αρκετά χρόνια, μέχρι που διάβασα το «στην πραγματικότητα όλοι αυτοί είναι δυστυχισμένοι και μόνοι». Δεν ξέρουμε πώς είναι στην πραγματικότητα, πάντως η δημοσιοποίηση της ιδιωτικής ζωής δεν είναι βαρόμετρο δυστυχίας και μοναξιάς. Η δική σου στάση όμως απέναντι σε αυτό φέρνει στο μυαλό φθόνο και ζήλια.
Το πόσο δημόσια ζει τη ζωή του κάποιος δείχνει ακριβώς αυτό: το πόσο δημόσια ζει τη ζωή του. Είναι αυτοαναφορικό. Δεν δείχνει πόσο καλά περνάει. Δεν περνάει απαραίτητα καλά όποιος δηλώνει πού πήγε και με ποιον, αλλά δεν περνάει υποχρεωτικά καλύτερα αυτός που δεν σηκώνει το τηλέφωνο. Νομίζω ότι έστειλες την ερώτηση για να ακούσεις αυτό που θέλεις να ακούσεις, ότι όλοι όσοι ασχολούνται με τα σόσιαλ είναι κενοί και εσύ είσαι πιο αληθινή. Τα σόσιαλ μήντια είναι ένας παλιός τρόπος επικοινωνίας, είναι ο παλιότερος που υπάρχει. Πάντα ήθελε ο κόσμος να δείχνει καλύτερα από όσο νιώθει. Μόνο το μέσο έχει αλλάξει.
__________________
4.
"Καλημέρα! Σου γράφω για το εξής πρόβλημά μου σοφή μου Ά,μπα. Δεν έχω φίλους. Φίλους από αυτούς που θα έτρεχαν να με σώσουν σε μια δύσκολη στιγμή. Που θα άκουγαν τον πόνο μου πάνω από μερικά σφηνάκια χωρίς οίκτο και κριτική. Που θα ήθελαν να πορευτούμε πλάι πλάι στη ζωή και να μοιραζόμαστε λύπες και χαρές. Από αυτούς που βλέπουμε στις ταινίες και στους πολύ τυχερούς ανθρώπους της πραγματικής ζωής. Δεν ξέρω αν ζητάω πολλά από τους φίλους μου. Αν περιμένω να φέρουν εις πέρας ""καθήκοντα"" που δεν θα έπρεπε να τους έχω ""αναθέσει"". Με όλους όσους, βεβιασμένα το ομολογώ, βάφτιζα ""φίλοι για μια ζωή"" έχουμε είτε κόψει καλημέρα είτε απλά απομακρυνθεί. Το ξέρω, μοιάζει κάπως σαν το ""ο άνθρωπος μου"" ""ο έρωτας της ζωής μου"" που διαβάζουμε εδώ κατά καιρούς στο Ά,μπα, αλλά στο φιλικό του. Επίσης το μοτίβο της λήξης των φιλικών μου σχέσεων ειναι περίπου το ίδιο. Αρχίζω να νιώθω στην αρχή πως ο άλλος δεν με υπολογίζει πια. Λέω στον ευατό μου πως είμαι υπερβολική και είναι όλα η ανασφάλεια μου και για αυτό δεν μιλάω. Σε κάποια φάση συμβαίνει κάτι το οποίο δεν γίνεται να μην συζητηθεί γιατί νιώθω τινά προδομένη. Συζητιέται και έπειτα ξεκινά η επανάληψη τέτοιων περιστατικών και των αναλύσεων - συζητήσεών τους. Θα μου πεις πάντοτε κάνουν κάτι οι άλλοι δηλαδή? Εσύ ποτέ ? Ναι, αυτό προκύπτει. Ακούγεται αλλαζονικό αλλά δεν είναι. Μακάρι να εφταιγα εγώ, να ήξερα τι κάνω λάθος και να το διόρθωνα. Τα έχω τρέξει όλα στο repeat αμέτρητες φορές στο μυαλό μου και δεν εντοπίζω το λάθος μου. Επίσης δεν μου το έχει επισημάνει κανένας φίλος μου. Έχω ζητήσει από κάποιους από αυτούς (τους τελευταίους) να μου το επισημάνουν αν κάνω κάτι που ενοχλήσει, πληγώσει, κουράσει. Τίποτα. Ίσως να μην είμαι αρκετά σημαντική για αυτούς ώστε να ασχοληθούν. Οι περισσότερες εκ των φιλικών μου σχέσεων κρατάν ένα διάστημα της τάξεως των 2 ετών. Μοιάζουν με ερωτικές στη ρουτίνα τους. Στην αρχή ενθουσιασμός για το ποσό ταιριάζουμε. Βγαίνουμε συνέχεια για ποτά, θέατρο, σινεμά, τρέξιμο, διάβασμα, βόλτες. Σε κάποια φάση αρχίζει η παρακμή και εντέλει επέρχεται το τέλος τις περισσότερες φορές με άσχημο καυγά και καμμία φορά απλά με σταδιακή απομάκρυνση όπως προείπα. Θα μου πεις γιατί βιάζεσαι να τους βαφτίσεις φίλους όταν απλά λέγεται παρέα αυτό που εχετε? Μάλλον γιατι μου λείπει πολύ αυτού του είδους η σχέση και την αποζητώ εμμονικά. Ίσως εδώ να κρύβεται και το σφάλμα μου. Ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που είναι φίλοι χρόνια! Τι να κάνω είτε για να έχω τα φόντα να αποκτήσω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου είτε για να πάψω να νιώθω την ανάγκη αυτή? Ευχαριστώ!"
Έχεις υπερβολικά πολλές ανάγκες, υπερβολικά πολλές προσδοκίες από τους ανθρώπους, αυτό σε κάνει να έχεις υπερβολικά πολλές απαιτήσεις, και όλα αυτά σε κάνουν ψυχολογικό βαμπίρ. Ζητάς, ζητάς, ζητάς, και κάνεις τους άλλους να απομακρύνονται γιατί ούτε μπορούν, ουτε θέλουν να ανταποκριθούν – δεν σε ξέρουν καλά, και δεν σε ξέρουν αρκετά για να θέλουν. Αυτή την απομάκρυνση την βλέπεις ως προδοσία, και τους κατηγορείς για τα πάντα, και δεν βλέπεις ούτε ένα λάθος στην δική σου συμπεριφορά.
Η αρπαχτική σου διάθεση ξεκινάει από τον υπερβολικό σου ενθουσιασμό, γιατί με τον ενθουσιασμό σου πείθεις και τον εαυτό σου και τους άλλους ότι ξεκινάει κάτι ξεχωριστό, αλλά χτίζεις παλάτια στην άμμο, γιατί οι φίλοι χρόνων γίνονται με τα χρόνια. Δεν είναι αυταπόδεικτο; Δεν μπορείς να κάνεις ένα κάρβουνο διαμάντι επειδή το θες πολύ. Πρέπει να περιμένεις κάτι εκατομμύρια χρόνια. Η επιμονή σου, η εμμονή σου, είναι εγωκεντρικά χαρακτηριστικά και απωθούν τους γύρω σου. Θέλεις ανθρώπους να σε σώσουν, όμως κανείς δεν μπορεί να σε σώσει. Θέλεις κάτι που δεν υπάρχει, και αυτό που νομίζεις που βλέπεις στις φιλίες των άλλων είναι οι δικές σου προβολές, όχι η πραγματικότητα.
Έχεις μπλέξει σε ένα πολύ βλαβερό pattern συμπεριφοράς και το επαναλαμβάνεις. Ευτυχώς καταλαβαίνεις ένα μέρος της ευθύνης σου, αυτό είναι πολύ καλό, αλλά έχεις πολύ δρόμο ακόμα για να κοιτάξεις μέσα σου και να καταλάβεις τι σου φταίει. Ένας ψυχολόγος είναι η επόμενη κίνηση, για να κάνεις μερικές πολύ δύσκολες, και πολύ χρήσιμες και αποκαλυπτικές κουβέντες.
__________________
5.
Αμπα μου έχω μπλέξει! Εδώ και κάνα δίμηνο τραβιέμαι με έναν τύπο ο οποίος είναι ό,τι να ναι. Κάνουμε απλά σεξ και βγαίνουμε καμιά φορά μαζί σε πάρτι και τέτοια, δεν θέλει κανείς απ τους δύο κάτι παραπάνω και εκμεταλλευόμαστε ο ένας απ' τον άλλον αυτά που θέλουμε. Γενικά τους τελευταίους μήνες είχα περάσει μια πολύ άσχημη φάση που δεν έβγαινα απ το σπίτι, δεν μίλαγα σε κανέναν και σχεδόν δεν σηκωνόμουν απ΄το κρεβάτι. Με αφορμή τα γενέθλια ενός φίλου πριν δυο μήνες βγήκα, ήπια, ξενύχτησα, βρήκα αυτόν, πήγα μαζί του σ ένα σπίτι ενός άλλου όπου συνεχίστηκε το πάρτυ, ήπιαμε κι άλλο (και άλλα), κάναμε σεξ και γύρισα σπίτι μου την άλλη μέρα το μεσημέρι (όχι δεν κοιμήθηκα εκεί απλά τότε το διαλύσαμε). Από τότε άρχισα να βγαίνω σχεδόν κάθε μέρα, είτε μαζί του όπου κάναμε περίπου αυτά που περιέγραψα, είτε αν έβγαινα με άλλη παρέα όπου έκανα περίπου τα ίδια, αν δεν έβρισκα κάποιον άλλον να κάνω σεξ κατέληγα σπίτι του γύρω στις 6 το πρωί. Γενικά δεν είναι ότι με παρέσυρε σε κάτι πάντα ξενύχταγα, έπινα, έκανα κακές παρέες, ναρκωτικά και λοιπά, απλά τώρα τα ξαναθυμήθηκα. Το θέμα είναι ότι την προηγούμενη βδομάδα που βγήκαμε ήπιαμε πάρα πολύ, μετά από χρόνια πήρα κόκα (την οποία είχα κόψει με προσπάθεια και μετά πέρασα δυο μέρες να σκέφτομαι να τον πάρω τηλ να μου βρει) και όταν το κάναμε ήταν τόσο μαστουρωμένος που τελείωσε μέσα μου και αναγκάστηκα να πάρω το χάπι. Από τότε δεν του έχω ξαναμιλήσει, με πάιρνει κάτι τηλ και μου στέλνει αλλά προσπαθώ να τον αποφύγω. Δεν ξέρω καν που θέλω να καταλήξω, το ξέρω ότι έτσι καταστρέφομαι και το τελευταίο περιστατικό ήταν ταρακούνημα, αλλά μ αρέσει αυτή η ζωή, μ αρέσει να περνάω έτσι και θέλω πάρα πολύ να το συνεχίσω (όχι γι' αυτόν, απλά αυτός τυχαίνει να είναι αυτή τη στιγμή το μέσον μου, η παρέα με την οποία περνάω έτσι). Απ' την άλλη το ξέρω ότι μπορεί να μπλέξω χειρότερα, είμαι σε μια φάση που προσπαθώ να βάλω τη ζωη μου σε μια σειρά (είμαι 22 και τώρα τελειώνω τη σχολή, δουλεύω κλπ), ξέρω τι πρέπει να κάνω, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτού μου αυτή τη στιγμή θέλει να κάνει πάρτι σεξ και ναρκωτικά. Δεν έχω ερώτηση, απλά ήθελα να τα πω σε κάποιον.
Νομίζω ότι πρέπει να τα πεις και σε κάποιον άλλον, γιατί το θέμα με τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις, η αυτοκαταστροφή, δεν είναι κάτι που περνάει εύκολα από μόνο του. Το γεγονός ότι ήθελες να τα πεις εδώ μάλλον σημαίνει είσαι έτοιμη να τα πεις και εκεί που πρέπει. Υπάρχουν πολλοί οργανισμοί, τηλέφωνα, ειδικοί που ασχολούνται με τις καταχρήσεις.
__________________
6.
"Αγαπητή α μπα,
Είμαι 23 ετών, απόφοιτη ΑΕΙ σε μεγάλο αστικό κέντρο και το τελευταίο εξάμηνο των σπουδών μου το πέρασα στην Ευρώπη. Και ξαφνικά βρέθηκα από το γύρο της Ευρώπης, μ' ένα πτυχίο στο χέρι, άνεργη και στην επαρχία. Ξέρω ότι αυτό το παράπονο δεν κερδίζει βραβείο πρωτοτυπίας, και ξέρω ότι η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού αντιμετωπίζει πολύ πιο ουσιαστικά προβλήματα, αλλά νιώθω ότι έχω χάσει τη μπάλα, τον εαυτό μου και την όρεξη για ζωή. Κλείστηκα στο σπίτι, το έριξα στο φαγητό, απομακρύνθηκα από το περίγυρο μου, γκρίνιαζα στη σχέση μου, αλλά ποτέ δεν έδωσα σε κανέναν να καταλάβει τις διαστάσεις που έχει το ζήτημα στο κεφάλι μου. Η αεργία με ισοπεδώνει γιατί ήμουν πάντα πολύ δραστήριο άτομο κι όλα τα χόμπι του κόσμου δεν μπορούν να γεμίσουν την ανάγκη μου για αρμοδιότητες και διαρκή εργασία. Έριξα τις ελπίδες μου σ' ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα, στο οποίο μετά τη συνέντευξη εκτιμώ ότι θα ναυαγήσει, αν και περιμένω ακόμα αποτελέσματα. Κι επιτέλους διατυπώνω το ερώτημα. Είτε γίνω δεκτή και ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου, είτε όχι, πώς παίρνει κανείς την απόφαση να αφήσει πίσω τη μιζέρια και να προσαρμοστεί στα δεδομένα μέχρι να έχει επιτέλους την ευκαιρία και τη δυνατότητα να τα αλλάξει; Κι αν είμαι υπερβολικά εγωίστρια για να διατίθεμαι να προσαρμοστώ εγώ σε δεδομένα που δεν επέλεξα και δεν διαμόρφωσα, τότε πως ξαναβάζουμε τη ζωή μας στο actually living mode; Έχω εξαντληθεί να βλέπω τις μέρες να περνάνε και την παραγωγικότητα μου να μηδενίζεται. Έχει αντίκτυπο σ' όλες μου τις καθημερινές εκδηλώσεις και δεν ξέρω για πόσο ακόμα τα αγαπημένα μου πρόσωπα θα είναι εκεί για να με βλέπουν να μαραζώνω για κάτι που λίγο πολύ όλοι/ες περνάμε. Απευθύνομαι σ' εσένα γιατί νομίζω ότι αν είμαι έτοιμη ν' ακούσω μια άλλη άποψη καλό θα ήταν να έχει τις αιχμές της. Όταν τις λειαίνουμε δεν είναι σε θέση να ενοχλήσει, κι επομένως να ξυπνήσει κανέναν.
Αγαπητή φίλη, καλώς ήρθες στη γη.
Πώς να σου το πω χωρίς να σε πληγώσω με ένα μπαράζ πραγματικότητας; Δεν ήσουν ποτέ σε actual living mode. Δεν είχες ποτέ καθημερινές υποχρεώσεις με την ενήλικη έννοια, και η δημιουργικότητα σου μπροστά στο τέρας που λέγεται ζωή ήταν ζωγραφιές με νερομπογιές στο νηπιαγωγείο. Οι σπουδές είναι ένα θερμοκήπιο, ένα ξεχωριστό σύμπαν με δικούς του κανόνες, ξέχωρο από την πραγματικότητα. Είναι ένα χρονικό διάστημα τεράστιας, ασύλληπτης πολυτέλειας. Σε πληρώνουν για να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, οι απαιτήσεις των άλλων είναι ελάχιστες, οι υποχρεώσεις σε άλλους είναι ανύπαρκτες, και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι δύσκολο να αποτύχεις. Δεν είναι τυχαίο που προσπαθείς να πάρεις παράταση κάνοντας ένα μεταπτυχιακό. Αν μη τι άλλο, θα κερδίσεις χρόνο, πριν ξαναβρεθείς στην πραγματικό κόσμο.
Δεν ξέρω αν είσαι εγωίστρια (μπορεί να είσαι) αλλά αυτό που έχεις σίγουρα είναι αέρας, περισσότερος από όσο σου επιτρέπεται. Ένα βασικό πτυχίο έκανες, και ένα Εράσμους. Ένας τρόπος είναι να θεωρείς ότι "ένα εξάμηνο το πέρασα στην Ευρώπη", ένας άλλος τρόπος είναι "έκανα φοιτητική ζωάρα". Ο δεύτερος είναι πιο κοντινός στην πραγματικότητα.
Όλα τα είδη προσαρμόζονται, αλλιώς μαύρο φίδι που τα έφαγε. Αν είσαι τόσο παραγωγική και τόσο τρομερά δημιουργική, διοχέτευσε όλες αυτές τις ικανόητες για να δεις πώς θα βγεις από τη θέση που βρίσκεσαι. Γιατί δεν ξαναπάς "στην Ευρώπη", ας πούμε;
__________________
7.
Αγαπητή Α,μπα αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει.... Οταν δεν έχω διάθεση για σεξ το αγόρι μου κάνει τέτοια μούτρα και γίνεται τόσο γκρινιάρης και εκνευριστικός που από το να το αντιμετωπίσω αυτό, τις περισσότερες φορές προσποιούμαι... Δε λέω ότι είναι άσχημα, απλά υπάρχουν φορές που αισθάνομαι πολύ πιεσμένη ψυχολογικά από αυτό και με εκνευρίζει! Από πότε δηλαδή το σεξ είναι υποχρέωση? Εσύ τι λες γι αυτό?
Χάλασε τα μαζί του. Αμέσως. Δεν χρειάζεται να του εξηγήσεις γιατί. Όταν γλιτώσεις από αυτόν, θα καταλάβεις τι έγινε.
