Δεδομένο 1ο:
Η τηλεόραση είναι αποτέλεσμα μίας σκληρής εξίσωσης. Ποσοστά τηλεθέασης και διαφημιστικά έσοδα πηγαίνουν χέρι – χέρι. Όσο μεγαλύτερα τα ποσοστά τηλεθέασης, τόσο μεγαλύτερη η προθυμία των διαφημιστών να επενδύσουν. Την προηγούμενη 5ετία, στην ιδιωτική τηλεόραση μία εκπομπή που τα ποσοστά της κυμαίνονταν γύρω στο 17% είχε θέμα. Πόσω μάλλον μία εκπομπή μονοψήφιων ποσοστών, που συνήθως «κοβόταν» με συνοπτικές διαδικασίες.
Δεδομένο 2ο:
Η ΕΡΤ δεν υπήρξε ποτέ «χρυσό φλουρί» τηλεθέασης. Υπήρξε η «κότα με τα χρυσά αυγά» σε ό,τι αφορά ρουσφέτια και διορισμούς «χρυσών παιδιών» των εκάστοτε κυβερνήσεων και όλα τα προηγούμενα χρόνια υπήρξε μία μάλλον συγχυσμένη πριγκίπισσα, αναφορικά με τα ποσοστά τηλεθέασης. Το αιώνιο κουτό επιχείρημα ικανών και λιγότερο ικανών στελεχών της ήταν ότι η κρατική τηλεόραση πρέπει να εκπέμπει ένα κύρος, μια αξιοπρέπεια, γενικώς δεν πρέπει να σκοτίζεται για τα ποσοστά τηλεθέασης και να επενδύει σε «εμπορικό» πρόγραμμα. Κάποτε σεβαστό – το συγκεκριμένο επιχείρημα – τις περισσότερες φορές, όμως, όχι. Αυτή η φιλοσοφία διακατέχει μέχρι σήμερα αρκετούς, αν όχι τους περισσότερους, παρουσιαστές / παραγωγούς / δημοσιογράφους της ΕΡΤ, που έχουν εξισώσει την απέραντη πλήξη με τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπεια.
Κανείς δεν ήθελε την ΕΡΤ κλειστή. Κανείς δεν την θέλει, ωστόσο, και λοβοτομημένη, απολύτως κρατική, μουδιασμένη, ανίκανη να αρθρώσει ένα σχόλιο, χωρίς να τρέμει την παρέμβαση του πολιτικού της προϊσταμένου, ανίκανη να παρουσιάσει μια έξυπνη ιδέα, που θα κερδίσει το ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού, καθηλωμένη, να προσδοκεί ανάσταση των ποσοστών της από τη Eurovision, τον "Mr Selfridge" και τη «Μοδίστρα».
Δεδομένο 3ο:
Προ «λουκέτου» - εκείνου του πραξικοπηματικού κατεβάσματος του ρελέ – την 11η Ιουνίου του 2013, η ΕΡΤ ήταν ένα απέραντο απεργιακό χωριό, με απερίγραπτες επιλογές και ισχνά ποσοστά τηλεθέασης. Υπήρξε διάστημα που ο τηλεθεατής κυριολεκτικά δεν γνώριζε πότε εργάζεται και εκπέμπει το Ραδιομέγαρο και πότε όχι. Ακόμη και έτσι, όμως, τα ποσοστά τηλεθέασης της ΕΡΤ – και για την ακρίβεια της σταθερά πιο παραγωγικής τότε ΝΕΤ – ήταν (όντως) αξιοπρεπή. Φαίνεται και στα ποσοστά της 1ης Μαΐου του 2013, περίπου έναν μήνα πριν από την απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να κλείσει το Ραδιομέγαρο.
Δεδομένο 4ο:
Τη νύχτα της μοιραίας εκείνης απόφασης του τότε πρωθυπουργού – και πρώην αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας – χιλιάδες κόσμου φράζουν τους δρόμους γύρω από την ΕΡΤ. Κόσμος ξεχύνεται για να διαδηλώσει για το λουκέτο της ντροπής. Φταίνε και τα πολιτικά θρυλούμενα της εποχής, που λένε ότι ο Σαμαράς πήρε την απόφαση σε μια στιγμή οργής: λίγα 24ωρα νωρίτερα, κατά τη διάρκεια πολιτικού του μηνύματος, από τεχνικό λάθος, «έπεσε» διαφήμιση προϊόντος ευρείας κατανάλωσης, με την ομιλία του σε εξέλιξη. Το ρεπορτάζ, βέβαια, διαφωνεί, καθώς λέει ότι όλο αυτό ήταν ένα «δωράκι» σε συγκεκριμένους αποδέκτες, προκειμένου η ΕΡΤ να μην πάρει μέρος στη διαδικασία για την ψηφιακή τηλεόραση και τους παρόχους δικτύου που θα «κλείδωναν» λίγες μέρες μετά. Τελοσπάντων, όποια κι αν η αιτία, ο κόσμος ήταν εκεί για την ΕΡΤ. Δεν υπήρξε, όμως, ποτέ φανατικός τηλεθεατής της ΕΡΤ. Παράδοξο, αλλά απολύτως αληθινό.
Δεδομένο 5ο:
Με τη μορφή ερωτημάτων. Στο σήμερα τι γίνεται; Ποια είναι η ταυτότητα της ΕΡΤ; Γιατί να δει κανείς ΕΡΤ; Τι το πολύ σπουδαίο και ενδιαφέρον (της) συμβαίνει στη μετά «ΝΕΡΙΤ» εποχή; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που παρουσιάζουν ειδήσεις και ενημερωτικές – πολιτισμικές εκπομπές; Ποιος φρόντισε να (μας) τους γνωρίσει; Πού είναι ένα καίριο σχόλιο; Μία σοβαρή παρέμβαση; Ένα ρεπορτάζ που θα συζητηθεί; Όλο αυτό το αχανές και ανυπέρβλητο πώς στέκεται μέσα στην ημέρα πάνω σε άπειρα μονοψήφια και απόλυτα μηδενικά ποσοστά; Το ότι το μέσον είναι κρατικό – και ουχί κομματικό – δεν σημαίνει ότι είναι λοβοτομημένο, ότι δεν ανασαίνει, ότι δεν χτυπάει καρδιά στο γιγάντιο σώμα του. Τα ποσοστά του διαστήματος 18 – 21 Απριλίου (ποσοστά, τα οποία τα κανάλια πλέον, σε μία σιωπηρή συμφωνία αποφεύγουν να αποστέλλουν στους τηλεοπτικούς συντάκτες) είναι ενδεικτικά. Και για την ΕΡΤ1 και για την ΕΡΤ2. O «παλμογράφος» δείχνει σταθερά μονοψήφια και σε συγκεκριμένα ηλικιακά κοινά η πυξίδα είναι το απόλυτο μηδέν. Και, ναι, είναι αντιληπτές οι αγκυλώσεις και τα πολιτικά στεγανά, αλλά είναι αδύνατον να είναι ικανοποιημένος ο πολιτικός προϊστάμενος της ΕΡΤ με αυτή την εικόνα…
Δεδομένο 6ο:
Στο δια ταύτα πόσο αμείβεται κάποιος για αυτό το αποτέλεσμα; Γιατί ο πολίτης ξέρει ότι με κρύο ή με βροχή την ΕΡΤ την πληρώνει κάθε μήνα, παρά τις διαβεβαιώσεις περί κατάργησης του σχετικού τέλους.
Ξέρει επίσης ότι ο Πρόεδρος της ΕΡΤ έχει να λαμβάνει μικτά μηνιαίως 2.850 ευρώ και ο διευθύνων σύμβουλος 4.275. Γνωρίζει επίσης ότι φίρμες δεν υπάρχουν πια και ότι το πιο γνωστό όνομα στην παρούσα φάση τυγχάνει να είναι ο stand up comedian Σίλας Σεραφείμ που μαζί με τη δημοσιογράφο, Μαριλένα Κατσίμη παρουσιάζουν την ενημερωτική (;) εκπομπή “Studio 3”, στην ΕΡΤ1.
Όσοι θυμούνται, ο stand up comedian είχε διαδηλώσει – με τον τρόπο του – υπέρ της ανοιχτής ΕΡΤ. Αν και επιτυχημένος στον τομέα του, στην πρωινή ενημέρωση δοκιμάζει κι αυτός τις χαμηλές πτήσεις, στις οποίες χρόνια εξασκείται το Ραδιομέγαρο.
Δεδομένο 7ο:
Πριν από 20 χρόνια, αν ως νέος τηλεοπτικός συντάκτης διάβαινε κάποιος το κατώφλι της ΕΡΤ, φρόντιζαν με τρόπο να τον ενημερώσουν ότι ο πυρήνας της ΕΡΤ είναι «βαθύ κράτος ΠΑΣΟΚ». Πριν από 12 χρόνια, τον ίδιο τηλεοπτικό συντάκτη θα τον ενημέρωναν περί «δεξιάς σφηκοφωλιάς» και όποιος πιάνει δουλειά τώρα στον γίγαντα του Ραδιομεγάρου ακούει για το «μαγαζάκι του ΣΥΡΙΖΑ». Ανά τακτά διαστήματα το πράγμα διολισθαίνει και η διολίσθηση εξηγεί και τη γυρισμένη πλάτη του τηλεοπτικού κοινού στο όποιο πρόγραμμα της ΕΡΤ. Πέρα από τις γκάφες, τα λάθη και τις αβλεψίες, ενός μηχανισμού που αγνοεί την περιουσία του και τη σωστή αξιοποίηση τους (από το πολύτιμο αρχείο της ΕΡΤ και τον εξοπλισμό εκατομμυρίων, μέχρι τις άπειρες δυνατότητες διάδρασης που προσφέρει σήμερα η τεχνολογία), πόσο να αντέξεις εκπομπές που πάνε κάπως έτσι και σχεδόν υποτιμούν τη νοημοσύνη του τηλεοπτικού κοινού ή προφανώς αγνοούν τη δική τους;
«Καλή εβδομάδα, να ‘στε καλά, ελπίζουμε να είχατε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο… Αυτή η εβδομάδα λέγεται βουβή εβδομάδα, γιατί είναι η προηγούμενη της Μεγάλης Εβδομάδας και σημαίνει ότι 4 με 6 δεν θα μιλήσουμε καθόλου, θα κοιτάμε τις κάμερες και όποιος γελάσει πρώτος θα απολύεται ειδικά σήμερα που δεν έχουμε και κανένα θέμα»
«Ξέρει ο κόσμος τι είναι το αμπαζούρ; Οι παλιότεροι ξέρουμε, οι νεότεροι ξέρουν;»
«Πολλά παιδιά μένουν με τον μπαμπά και τη μαμά μέχρι τα 40 τους»
Σημειωτέον, τα αποσπάσματα είναι από την εκπομπή On Ert της 18ης Απριλίου, με τον Ανδρέα Ροδίτη και την Ελένη Χρονά.
Δεδομένο 8ο:
Φέτος η ΕΡΤ κλείνει τα 50 της. Άνθρωποι, ιδέες, εκπομπές, μεγάλες στιγμές, είναι περασμένα στο DNA της, δεν μπορεί να τα πάρει κανείς. Αλλά και σκάνδαλα, κακοδιαχείριση, λεφτά του τηλεθεατή που πήγαν στον βρόντο, σε κάποια τσέπη εις υγείαν των κορόιδων, σκανδαλώδεις εξωτερικές παραγωγές και δουλειές εκατομμυρίων που ξεχάστηκαν και για τις οποίες δεν πλήρωσε πραγματικά κανείς (σ.σ.: η περίπτωση Παναγόπουλου εξαιρείται), ένα μεγάλο διαρκές πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου, ένα σπίτι χωρίς έμπνευση και σταθερό «φρουρό». Υπάρχει, σαν τον προβληματικό συγγενή, που όλοι γνωρίζουμε τα κουσούρια του, αλλά και τι να γίνει τώρα… Έχει πείσει τους πάντες για το πολυδαίδαλο της κατάστασης της και όποιος μπαίνει με σηκωμένα – για δουλειά – μανίκια, είτε αφομοιώνεται από την παθογένεια της, είτε τρέπεται σε φυγή. Το ερώτημα για το τι σκοπεύουμε να κάνουμε με έναν οργανισμό χαρτούρας δεν απευθύνεται στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που όπως κι οι προηγούμενες, «σκάλωσε» στα δύσκολα. Βασικά, δεν απευθύνεται πουθενά. Είναι ελληνικό δημόσιο, είναι η ψιθυριστή απάντηση που δίνεται ακόμη στους διαδρόμους του αχανούς κτηρίου της Μεσογείων. «Για όσο θα υπάρχει ως ελληνικό δημόσιο». Με τα ελαττώματα και τις λιγοστές πια αρετές του.
Δεδομένο 9ο:
Βέβαια, αν ρωτήσει κανείς, εμπλεκόμενους με το Ραδιομέγαρο η απάντηση που θα πάρει είναι ότι η κυβέρνηση είναι ικανοποιημένη με το παρόν μεταβατικό μοντέλο και ότι σύντομα ο φορέας θα ανακτήσει τις δυνάμεις του (…). Ουδείς παραδέχεται ότι το «βαθυκράτος» του οργανισμού ξανάπιασε δουλειά από την πρώτη μέρα που εξέπεμψε ξανά (στις 11 Ιουνίου του 2015, συμβολικά και απολύτως αδιάφορα), ότι παράγεται ένα πρόγραμμα που δεν αφορά κανέναν και ότι τα προβλήματα δεν λύθηκαν ποτέ.
Δεδομένο 10ο:
Πάλι με τη μορφή (αναπάντητων) ερωτημάτων. Πόσο κοστίζει ένας μήνας λειτουργίας της ΕΡΤ; Άθροισμα, σούμα υπάρχει; Όχι μια λαϊκίστικη απάντηση τύπου «έχουμε μία κομμώτρια για 60 κεφάλια», για να γίνει σαφές ότι κόπηκαν οι σπατάλες και έγινε σοβαρή περιστολή δαπανών. Όχι κατεβατά μικροδαπανών στη διαύγεια, αλλά πραγματικά κόστη ανά μήνα; Για ποιο λόγο συντηρούνται εκπομπές του 2%, ειδικά από τη στιγμή που το περί ποιότητας επιχείρημα έχει προ πολλού καταπέσει; Κανείς δεν ήθελε την ΕΡΤ κλειστή. Κανείς δεν την θέλει, ωστόσο, και λοβοτομημένη, απολύτως κρατική, μουδιασμένη, ανίκανη να αρθρώσει ένα σχόλιο, χωρίς να τρέμει την παρέμβαση του πολιτικού της προϊσταμένου, ανίκανη να παρουσιάσει μια έξυπνη ιδέα, που θα κερδίσει το ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού, καθηλωμένη, να προσδοκεί ανάσταση των ποσοστών της από τη Eurovision, τον "Mr Selfridge" και τη «Μοδίστρα».
ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΤ, ΙΟΥΝΙΟΣ 2015
