__________________
1.
Αγαπητή Λένα (και συνεργάτες βεβαίως!),
Έχω ένα τεράστιο πρόβλημα : τον πατέρα μου. Να διευκρινήσω ότι ο πατέρας μου δεν ασκεί ούτε ψυχική, ούτε σωματική βία, οπότε, ίσως να φανούν υπερβολικά τα συναισθήματά και οι σκέψεις μου για αυτόν. Εγώ δίνω Πανελλήνιες σε 3 μήνες και θέλω να περάσω σε σχολή της επαρχίας για να φύγω από το σπίτι. Ο πατέρας μου είναι αμόρφωτος, έχει τελειώσει ένα ΤΕΙ ας πούμε, πριν 30 και χρόνια. Παντρεύτηκε με προξενιό τη μάνα μου. Η οικογένειά μας ειναι μητριαρχική ως το κόκαλο. Είναι άνεργος κατ' επιλογή τη τελευταία δεκαετία (είχε έσοδα, ωστόσο, από ενοίκια). Δεν έχει φίλους. Από το δημοτικό άρχισα να ντρέπομαι για αυτόν. Από τότε που σταμάτησε τη δουλειά και κλείστηκε στο σπίτι έχει απο-κοινωνικοποιηθεί. Στις συζητήσεις είτε στον κλειστό οικογενειακό κύκλο είτε στον ευρύτερο κύκλο γνωστών, σε ένα τραπέζι, μια γιορτή, πολλές φορές προσπαθεί να επιβληθεί σε μια κουβέντα κάνοντας χαζά και χυδαία λογοπαίγνια, κάνοντας επίδειξη γνώσεων επί παντός επιστητού. Τις περισσότερες φορές όμως δεν έχει ιδέα για τι μιλάει. Το κακό είναι ότι γίνεται δογματικός και προσπαθεί να επιβληθεί. Κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Μιλάει ακόμη και για ύπαρξη εξωγήινων, για θεωρίες συνωμοσίας, για ιατρική, για ετυμολογία λέξεων και τοπωνυμίων χωρίς να έχει ιδέα αν αυτά που λέει είναι αλήθεια και με φέρνει σε δύσκολη θέση αν π.χ. βρίσκεται κάποιος φίλος μου μπροστά. Πολλές φορές την ώρα που λέει κάτι λάθος προσπαθώντας να με πείσει για την αξιοπιστία του, το πληκτρολογώ επιτόπου στο Ίντερνετ και του δείχνω ότι κάνει λάθος. Εκείνος με εκνευρισμό μου λέει "κρέμασε με κιόλας μια φορά έκανα λάθος". Και αν ακόμη του θυμίσω δυο τρία λάθη στη σειρά πάλι δεν αποδέχεται ότι κάνει λάθος. Κατανοώ ότι όλο αυτόν τον καιρό που έχει χάσει την καθημερινή επαφή με ανθρώπους εκτός σπιτιού, του είναι δύσκολο να νιώσει το αίσθημα αποδοχής-απόρροια της κοινωνικής συναναστροφής. Προσπαθεί να επιβληθεί λοιπόν με παρλαπίπες. Και το δεύτερο μεγάλο καλό είναι ότι μουρμουράει και επικρίνει κάθε μου κίνηση. Ακόμη και σε πολύ μικρή ηλικία όταν έδειχνα μια ζωγραφιά, μια εργασία μου πάντα εύρισκε το λάθος να τονίσει. Ποτέ δεν ήταν, ό,τι έκανα αρκετά καλό (και όχι δεν έχω απωθημένο ότι δεν αναγνωρίστηκε η αξία μου). Αλλά το θέμα είναι ότι η συμβίωση μαζί του είναι πια μαρτυρική. Κάνει παρατηρήσεις για τα πάντα. Καθημερινά ακούμε "μην βάζετε τα μπουκάλια που είναι γεμάτα στην εξωτερική μεριά του ραφιού της πόρτας του ψυγείου, γιατί θα κρεμάσει ο μεντεσές", "μην πατάτε δυνατά τα πλήκτρα του τηλεφώνου γιατί θα χαλάσει", "μην αφήνετε το ψωμί να ακουμπά στην πλαστική σακούλα γιατί θα μουχλιάσει", "τα κορνφλεικς είναι νεκρή τροφή", "μην ξίνεσαι" κλπ. Τελευταία έχει κάνει και ρατσιστικός δηλώσεις τύπου "βάλε τους πρόσφυγες σπίτι σου για να χτυπάς το κεφάλι σου μετά". Να προσθέσω ότι ακόμη και καλοπροαίρετη να είναι η συζήτηση μου μαζί του πάντα καταλήγω να μιλάω με ένα δεκάχρονο παιδί που φτάνει να λέει "εσύ το ξεκίνησες", "όποιος το λέει είναι". Τσαντίζεται και αγριεύει. Ξέρεις κάτι; Τον απεχθάνομαι. Θυμάμαι τη μάνα να με ρωτάει χρόνια πριν "αν πέθαινε πως θα αισθανόσουν;" Και εγώ έλεγα "ανακούφιση". Και τώρα βλέπω ότι αν δεν ήταν στο σπίτι εδώ μαζί μας, δεν θα ήθελα να περάσω στην επαρχία. Δεν θα γίνω γονιός του γονιού μου ούτε θα προσπαθήσω να μπω ξανά στη θέση του, γιατί δεν με ωφέλησε μέχρι τώρα. Δεν μπορώ να δείξω κατανόηση, ούτε και ξέρω πως να διαχειριστώ την κατάσταση. Ακούω.
Αν δεν δήλωνες ότι θα ένιωθες ανακούφιση με τον θάνατό του, θα ήταν πιο εύκολη η απάντηση.
Θα ήταν ευτυχέστερο να έχεις έναν πατέρα που αγαπάς βαθιά και θαυμάζεις, αλλά τους συγγενείς μας δεν τους διαλέγουμε, και οι διαταραγμένες σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών είναι πολύ πιο συχνές από όσο θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι. Αναμφίβολα η σχέση με τους γονείς μας είναι καθοριστική στην αρχή της ζωής μας. Όσοι έχουν μεγαλώσει σε σταθερό, υποστηρικτικό περιβάλλον ίσως και να έχουν προβάδισμα (αν το ξέρουν, και αν το εκμεταλλεύονται είναι άλλο θέμα), και πρόκειται περί καθαρής τύχης. Μολαταύτα, δύσκολα θα βρεις άνθρωπο στα δεκαεφτά του που δεν έχει απορρίψει τους γονείς του. Αυτή είναι, μεταξύ άλλων, η δουλειά της εφηβείας. Η απόρριψη των γονιών είναι ένα στάδιο που είναι λίγο άχαρο όταν συμβαίνει, αλλά αποδεικνύεται χρήσιμο στη συνέχεια. Αν δεν απέρριπτες τον πατέρα σου, δεν θα ήθελες να φύγεις μακριά του, και αν δεν αποφάσιζες να φύγεις για να προσδιορίσεις τον εαυτό σου με νέες βάσεις, πώς θα γινόσουν ανεξάρτητος άνθρωπος; Έχουμε διαβάσει πολλές φορές στο «α μπα» για 25χρονους που παίζουν τον ρόλο του ανήλικου προστατευόμενου μέλους, και η εξέλιξη τους είναι ακόμη πιο δύσκολη, αν χρειάζονται έγκριση από τον μπαμπά για τη σχέση τους, για το επάγγελμά τους, για το παντελόνι που θα βάλουν.
Ο πατέρας σου είναι αυτός που είναι. Δεν έχεις υποχρέωση να δείξεις κατανόηση, και σίγουρα δεν έχεις υποχρέωση να γίνεις ο γονιός του γονιού. Δεν μπορείς να μπεις στη θέση του ακόμα, γιατί είσαι σε ηλικία που δεν συγχωρεί και έχει πολλές απαιτήσεις από τους άλλους. Έχεις απαιτήσεις και από μένα, και από τους «συνεργάτες», όπως φαίνεται από το «ακούω», την τελευταία λέξη που επέλεξες να χρησιμοποιήσεις στην ερώτηση – που δεν είναι ερώτηση. Ξανά, ο πατέρας σου είναι αυτός που είναι. Μπορείς να το δεχτείς αυτό; Για την ώρα, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να τον διορθώνεις, δεν χρειάζεται να του υπενθυμίζεις κάθε φορά πόσο πολύ σε απογοητεύει. Δεν χρειάζεται καν να είσαι καλοπροαίρετη. Αυτό που χρειάζεται είναι να δημιουργήσεις μια απόσταση, και η απόφαση να σπουδάσεις σε επαρχία είναι πολύ καλή ιδέα.
Όλα αυτά θα έγραφα, αν δεν έλεγες ότι θα ένιωθες ανακούφιση αν πέθαινε. Αυτό δεν ξέρω πώς να το εκτιμήσω. Είναι απερίσκεπτη χρήση μιας λέξης; Ή είναι κάτι πιο βαθύ; Η λέξη «ανακούφιση» σε συνδυασμό ότι θέλεις να φύγεις από το σπίτι, ίσως σημαίνει ότι παρά την πλήρη απόρριψη και την αποστασιοποίηση, κατά βάθος πιστεύεις ότι ο πατέρας σου είναι ένα μέρος του εαυτού σου που σιχαίνεσαι, και ότι οι δικές του αποτυχίες είναι και δικές σου, θέλεις δεν θέλεις. Σκέψου πόσο θα εξαγριωνόσουν αν ο πατέρας σου πίστευε ότι οι δικές σου αποτυχίες αντανακλώνται πάνω του. Γιατί να συμβαίνει το αντίθετο;
__________________
2.
Α,μπα, είμαι από τη φύση μου απαισιόδοξη και καχύποπτη και 90% των περιπτώσεων σκέφτομαι πάντα το κακό. Για παράδειγμα όταν με πλησιάζει κάποιος σκέφτομαι ότι θέλει να με εκμεταλλευτεί, συναισθηματικά κυρίως. Το ίδιο πράγμα σκέφτομαι όμως και για τις φίλες μου π.χ. όταν τις πλησιαζει κάποιος. Για κάποιο λόγο ποτέ δεν πιστεύω "τα λόγια τα μεγάλα" ενώ οι φίλες μου προσπαθούν να με πείσουν ότι έχω άδικο και μου λένε να μην είμαι τόσο αρνητική. Όντως, είμαι σε μεγάλο βαθμό επιφυλακτική και με ενοχλεί και μένα την ίδια γιατί σπανίως έχω θετικές σκέψεις για άτομα που δεν γνωρίζω καλά, με αποτέλεσμα να αποφεύγω την "βαθύτερη" σύνδεση μαζί τους. Πάντα σκέφτομαι "τι θέλει τώρα αυτός από μένα;" Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι ότι θα με πληγώσουν/εκμεταλλευτούν/κοροιδέψουν, πες το όπως θές, βασικά μέσα στο μυαλό μου το έχω σίγουρο... Έχω σκεφτεί την περίπτωση όλο αυτό να πηγάζει από την ανασφάλεια μου για μένα και την αξία μου, μερικές φορές μάλιστα σκέφτομαι τί βαρετή που είμαι, με τα χαζοχόμπυ μου, ότι δεν έχω να προσφέρω κάτι ενδιαφέρον στον άλλο και γιατί να κάτσει μαζί μου, ούτε εγώ θα καθόμουν στη θέση τους, και με πιανει η μελαγχολία. Για αυτό το λόγο, όπως σου είπα, αναρωτιέμαι τι θέλουν από μένα μπλοκάροντας η ίδια τον εαυτό μου δημιουργώντας φαύλο κύκλο. Δεν είμαι παιδάκι πια, αλλά ολόκληρη γυναίκα και φοβάμαι ότι αυτός ο τρόπος σκέψης δεν θα αλλάξει. Θα ήθελα πολύ, λοιπόν, να διαβάσω τα τυχόν σχόλια σου και ίσως κάποια συμβουλή ή τρικ για να σκέφτομαι πιο θετικά!- " - Και γιατί θέλεις να γνωριστούμε;"
Ο μηχανισμός με τον οποίο έχουμε μάθει να αντιδρούμε στους άλλους ανθρώπους δεν αλλάζει με τρικ ή με συμβουλές. Αλλάζει με αναγνώριση του μηχανισμού και με ερμηνεία του. Όταν καταλάβεις ΓΙΑΤΙ έχεις τέτοια γνώμη για τον εαυτό σου, τότε θα μπορέσεις να αποσυναρμολογήσεις τον μηχανισμό και να τον συναρμολογήσεις διαφορετικά, ώστε να αλλάξουν και οι αντιδράσεις σου.
Το σίγουρο είναι ότι δεν αποκτάς αυτοπεποίθηση με θετική σκέψη. Ό,τι κάνεις και ό,τι σκέφτεσαι όταν σε πλησιάζουν άνθρωποι είναι προδιαγεγραμμένο και αυθόρμητο. Ακόμη και αν καταφέρεις να το ελέγξεις για μισή ώρα, κάποια στιγμή θα ξαναβγεί στην επιφάνεια ο μηχανισμός που έχεις μάθει. Πιστεύω ότι ένας ψυχολόγος θα σε βοηθούσε πάρα πολύ. Μέχρι να το πάρεις απόφαση να πας: δεν υπάρχει «χαζοχόμπι» και «εξυπνοχόμπι». Όλοι οι άνθρωποι είναι και ενδιαφέροντες και βαρετοί μαζί – εξαρτάται πάντα από το ποιος τους βλέπει.
__________________
3.
Αγαπητή Λένα,
Ποια ειναι η θεωρια σου οσο αφορα σου τη μεγαλη διαφορα ηλικιας αναμεσα σε δυο ανθρωπους με φανερα ανεπτυγμενη ερωτικη ελξη μεταξυ τους? Γιατι να πρεπει να περιοριζεται ενα παθος σε αριθμους? Γιατι να πρεπει να συμβιωνουμε με ολα αυτα τα ηθικα και παλιομοδιτικα "πρεπει"? Τολμας να διεκδικησεις? Τολμας να ζησεις? Ή συμβιβαζεσαι με τα ιδεολογικα πρεπει μιας συντηριτικης κοινωνιας?
Ακόμη και η συντηρητική κοινωνία δεν αμφιβάλλει ότι το πάθος μπορεί να υπάρξει και μεταξύ ανθρώπων με μεγάλη διαφορά ηλικίας. Η ερωτική έλξη είναι μυστήριο πράγμα, όλοι συμφωνούμε σε αυτό. Η κριτική γίνεται για τη δημιουργία σχέσης με μεγάλη διαφορά ηλικίας, για την μελλοντική προοπτική, για τα προβλήματα επικοινωνίας λόγω χάσματος γενεών, για την διαφορά απόψεων λόγω διαφορετικών εμπειριών, για την διαφορά στις σωματικές αντοχές που οδηγούν σε διαφορετικό τρόπο ζωής. Αν τολμάς να αντιμετωπίσεις όλα αυτά, που είναι δεδομένα και όχι ζήτημα άποψης, όρμα. Αν θέλεις να κάνεις το κέφι σου για λίγο, δεν χρειάζεται να το συζητάμε καν.
__________________
4.
Δε μπόρεσα να σ' αντικαταστήσω με κανέναν. Όχι γιατί ήσουν αναντικατάστατος απλώς γιατί από έρωτα σε έρωτα πάντα μεσολαβεί λίγο κενό. Ντίνος Χριστιανόπουλος
Λοιπόν, αλλόκοτο αυτό το κενό..μου τριγυρίζει πολύ το μυαλό. Αν είσαι τυχερός έχεις την οικογένειά και την υγεία σου. Συνεχίζεις κανονικά τη ζωή σου, ασχολείσαι ίσως με δουλειά και/ή hobbies, περνάς χρόνο με φίλους και μπορεί να περνάς και καλά. Κανονικά, δεν χρειάζεσαι κάποιον άνθρωπο να δίνει νόημα και ευτυχία στη ζωή σου, θα έπρεπε να δομήσεις τη ζωή σου έτσι, ώστε σε γενικές γραμμές να σε καλύπτει αυτό που είσαι και αυτό που κάνεις.
Παρόλα αυτά, οι στιγμές ασύγκριτης ευτυχίας που ζεις υπό την επήρεια του έρωτα, οι νύχτες που αποκοιμήθηκες ευτυχισμένος, τα πρωινά που ξύπνησες το ίδιο, η ξαφνική αγάπη σου για τον κόσμο όλο, η ζωή που ξαφνικά απέκτησε αλλιώτικο νόημα.. ακόμα και ο φόβος και το μίσος που είχες, είδες να εξαφανίζεται από τη σκέψη σου. Όλα αυτά αναπόφευκτα εξαφανίζονται μόλις φύγει ο έρωτας ή μείνει αλλά φύγει ο άνθρωπος που στον ενέπνευσε. Αναμενόμενα, στο κενό αυτό, ο ύπνος και το ξύπνημα είναι αλλιώς. Η ζήλια και ο φόβος επανέρχονται στη σκέψη σου...είσαι πάλι τρωτός. Με λίγα λόγια, διανύουμε περιόδους απαράμιλλης ευτυχίας και έπειτα επιστρέφουμε στον κανονικό ρυθμό της ζωής.
1. Πως, λοιπόν, προσαρμόζεσαι να ζεις στο γκρίζο κενό όταν πριν λίγο ο κόσμος ήταν τόσο πολύχρωμος?
2. Πως, πολεμάς με τη σκέψη σου ότι ο οξυμένος τρόπος που έζησες και είδες τον κόσμο (κατά κόσμον έρωτας) ίσως αργήσει χρόνια ή απλώς δεν ξανάρθει?- young curious human
Το «γκρίζο κενό» που περιγράφεις είναι το hangover μετά από το μεγαλύτερο high που υπάρχει, που είναι η αποθέωση του εαυτού σου. Ο έρωτας είναι το ναρκωτικό που σε κάνει να νιώθεις ανίκητος ολύμπιος Θεός, γιατί κάποιος άλλος σε βλέπει έτσι, άρα ισχύει αυτό που πίστευες και ήλπιζες να ισχύει. Αυτό που σε ξετρελαίνει είναι η επιβεβαίωση: αφού και κάποιος άλλος με βλέπει έτσι, και αφού αυτός ο άλλος πιστεύω ότι είναι καλύτερος από μένα, τότε είναι βέβαιο ότι είμαι ένα συναρπαστικό, ενδιαφέρον, γοητευτικό και σεξουαλικό πλάσμα. Όταν νιώθεις έτσι, έχεις όλη τη δύναμη να συγχωρήσεις όλους τους υπόλοιπους, και να αγαπήσεις όλο τον κόσμο.
Όσο έχεις την ανάγκη να νιώθεις έτσι για τον εαυτό σου, μην ανησυχείς καθόλου, πάντα θα βρίσκεις ανθρώπους που θα προσπαθείς να χρησιμοποιείς ως καθρέφτες γι' αυτό το σκοπό. Όσο περισσότερο το χρειάζεσαι, τόσο πιο ακατάλληλους θα βρίσκεις και τόσο πιο μονόπλευροι θα είναι οι έρωτες. Μπορείς να περάσεις όλη σου τη ζωή έτσι, με έρωτες και απογοήτευση, με αστράκια στους ουρανούς και γκρίζο κενό, και ξανά από την αρχή. Ή, μπορείς να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί υπάρχει ο έρωτας, και πώς θα γίνει να τον χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου, αντί να είσαι έρμαιο των φόβων σου.
Η ανάγκη να είσαι μονίμως στα ουράνια είναι ανωριμότητα, με τον ίδιο τρόπο που είναι γευστική ανωριμότητα η εμμονή των παιδιών στη ζάχαρη. Η ευτυχία που χαρίζει ο έρωτας είναι πολύ εθιστική, αλλά είναι κολλητική ουσία, δεν είναι η ουσία. Η ουσία είναι μια, δεν υπάρχει αθανασία, όσο και αν μας κλείνει το μάτι όσο είμαστε ερωτευμένοι.
__________________
5.
Άλλη μία μέρα κακίας στα σχόλια.
Και ξερολίασης. Η μαμά μίας φίλης μου λέει ότι η γνώμη είναι σαν την κωλοτρυπίδα: όλοι έχουν από μία. Εσύ λογικά, αφού μετά από τόσο καιρό υποστηρίζεις σιωπηλά τους 'ευγενείς' σχολιαστές σου, θα πρέπει να χαίρεσαι που δίνεις βήμα σε τέτοιου είδους γνώμες: γνώμες κωλοτρυπίδας.- προφανώς και σ'αρέσει
Δεν ξέρω αν αυτή τη φράση την είπε πρώτος ο Dirty Harry σε ταινία του 1988, αλλά αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι δεν την είπε πρώτη η μαμά μιας φίλης σου.
Όσοι χρησιμοποιούν αυτό το motto για να ενισχύσουν τα λόγια τους δεν καταφέρνουν να συνδυάσουν τα πράγματα και να δουν ότι αν πιστεύουν κάτι τέτοιο, το ίδιο ισχύει και για τις δικές τους απόψεις. Η άποψη σου για τους σχολιαστές, για μένα, ή για οτιδήποτε, είναι η δική σου άποψη, και ξέρεις τι λένε για τις απόψεις.
__________________
6.
Αγαπημένη, αντιμετωπίζω ενα πρόβλημα και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ.συγκατοικώ κάποιους μήνες τώρα με μια κοπέλα.έχει τύχει να μου ζητήσει λεφτά για να παει για καφέ επειδή δεν είχε και της έδωσα ευχαρίστως. Αυτό έχει ξανασυμβεί αρκετες φορές,το πρόβλημα όμως είναι αλλου.Πρώτον δεν μου επιστρέφει τιποτα ποτέ και δεύτερον αν τύχει και βγουμε γαι καφέ και ξεχάσω να βγάλω λεφτά η δεν μου φτάνουν τα ψιλά θα μου δώσει αλλα πρέπει να της τα δώσω πίσω όπωσδήποτε αλλίως τα κρατάει απο μόνη της απο ένα κοινό σούπερ μάρκετ που θα κάνουμε.κάποιες άλλες φορές που μπορεί εγώ να πάρω κάτι απο το σούπερ μάρκετ πηγαίνοντας στο σπίτι το οποίο είναι κοινό,ένω τα χρησιμοποιεί κάπως ξεχνάει να μου δώσει τα μισά που πρεπεί,αν όμως το κάνω εγώ δεν θα ξεχαστεί ποτέ.πρέπει να σου πω επίσης οτι πρίν μείνουμε μαζι την φιλοξένησα στο παλιό μου σπίτι για ένα μικρό διάστημα όπου ήξερα οτι δεν έχει πολλά χρήματα κια έτσι μαγείρευα παντα για δυο πρωί βράδυ και δεν ζήτησα ποτε λεφτά γιατί καταλάβαινα πως δεν έχει.Τώρα που ζω μαζί της βλέπω πως δεν έχει πρόβλημα να την φροντίζουν οι άλλοι.(οικογένεια-αγόρι).Με ενοχλεί όλο αυτό! τι μπορώ να κάνω? υ.γ είναι λίγο νευρική και πιστεύω πως αν της κάνω κουβέντα θα παρεξηγηθεί, απο την άλλη δεν θέλω να την φέρω και σε δύσκολη θέση!- συγκάτοικος
Δεν χρειάζεται να πάρεις το ύφος του Judge Dredd όταν διεκδικείς το δίκιο σου. Ένα χαμόγελο μπορεί να κάνει θαύματα. Αφού δεν σου επιστρέφει τίποτα από μόνη της, κάνε ό,τι κάνει και αυτή: ζήτα τα. Με χαμόγελο. «Μπορείς να μου δώσεις τα λεφτά που σου δάνεισα, γιατί μετά θα το ξεχάσουμε;» Αν δεν σου τα δίνει, κράτα τα από το κοινό σούπερ μάρκετ που θα κάνετε. Ούτε κουβέντα χρειάζεται να κάνεις, ούτε τίποτα. Μην ανησυχείς, θα το πάρει το μήνυμα. Αν δεν το πάρει, σταμάτα να της δίνεις για να πάει για καφέ. Πες της ότι δεν έχεις. Με χαμόγελο.
__________________
7.
Αγαπητή Α,μπα; μου,
ήμουν απο δαύτους που αγοράζαν αναπτήρες.Και εξηγούμαι: Είχα πάντα έναν και μοναδικόν αναπτήρα με τον οποίο ήμαν στενά συνδεδεμενη και δεύτερο δεν είχα(μεχρι να τελειώσει και ν'αγοράσω τον επόμενο).Γιαυτό τον πρόσεχα ως κορη οφθαλμού και ιδίως αμα βρισκόμουν με τη φίλη μου τη Δεσποινα που ουδέποτε αγόραζε και που πάντα υποψιαζόμουν πως θα υπάρχει κάποιο ντουλάπι στην κουζίνα της φίσκα στους αναπτήρες που κάποια μέρα θα το άνοιγα και για πέντε λεπτά θα έρρεαν απο μέσα ορμητικά αναπτήρες που θα μ'έθαβαν όρθια και ζωντανή!
Είχα με τα χρόνια μελετήσει με σχολαστική επιμέλεια τις σατανικές της κινήσεις,πως έβγαζε τα τσιγάρα χωρίς να βγαζει κι αναπτήρα/στεπ ουάν,πως κρατούσε παρατεταμένα τον αναπήρα ΜΟΥ στη χούφτα της πριν ανάψει το τσιγαρο της για να κάνουν μπόντινγκ και να τον νιώσει δικό της/στεπ τού,πώς αφού άναβε το τσιγαρο τον απέθετε πάνω στο πακέτο της/στεπ θρι και τέλος πως με τη λήξη της εξόδου είχε γλιστρήσει στην τσάντα της/στεπ φορ-μισσιον ακόμπλισντ!
Μου πήρε καιρό να τα καταλάβω όλα αυτά και να καταφέρνω να την αναχαιτίζω και φυσικά το θέμα μας είχε προσφέρει πολλές στιγμές γέλιου, γελοιοτητας και ανοησίας
-Δώσε λίγο αναπτήρα
-ΟΧΙ!Να βγάλεις το δικό σου -Μα δεν έχω!
-Μπα; Για ψαξε λιγάκι στην τσάντα σου..
-Α,έχω.Χιχιχι
'Η απλά με το τέλος της βραδιάς, την κοιτούσα με απλωμένη παλάμη κι έλεγα:
-Δεσποινάκι;
-Τι;
-Δεσποινάκι!
Κι έβγαζε(αφου καταλάβαινε το ζητουμενο)τον κλαπέντα.
Γιατί στα γράφω όλα αυτά, όμως, ε; Για να φλυαρήσω αφενός, αλλά και για να σου πω πως εγώ,
ο ίδιος άνθρωπος που έκανε αυτόν τον φοβερό και ιερό αγώνα για την ηθική ταξη και την πάταξη της παρανομης διακίνησης των αναπτήρων, εγώ λοιπόν, τον τελευταίο χρόνο βάζω το χέρι στην τσέπη μου κι ανασύρω απο μέσα ξένους αναπτήρες!
Ψάχνω στην τσάντα μου και βρίσκω άγνωστους νέους αναπτήρες που δε θυμάμαι πως περιήλθαν στην κατοχή μου.Τους κοιτώ με έκπληξη και τρόμο κι αναρωτιέμαι "Τί μου συμβαίνει;;;;"
Δε λέω, υπήρξα κολληματίας στην προηγούμενη φάση της ζωής μου, αλλά τώρα; Τώρα τί; 'Εχω απλώς ωριμάσει κι ασπαστεί την συμπαντική αρχή της ελεύθερης διακίνησης των αναπτήρων;
Κι αν αυτός ο υποσυνειδητος ενστερνισμός της με κάνει άρπαγα και στερητή του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ αναπτήρα κάποιου έρμου κολληματία;;
Πώς να συνεχίσω; Ε; Τι λες κι εσύ;
Υπάρχει άνθρωπος που δεν υπήρξε ένοχος της ασυνείδητης υπεξαίρεσης αναπτήρα; Υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει ένα συρτάρι με αναπτήρες που δεν έχει δει ποτέ ξανά; Υπάρχει άνθρωπος που δεν συνειδητοποίησε έκπληκτος μια μέρα, ότι μυστηριωδώς το συρτάρι με τους άγνωστους αναπτήρες είναι άδειο (πότε!; Και πώς!;) και έφτασε σε σημείο να προσπαθεί να ανάψει τσιγάρο τρίβοντας πέτρες που βρήκε σε κάτι ξεραμένες γλάστρες στο μπαλκόνι;
Ο πρώτος αναμάρτητος...
σχόλια