«Καλή μας αρχή!» είπε ενθουσιασμένη μια κυρία που συνάντησα σήμερα, αλέγκρα και μαχητική. «Άντε έκαναν την αρχή οι Βρετανοί, και στα δικά μας!» συνέχισε. «Να διαλυθεί επιτέλους αυτό το καρκίνωμα, η Ευρώπη».
Δεν απάντησα κατευθείαν οπότε με κοίταξε με έκπληξη και καχυποψία. «Μη μου πεις ότι... θέλεις την Ευρώπη!» ρώτησε έτοιμη για τσαμπουκά.
«Φυσικά τη θέλω» απάντησα. «Θέλω να γίνει πολύ καλύτερη απ' ό,τι είναι σήμερα, αλλά τη θέλω.» Το σοκ της ήταν τεράστιο με την απάντησή μου.
Προσπάθησα να καταλάβω τι συνέβαινε στο μυαλό της.
Σήμερα η Βρετανία αρχίζει ένα δύσκολο ανηφορικό δρόμο, και η στερλίνα καταρρακώνεται με ό,τι σημαίνει αυτό για την άμεση αύξηση του κόστους της καθημερινότητας των πολιτών. Την ίδια στιγμή ο αρχηγός της καμπάνιας για Έξοδο απ' την ΕΕ παραδέχεται ότι έλεγε ψέματα και πως ουσιαστικά τα πράγματα ΔΕΝ θα είναι καλύτερα εκτός ΕΕ. Ταυτόχρονα ακόμα και ψηφοφόροι του Brexit συνειδητοποιούν έντρομοι με τρόπο κωμικοτραγικό τι σήμαινε οικονομικά η επιλογή τους.
Κι όμως, η Ελληνίδα ευρωσκεπτικίστρια είναι ενθουσιασμένη με την προοπτική να συμβεί αυτό και σε μας, με το κλασικό επιστημονικό επιχείρημα "ε, πόσο χειρότερα θα είναι από ό,τι είμαστε τώρα;"
Με ακαδημαϊκό ενδιαφέρον τη ρώτησα γιατί πιστεύει ότι αν διαλυθεί η Ευρώπη και καταστραφεί ακόμα περισσότερο η παγκόσμια (και φυσικά και η ελληνική) οικονομία θα είμαστε καλύτεροι, μου απάντησε: «Εγώ πάντως ξέρω ότι όταν είχαμε δραχμούλα, μ' ένα πεντακοσάρικο αγόραζα ό,τι χρειαζόμουν.» Την ρώτησα αν σκέφτηκε ποτέ ότι χρεοκοπήσαμε επειδή δανειζόμασταν από εποχές Ανδρέα Παπανδρέου τρώγοντας τα λεφτά της ΕΕ μέχρι που μας τελείωσαν, αλλά επέμεινε πως το ευρώ είναι αυτό που φταίει για τα οικονομικά μας προβλήματα. «Αν δεν είχαμε μπει στο ευρώ τώρα θα ήμασταν πλούσιοι». Την ρώτησα πού το βασίζει αυτό και μου απάντησε «στην κοινή λογική».
«Ναι, αλλά αν βγούμε τώρα και επιστρέψουμε στη δραχμή γιατί πιστεύεις ότι θα είμαστε καλύτερα οικονομικά;» Το κλισέ επιχείρημά της ότι "πάντως χειρότερα από σήμερα αποκλείεται" δεν μου φάνηκε και πολύ πειστικό και επέμεινα. «Θα βρούμε τρόπο εμείς οι Έλληνες, μόνοι μας, χωρίς τους δυνάστες μας.» Πότε, αναρωτήθηκα, θα τον βρούμε τον τρόπο, πριν ή μετά από ένα Grexit; Και ποιος εγγυάται πως όντως θα τον βρούμε αντί να κάνουμε έναν εμφύλιο μεταξύ μας; Και γιατί δεν λαμβάνει υπόψη της πως πλέον τη φορομπηχτική και υφεσιακή πολιτική την επιλέγει η ίδια η Ελλάδα και όχι η Ευρώπη που μας αφήνει να επιλέξουμε αν θέλουμε περιορισμό δαπανών ή φόρους και εμείς επιλέγουμε φόρους.
Κατά τη γνώμη μου, της είπα, η Ευρώπη (όχι απαραίτητα η ΕΕ με τη μορφή που έχει σήμερα) είναι η μοναδική μας άγκυρα στον πολιτισμό. Αν αφεθούμε και ξαναγυρίσουμε στην κουτοπόνηρη απατεωνιά μας και στις εμφύλιες συγκρούσεις θα είμαστε χαμένοι. Επέμεινε ότι δεν θα συνέβαινε αυτό και ότι είμαστε ως λαός πολύ ώριμος και υπεύθυνος. Όταν το είπε αυτό ήθελα να γελάσω και να κλάψω μαζί, αλλά κατάφερα να παραμείνω ανέκφραστος.
«Ρε φίλε, εγώ πεινάω έτσι κι αλλιώς, τι με νοίαζει αν πεινάσουμε πιο πολύ;» εξανέστη, χωρίς να δέχεται φυσικά ότι η άποψή της είναι βαθιά εγωιστική.
Με ενδιέφερε πολύ το πώς φανταζόταν την επόμενη μέρα μας μετά από ένα Grexit. Ας πούμε εγώ τη φανταζόμουν σε φάση Βενεζουέλας - μπορεί και να κάνω λάθος αλλά βασισμένος σε στοιχεία και εμπειρίες άλλων λαών είχα μια ιδέα του μέλλοντός μας. Αυτή; Δεν κατόρθωσα να εκμαιεύσω κάτι συγκεκριμένο. «Πρώτα τα διαλύουμε όλα και μετά βλέπουμε, έχει ο Θεός.» Το πράγμα χοντραίνει, σκέφτηκα. Αν είναι να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στο Θεό, σωθήκαμε!
«Αν υπάρξει ένα πειστικό πλάνο για το τι θα συμβεί μετά από ένα Grexit θα είμαι μαζί του» της είπα. «Αυτό είναι το πρόβλημα του Έλληνα!» είπε. «Προτιμά να υπομείνει το ζυγό του κατακτητή μόνο και μόνο επειδή δεν έχει εναλλακτική». (Μόνο και μόνο;!)
«Κοίταξε» παραδέχτηκε προς το τέλος. «Θα πεινάσουμε, σίγουρα. Αλλά και σήμερα δεν πεινάμε; Τώρα που μας κυβερνά η Μέρκελ με τον προδότη Τσίπρα;» Αντέτεινα ότι πρώτον δεν πεινάμε όπως πεινάει πχ. η Βενεζουέλα, κι ότι δεύτερον ακόμα κι όταν ήμασταν με δραχμή ο κόσμος γκρίνιαζε ότι πεινούσε και έκανε πορείες κι απεργίες λες και ήταν πάμφτωχος. Πρέπει να έχουμε ένα μέτρο, κι ένα μέτρο σύγκρισης, πρότεινα.
Δεν την πείραζε, κατέληξε αν γίνουμε Βενεζουέλα, αρκεί να μην είχαμε κατακτητές. «Ρε φίλε, εγώ πεινάω έτσι κι αλλιώς, τι με νοίαζει αν πεινάσουμε πιο πολύ;» εξανέστη, χωρίς να δέχεται φυσικά ότι η άποψή της είναι βαθιά εγωιστική. [Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη κυρία που «πεινάει» τώρα, δουλεύει σε δημόσια υπηρεσία που έχει και επιπλέον έσοδα από άλλη καλή δουλειά -έτσι την γνώρισα- στην οποία φυσικά δεν κόβει αποδείξεις - και πιθανότατα δεν έκοβε ακόμα κι όταν είχαμε δραχμή ή όταν ήμασταν πλουσιότεροι.]
«Η Μέρκελ και ο Τσίπρας τα φταίνε όλα, και οι προηγούμενοι» είπε, περιγράφοντας το νέο μας εθνικό αφήγημα, που θα οδηγήσει μελλοντικά σε νέους σωτήρες και απελευθερωτές, οι οποίοι θα φύγουν απαξιωμένοι ως προδότες (όταν δεν θα κάνουν Grexit ή ακόμα χειρότερα αν κάνουν και καταστρέψουν τελείως την οικονομία) και θα αντικατασταθούν απ' τους επόμενους και πάει λέγοντας...
σχόλια