Μια μέρα μετά τον πρώτο φετινό νεκρό από τα κέρατα των ταύρων στη Βαλένθια της Ισπανίας (φωτ. πάνω), στις ταυροδρομίες, όπου πολίτες φορούν κόκκινα ρούχα κι αφήνουν ελεύθερους τους ταύρους να τους κυνηγούν, είχαμε και τον πρώτο θάνατο ταυρομάχου εδώ και 30 χρόνια.
Ο 29χρονος Ισπανός ταυρομάχος Βίκτορ Μπάριο έχασε χθες τη ζωή του στην αρένα, μετά τον τραυματισμό του από τον ταύρο κατά τη διάρκεια ταυρομαχίας που έγινε στην Τερουέλ, στην κεντροανατολική Ισπανία.
Η ιατρική ομάδα της αρένας διαπίστωσε στις 20:25 τοπική ώρα (21:25 ώρα Ελλάδος) τον θάνατο του ταυρομάχου, ο οποίος είχε τραυματιστεί από τα κέρατα του ταύρου στη δεξιά πλευρά του θώρακα, διευκρίνισε η εταιρεία Tauroemocion.
Σύμφωνα με τα ισπανικά μέσα ενημέρωσης, πρόκειται για τον πρώτο θάνατο ταυρομάχου εδώ και τριάντα χρόνια στην Ισπανία.
Οι εικόνες που μεταδίδουν τα μέσα ενημέρωσης δείχνουν πως ο Λορένθο, ένας ταύρος βάρους άνω των 500 κιλών, καταφέρει το θανάσιμο πλήγμα στον ταυρομάχο.
Ρίχνοντας μια ματιά στα σχόλια στο Facebook -και στα ξένα μέσα- η υποψία μου επιβεβαιώθηκε. Ο περισσότερος κόσμος, εκτός Ισπανίας τουλάχιστον, μοιάζει να το χάρηκε. Τα τελευταία 30 χρόνια δολοφονήθηκαν σε ταυρομαχίες δεκάδες χιλιάδες ταύροι - ήρθε η ώρα το θύμα να είναι άνθρωπος. Σε μια εποχή που τα δικαιώματα των ζώων κερδίζουν έδαφος και ακόμα και στην Ελλάδα απαγορεύεται να βάζεις ζώα σε τσίρκο για τη διασκέδαση του κοινού (πόσω μάλλον να τα σκοτώνεις μπροστά σε αυτό!), στην Ισπανία συνεχίζουν τη βαρβαρότητα επειδή «είναι παράδοση» και επειδή, προφανώς, πουλάει.
Θα ήταν άλλο πράγμα αν μετά από το σόου και αφού περνούσαν αρκετά λεπτά που ο ταυρομάχος απέφευγε τον ταύρο καταχειροκροτούνταν και συνέχιζαν και οι δύο τις δουλειές τους. Στον άνθρωπο όμως δεν αρκεί να βγει νικητής σ' αυτό το άθλημα. Πρέπει να επικρατήσει σκοτώνοντας τον αντίπαλο.
Όταν ο άνθρωπος φέρεται σαν άγριο ζώο, δεν μπορείς μετά να κατηγορήσεις ένα άγριο ζώο που φέρθηκε σαν άγριο ζώο. Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα για το θάνατο του 29χρονου, αλλά δεν λυπήθηκα και καθόλου. Ο κάθε ταυρομάχος δεν βρίσκεται κατά σύμπτωση εκεί, δεν προκαλεί τυχαία τον ταύρο - και τη μοίρα του. Βάζει τον εαυτό του σε μια ηλίθια και επικίνδυνη κατάσταση, από επιλογή του. Κι όχι μόνο γίνεται πλούσιος απ' αυτό, αλλά και ήρωας.
Κάποιοι ελπίζουν πως μετά το θάνατο του Βίκτορ Μπάριο οι ταυρομαχίες θα απαξιωθούν και ίσως θα απαγορευτούν απ' την Ισπανία, όμως φοβάμαι ότι θα συμβεί το αντίθετο: Αντί για απομυθοποίηση θα έχουμε αυξημένο ενδιαφέρον, όπως ένα ατύχημα σε λούνα παρκ προσελκύει ακόμα περισσότερους ριψοκίνδυνους. Η τραγική υπενθύμιση πως ο ταυρομάχος τα παίζει όλα για όλα με κίνδυνο τη ζωή του, προσδίδει περισσότερη αίγλη και αγωνία και ενθουσιασμό...
Δεν πιστεύω ότι ήμουν ο μόνος σήμερα που μαθαίνοντας την είδηση σκέφτηκε το πρόσφατο τραγούδι του Morrissey "The Bullfighter Dies". Σ' αυτό το προφητικό σχεδόν κομμάτι, ο Morrissey τραγουδά «Ζήτω, ζήτω, ο ταυρομάχος πεθαίνει / και κανείς δεν κλαίει γι' αυτόν / γιατί όλοι θέλουμε να επιζήσει τελικά ο ταύρος».
Ελπίζω πως ο συγκεκριμένος ταύρος -που χωρίς να το ξέρει πήρε, συμβολικά, το αίμα χιλιάδων δολοφονημένων ταύρων πίσω- είναι ακόμα ζωντανός.
Πόσο υπέροχη η τελευταία σκηνή!
Mad in Madrid
Ill in Seville
Lonely in Barcelona
Then someone told you and you cheer
Hooray, hooray
The bullfighter dies
Hooray, hooray
The bullfighter dies
And nobody cries
Nobody cries
Because we all want the bull to survive
Gaga in Málaga
No mercy in Murcia
Mental in Valencia
Then someone tells you and you cheer
Hooray, hooray
The bullfighter dies
Hooray, hooray
The bullfighter dies
And nobody cries
Nobody cries
Because we all want the bull to survive
