__________________
1.
Διαβάζω πολύ καιρό τη στήλη σου και πραγματικά με έχει εντυπωσιάσει ο τρόπος που ταξινομείς τις σκέψεις σου και η ειλικρίνειά σου. Αυτό που με προβληματίζει, και γι' αυτό αποφάσισα να σου γράψω, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζω τον έγγαμο βίο και θα γίνω αμέσως πιο σαφής. Είμαι παντρεμένη δύο χρόνια κ έχω ένα παιδάκι 1,5 έτους. Βοήθεια δεν έχουμε με τον άντρα μου, ούτε κάποια γυναίκα, γιατί έχουμε αντίθετα ωράρια εργασίας, οπότε τον μεγαλώνουμε εμείς εξ ολοκλήρου. Αυτό που με έχει κουράσει λοιπόν είναι οι καθημερινές υποχρεώσεις στο σπίτι και η ρουτίνα. Συχνά έχω εκρήξεις γιατί νιώθω ότι είναι όλα πάνω μου και ο άντρας μου παραπονιέται ότι δεν είμαι γλυκιά όπως παλιά. Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς μία γυναίκα στη σύγχρονη κοινωνία μπορεί να καταφέρει να είναι καλή σε όλους τους ρόλους της, χωρίς νεύρα κρόσσια; Μήπως δε μπορώ να αποδεχτώ αυτά που η κοινωνία απαιτεί από μένα κ από κάθε γυναίκα; Μήπως θέλω περισσότερο χρόνο να προσαρμοστώ στις απαιτήσεις ενός γάμου;- desperate housewife
Νομίζω ότι βιάζεσαι να εξηγήσεις τα προσωπικά σου μέσω των κοινωνικών.
Παντρεύτηκες πρόσφατα, έκανες αμέσως παιδί, και τώρα έχεις ένα μικρό παιδί που το μεγαλώνεις από κοινού με τον άντρα σου χωρίς εξωτερική βοήθεια. Με τα αντίθετα ωράρια δεν βλέπεστε σχεδόν καθόλου. Αυτά από μόνα τους αρκούν για να κουράσουν και τον πιο ανθεκτικό άνθρωπο, άσχετα με τις επιταγές της κοινωνίας στον σύγχρονο κόσμο. Σε έχει κουράσει η ρουτίνα και οι καθημερινές υποχρεώσεις διότι έχεις ρουτίνα και καθημερινές υποχρεώσεις. Αντικειμενικά, έχετε πάρα πολλές δουλειές, και ένα πλάσμα σε πολύ απαιτητική ηλικία. Οπότε, πριν φτάσουμε στις φεμινιστικές θεωρίες (ή μάλλον, φτάνοντας εκεί): γιατί νιώθεις ότι είναι όλα πάνω σου; Εφόσον λείπετε εκ περιτροπής, ο καθένας αναλαμβάνει σπίτι-παιδί και όλες τις ευθύνες δια δύο. Τι είναι αυτό που φορτώνεσαι εσύ παραπάνω από τον άντρα σου και εκνευρίζεσαι;
Ό,τι κι αν είναι, αυτό πρέπει να το συζητήσεις με τον άντρα σου, πολύ πριν κατηγορήσεις την κοινωνία. Αυτό που θα με προβλημάτιζε στη θέση σου σε σχέση με τις κοινωνικές ανησυχίες, είναι αν παντρεύτηκα και έκανα παιδί περιμένοντας κάποιου είδους ανταμοιβή για τους κόπους μου. Η κοινωνία περιμένει από σένα να παντρευτείς και να κάνεις παιδί, αλλά είναι παγίδα. Απλώς το απαιτεί. Μόλις τα κάνεις, δεν σου λέει συγχαρητήρια. Μένεις μόνος σου να λύσεις τα εκατομμύρια καινούρια προβλήματα που προκύπτουν και διαταράσσουν τις ισορροπίες ενός ζευγαριού. Τι περίμενες να γίνει όταν έμεινες έγκυος και όταν αποφάσισες να παντρευτείς; Τώρα γίνεται ακριβώς το αναμενόμενο. Περίμενες κάτι άλλο;
Η δουλειά, ο γάμος, ένα μικρό παιδί, είναι ευλογία. Η δουλειά, ο γάμος, ένα μικρό παιδί, είναι σκλαβιά. Γενικώς, έτσι είναι η ζωή.
__________________
2.
Αγαπητή Α μπα,
Αυτό το κείμενο, λυπάμαι, αλλά χαρακτηρίζεται από θλίψη και αγανάκτηση. Είχα μια συζήτηση σήμερα με ένα κοντινό συγγενικό μου πρόσωπο για το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Καθ' όλη τη διάρκεια της κουβέντας, προσπαθούσα να τονίσω την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μιλούσα για την προσφυγική κρίση, για την αναγνώριση δικαιωμάτων στους ομοφυλόφιλους, για την φτώχεια, για τα δικαιώματα των γυναικών, για την έλλειψη πολιτισμού του Νεοέλληνα και για τα αδέσποτα ζώα. Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που σε καθημερινή βάση προσπαθώ από το υστέρημά μου (π.χ αντί να βγω για ποτό με το χαρτζιλίκι) να βοηθήσω όπου μπορώ. Συσσίτια, συγκέντρωση τροφίμων σε άπορους και πρόσφυγες, γενικά με ενδιαφέρει κάθε εθελοντική δράση. Το καλοκαίρι θέλω πολύ να πάω και στη Μυτιλήνη κάτι που φυσικά μόνο αξιέπαινο δεν θεωρείται στην οικογένειά μου. Η άλλη πλευρά, στο τέλος της κουβέντας, μου λέγε ότι γράφω έκθεση ιδεών, ότι ψάχνω για μια ουτοπία , ότι είμαι τρομερά ευαίσθητη επειδή με αγγίζει η προσφυγική κρίση, ότι είμαι ιδεαλίστρια (με ειρωνικό φυσικά ύφος), ότι δεν έχω ιδέα τι θα πει πραγματική ζωή και θα προσγειωθώ με το κεφάλι και μάλιστα άσχημα, ας γίνω πρώτα 60 χρονών και μετά ας μιλήσω για ζωή και πολιτική. Ότι φυσικά τους πρόσφυγες δεν πρέπει να τους πνίγουν αλλά ως είναι εισβολείς στη χώρα μας πρέπει να σεβαστούν τους νόμους και τον πολιτισμό μας. Ότι τους Σύριους μπορεί να τους δεχθεί, τρέφει φιλικά αισθήματα, αλλά με Αφγανούς, Πακιστανούς κ.λ.π δεν θέλει να 'χει σχέσεις, δεν αντέχει τον πολιτισμό τους, είναι εκατό χρόνια πίσω π.χ σε περίπτωση βιασμού πετροβολούν την γυναίκα αντί να συλλαμβάνουν τον άνδρα κ.α. (Άνθρωπος με μικρασιατική καταγωγή και παιδί στη Γερμανία όλα αυτά.) Σε κάθε προσπάθεια αντίλογου, χαρακτηριζόμουν ως ρομαντική και υπευρευαίσθητη. Μάλιστα, μου είπε ότι κακώς σπουδάζω νομική γιατί είμαι αθώα ψυχή για αυτό το ''άγριο'' επάγγελμα, μόνο οι καρχαρίες καταφέρνουν να επιβιώσουν για αυτό μάλιστα τον αδύναμο και τον κατατρεγμένο δεν πρέπει να τον βοηθάς γιατί είναι σαν το φίδι που θα σε δαγκώσει. Θέλω λοιπόν, να μου πεις από πότε και γιατί ξεκινήσαμε να απαξιώνουμε τόσο πολύ τον Άνθρωπο; Πότε τα ανθρώπινα δικαιώματα 'γιναν κουρελόχαρτα και όχι από κυβερνήσεις-υπερδυνάμεις αλλά από μας τους ίδιους; Από πότε και γιατί, ο ιδεαλιστής/ουμανιστής απαξιώνεται ως ρομαντικούλης και ευαίσθητος; Γιατί θεωρείται ''φυσιολογικό'' το να πνίγονται παιδιά δίπλα μας και 'μεις να συνεχίζουμε τις ζωές μας και ''αφύσικο'' το να μιλάς, να αντιδράς και να πράττεις με όση δύναμη έχεις;
Γιατί θεωρείται κατακριτέο να υπερασπίζεσαι τον άλλον; Γιατί γίναμε τόσο ωφελιμιστές και ατομικιστές;
Με συγχωρείς, για τη έλλειψη ψυχραιμίας, σε ευχαριστώ εκ των προτέρων. Καλή συνέχεια.
Μια συζήτηση με ένα συγγενικό πρόσωπο δεν είναι η απόδειξη ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν κουρελόχαρτα. Όπως και μια συζήτηση με σένα δεν είναι απόδειξη ότι όλοι είναι ιδεαλιστές.
Και αυτά που λες εσύ, και αυτά που λέει το συγγενικό πρόσωπο, είναι πιο κλασικά και από τις Καρυάτιδες. Οι ιδεαλιστές είναι και απαξιωμένοι, και δεν είναι. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και είναι κουρελόχαρτα, και δεν είναι. Ο κόσμος βρίσκεται σε μια διαρκή πάλη και μάλλον διανύουμε αυτή την περίοδο μια οπισθοχώρηση, ριζοσπαστικοποίηση, περιχαράκωση και απομονωτικές τάσεις που από το παρελθόν ξέρουμε τι σημαίνουν. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια ακόμα για να καταλάβουμε, κοιτάζοντας πίσω, τι συμβαίνει τώρα, αλλά η ιστορία δεν πηγαίνει αέναα προς τα πάνω – ούτε προς τα κάτω. Υπάρχουν διάφορες τάσεις, και ζούμε το αποτέλεσμα των συσχετισμών. Ως προς αυτό, δεν έχει αλλάξει κάτι, από τότε που υπάρχει άνθρωπος.
Μπορεί στα 60 σου να είσαι ακόμη όπως είσαι τώρα, αυτό που καλύτερα να έχει αλλάξει είναι να μην ταράζεσαι όταν ακούς την αντίθετη άποψη, και ακόμα καλύτερα, να μην ανοίγεις κουβέντα αν δεν βλέπεις κάποια χαραμάδα συνεννόησης. Μάθε ποια είναι η αντίθετη άποψη, διάβασε γι' αυτήν, και εξουδετέρωσε τη με τη γνώση, όχι με το συναίσθημα. Είναι σύντομη η ζωή. θέλεις να την περάσεις διαφωνώντας, ή μαθαίνοντας από άλλους που ξέρουν περισσότερα από σένα;
__________________
3.
Αγαπητή α μπα. Όχι σχολιαστές, μην κουράζετε δε με ενδιαφέρει η γνώμη σας. Μόνο α μπα. Συννενοηθηκαμε;
Διαβάζω καιρό τώρα τη στήλη και είμαι φαν .
Πιστευω ότι η πηγή των προβλημάτων μου είναι η παθητικότατη στάση μου απέναντι στη ζωή . Αυτό το πράμα με εχει καταστρέψει μα τω θεω. Νιώθω οτι με σκοτώνει. Αισθάνομαι οτι δεν κανω τιποτα. Σε όλους τους τομείς και σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Στο πανεπιστήμιο, στη δεύτερη σχολη που τελείωσα , στη δουλειά στις κοινωνικές συναναστροφες. Δεν ξέρω πως να το εκφράσω αυτή τη στιγμή. Θεωρώ πως η παθητικοτητα μου ειναι το μεγαλύτερο μου ελάττωμα. Δεν ξερω αν πηγάζει απο φοβο ακριβως ή απο μια βαθυτατη επιθυμία να μην πέσω χαμηλά, να μην ξεκατινιαστώ. Πολλές φορές χάνω το δίκιο μου εξαιτίας αυτού. Δηλαδή όταν κάποιος με έχει αδικήσει συνήθως δε λεω τίποτα και ετσι καταλήγω σιγά σιγά να γίνομαι pushover. Και οπως προανέφερα σε πολλους διαφορετικους τομεις.προσφατα και στα ερωτικά μου.τα βαζω παρα πολυ με το εαυτο μου που με τη μαλακωσταση μου τα κανω ολα σκατα . Με αδικουν και δε μιλαω! Θελω πολυ να το αλλαξω αυτο αλλα δεν ξερω πως . Ο λογος μαλιστα που εχω αλλαξει ενα σωρο περιβάλλοντα (τωρα που σου γραφω ειμαι εκτος ελλαδας γιατι βρηκα δουλεια) είναι γιατι θελω να παρω τα πραγματα απ την αρχή και να ξεκινήσω επιτέλους με διαφορετικούς όρους.να κανω φιλίες με κοπέλες της ηλικίας μου (με τα αγόρια παραδόξως τα πάω πολύ καλά) αλλα στο τελος καταληγω παντα να κανω τα χατηρια της κοριτσοπαρεας γιατι αισθανομαι οτι αν δεν τα κανω θα μεινω μονη μου, δεν προτείνω πράγματα, δε φερνω κάτι καινούριο παρολο που θελω, γιατι αισθάνομαι οτι ειμαι παρεισακτη και οτι καμια απ τις κοπέλες δε με θελει για παρέα και κατα βαθος... (αυτο μπορει να πηγάζει και απ τη μεγαλύτερη αδερφή μου η οποία με ζήλευε νομίζω και παντα μου εκανε ψυχολογικό πολεμο λεγοντας μου οτι ειμαι αντιπαθης και πως ολοι με μισουν γιατι ειμαι χαζη και κανω συνεχεια μαλακιες και την κανω ρεζίλι και να μην μιλάω γιατί με τις κοτσάνες που λεω τη ντροπιάζω,αυτα τα άκουγα σχεδον καθε μέρα για ολα τα χρονια δημοτικου γυμνασίου ) με αποτελεσμα να μην ειμαι ο εαυτος μου αλλα να φαινομαι ενα τελειως αβουλο και χαζο πλασμα χωρις δικη του βουληση. Τι να κάνω ;;;;.
Λίγο απότομη η αρχή, αλλά έστω. Όπως έχω ξαναγράψει, όταν δεν μας αρέσει κάτι μέσα μας και δεν ξέρουμε πώς να το αλλάξουμε, ειδικά αν δεν ξέρουμε ποια είναι η πηγή του και πώς έχει προκύψει, η απάντηση είναι ψυχολόγος ή ψυχίατρος. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παιδιά. Δεν υπάρχει μαγική απάντηση που θα περιλάβει τα πάντα, δεν υπάρχει άνθρωπος τόσο οξυδερκής που θα καταλάβει γιατί είσαι όπως είσαι από μια παράγραφο. Ζητάς μαντείο, δεν ζητάς απάντηση. Η απάντηση είναι όμως μέσα σου, δεν είναι στη κρίση των άλλων. Όποιος και αν σε βοηθήσει, θα το κάνει επειδή θα σε καθοδηγήσει ώστε να απαντήσεις μόνη σου στο «γιατί είμαι έτσι», και όταν καταλάβεις, θα αρχίσεις να αλλάζεις και την συμπεριφορά σου.
Η εξήγηση που δίνεις για την αδερφή σου ακούγεται καλή αρχή για κουβέντα. Γι' αυτό, ψάξε έναν ψυχολόγο και ξεκίνα.
__________________
4.
Γεια σου Αμπά!
Έχω το πρόβλημα ότι δεν μπορώ να έρθω σε αντιπαράθεση με κανέναν κι αυτό με δυσκολεύει πάρα πολύ στη ζωή μου. Π.χ. αυτόν το καιρό κάνω διπλωματική με μια άλλη κοπέλα. Εγώ άργησα να παραδώσω κάποια πράγματα κι εκείνη μου μίλησε πάρα πολύ άσχημα και υποτιμητικά μόνο που δε μ έβρισε. Δεν το θεώρησα καθόλου σωστό αλλά δεν μπόρεσα να της πω τίποτα γιατί σκέφτηκα από μέσα μου "εσύ έφταιγες μη μιλάς τώρα". Το θέμα είναι όμως ότι το ίδιο κάνω ακόμα κι όταν με κατηγορούν άδικα ή όταν δεν κάνω κάτι που θέλει κάποιος άλλος κι έτσι καταπίνω πολλά πράγματα που μετά με πνίγουν. Γενικά δεν μπορώ να μαλώσω με κανέναν, οριακά να διαφωνήσω. Τι να κάνω γι αυτό;- Αιμιλία
Αιμιλία, το χανσαπλάστ που έχω να σου δώσω είναι ότι αν δεν θέλεις να πας σε ψυχολόγο για να αλλάξεις κάτι, πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό με έναν τρόπο ώστε να μην σε βλάπτει. Αυτό μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα. Διαλογή στις συναναστροφές, αλλαγή στον τρόπο δουλειάς, δεν ξέρω, αυτό πρέπει να το βρεις μόνη σου. Η συμβουλή της στιγμής είναι ότι πρέπει να καταλάβεις ότι πάντα φταίνε δύο πλευρές όταν κάτι δεν πάει καλά, και όταν σου φωνάζουν, το κάνουν για να διώξουν από πάνω τους τη δική τους ευθύνη, οπότε η συμπεριφορά σου τους το κάνει παιχνιδάκι.
Αλλά όπως γράφω και πιο πάνω, όταν δεν μας αρέσει κάτι μέσα μας και δεν ξέρουμε πώς να το αλλάξουμε, ειδικά αν δεν ξέρουμε ποια είναι η πηγή του και πώς έχει προκύψει, η απάντηση είναι ψυχολόγος ή ψυχίατρος. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παιδιά.
__________________
5.
Αγαπητή α μπα,
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω έχει να κάνει με τη νονά της κόρης μου η οποία είναι φίλη μου πολλά χρόνια. Όταν την επέλεξα για νονά ήμουνα σίγουρη οτι θα νοιάζεται για την μικρούλα μου. Για αρκετά χρόνια ηταν δίπλα μας στις γιορτές, τα γενέθλια, και σε όλες τις οικογενειακές εκδηλώσεις.
Το τελευταίο χρόνο όμως νιώθω οτι την κυνηγάω για να είναι σωστή στις υποχρεώσεις της. Εγώ πρέπει να της θυμίζω τα γενέθλια και τη γιορτή της μικρούλας και να της τηλεφωνώ πριν το Πάσχα, την πρωτοχρονιά ή όταν ξεκινάει ο παιδικός για να μιλήσει με τη μικρή και να της εκδηλώσει η μικρή τι επιθυμία έχει για τα δωράκια της. Δεν μας επισκέπτεται τοσο συχνά όσο παλιά και η κορούλα μου αναρωτιέται εαν της έχει θυμώσει η νονα της.
Προσπάθησα πολλές φορες να μιλήσω με τη φίλη μου και μου είπε οτι όλα είναι οκ. Αλλά νομίζω οτι πλέον κάτι έχει αλλάξει στη σχέση μας και δεν θέλω αυτό να το περάσει στην κορούλα μου. Επιπλέον δεν θέλω να αισθανθεί μειονεκτικά απέναντι στον αδερφό της του οποίου ο νονός είναι πάντα δίπλα του και συνεπής στις υποχρεώσεις του με δωράκια, ρουχαλάκια και παιχνίδια. Και μάλιστα φέρνει και δωράκια για την κόρη μου σε αντίθεση με τη νονά της κόρης μου η οποία σταμάτησε τον τελευταίο καιρό να φέρνει δωράκια στον γιο μου. Φαντάσου τo Πάσχα ενώ η μικρή της ζήτησε συγκεκριμένα παιχνίδια, παπούτσια και λαμπάδα, αυτή τελικά μας έφερε κάποια άλλα τα οποία η μικρή ούτε που ήθελε να τα αντικρύσει. Φυσικά η μικρή μούτρωσε με τη νονά της και έκανα πολύ προσπάθεια για να την ευχαριστήσει για τα δώρα της.
Τι άλλο μπορώ να κάνω για να λύσω το πρόβλημα; Πως μπορώ να κάνω τη φίλη μου να μου πει το λόγο για τον οποίο συμπεριφέρεται ετσι; Τι πιστεύεις εσυ;- Μάρα
Εγώ βρε Μάρα πιστεύω ότι η κουμπάρα δεν έχει λεφτά κι ότι εσύ είσαι εντελώς στην κοσμάρα σου.
Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις ότι ο κοινός παρανομαστής όλων των παραπόνων σου είναι τα ρουχαλάκια, τα παιχνιδάκια, τα δωράκια, τα κερασματάκια για τα γενεθλιάκια, τα άλλα δωράκια για τις άλλες γιορτούλες, και γενικά τα χρηματάκια;
Είναι τόσο προκλητική η αθωότητα σου για τα συγκεκριμένα παιχνιδάκια, παπουτσάκια και λαμπαδίτσα που δεν πήρε η κορούλα σου για το Πασχάκι, που αναρωτιέμαι αν είσαι αληθινός άνθρωπος. Ελπίζω να είσαι τρολάκι.
__________________
6.
Αγαπητή Αμπα, μιας και μένεις στο εξωτερικό, είχα πάντα την εξής απορία, που ενδέχεται να μπορείς να μου τη λύσεις. Σε ένα γάμο εδώ, όσα λεφτά, πολλά ή λίγα κι αν κοστίσει, πάντα η νύφη προσλαμβάνει επαγγελματία κομμώτρια και μακιγιέζ, ίσως και μανικιουρίστ.
Στις αμερικάνικες ταινίες και τις σειρές όμως, ενώ αναφέρουν ιλιγγιώδη ποσά για τους γάμους τους, πάντα η νύφη ετοιμάζεται μόνη της, βάφεται μόνη της και χτενίζεται μόνη της. Τώρα αυτό δεν είναι περίεργο; Δηλαδή πληρώνουν 10.000 δολάρια ας πούμε για το νυφικό και δεν δίνουν 1.000 για επαγγελματικό χτένισμα και μακιγιάζ; Τα τσιγγουνεύονται, δεν είναι στην κουλτούρα τους, τι συμβαίνει τελοσπάντων;
Εφόσον υπάρχουν glam squads σε app πολύ αμφιβάλλω αν οι σειρές και οι ταινίες λένε την αλήθεια σε αυτό το θέμα. Μπορεί να βολεύει σκηνοθετικά, με λιγότερο κόσμο στο πλάνο.
Επίσης, ας μην λέμε τόσες γενικότητες. Ούτε στην Ελλάδα προσλαμβάνει η νύφη ΠΑΝΤΑ επαγγελματία κομμώτρια και μακιγιέζ, πόσο μάλλον μανικιουρίστ, οπότε, αν μιλάμε για την Αμερική που είναι τριακόσια εκατομμύρια, επίσης δεν συμβαίνει πάντα.
__________________
7.
1. Α μπα.
Χθες το βράδυ βγήκα ραντεβού με έναν τύπο. Αμέσως κάνει κίνηση να με φιλήσει και αποτραβιέμαι, του ζητάω λίγο χρόνο, ξανά, την 3η τελοσπάντων φιλιόμαστε. Είναι πολύ διεκδικητικός στα χάδια του, επειδή το πράγμα πήγαινε στο σεξουαλικό κ επιμένει κ δεν είχα καμία σεξουαλική διάθεση χθες (για άσχετους με το θέμα λόγους, κυρίως γιατί έκανα πολύ σεξ με αρκετούς τελευταία κ δεν έπαιρνε άλλο και τόσο βιαστικά-δε δίνω τέτοια εντύπωση γενικά) κ δεν καταλάβαινε του λέω 'μου αρέσεις αλλά δεν έχω διάθεση για σεξ σήμερα, ας μείνουμε να φλερτάρουμε, να πούμε καμιά χαζομάρα, να περάσουμε όμορφα, θέλεις'; 'Ναι' μου λέει μετά από λίγο ξανά σεξουαλική επίθεση από πλευράς του, του λέω 'δε θέλω' μου λέει 'να το βρούμε κάπου στη μέση' του λέω 'λυπάμαι αλλά δύσκολα θα αλλάξει κάτι απόψε και δεν πρόκειται να πιεστώ' μου λέει 'δε θέλω να σε πιέσω' και μετά μου λέει ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΘΕΣΗ ΑΣ ΜΗΝ ΠΑΙΞΩ ΕΓΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΠΑΙΞΕ ΕΣΥ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. Περνάνε λίγα sec να συνειδητοποιήσω ότι καλά κατάλαβα, του λέω λυπάμαι υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα μας εδώ. Μου λέει ναι υπάρχει χάσμα, δεν καταλαβαίνω, διαφωνώ, εγώ δεν έχω τέτοια ταμπού, είμαι ηδονιστής κι άλλα τέτοια, προσπερνάω από μέσα μου το σεξιστικό γιατί δεν ένιωθα σίγουρη ότι αυτό είναι το θέμα (πλέον θεωρώ ότι ήταν συμπεριφορά alpha male), του λέω είναι πολύ εγωιστικό μου λέει "ναι, και;". Να σχολιάσω, απλά για να ξεδώσω την απογοήτευση μου, ο τύπος μέχρι να βρεθούμε σε σπίτι φαινόταν από την ελάχιστη κοινή παρέα που κάναμε σοβαρός, με τρομερή κοινωνική μόρφωση, ωραίες απόψεις, ήρεμος, σούπερ. Α, μπα, αναγνώστες, ταιριάζει εδώ το να είσαι ηδονιστής -να επιδιώκεις να πάρεις αυτό που θέλεις -μεταξύ συναινούντων ενηλίκων όλα οκ κλπ, ή ήταν απλά γάιδαρος; Σαρδέλα
2. Αγαπητή α μπα, Σαρδέλα εδώ, πρακτικό ή όχι (;) στέλνω σε επόμενη φόρμα 2η ερώτηση για το χθεσινό μου ραντεβού, είναι σαν αίσθηση που μου άφησε το ραντεβού συνδυαστικά τα κείμενα, ελπίζω να δω απάντηση να φωτίσει λίγο το τούνελ! Αυτός ο τύπος με σπουδές στις πολιτικές επιστήμες, προσεχή δουλειά στην ΕΕ κλπ., είναι α) εξαιρετικός συνομιλητής, από τις λίγες κουβέντες και με απουσία αντίστοιχων γνώσεων από πλευράς μου, αλλά τέλοσπαντων χάζευα να τον ακούω, ήρεμα, εμπεριστατωμένα και όμορφα, μου άρεσε. Από την άλλη είναι λίγο γιάπης. Γιατί μου τη δίνει αυτό; Πέραν του ότι αντιπαθώ εγγενώς την επίδειξη (μισθού αλλά και πόσο γαμάτος είμαι στη δουλειά μου), είναι λογικό; Είμαι νέα κοπέλα με καλή δουλειά, σημαντικά για μένα ενδιαφέροντα κλπ, ποτέ δεν με ενδιέφερε ο πλούτος ώστε να τον επιδιώξω (σε σχέση και με τις θυσίες που απαιτεί κλπ). Ξαφνικά ένιωσα μια ζήλια! Που μάλλον δεν είναι γιατί ζηλεύω τη ζωή και τους στόχους του (ωραίοι είναι, αλλά πραγματικά προτιμάω άλλα πράγματα) αλλά μάλλον γιατί δεν κέρδισα έναν τέτοιον άνθρωπο (που επίσης ποτέ δεν επιδίωξα να έχω γκόμενο με λεφτά ή status quo). Αυτό το πακέτο είμαι νέος φιλόδοξος γυμνασμένος φέρελπις γιατί ενίοτε προκαλεί μια αντιπάθεια; Επειδή συνοδεύεται με έναν ναρκισσισμό και ίσως συνήθως τολμώ να πω με έναν σνομπισμό ή το πρόβλημα είναι δικό μας όσων μας τη δίνει; Απλά πληγώθηκε χθες ο εγωισμός μου, μπορεί να είναι αυτό όλο; Εγώ γιατί μετά το χθεσινό νιώθω να έχει φύγει κάθε ενέργεια; (για την ιστορία να πω ότι μετά από χάδια κλπ, 1η φορά χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη για το σεξ, υπέκυψα). Μπορεί να είναι το ότι ξοδεύτηκα πολύ τελευταία και από μόνο του το ραντεβού αυτό να μην με επηρέαζε τόσο. Τέλοσπαντων, ευχαριστώ :)
Σαρδέλα, είναι που είναι φρικιαστική μέρα για τον κόσμο σήμερα, διάβασα και το δικό σου και στενοχωρήθηκα κι άλλο.
Σου έχει φύγει κάθε ενέργεια γιατί πέρασες ένα βράδυ με έναν βιαστή.
Από αυτά που γράφεις φοβάμαι πάρα πολύ ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που πέρασες τέτοιο βράδυ και μάλλον έχεις υποκύψει, όπως λες, και σε άλλες παρόμοιες πιέσεις, γιατί δυσκολεύεσαι να καταλάβεις πότε κάποιος παραβιάζει τα όρια σου, πότε κινδυνεύεις και πότε πρέπει να φύγεις τρέχοντας χωρίς καμία κουβέντα.
Όταν κάποιος δεν κάνει πίσω όταν του λες ότι δεν θέλεις σεξ, έχει συμπεριφορά βιαστή. Δεν έχει σημασία τι έχει σπουδάσει, πόσο ωραίος είναι, τι λέει για να δικαιολογήσει την βία που ασκεί. Δεν είναι ηδονιστής, έχει σκοτεινή ψυχή, έχει επικίνδυνη, αντικοινωνική φτιαξιά, έχει επιθετικότητα απέναντι στις γυναίκες και αυτό που τον καίει δεν είναι να κάνει σεξ, αλλά να ασκήσει εξουσία.
Οι ηλίθιες θεωρίες περί alpha male εξυπηρετούν τον σεξισμό και την πατριαρχία, είναι το ίδιο σύμπλεγμα που ανατροφοδοτείται. Έχουν επικρατήσει ως συλλογική γνώση ακριβώς επειδή «αποδεικνύουν» την «λογική» της επιθετικής αντρικής συμπεριφοράς και για όνομα του Θεού, έχει πεθάνει πολύς κόσμος στο όνομα αυτής της «λογικής», δεν αντέχουμε άλλο. Από ενδοοικογενειακή βία μέχρι τους μαζικούς δολοφόνους, συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε όλοι μας, άντρες και γυναίκες, ότι ο άντρας είναι «από τη φύση του» πιο «δυναμικός» και επιμένουμε να μην καταλαβαίνουμε τι θερίζουμε σπέρνοντας τέτοιες θεωρίες. Δεν είναι ούτε η θρησκεία, ούτε η ιδεολογία, ούτε οι σπουδές που έκαναν τον κάθε φουκαρά ψυχολογικά άρρωστο να παίρνει θάρρος και να ασκεί βία με περηφάνια. Είμαστε όλοι εμείς που ακόμα πιστεύουμε στο θετικό και στο αρνητικό, στο δυναμικό και στο αδύναμο, στην υπεροχή του αρσενικού ενάντια στο θηλυκό – και σε ό,τι πιστεύουμε ότι συμβολίζει το ένα και το άλλο. Και μετά από όλα αυτά τα μαθήματα, συνεχίζουμε να αναλύουμε τι είναι το Ισλάμ και την επεκτατική πολιτική και την διπλωματία και τις συμμαχίες μεταξύ των χωρών, ενώ το πρόβλημα είναι μπροστά μας, συνέχεια, μέσα στα σπίτια μας, στα πρώτα ραντεβού με φερέλπιδες ψυχοπαθείς.
Οι άντρες ανατριχιάζουν, αηδιάζουν, φρίττουν στην ιδέα να πιέσουν μια γυναίκα να κάνει σεξ μαζί τους. Οι άντρες πληγώνονται, στενοχωριούνται, μπορεί και να θυμώνουν με την απόρριψη, αλλά δεν μπορούν ούτε να αντέξουν την ιδέα να παραβιάσουν το σώμα κάποιου άλλου, επειδή αυτό δεν δικαιολογείται. Επειδή οποιαδήποτε πράξη δεν έχει απόλυτη συναίνεση είναι έγκλημα. Μόνο αυτή η λέξη αρμόζει. Όσο θεωρούμε αυτή τη συμπεριφορά φυσιολογική, τόσο περισσότεροι οριακοί θα ξεπηδούν και θα παίρνουν στο λαιμό τους αθώους.
Περί του μύθου alpha male που προέκυψε από μια μελέτη με κοπάδια λύκων που έχει καταρριφθεί, διαβάστε εδώ.
Μια ιστορική αναδρομή αυτής της θλιβερής ανοησίας, εδώ
Τι κοινό έχουν οι μαζικοί δολοφόνοι, εδώ
«Δεν ήταν μουσουλμάνος, ήταν καθίκι», εδώ
Ένα βιβλίο για το φαινόμενο date rape, εδώ
«Βιασμός, σεξισμός & στρουθοκαμηλισμός», από την Ειρήνη Γεωργή, για την κουλτούρα του βιασμού, εδώ
